Ziek van de Jakmelk en president woont naast ons

Ulaanbaatar. Toen we aankwamen was het 6:30 uur in de ochtend. We hadden nog geen idee waar we gingen overnachten de aankomende nachten. Kirsten had op internet gelezen dat we op het treinstation ongetwijfeld vaak aangesproken zouden worden door hosteleigenaren. Het klopte. Er kwamen verschillende mensen naar ons toe, waaronder een man met een gouden tand. Hij gaf ons een folder en de prijzen van het hostel logen er niet om, vier dollar per nacht. Dat klonk te mooi om waar te zijn. Hij was de goedkoopste en dat konden wij wel gebruiken. Hij haalde zijn baas op. Hij had een brilletje op met ronde glazen. Kom maar mee, daar staat mijn busje, zei hij. Terwijl de bekenden uit de trein allemaal door iemand werden opgehaald, vertrokken wij met twee onbekende mannen. In de auto van de baas lag een indiaan te slapen. De auto was niet bepaald iets wat je verwacht bij een ophaalservice. Hij werd wakker. Hallo, zei hij. Het was nog vroeg. Het was best spannend. Wij wisten niet wat we konden verwachten. Kort daarna vertrokken we. Waar zouden we naartoe gebracht worden? Of zouden we door de onbekenden naar een achterbuurt worden gebracht en beroofd worden? Je weet het niet. De baas bleef lachen en positieve verhalen vertellen. We hadden er steeds meer vertrouwen in. We gingen de hoek om, weg van het centrum en even daarna draaide de auto weer. Twee grote, nieuwe en luxe uitziende flats kwamen tevoorschijn. We reden de parkeerplaats op. Even later werden we naar de vierde verdieping gebracht waar in drie appartementen ons hostel gevestigd zat. Er hing geen bordje op de muur, alleen binnenin zag het eruit als een hostel. Het zag er super goed uit. Het is een compleet nieuw hostel, de bedden waren nog nooit eerder beslapen. We hadden de beschikking over wifi, een prachtige badkamer, een keuken en een balkon met een mooi uitzicht over de stad. We waren met de juiste personen meegegaan. Geloof het of niet, de nationaal kampioen worstelen woont onder ons. Hij heeft daar negen appartementen gekocht en onder andere een fitnesshal en een biljartkamer gecreëerd. En het wordt nog gekker. De huidige president van Mongolië woont in de flat naast ons. Hij heeft daar een hele verdieping gekocht. Misschien zijn we hem wel tegen gekomen. Er stonden in ieder geval altijd hele dure auto’s. Het is duidelijk niet een flat voor mensen die arm zijn. De eigenaar is dan ook een zoon van een diplomaat. Zijn vader heeft de royals van Nederland zelfs ontmoet. Op de Facebook van de hosteleigenaar staat de foto, ongelofelijk. Wij zitten goed.

Wij hebben bij de baas van het hostel, Temuujin, een tour naar het Terelj Nationale Park geregeld. In het nationale park sliepen wij de volgende dag in een traditionele Gertent. Dat is een ronde tent van ongeveer vijftien tot twintig vierkante meter. Er zit geen wc in, evenmin als een kookstel of een bank. We zaten op krukjes, haalden ons water uit een tapje die we zelf bij moesten vullen en we hielden onszelf warm met een houtkacheltje. Wat een ervaring. We zaten echt in niemandsland, ongeveer honderd kilometer van de stad. We logeerden daar bij een gezin. We kregen eten van ze. Zij hebben vier Jaks. Van de melk maken zij thee, soep, boter, smeerkaas, kaas en yoghurt. Van de andere bewoners van het dorp (ongeveer tien personen) krijgen ze hun andere voedsel. We kregen smeerkaas op koekjes en thee (Jakmelk aangelengd met water) en ’s avonds onder andere geiten- of Jakvlees en Kirsten kreeg soep (Jakmelk met rijst). Daarna maakten we een rit op paarden. We hebben in totaal drie uren gereden, waaronder naar een mooie range van Bert, een Nederlander. Hoe apart. Helaas hebben we hem niet kunnen ontmoeten, omdat hij niet thuis was. Hij is erg beroemd in de regio. Toen hij, ongeveer vijftien jaar geleden, een wereldreis maakte (net als ons, maar dan op zijn fiets), ontmoette hij een Mongoolse vrouw en werd verliefd. Hij is sindsdien gebleven. De baas van het hostel zei dat Bert ‘many many cows’ heeft en drie kinderen.

