Meer familie in Brisbane

We rijden, zoals de titel van het verhaal al verklapt, verder naar het noorden. Daar bezoeken wij meer familie in Brisbane en zullen wij emigranten bezoeken, de wereld..

Laten we daar eens mee beginnen voor de verandering, de emigranten. In Melbourne bezochten we Patrick Lauwers, Gerrit en Willem van Zeist in Shepparton en in Traralgon bezochten we Wietze Jan en Feikje van Vondel. Patrick en zijn vrouw Cryss belandden afgelopen week op 15 april op de voorpagina van de Kempenaer. Dat was ons nog niet eerder overkomen. Fantastisch. Wel kregen we een paar keer een aankondiging op de voorpagina, maar nog nooit was ons verhaal het hoofdverhaal. We hebben Bas Schilders in Sydney helaas over moet slaan. Hij was ten tijde van ons speed bezoek twee weken op vakantie. Wij hadden geen tijd om te wachten, maar we reizen vanuit Sydney verder naar het volgende land, dus er komt een herkansing. In New Castle zouden we ook een emigrant bezoeken, maar ook zij was op vakantie.. in Nederland. We hopen ook haar nog te bezoeken als we weer in de buurt zijn, maar zeker weten doen we dat niet. Haar naam is Tessa Jongejans en ze is begonnen als dierenarts. Nu is ze min of meer de baas van de dierenartsenkliniek. Het verhaal over Wietze Jan van Vondel en over Gerrit en Willem van Zeist zijn nog niet gepubliceerd, maar intussen wel een aantal anderen. Zo zijn wij ook op bezoek geweest bij Willem Wever. Wij weten waar hij woont. Willen jullie dat ook weten? Lees dan de Stellingwerf van 8 april. Ook het verhaal over Esther Goldfinch –Schaddelee uit Sleeuwijk is gepubliceerd. Haar verhaal stond in de het Althena Nieuws van 2 april. Verder bezochten wij de afgelopen tijd Hendrik de Vries uit Appelscha in Stoney Chute. Hun verhaal is klaar, maar moet nog opgestuurd worden naar de redactie.. Het verhaal over Koene en Niza Woldman uit Haulerwijk is inmiddels ook af en ligt ter controle bij hen. Ook bezochten wij Hans van der Zouwen uit Althena. Zijn verhaal is bijna klaar net als het verhaal over Caroline en Nancy Heijne uit Lelystad. Daarover meer in het volgende verhaal.

Onze reis gaat verder in Thora, want daar eindigden we ons vorige verhaal. Het is een kampeerplaats waar je voor een goldcoin mag staan. Het ligt aan de voet van Dorrigo National Park. De goldcoin donation, een donatie van één of twee dollar is voor de faciliteiten. Dat hadden wij er graag voor over. De volgende dag vertrokken we vroeg naar het nationale park. Een park met twee wandelingen, waaronder een mooie tocht door het regenwoud, langs watervallen en mooie uitkijkpunten. De andere wandeling was niet echt een wandeling. Het was meer een pad naar een uitkijkpunt en terug. Je kijkt uit over een grote en diepe vallei. Tijdens de tweede wandeling genoten we enorm van de verscheidenheid van het gebied. Het geasfalteerde pad voer ons op en neer via watervallen en zelfs via een grot onder de waterval weer naar boven. Tussendoor liepen we langs veel mooie bomen. De wortels groeien in een soort van vliezen naar de grond. Ook komt er in het regenwoud natuurlijk allemaal wild bij kijken. Er vlogen de wereld aan vogels, maar ook grote vlinders en het was geen moment stil in Dorrigo National Park. Als Koert het woord ‘prachtig’ niet aanhaalde, dan was het Henk wel die zei: Weer een hoogtepuntje. Het is een fantastisch park, één van de mooiere van New South Wales.

