Weekje wildlife

Even uit Brisbane wonen meer emigranten, maar zij zeiden allemaal af.. toevallig. De ene wegens gezondheidsredenen, de ander was op vakantie en er was iemand waar we sinds de twee en een half jaar dat we al met dit project bezig zijn, nog nooit contact mee hebben kunnen krijgen. Helaas konden we niet op bezoek bij Kees van den Heuvel (Werkendam) uit Buddina, Herma Buist (Appelscha) uit Maroochydore, en Riek Jonkers (Veldhoven) uit Caboolture. We vinden het ontzettend jammer.

Nog even om terug te komen op de kapper. Henk is geweest. Hij heeft het cadeau gekregen van zijn ouders. Dat kon wel wat netter.. en 25 dollar was toch hartstikke goedkoop? Eigenlijk wel als je er op terugkijkt. Niet als je op je geld moet letten.

We sliepen die nacht aan de Sunshine Coast. Dat is net buiten Brisbane. Toen we daar vervolgens wilden vertrekken, ging dat goed, totdat onze versnelling niet overschakelde. Hij bleef in de eerste versnelling rijden. Dat krijg je met oudere voertuigen. Over besparen gesproken. We hebben Koert en Janny ingelicht en we zouden het nog een paar keer proberen. We stonden op het punt om naar een garage te gaan. Konden we nog wel verder? We hadden inmiddels al bijna heel Australië rondgereden. Zou ons trouwe busje het dit laatste stukje dan echt opgeven? Kirsten kroop achter het tuur. Ze gaf flink gas en we reden veertig tot vijftig kilometer per uur toen hij eindelijk overschakelde in de volgende versneller versnelling en naar de derde. We lichtten het busje achter ons in (Koert en Janny) en we vervolgden onze reis naar Noosa Heads. Dat was een gezellig dorpje met een mooi strand. We zijn er één nacht verbleven. Ook dan is er overigens veel te doen in het dorp.

In Hervey Bay verbleven we vervolgens een middagje. We zochten verkoeling in de zee. In deze regio zijn de stingers oftewel giftige kwallen zeer actief in de zomer. Er zijn plaatsen waar je veilig kunt zwemmen in het leven geroepen. Wij zwommen dus gezellig tussen de rode vlaggetjes en netten. In dit gebied komen nog geen krokodillen voor. We moesten het er dus maar even goed van nemen. We hebben er heerlijk gezwommen. Waar Hervey Bay om bekend staat is dat het het vertrekpunt is voor Fraser Island. Dat is een eiland waar het strand de snelweg is.. en waar je ook gelijk op moet letten op vliegtuigen die op hetzelfde strand moeten landen. Er zijn geen wegen.. en geen landingsbanen. Het is alleen zand, het grootste zand eiland van de wereld. Daar worden tours naartoe georganiseerd waar je met 4WD’s over strand crost en verschillende punten op het eiland bezoekt. Er leven veel dingo’s op Fraser Island. Het hoogtepunt is dat je op het strand mag slapen. Daar verheugen wij ons erg op, nog steeds, want we besloten dat eerst over te slaan. Henk zijn ouders zijn nu bij ons en we hebben niet zoveel tijd. Daarnaast hebben wij niet zoveel geld. We moeten eerst werken voordat we zo’n reisje kunnen permitteren. Ons busje hield het overigens goed vol. Geen haperingen meer of problemen met overschakelen. De reis verliep vloeiend.

Tijd voor een drankje. We kwamen aan in Bundaberg.. waar een enorme distilleerderij staat van.. Bundaberg, zo heet het drankje ook. De rum wordt veel gedronken in Australië. Het is dan ook Henk’s drankje, omdat hier geen Beerenburg wordt verkocht. Ze weten niet wat ze missen. Na een carton (vergelijkbaar met een krat) ingeslagen te hebben, reden we via GinGin naar Gladstone, waar we aan de Calliope river genoten van onze mooiste kampeerplaats tot nu toe aan de oostkust. We kampeerden aan een rivier. We stonden vrij hoog, dus we konden over de hele regio kijken. Het was er rustig en we mochten gebruik maken van allerlei faciliteiten.. Gratis kampeerplaatsen zijn vaak de leukste.

