Nog een maand Nieuw Zeeland

Na Nieks vertrek naar Nederland bleven wij nog twee dagen in Auckland.. vooral om te bedenken hoe we nu verder gingen reizen. Uiteindelijk besloten we de goedkoopste optie, een stationwagon, te kiezen. Die is van binnen om te bouwen tot bed en de auto rijdt wat sneller dan een grote bus. We besloten de gemiste puntjes te bekijken, zowel in het noorden als in het zuiden.

In het noorden huurden we de auto voor zeven dagen. We reden eerst richting de duizenden jaren oude Kauri bossen. Die zijn een paar honderd kilometer boven Auckland, in het noordelijkste puntje van het noordereiland te vinden. Hier gingen wij ook op zoek naar de kiwi. Het gebied schijnt één van de betere plekken te zijn waar je de zeldzame kiwi kunt spotten. Ze zijn alleen actief in de avond en nacht, dus dat wordt goed zoeken. We deden een soort van nachtsafari. Die is te boeken met gids, maar wij liepen de route liever zelf. Scheelt weer een hoop geld. We hebben niet zoveel meer over na onze eerste maand in Nieuw Zeeland. Goed, de kiwi is niet gespot. Wel gehoord, maar dat telt niet. Gelukkig hebben de safarigangers met de tour ook niks gezien. Het komt zelden voor dat je er één ziet. Daarvoor moet je naar een breeding- of researchcentrum toe. Dat hebben we dus maar gedaan. Een foto kun je wel vergeten. Het is verboden om de beestjes te fotograferen. Leuk.
Vanuit de Kauri bossen reden we naar de Bay of Islands. Daar liggen meer dan honderdveertig kleine eilandjes voor de kust. Erg mooi.. als het mooi weer is. Wij zagen er wel een paar, maar het heiïge weer verstopte te rest. Jammer. We reden door naar Waitangi. Dat plaatsje wordt gezien als het beginpunt van de samenwerking tussen de Maori’s en de Engelsen. Daar werd het verdrag getekend. Het wordt ook wel The Treaty Ground genoemd. We bezochten de grond met verschillende bezienswaardigheden als een oorlogskano, die tegenwoordig op zes februari als ceremoniekano wordt gebruikt. Het is de grootste ceremoniekano ter wereld. Op zes februari wordt de verdragssluiting gevierd. Ook zagen we een oud dorpje op de Treaty Grounds en elke dag worden er een aantal optredens van Maori’s gehouden. We woonden zo’n voorstelling bij. Er werden verschillende gevechtsdansen gedaan, waaronder de haka. Leuk om te zien hoe agressief die dansen er aan toe gaan. Er worden soms – eigenlijk het merendeel van de shows – gekke bekken getrokken. Na afloop moesten we natuurlijk nog even met een paar Maori’s op de foto. Trek maar zo’n gk mogelijke bek, zeiden ze. Dan doen wij dat ook. Zie de foto in ons album.

Op naar Auckland, waar we bij aankomst zo snel mogelijk doorheen reden, richting Coromandel. Daar hadden we The Blowhole gemist. Dat is een grot die je in kunt varen en aan het eind van de grot zit een gat in het plafond, waar tijdens hevige stormen water uit kan komen spuiten. Zo is het gat in ieder geval ontstaan. Bij hoog water voeren we erin. We hadden hoge verwachtingen omdat er flyers de ronde deden met ontzettend mooie plaatjes van het natuurverschijnsel. Eenmaal daar viel het een beetje tegen. Wel moesten we voor de tocht er naartoe een flink bedrag neertellen. Gelukkig bezochten we nog een aantal punten, maar nee.. het is geen aanrader om die dure boottrip te doen. Het hoogtepunt van Coromandel is The Cathedral Cove. Daar kun je naartoe lopen. Vanuit Coromandel reden we richting Te Puke.

