Aan het werk in Canada

Het is zover. We gaan aan het werk in Canada. In Vancouver boekten we een hotel voor vijf dagen om voornamelijk te solliciteren. We bleven veel binnen, maar goed ook.. want die wijk waar we sliepen lag letterlijk vol met zwervers. Zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien. Als je hier iedereen wat geeft, dan ben je zo honderd dollar kwijt. We hebben dus besloten niemand wat te geven. Later kwamen we erachter dat de straat waar ons hotel gevestigd is, de straat is met de meeste zwervers ter wereld.

Qua baantjes. We zagen veel vacatures voor in Vancouver, maar om in een stad te werken, leek ons weinig. We besloten een baantje in het buitengebied en voornamelijk een natuurlijke omgeving te zoeken. Dat beviel ons wel goed in Australië. We zagen dat er veel baantjes in de regio van Banff waren. We solliciteerden op bijna alles, maar we kregen geen reactie. We vonden het na vijf dagen wel welletjes, dus gingen we naar Kelowna toe. Dat lag op de helft. We hadden geen zin om in de bus te overnachten. Na ongeveer acht uren kwamen we aan in Kelowna. Omdat we internet in de Greyhound hadden (één van de beste vervoersbedrijven voor lange afstanden in Canada), zochten we door. We vonden in Kelowna ook redelijk veel baantjes. Waarom niet? We bleven twee nachten.. Anders hadden we de volgende ochtend om zeven uur weer door moeten reizen. Na wat sollicitaties vonden we het wel zo handig om even te wachten voor het geval we reactie kregen. We boekten een week. Dat was het goedkoopste. Er kwam geen reactie. We gingen bij winkels, restaurants, inns, hotels, chalets en allerlei andere bedrijven naar binnen, maar nee.. niks. We zochten vervolgens iets buiten Kelowna. Vernon is een zo’n dorpje. Een boomkwekerij zocht meerdere mensen, packers.. Dat wilden wij wel doen, boompjes inpakken. Na beide gesolliciteerd te hebben en twee dagen verder, werden we uitgenodigd door de treenursery. Eigenlijk hoefden we niet langs te komen voor een sollicitatiegesprek, maar voor het achterlaten van onze namen en verdere gegevens. We hadden een baan voor twee maanden, want zo lang zou er werk zijn.