Dit verhaal heet overigens niet voor niets weekje wildlife. Die naam slaat echt ergens op. De volgende dag wisten we namelijk niet zo goed wat we moesten doen. We reden naar een stadje, waar weinig te doen was. We reden landinwaarts. Op een gegeven moment zagen we een bordje met daarop de tekst Crocodilefarm. Dat is leuk! Laten we daar een kijkje gaan nemen. We kwamen er precies op het goede moment aan. Als je een bepaald bedrag betaalde, mocht je twee tours doen en liet de laat die eerste tour nou net begonnen zijn. We mochten nog mee. We zagen hoe een verzorger bij de krokodillen in ging en ze voerde. De krokodillen zwommen naar de plek waar de man stond, op een modderige oever. Hij had een dik stuk rundvlees in zijn handen. De zes meter lange krokodil had daar wel zin in. Wel moest hij er iets voor doen. Hij kwam met zijn halve lichaam het water uit om het stuk vlees bijna uit de handen van de verzorger te eten. Wat gevaarlijk. De verzorger kent de beesten goed en hij zegt dat het wel meevalt als je ze maar regelmatig blijft voeren. De tour was zeer spectaculair. De hokken zagen er wat minder mooi uit, maar wat wil je ook.. Het is een boerderij. Ze krijgen regelmatig de opdracht om een krokodil uit een rivier of een vijver te vissen in de regio. De krokodillen komen doorgaans alleen wat meer ten noorden van Noosa voor, maar de scheidingslijn ligt dus hier. We kunnen hier niet zomaar meer in een rivier of in de zee gaan zwemmen. Overal kunnen krokodillen zitten. De soms wel zeven meter lange beesten zitten ook op golfbanen. We hebben al regelmatig verhalen gehoord dat de golfers hun balletjes niet meer durven te pakken. Helemaal niet meer na het nieuws over een golfer die zijn bal in een vijver had geslagen en vervolgens bij het eruit halen werd aangevallen door een krokodil. We besloten de tweede tour ook mee te gaan op de krokodillenfarm, want we zouden dan een babykrokodil geboren zien worden. Dat was erg mooi om te zien. De verzorgster kwam naar ons toe met een ei. Ze was erg zenuwachtig, want het was ook haar eerste keer dat ze dit zag. Erg bijzonder dus! Ze hield het ei voorzichtig vast. Het begon te kraken. Er kwamen scheurtjes in en ineens sprong de babykrokodil eruit. Hij leek al best groot. Hij zat helemaal opgerold in het ei. De tweede tour was gelukkig anders. We mochten aan het eind zelfs nog een krokodil vasthouden. Deze was natuurlijk ook nog niet heel groot. Krokodillenhuid is erg zacht. Heel anders dan wij verwacht hadden. We sliepen die nacht in St. Lawrence.

Op de eenendertigste van maart vertrokken wij naar Eungella National Park, waar wij op zoek gingen naar vogelbekdieren. Henk en Kirsten hadden dit al vaker gedaan, maar zonder succes. Eungella zou één van de betere plaatsen zijn om de platypus (zoals ze de vogelbekdieren hier noemen) te zien. We kampeerden daar op een magische plek. Hij was nog mooier dan die van twee dagen daarvoor. Wederom stonden we aan een rivier, maar dit keer midden in het regenwoud. De rivier kabbelde en er waren een brug en een platform waar je de vogelbekdieren vanaf kon spotten. We stonden eerst aan de kant van de rivier te kijken. Ineens was het plons. Dat is het enige hoorbare geluid dat vogelbekdieren produceren. Ze liggen voor een paar seconden aan het wateroppervlak, waarna ze naar beneden schieten om voedsel te zoeken op de rivierbodem. Die plons moet er één zijn. We bleven muisstil aan de waterkant kijken. Als je te veel beweegt heeft het vogelbekdier je door en verstopt hij zich weer. Daar was hij weer. Hij lag aan het wateroppervlak en hij lag ver weg. Snel maakten we een foto en weg was hij weer. Je moet razendsnel zijn wil je een duidelijke foto maken. We wachtten en even later dook hij weer op. Wat bijzonder om een zeer zeldzaam beest zo bezig te zien. We genoten volop. Vogelbekdieren komen alleen aan de oostkust van Australië voor, de enige plaats ter wereld. Op die plaatsen zijn ze amper te zien. We waren erg blij. Er vlogen een paar ijsvogels rond en er zaten schildpadden. Op zulke afgelegen plekjes is het wildlife toch altijd even iets spectaculairder. We hebben uren gekeken naar de vogelbekdieren. Ze zijn overdag te zien als het bewolkt is, anders alleen als het gaat schemerend of tijdens het licht worden.

We hebben de beestjes uit het jurrasic tijdperk later nog een paar keer erg duidelijk gezien. We hebben ook een heel mooi filmpje kunnen schieten. Kijk daarvoor even op de Facebook van Henk Vondeling. Daar zijn ook meerdere filmpjes te vinden van onze reis. Ook meer foto’s trouwens. We hebben ze in verschillende albums gezet. De eerste heet Wereldreis: NL t/m Indonesië, de tweede Wereldreis: Australië en de derde Wereldreis: Nieuw Zeeland. Geniet er van.

Ons wildlife avontuur was nog niet voorbij. Toen we de volgende dag naar de volgende bestemming reden, stond er ineens een groep koeien op de weg. We hebben vaart verminderd tot twintig kilometer per uur en we reden er langs. De koeien hobbelden langzaam de weg af en later lagen er twee kalven op de weg. Die bleven liggen. Wat een prachtig gezicht. Ze hadden het waarschijnlijk warm en het enige stukje schaduw was op die plek. We gaven ze groot gelijk. Met vijf kilometer per uur reden we om ze heen en we vervolgden onze reis naar Cape Hillsborough.

Dat is ook een plaats om nooit weer te vergeten. We werden op de camping verwelkomd door Red Tailed Black Cockatoo’s, wel een stuk of tien. We hebben ze nu op drie plaatsen in Australië gezien. Ze zijn met uitsterven bedreigd. Er bestaan nog maar iets van twaalfhonderd. Wij hebben er toch al iets van dertig mogen zien. Er lagen ook kangoeroes te relaxen op de camping. We hoorden van de receptioniste dat als we rond zes uur ’s ochtends opstonden en naar het strand liepen (een paar meter), dat we kangoeroes op het strand zouden aantreffen. Dat deden we dus. Ze had gelijk. We zagen er zeventien op het strand. Wat was dat een mooi gezicht die mooie beestjes met de oceaan op de achtergrond. Super. Een paar honderd kilometer verderop ligt Airlie Beach.. en het vertrekpunt voor de Whitsunday eilanden. Daar wachten we mee tot de volgende keer. Tot dan!

Groeten Henk, Kirsten, Koert en Janny