Klusbedrijf Wereldstel

Ja, het is weer zover. Wij starten de motor van onze bus. Op naar Darwin (4200 kilometer) met heeeel veel tussenstops. De plaats waar we voet aan wal zetten en waar we dachten dat we in totaal maar een half jaar in Australië zouden blijven. Negentwintig personen interviewen in zes maanden? Nee, dat is onmogelijk. Het land is te duur, te groot en te mooi om zo snel weer te vertrekken, kwamen we al snel achter. Daarom hebben we de afgelopen vijf maanden ons uiterste best gedaan om nog een extra jaar in Australië te mogen blijven. Daarvoor moesten wij 88 dagen in regionaal Australië (buiten de steden) boerderijwerk doen.

Zoals jullie in ons vorige verhaal konden lezen, belandden wij eind april in de Ferguson Valley, nadat we een maand in Margaret River druiven hebben geplukt en twee weken in het zuidwesten hebben rondgereisd. We vestigden ons bij David en Cheryl Rourke. Zij beheren Kingtree Wines en de Kingtree Lodge. Wij mochten van één van de vier kamers gebruik maken, gedurende ons verblijf.

Goed, aan het werk. Toen wij hier aankwamen, moesten wij nog 57 dagen werken om ons second year visa binnen te slepen. Deze dagen vlogen voorbij. Dat wil wel in deze regio. Wat een mooie valley. Toen we hier aankwamen was het echter nog niet zo denderend. Het gebied was nog aan het bijkomen van de hete en droge zomer. De dorre grasheuvels, opgedroogde riviertjes en stoffige gravelweggetjes. Zo kwamen wij trouwens bij de lodge, via zo’n stoffig weggetje, een kilometer berg op en tijdens deze ‘oprit’ werd het uitzicht alsmaar mooier en mooier. David en Cheryl hebben de logde gebouwd en precies op de juiste plaats neergezet. Op het balkon, waar wij lunchten, ontbijten de gasten in de zomer. De douw in de ochtend geeft een spectaculair uitzicht. Vanaf daar kijk je uit over de hele estate, honderd hectare, heuvel op, heuvel af en twee dammen voor de watervoorraad.

Het was echt genieten in dit gebied. Elke dag genoten we weer van de vele kangoeroes. Er sprongen een stuk of driehonderd rond de lodge. We ‘woonden’ en werkten aan de rand van een national park. In het begin zaten de kleintjes (Joey’s) in de buidel, een paar weken later zagen we ze vaak gevoed worden. Wat een ervaring. Ondertussen ging het vaker regenen. In enkele weken werd de valley omgetoverd in een mooi, groen en waterrijk geheel. De riviertjes stroomden weer, de watervallen kon je weer horen en de heuvels werden grasheuvels. Als het regende werkten wij in de wijnkelder. Daar konden we mooi wijn bottelen, de flessen kurken en ze voorzien van labels. Ook mochten wij ons oog laten vallen op het nieuwe apparaat dat door verhitting de portflessen sealed met plastic caps. Als het droog was, wat over het algemeen het geval was, onderhielden we de estate.

De dagen vlogen voorbij. Niet alleen omdat het werk zo leuk was, de eigenaren waren ontzettend aardig. Cheryl is een 60-jarige keukenprinses en die keuken verlaat ze bijna nooit. Ze is er altijd bezig, behalve als de bel ging. Dat betekende dat er winetasters waren om hun wijnen te proeven. De wijnen die zij te bieden hebben zijn de Cabernet Sauvignon, Merlot, Riesling, Champagne en Port. Er komen hier zo nu en dan mensen. De bel gaat als er een auto door hun poort rijdt, zo weet Cheryl dat er mogelijk weer wat flessen over de toonbank gaan. David is 81 jaar en hij zit sinds ongeveer vijf jaar in een rolstoel. Hij belandde in zijn rolstoel door rugproblemen. Daarnaast heeft hij parkinson. In de hoogtijdagen was David degene die alles op het gebied van wijn voor zijn rekening nam, maar dat lukt hem niet meer. Desalniettemin is de sfeer er niet minder om. Wij hielpen David met alles wat hij zelf niet kon doen. Dat gaat dus van het onderhoud van de estate tot de boot. Ook hielp Kirsten de eigenaren wel eens uit de brand door kamermeisje te spelen. Ach, en als het druk was, sprong Henk ook bij.