We gingen op zoek naar een accommodatie, maar dat was niet gemakkelijk. De meeste accommodaties waren acht- tot negenhonderd dollar per maand en niet erg mooi of niet erg handig (zonder keuken). We hadden nog even de tijd, want een week later zouden ze ons pas op het werk verwachten. Intussen vond Kirsten een ander baantje op internet. Het ging om housekeeping. Ze zochten twee personen en de accommodatie kreeg je erbij. Deze baan is in het grootste dorp in de Canadese Rocky Mountains, vlakbij Banff, waar we het eerder over hadden. Dat leek goed. De manager zei dat als we het wilden, de baan meteen van ons was . Ze vonden niet zo snel twee personen die samen waren en ook nog eens hetzelfde werk wilden doen. Wij zijn de moeilijksten niet en we hadden weer geld nodig.. en wat is er mooier dan dat te verdienen in de Rocky Mountains? Wij stemden in en we zegden ons andere werk af. We hadden echter nog vier dagen te goed in het hotel die we geboekt hadden in Kelowna.. We konden regelen dat we een deel (niet veel) terugkregen. We boekten meteen een bus voor de ochtend erop en na tien uren rijden arriveerden we in onze nieuwe woonplaats, Canmore. Omdat we laat aankwamen, hadden we een hostelovernachting geboekt. De volgende ochtend konden we de accommodatiesleutels ophalen bij de receptie van de Georgetown Inn en ontmoetten we meteen onze huisgenoot. We wonen er sindsdien samen met Nathan, een Canadees.. en Alexis was onze andere huisgenoot. We delen deze driekamer chalet met z’n vieren. We hebben wifi, een mooie huiskamer, een balkon, een mooi uitzicht, een droger (wasmachine komt nog), een eetruimte, een keuken, een televisie, een goede verwarming (dat is hier wel nodig), twee wc’s en een badkamer, oja.. en we zitten dichtbij de supermarkt en het centrum.. Net of we op vakantie zijn. Het enige nadeel is dat wij een slaapkamer zonder muur hebben, een loft. Dat hadden ze niet verteld toen we hier naartoe kwamen reizen. Het nadeel daarbij is dat wij letterlijk alles kunnen horen wat er beneden ons in de woonkamer gebeurt.. De televisie hangt nog precies onder het gat ook. Daar komt bij dat onze twee andere huisgenoten andere werktijden hebben dan wij, kortom.. als wij willen slapen, zitten zij in de woonkamer en moeten wij proberen te slapen in een verlichtte kamer, flikkerend licht van de televisie en alle geluiden die daarbij komen.. gepraat, de magnetron in de keuken (die hoor je zelfs alsof hij in de slaapkamer staat) en ook vaak voorkomend, het heen en weer lopen, de trap op en neer stommelen , de voordeur en de deurbel. We moeten zeggen dat het in het begin meeviel met de overlast, maar naarmate we hier langer wonen, het als maar erger werd.. De manager beloofde ons een muur.. Ondertussen werden wij soms erg moe van het wakker zijn.. en moesten we toch fulltime werken. Gelukkig werd er in het begin niet al te hard aan niet al te veel van ons verwacht. We konden rustig aan doen, omdat we in training waren, maar naarmate de tijd vorderde.. werd het werk zwaarder en het geluid harder. Tuurlijk zeiden we er wat van. Nathan hield ook zeker rekening met ons, maar toch.. je hoort alles en het geluid is niet te vermijden. Hij moet ook kunnen leven in zijn woning. Hoe zachtjes hij ook doet, we horen alles. Alexis is na een week ontslagen. Zij had gelogen over bepaalde dingen. In ruil daarvoor kregen we Aussie Jake als huisgenoot. Een harde werker en heel zachtjes. Wij waren daar erg blij mee. Nathan heeft een vriend, Tyler, die we vanaf het begin af aan al vaak over de vloer hadden. Hij sliep hier wel eens en dronk hier wel eens wat.. een gezellige jongen, totdat hij ons wakker begon te houden met hard praten, hard gelach en hij at ons eten op. Dat was het einde van Tyler.. die was hier niet meer welkom. Tyler kreeg echter een baan bij hetzelfde bedrijf. Hij bood zijn excuses aan en hij zou wel rustig zijn. Na een week werd hij ontslagen, rara waarom.. Hij sliep nog een week stiekem in de andere staffaccommodatie en toen hij daar ontdekt werd, is hij eruit gezet om vervolgens hier weer rond te hangen.. overdag. Hij was dakloos en met een temperatuur van -20 buiten is het moeilijk voor Nathan om ‘nee, je bent hier niet meer welkom’ te zeggen.. Heel begrijpelijk, maar steel dan ook niet.. Goed. Een halve week later. Wij werden weer wakker gehouden door gestommel op de trap. Toen we de volgende ochtend slaperig ons ontbijt wilden pakken, was het verdwenen. Tyler bleek in Nathan’s kamer te zitten / slapen. Jake zat ondertussen ook in de keuken.. en zijn avondeten was half opgegeten. De manager heeft er inmiddels voor gezorgd dat we hem niet meer hoeven te verwachten (anders volgen er maatregelen voor onze huisgenoot) en na twee en een halve maand, hebben we sinds vandaag eindelijk een muur. Jake heeft hem gebouwd.

Goed, terug naar onze andere activiteiten. Canmore is een dorpje wat wordt omringd door bergen. We hebben een schitterend uitzicht vanuit onze kamer. Onze slaapkamer kijkt uit op De Drie Gezusters, drie van de bergtoppen (zie foto’s). Canmore ligt op een half uur vanaf het pittoreske Banff en op een uur van Calgary. We arriveerden in Canmore op 9 oktober. We hadden het hele weekend vrij. De maandag erop mochten we beginnen. Tijdens dat weekend hebben we dus ook een mooie wandeling gemaakt door onze nieuwe woonplaats. Wij werken tegenwoordig al twee maanden voor Mysctic Springs and Hot Pools, Fire Mountain, Silver Creek Lodge en Georgetown Inn. Het bevalt goed. Er is genoeg werk, we kunnen verdienen (het is hier wel moeilijker sparen dan in Australië, omdat we minder verdienen, meer huur moeten betalen en in dit dorpje, midden in de Rocky Mountains, zijn de producten wat duurder). Dat nemen we voor lief, want we wonen in een paradijsje.
Tussendoor doen we allemaal leuke tripjes. Na de eerste week werken, gingen we in het weekend naar Banff. Dat is één van de mooiste plaatsjes in de hele Rocky Mountains. Banff is ook het dorp wat beroepsfotografen vaak als favoriete plaats noemen om foto’s te maken. Het is niet voor niks dat er regelmatig workshops van National Geographic te doen zijn.