Coffs Harbour was ons volgende stopplaatsje. Daar was een Nederlands dorp met allemaal nagebouwde huisjes en andere bekende gebouwen in Nederland. Ze leken er soms niet eens op. Een no go. Wij kochten een nieuw gasstel in het stadje, omdat onze slang lekte. We probeerden al vaker een nieuwe slang te krijgen, maar het model van het gasstel en zo ook de aansluiting was te oud.. Geen slang die paste, dus dan maar een nieuw gasstel. Dat was niet zo moeilijk. We tikten er één op de kop en we reden door naar Byron Bay.

Dat is een kustplaatsje, bekend van de vele surfers en van het nieuws.. als er weer eens een surfer door een haai is aangevallen.. of erger. We bezochten dit dorpje op de negentiende. Het was een hippiedorp.. een gezellig dorp met allemaal leuke winkeltjes, waar veel snuisterijen te koop zijnen natuurlijk hippiekleding en surfspullen. De meeste jongens lopen er met een lang bos, verwilderd haar rond. Wat dat betreft paste Henk daar wel thuis. Hij wilde naar de kapper, maar dat was tot nu elke keer te duur. De vrouwen lopen er rond in een wijde broek met een bikinitopje of ze rijden in een campervan. Die waren daar echt enorm veel. Op weg naar emigrant Hendrik en Nanna de Vries werd de weg gewezen met hartjes en overal langs de weg hingen hartjes in de bomen. Als er een gat in de weg zat, was deze niet omcirkeld, maar stond er een hartje omheen en de verkeersborden waren meestal versierd. We naderden Nimbin. Dat was duidelijk. Hoe dichterbij, hoe meer hartjes. In Nimbin werd in 1973 het Aquarius festival gehouden, een feest dat veel studenten, mensen met een alternatieve levensstijl, ‘hippies’ en enthousiastelingen aantrok. Sindsdien zijn veel ‘hippies’ blijven hangen en kun je daar niks anders dan de hippie uithangen. Na ons bezoek aan Hendrik en Nanna de Vries streken we neer in het hippiedorp, nog veel meer hippie dan Byron Bay. Mensen woonden er zelfs voornamelijk in kampen, in tenten, in communes. Elke avond worden de trommels, djembees en gitaren tevoorschijn gehaald voor een feestje.. midden op straat. Wij waren er op vrijdagavond. Het was groot feest. Iedereen danste en maakte muziek. Wat een gezelligheid. In Nimbin hoef je niet op zoek naar wiet, het wordt je wel aangeboden (het is illegaal in Australië, maar in Nimbin wordt het gedoogd) en als je op de camping naast de hoofdstraat slaapt, hoef je niet eerder dan na middernacht naar huis te gaan, want je slaapt toch niet.

Vlakbij Nimbin, wat overigens vanaf Byron Bay alleen maar via een ontzettend slechte en bochtige weg te bereiken is, ligt een ontzettend mooie lookout. Althans dat dachten we. Het nationale park was dicht. Alle wegen werden verbeterd.. voor ons net iets te laat. Zoek gerust even naar Blackbutt Lookout via Google.

