Sydney en weer aan het werk

Normaal als je een weekje naar Sydney gaat, heb je een zak vol geld bij je en kun je daar doen wat je wilt. In ons geval is dat anders.. We dachten dat we met een zak geld aan zouden komen, maar die zak is een heel klein zakje geworden. Zo klein dat we echt twijfelden of we op het vliegveld wel de dure trein van zeventien dollar per persoon moesten nemen. Precies, normaal denk je niet na over zoiets. De andere optie was om een shuttle voor zestien dollar te nemen en die zou je ook nog bij je accommodatie afleveren. Dat zou niet echt handig zijn, want we waren nogal vroeg en dan zouden we opnieuw een trein vanaf daar naar de stad moeten nemen. Even later zaten we in de trein met allemaal foldertjes om uit te zoeken wat we die dag voornamelijk gratis of voor weinig geld konden doen.

Het was een best eind naar de stad. Na een half uur stapten we uit.. in de eerste echte bruisende stad die wij in Australië bezochten. Darwin kun je amper een stad noemen en Perth en Adelaide vonden wij erg rustig en Perth is de enige van die drie met een paar wolkenkrabbers. Waar moeten we naartoe? Ach, laten we maar gewoon een rondje lopen. We komen vast wel wat tegen. Het liep tegen nieuwjaar en het werd drukker en drukker in Sydney. Er werden verschillende optredens gegeven op straat, de terrassen zaten vol en binnen no time stonden we naast het wereldberoemde Opera House. Sydney is anders.. drukker, je kent het van televisie, maar ook is het veel strenger. Het is niet zoals Darwin, waar we op het vliegveld amper gecontroleerd werden op onze bagage. Zand uit China met een mooi kleurtje? Nee maar mee. Is leuk voor thuis. Zo vinkten we ook het vakje van natuurlijke producten aan op de Sydney luchthaven, maar het zwarte zand van het strand van Raglan in Nieuw Zeeland mocht daar absoluut niet het land ingevoerd worden. Is toch leuk als souvenir?, zei Henk. Nee, was het antwoord, en doe je schoenen ook maar even uit! Waar heb jij doorheen gelopen? Wij hebben veel tracks gedaan en er was wat zand achtergebleven op onze schoenen. De douane nam van elk van ons één schoen mee een reinigingskamer in en na vijf minuten wachten, kregen we de schoen weer terug. Ze leken wel nieuw, maar Kirsten haar schoen was zeiknat van binnen. Sorry for that, gaf de douane als excuus.. en we mochten doorlopen. Nu wil ik wel graag even naar ons hostel, zei Kirsten. Ze deed haar slippers aan en de ‘no worries’-gedachte die we tot nu toe overal in Australië rijkelijk kregen medegedeeld, leek hier minder van toepassing.