Onderweg bezochten we Wouter van Dijk, onze eerste emigrant die we bezochten voor het Altena Nieuws in Brabant. Deze man is hoogbejaard en heeft geen emailadres. We konden hem ook niet bellen, omdat we zelf geen Nieuw Zeelands nummer hadden. Daarom besloten we maar mooi langs te gaan en daar zien of ze überhaupt thuis zouden zijn. Ze waren thuis. Wouter van Dijk was razend enthousiast. Hij vond het fantastisch om Nederlanders te ontmoeten. Hij was vanuit Nederland op de hoogte gesteld over het interview. Maar het was al laat. We mochten daar wel blijven slapen, dan zouden we het interview de volgende dag wel doen. Zo gezegd, zo gedaan. We kregen een bed in de garage, die daar klaarstaat voor logés en de volgende ochtend interviewden we meneer en mevrouw Van Dijk. Erg gezellig en op 22 januari is het artikel in het Altena Nieuws gepubliceerd.

Te Puke was niet veel. Er waren kiwiplantages, dat is alles eigenlijk. We kwamen er voor het grote kiwibeeld, die we hebben gekeken. We kwamen er toch langs op weg naar The White Island. In het winkeltje naast de kiwiplantage hadden ze alles te koop op kiwi-gebied. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Ze verkochten er kiwiwijn, kiwimarmalade, kiwisnoepjes, kiwi dit, kiwi dat, kiwi alles. Oja, heel vreemd, we konden er geen normale kiwi’s kopen. We kochten wat kiwisnoepjes, we kregen een mooie, groene kiwibon van de cassiere en we vertrokken naar The White Island.

Deze alinea had over The White Island moeten gaan, maar we zagen hem niet.. Ook hier was het te heiïg. Helaas. We konden wel naar het vulkanische eiland waar gedurende de hele dag rookwolken uitkomen, maar dat zou ons weer een paar honderd dollar kosten.

Via Rotorua, waar we al geweest waren, maar nog een gebouwtje bekeken, reden we naar Cambridge. We bezochten Ronald en Chantal Grim. Ronald komt uit Lelystad. We schreven een artikel over hem in de FlevoPost. Het artikel staat in de editie van 21 januari.

De Waitomo en Waikato regio’s aan de westkust van het noordereiland hebben ons aangenaam verrast. We waren er al geweest voor de glowworm caves, maar omdat we wat haast hadden, konden we de rest niet bekijken. Naast de glowworm caves zit namelijk een bushwalk waar je door een paar tunnels en een dichtbebost pad loopt. Als je daar langs loopt als het donker is, zie je allemaal glowworms om je heen. Het is niet alsof je onder een sterrenhemel, maar er dwars doorheen loopt. Echt fantastisch. Gratis. En nog mooier dan de glowworm caves, die weer aardig geprijsd zijn. Deze bushwalk is te vinden naast de Aranui Cave.
In dezelfde regio hebben we nog even rondgereden en wat we niet wisten was dat er aan dezelfde straat als de Waitomo Cave verschillende mooie watervallen zaten. De mooiste daarvan was de Bridal Veil Fals. Wat een ontzettend mooi waterval. Er was een uitkijkpunt van bovenop de waterval, vanaf het midden en van onderaan de waterval. Daarna bekeken we een natuurlijke brug en een grot. Op de weg terug naar Auckland, om de auto weer in te leveren, bezochten we nog een zwart strand. Dat was in Raglan. Het zand was echt pikzwart. In Auckland aangekomen, bezochten we nog een uitkijkpunt aan de andere kant van het water. Vanaf daar kun je de skyline mooi zien. We sliepen die nacht midden in de stad, gratis. In onze stationwagon, gordijntjes ervoor, in een doodlopende straat, niemand die het door heeft. De volgende ochtend maakten we de auto schoon en leverden we hem vroeg in. We moesten die middag namelijk de bus naar Wellington halen. We kwamen ’s ochtends heel vroeg in Wellington aan en namen de eerste Inter Islander naar het zuidereiland om vervolgens onze slaap in te halen in Picton.