Na onze hippie-avond reden we door naar de Goldcoast. Het regende.. en het regende.. en zo gold was het er niet. Waar was die zon gebleven? We bleven toch maar even in de regio hangen, maar dat was meer omdat we er twee emigranten bezochten. Koene en Niza Woldman wonen op een heuvel in de Goldcoast. Ze kijken vanuit hun woonkamer uit over de skyline. Wat ontzettend toevallig was, is dat wij aan de westkust van Australië iets langer dan een jaar geleden twee hele aardige mensen ontmoeten in een dorpje, Donnybrook. Wij zochten naar werk en we kwamen naast een mega bus te staan toen we ergens wilden overnachten. Hij was net een slag groter dan een touringcar en geheel naar de wensen van de eigenaren ingericht en verbouwd. We dronken een kop thee met deze mensen. Ze waren Nederlands. Ze lieten hun bus (tweede woning) zien. Het is nog maar kort geleden dat we erachter kwamen dat diezelfde mensen op ons lijstje te interviewen emigranten stonden. Koene en Niza. Zij waren op dat moment al veertien jaar in die bus aan het reizen.. schrik niet.. hij loopt 1 op 2. Ze moeten dus op elk tankstation zowat wel stoppen. Zij waren in die regio om hun bus te laten zien aan een geïnteresseerde.. De bus staat na veertien jaar nog te koop voor een half miljoen dollar. Wij schrokken ook even.. toen Koene op een afstandsbediening drukte. Er ging een klep open en er schoof een auto op een plateau de bus uit. Een auto in een bus. Toen we bij hen aankwamen, stond dezelfde bus nog voor de woning van de Haulerwijksters, waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Hij stond naast een woning die ongeveer even groot is als de bus. Koene en Niza hebben het goed gedaan met hun bedrijf. Zoals ik al eerder vertelde is het verhaal klaar, maar het ligt nog bij hen ter controle. Het wordt binnenkort naar de redactie van de Nieuwe Ooststellingwerver gestuurd. Als we iets meer weten over de publicatie laten we dat uiteraard weten.

We gingen de volgende dag op bezoek bij Hans van der Zouwen, zijn vrouw Ronwyn en hun zoon. Wij interviewden hen voor het Althena Nieuws. Ook hierover berichten we als het verhaal gepubliceerd wordt.
Het bleef intussen regenen aan de Goldcoast, dus besloten we door te rijden naar Brisbane, waar weer veel emigranten wonen en waar we op bezoek gingen bij Suzie (de dochter van John en Lyn), haar man, Kurt en hun zoon, Jack. Daar keken we erg naar uit. Elke dag planden we wel een interview in.. en het kwam precies goed uit om tussendoor Suzie te bezoeken op een ‘vrije dag’. Alle emigranten die we in Brisbane interviewden waren jong en hadden een drukke werk- of studeerweek en ze konden allen alleen ’s avonds afspreken. Gelukkig kon iedereen op een andere dag. Overdag konden we Brisbane bekijken. Een mooie stad. Wij vonden het de mooiste stad in Australië. Dat hebben jullie eerder gehoord. Melbourne staat nu op de tweede plaats. Brisbane heeft nog wat meer. Het is compacter en niet al te druk. Het heeft leuke en gezellige punten, zoals een mooi park waar je kunt picknicken, aan de rand van het centrum. Om bijna driekwart van het centrum stroomt de Brisbane river en aan de rivier is een mooi strand met een zwembad aangelegd.. In de rivier mag je niet zwemmen, omdat er haaien zitten, hele agressieve. Koert en Janny werden verwend met de botanische tuin.. de mooiste tot nu toe. Suzie, Kurt en Jack wonen iets buiten het centrum in een mooie wijk. Hun woning ligt op een berg en ze kijken uit over de skyline van Brisbane. Wat zij tot nu toe vaak hebben gedaan is een woning kopen om hem vervolgens te verbouwen en weer te verkopen. Hun laatste woning was zo groot dat Jack een beetje bang werd om alleen op de bovenste verdieping te slapen. Hun huidige woning is knus. Ze zijn van plan hier een langere tijd te wonen. Volgens ons zag het er al bijna perfect uit, maar Kurt had alweer allemaal plannen. Er komt een verdieping op! Hij heeft er verstand van en hij is erg handig. We zijn benieuwd hoe het wordt. Ze hoeven in ieder geval niet te vrezen dat ze de woning nooit weer kwijtraken. Alles is mooi. De plek, de woning, het uitzicht.. en het zwembad in de tuin (ook met uitzicht op de skyline) maakt het compleet. Het is echt fantastisch om onze Australische familie eindelijk te ontmoeten en te zien hoe zij leven.

Na ons bezoek aan de Aussie family en de oud Nederlanders die wij interviewden trokken wij naar Hervey Bay. We zien jullie graag over een week weer hier.

Groeten Henk, Kirsten, Koert en Janny