Het Opera House, daar moesten we natuurlijk wel even in. Maar we komen daarvoor wel terug zonder bagage. We hebben even van het zonnetje genoten aan de haven en daar probeerden we vooral onze tijd te slijten. We aten wat, we dronken wat en tegen twee uur namen we de trein richting ons hostel, die precies tegenover de uitgang zit. Ideaal. Het lijkt echter op de plattegrond van de stad ook wel te lopen. Het was inderdaad niet ver weg. De rest van de week hebben we dus ook geen trein meer gepakt. Alleen naar Bondi Beach, waar het ontzettend druk was. De gemiddelde temperatuur was dertig graden en met nog ongeveer 32 uren te gaan in 2014, maakten we een mooie wandeling van Bondi naar de volgende stranden. Wisten jullie trouwens dat Sydney meer dan negentig stranden telt? Nee, wij ook niet. Bondi is de drukste, door de bekende Bondi Rescue serie. Het is ons nu duidelijk waarom die rescue in het leven is geroepen. Wat een hoge golven en de stroming.. die voel je niet vaak zo erg. Daar komt nog een flinke rotsformatie bij aan beide kanten. Relaxt zwemmen is anders. Maar.. je moet er geweest zijn.
We bekeken de stad uitgebreid. Het Opera House, waar we eigenlijk een voorstelling wilden zien, maar dat konden we vergeten. Tijdens de jaarwisseling speelt er net niets.. alleen de $300,-+ opera’s en kindervoorstellingen. Laten we maar een tour doen. We bekeken bijna alle zalen en je hebt vanuit verschillende zeilen een mooi uitzicht. De Harbour Bridge.. daar mag je gratis overheen lopen (over de top voor een paar honderd dollar) en vanaf daar en de overkant heb je mooie uitzichtpunten op het Opera House en de skyline. We bezochten het gratis pretpark Luna Park aan de overkant van het water. Je betaalt per attractie. Tijdens het uittesten van het grote nieuwjaarsscherm wat opgehangen was om net voor middernacht af te tellen tijdens de jaarwisseling, kochten wij een fles Champagne in een drankwinkeltje onder het begin van de Harbour Bridge. Toen we daar even later rondliepen hoorden we iedereen alvast in koor meetellen. Ten, nine, eight tot one en iedereen begon voor de gein te juichen.. Ja, het scherm werkte. Nee, die Champagne lieten we mooi in de tas zitten. We bekeken de zonsondergang en na een mooie stadswandeling doken we onze hostelkamer in.. Privé, met airco en een televisie. Dat was veel luxe voor die prijs. Boeken in augustus is het geheim.

De volgende dag was het al zo ver..
Hoe laat moeten we opstaan? Waar moeten we precies staan? Vanaf hoe laat mogen we het Mrs MacQuarries Point in? Vanaf daar zou het vuurwerk het beste te zien zijn. En hoe zit dat eigenlijk met als je naar binnen gaat? Er zijn twee vuurwerkshows, om 21:00 uur en om middernacht. Als je die van 21:00 uur hebt gezien, mag je de show van middernacht niet weer in het park bekijken, werd gezegd. Even om iedereen die er ooit nog van plan is naartoe te gaan, duidelijke informatie te geven. Als je wilt uitslapen voor het lange wachten, gewoon doen. Er kunnen 16.000 mensen in en helemaal vol is het pas tegen het eind van de middag, althans dat was zo toen wij er waren. Wij stonden vanaf 10:30 uur in de rij en we waren al bang dat we er niet in zouden komen. De beste plekjes zijn weliswaar weg, maar zij moeten wel de hele dag in de felle zon wachten. Als je eenmaal in het park bent, mag je beide shows zien. Het wordt niet leeg geveegd, zoals velen zeggen. Waar je moet staan? Dat volgt vanzelf. Als je in de stad bent en veel mensen één kant op ziet lopen, weet je waar je moet zijn en flessen drinken mogen niet meegenomen worden. Wij wisten niet dat lege flessen wel meegenomen mochten worden.. Die kun je namelijk in het park weer vullen met water. Er zitten veel watertappunten in het park. Wij waren dus aangewezen op de dure drankjes. We vonden het wachten wel grappig, al weet je af en toe niet meer wat je moet doen. Het was een hele ervaring dat 13,5 uren wachten. Wij wachtten bijna de hele dag in de schaduw, op de rij na. Dat was twee uren lang in de zon staan. Net voordat het 21:00 uur was, zochten we een mooi plaatsje op en maakten mooie foto’s (zie het fotoalbum). Voor middernacht besloten voornamelijk te gaan genieten van het vuurwerk. We hadden geen zin meer om te dringen voor een mooie foto. Het was tenslotte feest.
Na de prachtige show die twaalf minuten aan alle kanten om ons heen knalde, vertrok iedereen naar huis. In Nederland begint het feest dan pas. In Australië slechts op sommige plekken, hebben we gemerkt. Bijna iedereen ligt een uur later op één oor. Wij vertrokken dus ook maar naar onze kamer. Daar stond een fles Champagne op ons te wachten. De volgende dag was het tijd voor de nieuwjaar duik die we in het water van Bondi Beach volbrachten.. Volbrachten.. Het was meer.. we willen in het water, want het was weer erg warm die dag. Op twee januari vlogen we ’s ochtends vroeg terug naar Adelaide, waar onze bus op ons wachtte. Onze vakantie zat er alweer op en het werken kon weer beginnen, maar dan moeten we eerst werk vinden..