Toen wij terugkwamen van de rit, moesten we naar de wc; een gat in de grond met vier schotten hout er omheen en over het gat vier planken waar we op konden staan. We hebben er beide gebruik van gemaakt. Henk moest één keer om 21:00 uur naar de wc, toen het al flink aan het schemeren was. De honden op het terrein liepen allemaal al buiten om de wolven weg te houden bij het vee. Henk liep naar het wc-hokje, die ongeveer dertig meter bij de ingang van de tent vandaan ligt. Dat is dan best ver. We zaten op een open vlakte van een paar kilometer bij een paar kilometer met een klein bosje en voor de rest allemaal bergen om ons heen. Er kwam een schaduw precies naar Henk toe lopen. Hij hield zich goed stil, maar het beest ontdekte hem wel. Toen hij bij hem in het hokje kwam, zag hij eindelijk dat het een hond was. Henk heeft die nacht goed geslapen, we hadden een slot op de deur, in vorm van een stuk hout dat de deur dicht hield. En we hadden een waakhond voor de deur liggen. Kirsten sliep wat minder. We sliepen op de houten planken van de bedden. Het enige wat er tussen ons en de bedden lag, was een stuk vilt. Toen we wakker werden, was de kachel inmiddels opgebrand, het was er ontzettend koud. Was het er overdag ongeveer 22 graden, ’s nacht was het wel -2. We werden om 6:30 uur al wakker gemaakt. Meteen daarna kwam de moeder van het gezin ons een ontbijt brengen. Even daarna werden we opgehaald. We hebben de turtlerock gezien. De naam zegt het al, die rots ziet eruit als een schildpad. Het is een prachtig gebied.

Weer terug in Ulaanbaatar gingen we na ons een beetje te hebben opgefrist de stad verder bekijken. Maar eerst vroeg de eigenaar van het hostel ons naar onze belevenissen. Hoe vonden we het? Werden we wel goed verzorgd? Waar reden we allemaal langs met het paard? En wat hebben we allemaal gedaan? En hij vroeg of hij wat foto’s mocht hebben. Tuurlijk mocht dat. We krijgen steeds meer door hoe nieuw het hostel is. Hij gaat onze foto’s voor zijn folder gebruiken, zei hij. We gingen de stad in. Dat hadden we de eerste dag al gedaan, maar we hadden alles nog niet gezien. We liepen over het Sükhbaatar Square en we zijn naar de sloppenwijken gelopen, gewoon om te kijken hoe het er daar uitzag. We stuitten op een klooster. Ze verkochten er overal vogelzaad om de duiven mee te voeren. Het was er erg druk. Terwijl we de vogels aan het voeren waren, begon het wat te waaien, steeds wat harder. De mensen op het plein, voornamelijk van de lokale bevolking, begon te lopen en daarna te rennen. Alle vogels vlogen weg. Wij gingen ook maar rennen. Ineens zaten we midden in een zandstorm. We renden een tempel in om te schuilen. Er bleek een enorme boeddha te staan van wel 26 meter hoog. We hebben onze ogen uitgekeken. De zandstorm was niet hevig en was zo weer voorbij. We hebben daarna een berg beklommen waar een oorlogsmonument op staat. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over de stad. Daarnaast stond nog een grote boeddha. Henk wilde opschieten omdat we de tickets voor onze vervolgreis met de trein naar Peking nog moesten ophalen. Kirsten voelde zich echter helemaal niet goed. Het lopen ging dus ook niet erg snel.

Na een paar tussenstops, besloten we de bus te nemen, maar al na een paar haltes begon Kirsten zo wazig te zien. Het was ontzettend warm en druk in de bus. Ze zag helemaal wit en ze kon nog nauwelijks op haar benen staan. Henk hield haar stevig vast en ging om haar heen staan. Een jongen stond op en ze kon snel zitten. Bij de volgende halte stapten we gauw uit. Na een tijdje uitgerust te hebben, liepen we verder. Helaas gebeurde het nog eens in de supermarkt. We haalden te tickets en we besloten daarna dus ook lekker naar het hostel te gaan, zodat Kirsten op bed kon liggen. De grote hoeveelheid aan Jakmelk (het zat immers overal in) was haar niet zo goed bekomen.

De volgende dag hebben we dan ook relaxt op een plein gezeten, waar het gezellig was. In de zon genoten we van wat drinken en het doen en laten van de Mongolen. Zo werd er een tandem in beslag genomen door de politie. We hebben geen idee waarom. Kinderen speelden er in auto’s die zij zelf konden besturen en er reden veel kinderen op skates. Er hing ook een groot beeldscherm waar muziekclips op werden getoond. Het was die dag ongeveer vijfentwintig graden.

Mongolië is een land in ontwikkeling. Overal zijn woningen, flats en andere grote gebouwen in aanbouw. De politie treedt steeds vaker op. Zo staan zij op kruispunten, waar de stoplichten gewoon werken, het verkeer te regelen. Bijna niemand van de automobilisten houdt zich aan de regels. Ze rijden gewoon door rood en toeteren de hele dag door. Ze stoppen niet voor voetgangers op zebrapaden, zo erg hebben we het nog nooit gezien. Daarnaast is het land erg corrupt. Wij hebben ons laten vertellen door de hosteleigenaar dat een rijbewijs 50.000 Tagrik kost (omgerekend is dat iets van vijfentwintig euro) en een diploma kost 500.000 Tagrik, slechts 250 euro.

Mongolië is een land dat ongeveer twintig keer zo groot is als Nederland. Het heeft drie miljoen inwoners, waarvan één miljoen in Ulaanbaatar wonen. Zeventig procent van de bevolking woont in Gertenten, zelfs in de hoofdstad vind je ze om de haverklap. Het is een echt nomadenvolk. Wij verwachten dat als we hier over tien jaar terug zouden komen, het er een stuk anders uitziet. We zitten inmiddels in Peking. Het tweede deel van de Trans Mongolië Express was prachtig, daarover later meer.