Op de boot deden we allerlei klusjes onder het toeziend oog van David. Als we aankwamen, reden we eerst naar de ligplaats, waarna we David aan boord takelden. Dat ging meestal goed, maar het ging ook wel eens bijna verkeerd, zoals die ene keer dat David bijna in het water lag. Zijn zoon heeft een takelsysteem geïnstalleerd, zodat David uit zijn stoel in een zitje omhoog gehesen wordt en in een tweede rolstoel op de boot getakeld kan worden. Hij maakt de gespen altijd zelf vast. Toen wij hem een keer ophesen, bleef zijn stoel aan een kabel steken. De elektrische rolstoel met een waarde van duizenden dollars werd ook aan één kant opgetakeld. Het liftsysteem was niet bestand tegen het gewicht van beide, dus ging de boel scheef hangen. We konden de lift ternauwernood weer laten vieren, zodat de rolstoel gered kon worden. David zelf is ook niet de lichtste, dus was het best wel een klus om hem weer rechtop in het zitje te krijgen. Dat is waarom Cheryl of een verzorgster niet meer met David naar de boot kan, het is te moeilijk om hem aan boord te krijgen en daarnaast, David kan zijn boot niet meer besturen. Hij is het vergeten. Wat doe je met een boot dan, vraag je je af? David en Cheryl hun zoon kan een keer mee. Een keer, het gaat waarschijnlijk om die ene keer en de gedachte dat David er op uit kan met de boot. De gedachte van het hebben en de herinneringen van vroeger. Daarom hebben ze de boot nog. Cheryl wil er al lang van af, maar David doet er alles aan om de boot te houden. Achteraf hebben we hard om het incidentje kunnen lachen, net zoals toen we het strepen aan de zijkant van de boot bijna klaar hadden op één kant na. Het weer was niet fantastisch, er hing een wolkendek boven ons, er stond wat wind, maar het regende niet. Het was rustig in de haven. David had een idee. Henk en Kirsten, kunnen jullie de boot in een ander vak slepen? Maak de touwen maar los en duw hem maar van de kant af, easy! De stickers konden niet geplakt worden aan één kant, omdat we anders in het water zouden vallen, omdat er geen steiger aan die kant zat. Zo gezegd zo gedaan, zoveel wind stond er niet. We hadden de touwen vast en daar ging David, zittend aan de zijkant van de boot. Tevreden keek hij als kapitein van zijn eigen schip hoe hij als enige opvarende de ‘macht’ over de boot had. Het enige wat er moest gebeuren is de punt van de boot aan de andere kant van de steiger duwen, zodat we hem daarna weer aan konden trekken. Plotseling ving de grote boot (12,5 meter lang) toch wat wind en begon hij te draaien. Om de boot heen liggen allemaal andere, zeer dure boten en die wilden we absoluut niet raken. Twee mannen, die bezig waren met hun boot zagen het gebeuren en ze kwamen aanrennen. Zijn jullie gek geworden?, riepen ze. De één rende een omliggende boot op om een crash te voorkomen. Op het dek duwde hij David’s boot er weer van af, zodat een botsing voorkomen werd. Daar sta je dan met dat touw in je handen. Je kan trekken wat je wil, maar je krijgt er haast geen beweging in. Gelukkig dat die mannen ons zagen, want anders was het niet goed gekomen. We plaatsten de boot in het vak ernaast, we bedankten de mannen vriendelijk en we gaven David de schuld. De stickers werden geplakt en de mannen verlieten de haven na een tijdje. Toen de stickers erop zaten en we nog wat klusjes hadden gedaan, had David een helder moment. Dit is de ligplaats van een andere boot, ik mag de boot hier vannacht niet laten liggen. Kunnen jullie hem terug duwen?, vroeg hij vriendelijk. Wij begonnen te lachen. Er was niemand meer in de haven en het was echt te onverantwoord om de boot met zijn tweeën terug te duwen. Nee, dat doen wij niet, zei Kirsten. Het werd David duidelijk. De boot kon daar echt niet weg, maar met de boot, David zelf ook niet, want de lift zat nu aan de verkeerde kant. Toen er na ongeveer een half uur een man met twee dochters aan kwam lopen, konden wij eindelijk naar huis.