Sinds nu hebben we altijd gewerkt op de plekken waar het laagseizoen was. De backpackers waren vertrokken naar de warmere oorden en wij hadden de baantjes voor het uitzoeken. Dat was nu wel anders. William, die we eerder in Darwin en nog eerder in de Trans Mongolië Express ontmoeten, haalden ons op van het vliegveld. Onze bus mocht twee maanden bij hem op zijn erf staan. Dat was fantastisch. We bleven koffie drinken en we praatten over wat de beste optie voor ons zou zijn om werk te vinden. Wij dachten aan Gumaracha, een hostel in de Adelaide Hills, vlakbij William en zijn vrouw. Daar betaalde je relatief weinig voor accommodatie en ze zoeken er werk voor je. Dat klinkt ideaal. Een working hostel die je een keer niet uitbuit. We hebben verschillende hele positieve reviews gelezen en gehoord. William vond dat echter geen goed idee.. In de stad is veel meer werk, dacht hij. Het fruitplukseizoen is nog niet echt bezig of voor een ander fruitsoort al afgelopen. Ga maar naar de stad, je vindt wel werk. Wij reden op Williams advies naar de stad. Geloof het of niet.. Dat is onze redding geweest, niet qua baan, want die vonden we niet. Wij reden de Hills uit en een half uur later, rond Gumaracha ontstond een grote brand. Het was al dagen boven de veertig graden in Adelaide en de brand werd binnen een paar uur een paar honderd hectare groot. We zouden opgesloten zitten. Wij zaten ondertussen veilig in de stad. De bosbrand werd uiteindelijk de grootste sinds dertig jaar.. maar dat hebben jullie ook wel op het nieuws gehoord.
Geen werk dus. Dat zal ik nog even uitleggen.. We lieten onze cv’s achter bij allerlei horecagelegenheden, bij carwashes, bij voornamelijk dingen waar we veel ervaring in hadden. Er kwam geen reactie. We liepen door winkelcentra, we klopten aan bij bedrijven waar we totaal onbekend mee waren en we vroegen zelfs op de camping of we niet wat voor hen konden betekenen. Nee, we hebben niemand nodig, Nee, degene die daar over gaat, is met vakantie of Okay, dat klinkt leuk. Ik geef je cv wel aan de manager. Vooral die laatste hoorden we veel. Op het laatst wisten we dat dat een nee betekende. We betaalden tegelijkertijd vijftig dollar per dag voor de camping en het heen en weer rijden van gebied naar gebied van bedrijf naar bedrijf is ook niet gratis.. Hoewel.. de benzine is een stuk goedkoper dan twee maanden geleden. Toen betaalden we op de goedkoopste plaatsen tegen de 1,40 dollar, nu is dat 1,10 dollar, oftewel 0,75 euro per liter. We mogen niet klagen. Wel hadden we onze laatste vijfhonderd dollar aangebroken. Werk moest snel gevonden worden. Gumaracha was geen optie meer. Waren de eigenaars niet geëvacueerd, was het gebouw onbewoonbaar of anders waren hun klanten wel gevlucht. We liepen nog een keer door een winkelcentrum. Het was ondertussen meer zo van.. welke smoes krijgen we nu te horen. De manager-zin of zal er iemand op vakantie zijn? Henk ging binnen bij een winkel waar ze huishoudartikelen verkopen. Waarom niet? Hij heeft een ondernemer- / managerdiploma en jaren in winkels gewerkt. De kassière: Hier werken alleen vrouwen, weet je wel zeker dat je hier wilt werken? Geen probleem, zei Henk, die eigenlijk zijn dure print ook niet voor niets in wilde leveren. We konden in de bibliotheek voor twintig cent printen per A4’tje. Je moet er wat voor over hebben. Okay, de volgende.. een kebabtent.. Henk ging op de baliemedewerkster af. Heey, hebben jullie hier werk? Ze antwoordde: Ik zal even mijn manager halen. Terwijl Henk zijn cv eens doorkeek, wist hij het antwoord eigenlijk al. Het cv was helemaal ingericht op juist het fruitplukken en de carwash ervaring. Henk keek op en daar stond de manager voor hem. Hij wilde zijn cv eigenlijk niet inleveren. De cv ging dus ook snel uit het zicht. Goedemiddag, zei Henk, heeft u hier misschien een positie vrij als baliemedewerker of keukenhulp? Ik ben zeven dagen per week beschikbaar en de uren maken mij ook niet uit. De man: Heb je misschien een cv bij je? Hmm, dacht Henk. Ja, tuurlijk. Alstublieft. Helaas keek de manager Henk zijn hele cv door en dat was het dan. Weer twintig cent de prullenbak in, want dat zou met Henk zijn cv gebeurden, dat was zeker. Bedankt, zei de manager. Ik verdiep me er even in en je hoort van mij als ik je geschikt vind. Beschamend gewoon, dacht Henk. We moeten hier snel weg. Of onze cv’s aanpassen.