We namen de bus naar Picton, omdat het iets goedkoper was dan vliegen en we zouden zo een dag langer onderweg zijn. Dat scheelt weer geld. Ook zou het een dure overnachting schelen. Zoals je merkt hebben we het een beetje krapper dan voorheen. We hadden verwacht dat we het wel met ongeveer vijfduizend dollar konden redden in acht weken in Nieuw Zeeland. Dat was een beetje een gekke gedachte schijnbaar, want we hadden achteraf meer dan achtduizend dollar nodig. En dan deden we alles zo goedkoop mogelijk. We hadden gelukkig alle vluchten al geboekt en ons verblijf in Sydney een week na Nieuw Zeeland was al betaald, dus daar hoefden we niet meer over in te zitten. Het enige probleem was dat onze vlucht pas 27 december ging en we moesten het volhouden met nog ongeveer vijftienhonderd dollar op de bank voor twee weken en een extra week in Sydney. Al het verdiende geld zit in onze bus of moeten we nog terug krijgen van de belasting. Een uitdaging dus.. We zaten in de Sequoia Lodge in Picton, een erg gezellige lodge met veel backpackers en aardig personeel. We sliepen in een privékamer, niet omdat we luxe wilden, maar omdat het net zo goedkoop was als voor twee personen in een dormkamer, met zes personen op een slaapkamer. Dat kwam omdat we door een wasserette moesten om in onze kamer te komen. We gingen even douchen en namen even tijd om dingen te regelen op de laptop. Toen Kirsten even later terug kwam uit de douche en haar tas wilde pakken uit de kamer, kon ze hem niet vinden. Henk wist ook niet waar ze hem had gelaten en na een tijdje zoeken, zag Henk ineens dat het stopcontact waar zijn telefoon aan op lag te laden, vrij was. De telefoon was weg. We keken in het rond en we merkten meteen een open raam op aan de achterkant van het gebouw. Ingebroken. Kirsten haar tasje was weg, dus onze creditcard, rijbewijzen en ongeveer honderd dollar aan cash waren ook verdwenen. En de telefoon van Henk. Dat is onhandig! Al Henk zijn contacten zijn kwijt. We hebben die dag alles geblokkeerd. De politie kwam langs en het kwam er uiteindelijk op neer dat waarschijnlijk een Maori onze spullen heeft gestolen. De receptioniste heeft een Maori rond zien lopen en toen hij haar zag, liep hij snel weg. Henk heeft ook een Maori opgemerkt maar hij dacht dat hij een pakketje kwam afleveren. We hebben een signalement aan de politie gegeven, maar we hebben tot op de dag van vandaag niets meer gehoord van de politie. Weg is het geld, terwijl we het zo hard nodig hadden op dat moment. We kregen een aangifteformulier van de politie voor de verzekering en we reisden zo snel mogelijk verder naar Christchurch. Het had veel erger kunnen aflopen, want onze dure camera lag ook aan de lader in de kamer. Ook stond onze andere tas met onze paspoorten nog gewoon op de kamer. Waarschijnlijk kwam Kirsten net op tijd de kamer binnen. De Maori (SchorrieMaori) heeft waarschijnlijk iets gehoord, waarna hij de benen heeft genomen.

Een dag later zaten wij weer in de bus naar Christchurch. Bijgekomen van de schrik maakten we weer plannen voor onze laatste anderhalve week in Nieuw Zeeland. We hadden nog één nacht in een hostel in Christchurch geboekt om de stationwagon (hij was goed bevallen) de volgende dag zo vroeg mogelijk op te kunnen halen. Christchurch, daar zijn we weer. De stad van de pionnen, er staan namelijk in elke straat wel enkele tientallen pionnen wegens wegwerkzaamheden. De stad van de negenduizend ingestorte gebouwen en de stad waar de cruiseschepen niet meer aan kunnen meren, omdat tijdens de aardbevingen van 2010 en 2011 de zeebodem ook omhoog is gekomen. De stad met de bijna lege hop on hop off bussen heeft echt te kampen met toerismeproblemen. Wij vinden Christchurch ook niet echt een leuke stad, maar dat wisten we niet toen we onze vluchten boekten vanuit Australië. We haalden onze stationwagon op en we reden zo snel mogelijk naar onze volgende bezienswaardigheid. Hoe kan dat dan zonder een rijbewijs? In onze tas zat nog een Nederlands rijbewijs van Kirsten en we betaalden met Henk zijn Nederlandse creditcard, die daar gelukkig ook nog in zat. We reden naar Akaroa.