Of die keer dat we met David gingen snacken bij een tavern. Wij haalden voor David en Henk een meatpie en voor Kirsten een ricotta and spinachroll. Het sausje wat erbij zat, had een moeilijke verpakking. David wist daar wel wat op. Het had twee kuipjes gevuld met saus en in het midden zat een scheurtje en als je hard genoeg kneep, kwam de saus er via daar uit. Je moet de verpakking van je afhouden en keihard drukken, zei David. Henk keek naar David en drukte in tussentijd de verpakking iets te hard in, zodat het helemaal over zijn broek zat. David lach in een deuk, wel vijf minuten werd Henk uitgelachen. Henk vond het zelf ook erg grappig. Elke keer als we op stap waren, hadden we wel weer zoiets. Kortom, een man met heel veel humor. Kennen jullie de film Intouchable? Wij hadden veel van zulke momenten met David, erg leuk en gezellig.
David was vroeger de rector van een school en toen hij met pensioen ging, kocht hij dit land en liet hij deze lodge bouwen. Een paar maanden geleden is er tien hectare verkocht, dus de dichtstbijzijnde buren wonen dan niet meer kilometers verderop, maar een paar honderd meter. Henk was trouwens de getuige van de contracttekening. Hij heeft zijn handtekening moeten zetten onder de overeenkomst. Zo gaat dat hier in Australië.

Even over onze bus. Wij hadden onze bus toen wij hier aankwamen nog altijd niet op onze naam gezet. Dat kon alleen maar in New South Wales, omdat onze bus die nummerplaten had. Wij hadden een paar opties, waaronder het vliegen naar Sydney om de papieren te tekenen of het aanschaffen van nummerplaten van Western Australia. De eerste optie zou een paar honderd dollar kosten en daarbij zou de bus gekeurd moeten worden. Bij de tweede optie zou eenzelfde keuring komen kijken, maar dan hoefden we niet te vliegen. De keuring zou streng zijn, maar met Western Australia nummerplaten hoef je de bus niet elk jaar te laten keuren. Dat kan gewoon via het internet verlengd worden voor een paar jaar, wat voor ons niets minder betekent als: beter verkoopbaar. We gingen dus voor de WA-plates. We gingen naar de monteur die we al kenden in Bunbury, hier ongeveer veertig minuten rijden vandaan. Hij had een vriend die dergelijke keuringen deed en hij keek wel wat door de vingers. Eerder hadden wij al een offerte laten maken door een andere garage. Zij schatten de reparaties op ongeveer 1500 dollar. Wij waren voor de helft klaar. Na deze keuring (en reparaties) vroegen wij de WA-nummerplaten aan, die we een dag daarna op onze auto schroefden.
Guys, are you ready? The sausage sizzle starts in a couple of minutes, roept Cheryl. De sausage sizzle. Het sissende worstje, letterlijk vertaald. Het is een buurtbarbecue die elke maand voor alle bewoners van de Ferguson Valley wordt gehouden. In de oude brandweerkazerne aan de hoofstraat wordt elke maand een grote barbecue neergezet, zodat iedereen zijn eigen meegebrachte vlees en vis er kan opwarmen en het gezamenlijk kan opeten. Gezellig. Wij werden er de eerste maand geïntroduceerd. Deze regio heeft een hele hechte gemeenschap en de avonden zijn heel leuk en handig voor ons. Wij werden zo voorgesteld aan andere mensen en we konden nog wat extra baantjes proberen te scoren. Dat lukte, maar daarover later meer. David zat in het midden van iedereen in zijn Kubota (in Nederland eerder golfkarretje met laadbak of terreinwagen genoemd). Hij pakte halverwege de barbecue zijn bestek en tikte ermee tegen zijn bierflesje. Hij kreeg de aandacht. Dames en heren, zei hij, het is weer tijd voor onze nominaties. Het is een maandelijks ritueel om genodigden te nomineren om een trofee te winnen. Iemand die iets goeds, leuks, geks of doms heeft gedaan kan hem winnen. Iedereen die iemand weet, mag iemand nomineren. De eerste keer won Bernie de trofee omdat hij een kunstprijs won eerder die week.