Kirsten ging langs bij Silvana, een cafeetje met een ijssalon in het winkelcentrum. Ze bleef wel erg lang weg en na ongeveer tien minuten kwam ze naar Henk toelopen met haar duimpjes omhoog en een brede glimlach op haar gezicht. Yes, ik mag morgen een proefdag draaien. Ik moet om 11:00 uur beginnen en dan hoor ik of ik aangenomen ben. De volgende dag deed Henk nog zijn best om iets te vinden, hij reageerde op Gumtree-advertenties en Kirsten belde om 17:00 uur. Ik ben aangenomen, maar de man kan bijna geen Engels. Hij is een beetje vaag over een volgende proefdag. Ik zou zelfs moeten leren sluiten en er zouden twee tot vier dagen werk per week zijn. Henk: Bij mij minder succes, maar in ieder geval mooi dat jij wat hebt. Uiteindelijk hebben we besloten dat de campingkosten niet in evenwicht lagen met de inkomsten van Kirsten.. Ze zou maar twee dagen werken.. en omdat Henk zijn ouders over twee maanden in Australië landen, moeten we beide minimaal fulltime werken, willen we wat budget opbouwen. We vertrokken. Op naar William om hem een cadeautje te brengen.. als dank voor het stallen van onze bus. Waar zouden we hem de volgende keer treffen tijdens onze reis?

Tussen het solliciteren door hebben we Hans en Berend van Loenen uit Scherpenzeel en Margje Ketellapper uit Langelille geïnterviewd. Eindelijk weer wat interviews voor Boom Uitgeverij. Na William bezocht te hebben, wilde we de tweede emigrant voor Altena Nieuws, Maaike Bouman, bezoeken. William was helaas niet thuis, dus gingen we op zoek naar Maaike. We hebben haar twee maanden geleden een keer gemaild, maar we kregen helaas geen reactie. We mailden haar weer toen we in Sydney waren en we probeerden haar adres nu te achterhalen. Een telefoonnummer werd nooit opgenomen. Een adres was wel te vinden via Google. Een M. Bouman in hetzelfde gebied, dat kan geen toeval zijn. Op naar dat adres. Na een steile heuvel afrijden, kwamen we aan bij een mooie woning. Hoe is het mogelijk, niemand thuis. Wel lag er post in de brievenbus, niet voor een Maaike, maar voor een mister Micheal B. Vreemd. Dat was erg jammer.. we moesten dit interview helaas overslaan. We wilden wegrijden.. maar onze bus kwam de berg niet op. De oprit lag halverwege de berg en omdraaien op de oprit was onmogelijk. Tegenover de oprit lag een andere oprit. Zouden we daar achteruit heen kunnen rijden? Het antwoord is nee. We lieten ons vervolgens helemaal tot onderaan de heuvel rijden in onze bus, wetende dat we de doodlopende weg zonder hulp niet meer uit konden rijden. We probeerden het met een aanloop, maar nee. We kwamen niet verder dan halverwege. Nog een keer. En na een paar keer begon onze bus wat rare geluiden te maken. Kirsten: We moeten stoppen. Ik zoek wel iemand met een 4WD.. die kan ons vast omhoog trekken. Wat bleek? Er was geen enkele 4WD in de omgeving te bekennen. Mijn man is net weg. Wordt maar lid van de RAA, de Australische wegenwacht.. waren de antwoorden. Nee, daar schoten we niets mee op. William was onze enige hoop.

