TRIP(le) Crown

21 april, 2013. Vandaag precies drie jaar geleden. Dat is de datum dat wij met onze backpacks afgezet werden door Kirsten haar ouders op Bremen Centraal, Duitsland. In de vroege ochtend werd Henk bij familie Scheepers afgeleverd, want helemaal naar Bremen is toch best wel ver met twee auto’s. Ja, dat vonden wij toen ook nog.. Henk was daarvoor voor het laatst op bezoek in zijn ouderlijk huis. Letterlijk, want zijn ouders wonen inmiddels in een andere woning..

Een week later waren wij al zes landen verder, te weten.. Duitsland, Polen, Litouwen, Letland, Estland en Rusland. Nog een week later sliepen we in een gertent bij een Mongoolse familie en nog een week later keken we uit op boerende en smakkende Chinezen. Het ging snel in Europa en Azië met de landen die elkaar opvolgden. Daar kwam verandering in toen we eenmaal in Australië waren, wat bijna net zo groot is als heel Europa. We bezochten in ongeveer twee jaar, twee verschillende landen, Australië en Nieuw Zeeland. Volop genoten we van totaal verschillende regio’s met totaal verschillende temperaturen en bezienswaardigheden.
Geen top tiens dit keer en ook geen top vijfentwintig, want we gaan over ongeveer twee maanden weer reizen en dan gooien we die hele top 10s of 25s weer overhoop 

We zijn druk aan het plannen. We werken hier nu alweer bijna zes en een halve maand. We hebben veel geld verdiend tot nu toe, maar het is onze laatste keer werken tijdens onze wereldreis, dus er moet extra veel in de portemonnee..

In het vorige verhaal konden jullie lezen dat het hier al redelijk warm aan het worden is. Het was twee weken geleden al 21 graden. Deze week was het al 25 graden en vandaag was het 22. Dat betekent voor ons.. tijd om te hiken. Bergen beklimmen. Onze laatste bergwandeling was op 24 oktober 2015. Waar onze fitheid een beetje weggezakt is, begonnen we op 7 april, vijf en een halve maand later, met de Lady MacDonald, die al weer een tijdje bruin gekleurd is en zo goed als sneeuwvrij is. Deze berg krijgt de meeste zon in de regio, dus een logisch eerste. Het is ook meteen één van de meest gewaagde, maar ook één met een mooie beloning. Het is een steile klim van 1200 meter tot de top, dus dat voelden we de volgende dag in onze spieren. De Lady heeft geen genade. Ze zal je alleen belonen met inspirerende uitzichten. Zie foto’s voor onze vermoeide koppen. Onze collega Chi Chi, een afkorting voor Chinatsu, een meisje uit Japan, was ook mee.

We liepen via de Cougar Creek, wat niet voor niets die naam draagt. De cougar ofwel de Canadese poema, bergleeuw of panter leeft in dit gebied. Je ziet ze amper of nooit. In ons boek staat dat je geluk moet hebben als je er ooit één ziet, maar wij zien ze liever niet. Als je er één ziet in je eentje ben je er als het zo goed als geweest. Daarom lopen we met z’n drieën, met een stok en bearspray. Ze zitten veel in bomen en bovenop rotsen, maar ze gaan er vandoor als ze veel mensen horen, dus praatten we zoveel mogelijk. Het is wat, dat hiken. Een leuke, maar gevaarlijke hobby hier.

Lady Mac geeft adembenemende uitzichten over de vallei meer dan een kilometer lager. Aan de overkant kijkt je uit op Mount Rundle die helemaal van Canmore tot aan Banff strekt, ongeveer twintig kilometer verderop . Op ongeveer een uur van de top, die je moet bereiken via een ongeveer veertig procent steile helling met losliggende rotsen, zijn de Canadezen een paar jaar geleden met de bouw van een theehuis begonnen en een helikopterplatform was er om het absurde theehuis iets verderop te bevoorraden en om de toeristen af te zetten op de berg. Je hoort de inwoners van Canmore al zeggen: No way! Stel je voor dat de hele dag boven je dorp helikopters af en aan vliegen om toeristen bovenop de berg af te zetten. Leuk voor het wildlife ook. Waanzin.
Op de top stond ons nog één laatste klusje te wachten, een richel van ongeveer een halve meter breed en ongeveer vijftig meter lang. Aan de linker zijde van de richel zit een kaarsrechte afgrond van ongeveer driehonderd meter. De andere kant is bijna kaarsrecht.. Super eng om overheen te lopen. Daarom bleef Kirsten aan de veilige kant. Henk wilde de top bereiken.