Akaroa is een vissersplaats met veel Franse invloeden. De huisjes en straten zien er Frans uit en ze hebben Franse namen. Erg leuk, maar niet één van de hoogtepunten. Dat kan ook komen omdat we wederom slecht weer hadden. Het was weer eens heiig. We besloten niet te wachten op beter weer, want zoveel dagen hadden we niet meer om alles te bekijken in het zuiden van Nieuw Zeeland. We reden door naar Lake Tekapo, wat zeker wel een hoogtepunt was.

Het gebied van Lake Tekapo staat bekend om haar ontzettend heldere sterrenhemel. Het was het enige wat we niet goed konden zien, want de wolken zaten er voor. De rest van de omgeving was echt heel mooi. We hebben er een nacht overnacht om door te reizen naar Mount Cook en de Hooker Valley. Dat ligt ongeveer een uur rijden verderop. Wat we daar zagen was echt adembenemend. Toen we binnen kwamen rijden in het gebied werden we verwelkomd door een berg met wel tien gletsjers als uitzichtpunt. Om de hoek begon de Hooker Valley Track. Dat is een drie uur lange track waar je door een vallei tussen de bergen met sneeuwtoppen en een uitzicht op Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) naar een gletsjermeer loopt. Dit meer lag nog vol met ijsschotsen. Dat hadden we niet verwacht, wegens de zomer, maar we zaten daar op een flinke hoogte waar het ’s nachts nog altijd erg koud kan zijn.

We reden via Queenstown naar Glenorchy, waar we de Routeburntrack van de andere kant begonnen. We hebben de track een heel stuk gelopen. We zagen weer mooie watervallen, maar we werden dit keer erg nat van de regen. We besloten vlak voor de eerste hut om te keren. Het was niet te doen. We hadden er de eerste keer goed aan gedaan om van de andere kant te lopen. Die was veel mooier.

Onze tocht vervolgende zich richting Invercargill, het zuidelijkste puntje van het vaste land van Nieuw Zeeland. Er ligt alleen nog een eilandje iets zuidelijker. Onderweg kwamen we Clifden tegen waar we een selfguided tour door een enge grot heen mochten doen. De grot heette niet voor niets ‘De enge grotten van Clifden’. Er stond een bordje aan de voorkant met waarschuwingen. Als het te veel regende mocht je er niet in gaan. Naast ons zagen we een flinke stroom aan water de grot in stromen. We keken elkaar aan. Er was niets of niemand die ons tegenhield, dus liep Henk er een stuk in. Je moet twee zaklampen meenemen voor het geval dat één het begeeft. Na een paar stappen leek het er al op dat we niet heel ver zouden kunnen komen. Het pad was meer een rivier dan te bewandelen. Nee, toen we een ondergronds watervalletje zagen met een meertje daar aangrenzend, konden we niet verder en besloten we om te keren. We hadden er net zoveel zin in. In het midden zou een vijf of zes meter hoge waterval te zien zijn en zouden we via een ladder naar beneden moeten klimmen. Ook zouden er grote ruimtes te zien zijn. We konden er jammer genoeg niet verder in. We reden door naar Orepuki, waar de kust bekend staat om hevige stormen. De bomen die langs de kust staan zijn bijna allemaal één kant op gewaaid. We stonden ervoor terwijl het vrijwel windstil was. Een gek gezicht als de bomen dan toch helemaal krom staan alsof het heel hard waait. Iets verderop bekeken we een kolonie zeeleeuwen, die overigens veel te vinden zijn aan de kust. De kust staat bekend om het vele Antarctica wildlife. Er zijn walvissen te zien, soms orca’s, pinguïns komen er regelmatig aan wal, zowel de blauwe pinguïn (de kleinste pinguïn ter wereld) als de yellow eyed pinguïn. Zeehonden en zeeleeuwen zwemmen en lopen er veel rond. In Dunedin bezochten we emigranten die zelfs een keer een zee-olifant hebben gezien. Die was dan wel verdwaald, maar toch. Het komt allemaal langs de kust van Nieuw Zeeland. In Dunedin bezochten we Herman en Susan van Velthoven. Zij woonden voorheen in Valkenwaard en ze zijn vertrokken voor een betere toekomst voor de kinderen. Het verhaal over hen wordt één dezer dagen gepubliceerd, maar daar komen we op terug in het volgende verhaal. Over verhalen gesproken. Met vertraging is het verhaal van Arie en Jenny Timmers, die we in Perth bezochten in februari 2014 gepubliceerd op 12 november in de Kempenear.