Laten we hem bellen. Zijn nummer.. oja, die staat in Henk zijn oude telefoon. Facebook.. maar dan moet hij wel thuis zijn. Hopelijk was hij alleen even een boodschap aan het doen toen wij langskwamen. Ja, gilde Kirsten het uit. Hij is online. Kirsten typte zo snel als ze kon en ze kreeg een reactie van William. Waar zijn jullie, op welk adres? Ik ben er over een half uur. William woonde gelukkig vlakbij en hij kwam ons na een tijdje redden. Maaike, daar hebben we nooit weer wat van gehoord of vernomen. Helaas. We waren benieuwd naar haar verhaal. Misschien woonde ze daar wel, maar is ze verhuisd.

We wezen William op de spullen die voor hem voor zijn deur wachtten en we vertrokken uit Adelaide. Op naar de Barossa Valley, de wijnregio. Druiven, kwamen we achter, worden pas over een maand geplukt. Wel zijn er andere mogelijkheden in fruit. Niet in de Barossa Valley. We genoten van wat wijntastings en we reden daarna door naar Waikerie. Waikerie is een plaatsje op ongeveer tweehonderd kilometer van Adelaide. Het ligt aan de Murray River, de grootste rivier van Australië. Ook daar stikte het van de backpackers. Wat doen we? Maar eens rondvragen. Er lag een grote boot aan de oever, de Murray River Queen, een backpackershostel. Waar ga je heen als je informatie wilt over de regio of werk? Juist, naar backpackers, die er al een tijdje zitten. Henk praatte met een Belg. Hij zit er maar liefst zes maanden. Hij zei dat we beter niet op de boot konden gaan slapen. Er wordt veel geld gevraagd, maar ze zoeken wel werk voor je. Het meeste werk wat nu gedaan wordt is sinaasappels plukken. De courgettes zijn ook bijna klaar voor de oogst. Henk liep naar de receptie om te vragen hoeveel werk er is en hoeveel een kamer kost. Een 4beddorm kost 160 per persoon per week, dus 320 dollar, exclusief eten en drinken. Dat is nogal wat. Werk was er genoeg, zei de vrouw, maar van de jongen hoorden we dat de meeste sinaasappelplukkers ongeveer 110 dollar per dag met twee personen verdienden. We rekenen ongeveer 20 dollar per dag aan eten en drinken, dus dat betekent dat er 200 dollar over zou blijven per week. Dan zouden we in zes weken (zo lang hebben we om te werken voordat we weer vertrekken), 1200 dollar sparen. Dat is te weinig om twee weken via Melbourne naar Narrandera te rijden en vervolgens zes weken met Henk zijn ouders de oostkust te bekijken. In Narrandera woont familie van Henk en daar ontmoeten we Henk zijn ouders. Wat zijn de andere opties qua werk en accommodatie in de regio..

We vonden een gratis kampeerplaats langs de Murray River. Daar ontmoetten we een stel Fransen, die al een paar dagen voor een vrouw hadden gewerkt. Ook zij werkten in de sinaasappels. Haar naam is Kathy. Dat is in ieder geval iets. Ze werden per bin betaald. We verdienen echt weinig, we denken dat we morgen weg gaan, zei de Franse jongen. Ze verdienden 22 dollar per bin en een bin is een kuub. Een kuub aan sinaasappels? Dat is veel. Dat zijn wel 1500 tot 2000 sinaasappels! Hoe lang ben je daar mee bezig? De Fransen: We hebben vandaag vijf uren over drie bins gedaan met twee personen. Dat was wel erg weinig, maar toch iets. We sliepen er een nachtje over en we besloten de volgende dag op zoek te gaan naar Kathy. De Fransen hadden niet zo’n goede beschrijving gegeven, dus vonden we Kathy niet. We reden op een gegeven moment maar een orchid in, waar we een man op een tractor bezig zagen. Hij stopte en stond ons te woord. Hij raadde af om naar Kathy te gaan. Ze zou niet of veel te laat betalen en ze zou veel problemen met backpackers hebben. Later werd dit verhaal door veel anderen bevestigd. Wel wist de man (uit India afkomstig) een ander adresje. Hij belde. Hij praatte in het Punjabi. Hij hing op. Hij belde nog iemand en we kregen iemand aan de telefoon. We maakten een afspraak voor een ontmoeting met die man. Om 16:00 uur bij de Woolworths (een supermarkt in Waikerie). We bedankten de man vriendelijk en we wachtten maar af. Een andere man uit India kwam bij de supermarkt op de afgesproken tijd. Rijd maar achter me aan, zei hij. We reden naar de ferry, er zijn hier geen bruggen. De ferry vaart 24 uur per dag en is gratis. De man reed een paar afslagen in tot we bij een andere sinaasappelplantage aankwamen. Wederom een Indische familie. Een man in een wit gewaad en een tulband is de baas, onze nieuwe baas. We konden de volgende dag meteen beginnen..

Sindsdien werken we daar. We staan rond vijf uur ’s ochtends op om met zonsopgang meteen te kunnen plukken. We doen dat op dit moment al vier weken. Af en toe zijn we een dagje vrij, maar dat heeft met leveringen te maken. Ondanks de 22 dollar per bin, lukt het ons aardig om te sparen. Dat komt dor de gratis kampeerplaats en de gratis warme douche aan de snelweg. We hoeven alleen maar eten en benzine te betalen. Het lukt ons regelmatig om zeven kuub op een dag te plukken, voor de rest plukken we zes kuub. Daar zijn we soms acht uren, maar soms ook tien uren mee bezig. Dat hangt weer af van de grootte van de sinaasappels en van hoe dicht de bomen tegen elkaar aan staan. We blijven hier nog twee weken werken, voordat we via de Great Ocean Road naar Melbourne reizen. Daarna rijden we meteen door naar Henk zijn familie, waar Henk zijn ouders rond dezelfde datum aankomen vanuit Nieuw Zeeland. We hopen over twee weken genoeg geld te hebben om nog zes weken met Henk zijn ouders te reizen. Het ziet er op dit moment aardig naar uit dat het ons gaat lukken om dat budget bij elkaar te krijgen.. en anders hebben we altijd nog de verhalen over de emigranten.

Emigranten

Het verhaal over Herman en Susan van Velthoven uit Dunedin is op 21 januari gepubliceerd in de Kempener Koerier. Het is een mooi paginagroot verhaal geworden.

Het verhaal over Hans en Berend van Loenen uit Adelaide ligt in handen van Boom Uitgeverij en het verhaal over Margje Ketellapper uit Adelaide is net klaar.

Langs de Great Ocean Road zullen wij Rico van Ginkel uit Veldhoven bezoeken in Simpson. Rond Melbourne bezoeken wij Patrick Lauwers uit Reusel en Jan van Keulen uit Emmeloord. Vervolgens rijden wij naar Traralgon om Wietze Jan van Vondel uit Appelscha op te zoeken en in Shepparton bezoeken wij Gerrit en Willem van Zeist uit De Blesse. Genoeg te doen! Tot de volgende keer!

Groeten Henk en Kirsten