Na de sausage sizzle zeiden we iedereen gedag, omdat we waarschijnlijk de tweede niet meer mee zouden maken. We weten beter, jullie ook. De tweede buurtbarbecue was nog gezelliger. We namen toen een Nederlandse appeltaart mee, die duidelijk in de smaakt viel. Sommige aanwezigen likten de taartbodem zelf af na afloop van de avond. De keer daarna namen we een monchoutaart mee. Er werd ons gemeld dat wij niet meer weg mochten, omdat ze onze taarten zo lekker vonden. Tijdens de derde sausage sizzle vonden wij het tijd worden. We hadden al zoveel leuke, grappige, vreemde en domme dingen meegemaakt bij David en Cheryl. We besloten hen beide te nomineren. David ging eens te klussen in zijn schuur. Daarvoor moet hij bij de lodge van zijn rolstoel overstappen op zijn terreinwagen en in de schuur weer op een tweede rolstoel. Deze rolstoel gebruikt hij alleen om daar rond te rijden. Wij werkten die dag een halve dag, omdat het Kirsten haar verjaardag vierde (haar tweede verjaardag al in het buitenland). David zijn lunch (soep en tosti) was al koud geworden, omdat hij niet terug was gekomen van de schuur, die wel een paar honderd meter verderop staat. Cheryl kan hem daar niet bereiken en ze moet thuis blijven voor de winetasters. David heeft wel een telefoon bij zich en anders zijn alarmknop, zei Cheryl. Ga er maar niet naartoe. Wij gingen die middag even wat doen en toen wij na anderhalf uur terugkwamen, was hij nog niet terug. Wij besloten er toch maar even een kijkje te gaan nemen. Hij bleek er al zes uren vast te zitten, zonder ook maar iets gedaan te hebben. Toen David overstapte van de terreinwagen op de rolstoel, had hij maar twee meter afgelegd. De rolstoel bleef ergens achter haken, waardoor een stroomdraad losschoot. Hij kon geen kant meer op, om tien uur in de ochtend al. De telefoon lag nog in de terreinwagen en de alarmknop werkte niet. Verschrikkelijk, maar achteraf grappig. We hebben er tijdens de barbecue hard om gelachen, ook al was David de volgende dag verkouden, omdat hij kou had gevat. Cheryl werd ook genomineerd. Op een ochtend liep Kirsten naar boven om wat uit de keuken te pakken. Ze liep door de hal en hoorde een gepiep, maar ze wist niet waar het vandaan kwam. Ze liep door, maar toen ze terug kwam, was ze toch nieuwsgierig. Het kwam uit de wc. Ze klopte op de deur en opende hem. Er zat niemand op, maar het geluid werd hard. Ze opende een kastje en daar lag een doosje in. In het doosje lag een telefoon, de wekker ging al een tijdje af. Ze zag dat het de telefoon van Cheryl was. Wij gingen aan het werk. Wat bleek? Zij had hem daar neergelegd, omdat ze niet telkens wakker gemaakt wilde worden door het alarm. Ze wist niet hoe ze hem uit kon zetten. Wij vertelden haar dat ze haar telefoon dan beter helemaal uit kan schakelen, want de verzorgster van David vond de telefoon een uur later pas. Het is duidelijk lijkt me wie er won. Die laatste inderdaad, haha. Na de derde barbecue, drie maanden later, vonden wij het wel echt tijd worden. We namen afscheid van de bewoners (ook voor de derde keer).

Naar aanleiding van de sausage sizzle hebben we onder anderen bij Simon en Judith gewerkt op onze vrije dagen, zodat we wat geld bij konden verdienen en ook een oudere vrouw, Edith Hall (91) wilde wat tuinwerk gedaan hebben. We hopten als het ware door de valley om wat bij te klussen. Toen David en Cheryl wat minder werk hadden, konden we aan de slag bij Carlaminda. Dat is een winery, maar ook een boerderij met ongeveer negentig koeien. We hebben daar (ook voor het second year visa) fencing gedaan (het plaatsen van hekken, in dit geval voor de koeien). We leerden er tractor rijden en het fencen is ontzettend handig, omdat dat nogal een veel voorkomend beroep is in Australië. Op de Carlaminda farm ontmoetten we Q en Anita. Q wordt zo genoemd, omdat ze zijn naam hier niet uit kunnen spreken, Quirinus, precies, hij komt uit Nederland. Anita komt uit Frankrijk. Ze beheren naast de boerderij en wijngaard een Franse bistro. Het is een gigantisch complex van maar liefst vierhonderd hectare. Ze hebben zelf een ‘eigen’ rivier die door hun landerijen stroomt, al moet ik eigenlijk springt zeggen. Er zijn een aantal watervallen op hun land te vinden. Echt prachtig. We hebben er een week voor eten gewerkt, daarna kregen we een week betaald. We kregen daarna een bezoekje van Victor Bertola, die pruners zocht. Pruners zijn snoeiers.. van druivenstruiken, rond de dertigduizend. Genoeg werk dus. We hebben het dan ook voor zes weken gedaan. We deden het niet alleen, een Frans stel hielp ook mee. Dat was erg gezellig, maar soms was het snoeien ook wel erg hersen dodend. We moesten soms rijen van honderd en zestig struiken snoeien. Dat nam vaak meer dan de helft van de dag in beslag. Echt niet normaal.