In Dunedin bekeken we de albatrossen. Er broedden op dat moment vijf aan de kust. Ook zagen we tegen de avond, toen het donker begon te worden de kolonie van ongeveer veertig tot vijftig blauwe pinguïns aan wal komen. Zij broeden ook in dezelfde regio. De albatrossen worden goed beschermd. Het is namelijk de enige plek aan een groot land waar deze beesten broeden. Voor de rest wordt dat gedaan op kleine eilandjes, die dunbevolkt zijn. Dunedin is aardig dichtbevolkt. Er zit een research centre aan het broedgebied vast. Er moet dan ook rond de veertig dollar entree betaald worden om de Royal Albetross te kunnen zien. Ze vliegen wel veel rond in het gebied, maar van dichtbij bekijken was de moeite waard.

In Oamaru bekeken we de yellow eyed pinguïn. Dat ligt weer een stuk noordelijker. Deze pinguïns zijn ook in Dunedin te spotten, maar dat is een stuk moeilijker. Je loopt namelijk over het strand naar een uitkijkpunt. Er komen gedurende de hele dag mensen langs en zolang er mensen op het strand lopen, komen er geen yellow eyed pinguïns tevoorschijn. In Oamaru is dat anders. Je staat daar op een hoge rots, zodat de pinguïns je niet in de gaten hebben. Je kunt vanaf daar het hele strand bekijken. We hebben er dan ook gedurende anderhalf tot twee uren een stuk of vijf gezien. Zelf een kleintje liep op het strand op zoek naar zijn of haar ouders. De ouders zwemmen bijna de hele dag op zee om voedsel te vinden voor de kleintjes. Een erg mooie ervaring.
Na dit prachtige wildlife reden we via de Moeraki Boulders naar Christchurch. De Moeraki Boulders zijn stenen die door de zee bijna perfect rond gevormd zijn, die aan de kust liggen. Het geeft een leuk gezicht op het strand. We kwamen vanaf daar zelfs nog Maori muurschilderingen tegen. We zijn daarom via Kurow gereden om drie verschillende plaatsen te bekijken. Interessant. We vinden de Aboriginaltekeningen toch een stuk mooier.

Na dit culturele ommetje was het weer tijd om onze auto in te leveren. Dat deden we weer in Christchurch. We verbleven nog drie dagen in de stad, we vierden er namelijk Kerst. We hadden vanwege de drukte rond Kerst twee dormbedden geboekt en we hadden een erg leuke Kerst met leuke andere backpackers en een hele aardige hostelhost. We hebben op de Eerste Kerstdag een barbecue gehouden met zijn allen. Daarna bleef iedereen wat drinken en deden we de rest van de dag spelletjes. Erg gezellig. De Tweede Kerstdag bestaat ook in Nieuw Zeeland niet, het is dan Boxing Day en de meeste dingen zijn dan weer gewoon geopend.
Als afsluiting van Nieuw Zeeland bekeken we de avond voordat we op het vliegtuig naar Sydney stapten de nieuwste Hobbitfilm, nummer drie, die net uit was gekomen. Het waren twee ontzettend mooie maanden in Nieuw Zeeland. Tot binnenkort.

Groeten Henk en Kirsten