Afgelopen week hadden we op woensdag even een miscalculatie. We dachten dat Sulpher Mountain ook al begaanbaar was. Was het ook, maar omdat de Banff Gondola gerenoveerd wordt, hebben ze het laatste stukje tot de top, via een boardwalk, gesloten. De top is dus onbereikbaar. De gondola heeft de boardwalk gefinancierd en ze willen geen klanten mislopen. Een beetje flauw. We moeten nog even wachten. We deden in plaats daarvan een twaalf kilometer wandeling naar de Vermillion Lakes en terug, vlakbij Banff. Het is heel mooi met de reflectie van de omliggende bergen in de meren. Het is een vlakke route. Een leuk uitstapje. De avond daarvoor deden we iets heel speciaals..

Onze collega is fotograaf, een professional sinds een jaar toen hij door een vriend aangestoken werd met nachtfotografie. Hij nam ons, ongeveer een jaar later mee naar dezelfde plek om ons ook te betoveren. Het plekje heet Lake Minnewanka en er was een aurora super storm aangekondigd. Zijn vriend, Landon Ketterer, was ook weer van de partij. Hij keek af en toe al uit zijn autoraam om de lucht te bekijken. ‘Het is heel mooi helder weer, maar ik zie nog geen pillars’, zei Landon. Een pillar is een vakterm voor pilaren van licht, een soort zoeklicht dat heen en weer danst, het noorderlicht. De twee mannen zijn zogenaamde aurora chasers. Ze zijn elke nacht als het noorderlicht mogelijk te zien is, op pad. Elke keer gaan ze naar andere plekken toe om te fotograferen. Onderweg naar Lake Minnewanka was het opvallend druk. Er waren tientallen auto’s op de weg. Ryan, onze collega: Het is een perfecte avond en dan komt iedereen naar de beste plek. Bij Lake Minnewanka heb je een twintig kilometer lange view voordat de bergen beginnen. Na een korte hike over wat rotsen en langs het water was het zover. De ‘waiting game’ kon beginnen, wachtend tot het licht zich liet zien. Landon zette zijn camera neer en schoot een foto om te kijken waar we naar toe moeten kijken. De lens ziet duidelijk meer dan het blote oog, want op zijn foto kleurde een hoekje groen. Hij wees naar de hoek. ‘Daar zit de aurora nu.’ Terwijl wij nog niks konden zien met het blote oog, hielden we die hoek in de gaten. Handig die technologie en kunde van de chasers. Na wat te experimenteren met foto’s was het zover. De pillars kwamen in beeld. Ryan en Landon begonnen te schieten, continu. Aan het eind van de avond had Landon bijna 800 foto’s en Ryan ongeveer 200 stuks. Dat is omdat Ryan een minder dure camera heeft en de camera er langer over doet om de foto te verwerken. Een leuke, spannende en bijzondere ervaring zo ver van de noordpool. Wij waren eerst van plan om het noorderlicht in Yellowknife te bekijken. Dat hebben we niet gedaan, omdat een totale trip, inclusief vluchten ongeveer drieduizend dollar zou kosten. Nu hebben we het gratis gezien..

Wij hebben drie weken mogen genieten van een privé staffaccommodation, geen huisgenoten. Daarna trok er een Chinees meisje, Olivia, bij ons in. Dat bevalt tot nu toe erg goed. Ze is de beste huisgenoot tot nu toe. Wij vertrokken op onze beurt weer voor twee nachten naar de woning van onze baas. We mochten weer oppassen. E en ze vertelde dat er waarschijnlijk nog twee oppasbeurten volgen voordat we weer verder reizen. Sinds drie dagen hebben we weer een full house. Lucy, nog een Chinees meisje is onze tweede huisgenote geworden. In de zes en een halve maand dat wij hier wonen, hebben we zes verschillende huisgenoten gehad.

Vandaag hebben wij onze vierde bergtop beklommen. Dit keer was het de beurt aan de oostkant van Mount Rundle. Dat is, net als de Lady Mac, één van de bergetoppen voor de Triple Crown of Canmore. Als je de drie bergtoppen beklimt, krijg je bij The Georgetown Inn een gratis bierglas en elke keer als je dat bierglas meeneemt, krijg je korting op bier. Ook krijg je een tshirt en eeuwige roem. De oostkant van Mount Rundle was een verschrikkelijke hike. Hij heeft een hele steile helling, nog steiler dan Lady MacDonald. En daar kwam bij dat gedurende de hele route er losse stenen ons de beklimming moeilijk maakten. Het enige mooie aan die hike was de view aan het einde. Nu zijn wij uitgeteld en gaan wij slapen.

Jullie een fijne dag, wij hopelijk morgen. We zijn vrij en we hebben een relax dagje nodig. Morgenavond hebben we een etentje gepland. Tot de volgende keer. Dan hebben we weer bezoek van bekenden..

Groeten Henk en Kirsten