In Banff deden we de Tunnel Mountain Trail en we beklommen zo onze eerste Rocky. Een weekend later was het tijd voor de tweede Rocky in Lake Louise, een prachtig meer, omringd door bergen. We deden daar de Plain of the Six Glaciers hike, een bergwandeling naar een plateau waar je uitkijkt op zes gletsjers. Ontzettend mooi. Vervolgens liepen we door naar Lake Agnes. Dat was een zware hike. We liepen bijna twee uren recht de berg omhoog. We wilden ook nog graag naar Morraine Lake, maar om daar te komen was bijna onmogelijk. De weg er naartoe was afgesloten omdat het te ijzig was. De eerste sneeuw in Lake Louise viel de dag voordat wij daar aankwamen. Kijk uit als je ooit zonder vervoer naar Lake Louise gaat. Tussen het zomer en het winterseizoen is het shoulderseason. Geloof het of niet.. Er rijden dan geen taxi’s. De toeristeninformatie adviseerde ons om te liften. We stonden op de goede plaats.. Binnen een minuut werden we opgepikt.. en de terug weg weer. Je kunt het wel lopen, maar dan ben je een uur kwijt.

Tijdens het vierde weekend genoten we van het Banff Mountain Film Festival, met films van bergbeklimmers, natuurliefhebbers of beroepsfotografen die laten zien hoe zij te werk gaan (allemaal films in deze specifieke categorie). We zagen acht films die dag. Het weekend erop was het filmfestival nog steeds bezig. National Geographic Your Shot gaf een gratis workshop fotografie. We liepen met NatGeo coryfeeën door Banff. De vrijdag erop, op 13 november, viel er de eerste sneeuw in Canmore, tien centimeter. En het is nog steeds herfst. Het werd daarna ijzig koud, -25 werd er gemeten. In Banff en Lake Louise was het nog kouder. We moedigden de Nederlandse schaatsers aan tijdens de Wereldbeker in Calgary de volgende n zondag erop. De zaterdag gingen we de stad in . We moeten eerlijk zeggen.. We reizen liever niet te vaak af naar Calgary.. wat een betonstad. Er is niet veel te doen. Twee dagen later, terug in de bergen, viel er ineens 35 centimeter sneeuw bij. De winter wordt serieus en alle skipistes werden geopend. De Glühwein en de Kerstmarkt in Banff maakten het compleet. Laat de Kerst maar komen. Echter.. de temperatuur steeg weer en nu is het weer rond het vriespunt. Er liggen nog dikke pakken sneeuw, maar het is redelijk glad met het dooien en de nachtelijke vorst. Na een weekendje relaxen is Henk zijn knie eindelijk hersteld en liepen we naar de Grassi Lakes in Canmore. Dat deden we het afgelopen weekend. Wat een ontzettend mooie hike. Niet al te moeilijk. De groen / blauwe kleur van het water van de twee meertjes en een kleine waterval er tussenin.. maakt het erg mooi. Naast de meertjes rijst een steile rotswand tot wel honderd meter boven het water. Er liepen twee meisjes uit Canmore voor ons. Ze klommen een door de sneeuw niet meer zichtbare trap op. We volgden ze en we kwamen uit bij een uitkijkpunt. Op de voorgrond de meertjes en op de achtergrond, ongeveer drie- tot vierhonderd meter lager, Canmore.. en onze warme chocolademelk.. We moesten nog twee uren lopen, voordat we die konden drinken.

Met onze muur en de winteractiviteiten houden we het hier, denk we, nog wel even uit. Het is op dit moment ineens een stuk warmer.. rond het vriespunt.. Op de bergen sneeuwt het gelukkig nog genoeg.. Dat is goed, want wij gaan zaterdag voor het eerst skiën. We hebben een les geboekt. We zullen zien hoe dat is.. We hebben nog nooit eerder geskied en wat is er leuker om dat voor het eerst in Canada te doen, in de Rocky Mountains. Iedereen vertelt ons er mooie verhalen over, dus we kijken er erg naar uit.

Er is trouwens ook eindelijk weer een emigranten verhaal te lezen. Bas Schilders uit Sydney. Het verhaal over hem staat in De Kempenaer van 25 november.. én in die van deze week. Is het niet ongelofelijk? In twee edities.. een voortdurend avontuur.

Tot snel!

Groeten Henk en Kirsten