In de tijd dat wij in de Ferguson Valley zijn geweest hebben wij veel dingen beleefd. Zo hebben wij tijdens ons werk een Red Tailed Black Cockatoo veer gevonden. Dat is niet alleen heel bijzonder, omdat er nog maar 1500 exemplaren van de kaketoe leven op de wereld, de veer is ook nog eens veel geld waard. Hij is gewild onder bush liefhebbers, vooral diegene die rondlopen met zo’n mooie hoed. Zo’n veer is natuurlijk mooi om op die hoed te bevestigen. Een veer wordt op Ebay meestal aangeboden voor ongeveer vijftig dollar. Wij houden hem, omdat hij zo mooi is, zwart / rood gestreept. Verder hebben wij Nederlandse gerechten gekookt voor David, Cheryl, Q en Anita. Het was best lastig, ze hebben hier namelijk lang niet alle ingrediënten. Daarom hebben wij alles ‘from scratch’ gemaakt, zonder kant en klare en voorbereide ingrediënten zoals ragout. We hebben zes uren gedaan om bitterballen en kroketten te maken. De rest was makkelijker. Het menu zag er als volgt uit: Als voorgerecht hadden de Australiërs roggebrood met haring, komkommer met makreel en mayonaise, bitterballen en kroket. Als hoofdgerecht hutspot of boerenkool met spek met een zelf gefabriceerde slavink en als toetje maakten we appeltaart met slagroom. Ze vonden het allemaal geweldig. Zo geweldig dat wij op Henk zijn verjaardag (ook zijn tweede in het buitenland) een Australisch diner terug kregen. Cheryl was de kok en naast David waren ook Simon en Judith en Quirinus en Anita en Q’s dochter Miairi te gast. Het diner was ook erg goed. Het was alweer een tijdje geleden dat Cheryl voor ons had gekookt. Sinds wij voor andere mensen werkten mochten we namelijk wel in de lodge verblijven in ruil voor vier uren werken in de week. We moesten zelf uiteraard koken en we mochten gebruik maken van het gasstel in de wijnkelder.

Wat we jullie ook niet willen onthouden is wat wij een maand geleden hebben gedaan. We gingen walvissen spotten in Augusta, niet van de kant. We gingen erop uit met een boot. We hebben er maar liefst drieëndertig gezien. Soms heel dichtbij, soms zwommen ze naast de boot mee, op een hoog tempo. Vaak speelden ze met elkaar. We hebben alleen geen jumpers gezien. Dat was jammer, maar het was erg indrukwekkend.
Victor was zo tevreden over ons dat hij ons wilde contracteren voor nog eens vier maanden, maar we waren dan niet zeker van de hoeveelheid dagen per week. We hebben van de elf en een halve maand dat we nu in Australië zijn al tien en een halve maand gewerkt. Ongeveer een week geleden hebben wij ons second year visa aangevraagd en we kregen hem vrijwel meteen. Dat was een hele opluchting, omdat wij anders 2 september weg hadden gemoeten uit dit land. Nu mogen wij tot 2 september 2015 blijven. Wij gaan nu eerst Australië bekijken. Eindelijk. Daar zijn we wel aan toe. We rijden vandaag via de meest geïsoleerde stad van de wereld, Perth, naar emigranten uit het noorden van Nederland! We bezoeken Henk en Tina Fledderus uit Wapse en Nagele / Emmeloord. Henk is hier naartoe gekomen om zijn stage te volgen. Niet veel later woonden hij en zijn vrouw in Moora, nu met twee kinderen. Wij zijn erg benieuwd naar hun verhaal.

Op de vooravond van ons vertrek kreeg Cheryl een telefoontje van een vrouw uit de valley. Of de Dutch workers nog altijd aanwezig waren. Inmiddels had iedereen wel over ons gehoord en over de mogelijkheden van woofers, mensen die voor eten en onderdak voor je komen werken. Cheryl was als het ware een uitzendbureau en nu mag ze iedereen adviseren hoe ze daar aan kunnen komen. Nee, we wachten niet weer zo lang met het schrijven van een nieuw verhaal. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten