Wild west coast

Tijdens de laatste uurtjes op Big Island, Hawaii maakten we ons op voor een jaar Canada. Na twee en een half jaar warmte, wordt het tijd voor wat dikke truien. We hadden de nodige tshirtjes en korte broeken al in het regenwoud bij Silky Oaks achtergelaten.. maar nu was het dan echt tijd om de prullenbak te vullen met overtollige spullen in onze backpacks.

Na onze huurauto ingeleverd te hebben, reden we met de shuttle naar de juiste terminal. We waren nogal op tijd.. We leverden de auto in om 12u en het vliegtuig vertrok om 17u. We werden in een speciale terminal afgezet, een paar containers met daarin een balie en een weegschaal, voor de bagage. Meer niet! We waren ver van de normale terminal verwijderd, helaas. We moesten ons ongeveer vier en een half uur vermaken met de toeristen boekjes met daarin alle mooie dingen die we net allemaal gezien hadden. We maakten een tussenstop op Maui, waar we schijnbaar met een klein scenic flight vliegtuigje naartoe werden gebracht. Met amper een ontbijt in onze maag en geen beschikbare lunch, werd het een lange zit.

We kregen gelijk. Geen Boeiing, maar drie kwartier in een klein vliegtuigje zonder veel beenruimte en extra veel turbulentie. Als je daarmee naar Vancouver moet.. kom je niet ver.. Onze copiloot stak zijn hoofd even door het gordijntje dat tussen onze zitplaatsen en de cockpit zat. Dat was schrikken. Als hij zou zeggen dat hij net zijn brommerrijbewijs net had gehaald, zou je hem geloven. Als de piloot maar wel wat ouder is.. Dat werd geheimgehouden. We werden erop geattendeerd dat we onze gordels om moesten doen en dat de nooduitgang naast ons zat. Het was een verschrikkelijk hobbelige rit naar Maui en de route was niet echt scenic. We vlogen dwars door de wolken. Toen we uiteindelijk veilig uitstapten, mochten we onze piloot dan toch zien. En ja hoor, nog zo’n jochie. Blij dat we aan de overkant waren, was het eindelijk tijd voor onze lunch en na nog eens een paar uur wachten (we vlogen in de nacht), werden we in de Boeiing geladen. Zeven uren en sinds Sydney negen vluchten later, kwamen we in de vroege ochtend aan in Canada. Het was vrij gemakkelijk om het land binnen te komen met ons juiste visum. We mochten onze accommodatie nog niet in, dus we vermaakten ons met nieuwe toeristen boekjes. We zetten onze zware backpacks neer in het tourist centre en we plozen alle boekjes na. Daarna verplaatsten we ons naar het dichtstbijzijnde café en wachtten we tot we ons hostel in mochten.

We hadden geen auto meer, dus we waren vanaf nu weer aangewezen op het openbaar vervoer. We sjouwden onze tassen naar het hostel, waar we nog wel even een privékamer boekten, maar voor de rest.. was de vakantie voorbij. We hielden, waar kon, onze hand weer op de knip. Dat merkten we meteen in het hostel. Onze kamer stikte van de bedbugs. Dat is overigens pas de tweede keer tijdens onze reis dat we ze treffen. De eerste keer was in China. We zaten wel lekker dichtbij het centrum. We hadden aardig wat nachten geboekt, maar veel konden we niet meer aan de bugs veranderen. We waren aangewezen op de wasmachine. Backpacken..

Het was weekend. We wilden alles graag klaarmaken om aan het werk te kunnen, maar dat was nog niet mogelijk. De instanties en de bankkantoren waren gesloten. We konden dus nog niet op pad om een baantje te zoeken. Wel konden we onszelf weer mobiel maken, maar dat was weer even schrikken. Wat is het telefoneren hier duuuur! Ze kennen hier nog geen onbeperkte dingen, zoals.. internet of smsen.. Nog steeds niet. Niet te geloven. Canada is mede daarom ook het duurste land voor telefonie. Als je gebeld wordt moet je zelfs betalen. Smsjes ook, pas op. We besloten dus maar één abonnement af te sluiten. Prepaid bellen bestaat hier niet, daarom het abonnement. We konden wel huilen. Hand op de knip was er niet echt bij.. We moesten snel op zoek naar een baan. En het goedkoopste abonnement is ook nog eens dertig dollar. Doe die maar dan, zeiden we. We moesten toch in ieder geval een beetje bereikbaar zijn om te solliciteren.. Maar dat bleek achteraf iets anders. Meer mensen vinden de telefoonkosten belachelijk hoog, dus gaat alles hier via de email. We houden de telefoon voor in noodgevallen. Er zitten ons hier toch iets te veel beren en de hikes (wandelingen over de bergen) zijn vaak niet in de buurt van de bewoonde wereld. Na de aanschaf moesten we even op adem komen. Dat deden we in een mooi park, Stanley Park, waar de eekhoorntjes uit je hand eten en waar je kunt zien hoe Vancouver er voorheen uitzag, een mooi bos aan het water. Het is ook de eerste plaats waar we totempalen zagen. De eerste bewoners hier noemen ze ook Aboriginals, maar voor ons beter bekend als Indianen. Tegen gelopen naar de stad zagen we dat de Holland Amerika lijn net aangekomen was in de haven in het centrum. We konden zo een ticket kopen naar Nederland, maar nee.. Hier is nog zoveel te zien. Daar begonnen we zo snel mogelijk mee.

We boekten voor de derde dag in Canada een tour om Orca’s te bekijken. Daar moesten we niet al te lang mee wachten, want de Orca’s zijn er niet altijd allemaal. Er is een lokale groep, maar die trekt om heel Vancouver Island heen en is er is een migratie groep, de jagers, de grotere soort. Er zijn veel verschillende tours om de walvissen en orca’s te zien en ze werken allemaal samen om de kans om de orca’s te spotten zo groot te maken. Wij waren totaal niet bekend in de regio, maar wat ik jullie kan adviseren.. Ga niet vanuit Granville Island. We moesten drie uren varen om op de beste spotplaats aan te komen. Drie uren hobbelen en tegen de wind in kijken. Als het meezit heb je geen regen. Maar je zit er in weer en wind. Het is geen pretje. En je moet ook nog weer terug. Je hebt in totaal zeven of acht uren, dus je kunt er uiteindelijk twee uren rondvaren en dan moet je weer terug. Wat je beter kunt doen en wat wij de tweede keer hebben gedaan is naar Vancouver Island varen met de veerboot. Je zit comfortabel en de kans dat je op die plaats orca’s ziet is net zo groot. En je kunt vanuit Victoria genoeg tours doen. Je zit bijna meteen op de goede plaats en de kans dat je een orca of een walvis ziet is veel groter. Doen! Wij zagen de eerste tour een walvis. We zagen hem wel van heel dichtbij, maar het bleef bij één. Bij de tweede tour vanuit Victoria zagen we er twee en vijf orca’s! De tourgids was daarnaast ook nog eens stukken beter.

Het is dinsdag. Tijd voor serieuzere dingen. We gingen op pad voor een bankrekeningnummer en een SIN-nummer. Dat is een Social Security Nummer. Nodig voor als je aan het werk wil. Dat is alles eigenlijk wel. Meer hadden we niet nodig. We hebben er in beide gevallen nog geen uur over gedaan. We konden als het ware zo aan de slag. Op dit moment hebben we beide drie bankrekeningnummers. Erg handig.
Wat gaan we doen? Blijven we in Vancouver hangen om in een stad te werken, weinig sneeuw te zien en bijna geen temperatuursverandering mee te maken of gaan we naar de Rocky Mountains? Waar het mooi is, waar het koud wordt en waar dikke pakken sneeuw verwacht worden? Waar we kunnen skiën en waar we de bergen in kunnen als we daar zin in hebben. Wat doen we? Juist, die beslissing was niet zo moeilijk. Als jullie ons een beetje kennen, zitten we liever niet in een stad. Dat kan in Nederland altijd nog.

Het is inmiddels 21 september en we zijn eigenlijk wel zat van ons hostel. We wilden er wel weer op uit, want een ander boekje vertelde ons dat er een gigantisch berenseizoen aan de gang is in het Great Bear Rainforest. Dat is op zichzelf onbereikbaar (om er te komen kost een fortuin per helikopter en vervolgens is accommodatie duizend dollar per nacht). Wij bedachten dat we duizend kilometer gingen rijden naar Bella Coola. Een zeer klein dorpje, waar beren (grote Grizzly beren) in het dorp rondlopen. Het is zalmseizoen en de beren eten zich vol voor de winterslaap. De perfecte tijd om daar naartoe te gaan.

Het bleek geen probleem te zijn om twee overnachtingen te cancelen dus, dus dat deden we meteen. We huurden vanaf Vancouver voor zes dagen een auto. We reden via de snelweg naar 100 Mile House (halverwege), waar we sliepen. De volgende dag reden we naar de Bella Coola Valley via het Chilcotin Plateau (er gaat maar één weg naartoe). We zagen onderweg veel wildlife, waaronder herten, rendieren, een coyote en een wolf. De route was fantastisch. We reden tussen de bergen door en tussendoor zagen we gorges en een rivier. En dan was daar The Hill, genaamd The Heckman Pass. The Hill is een lokaal fenomeen. Een steile heuvel de vallei in. Allemaal onverhard, ongeveer veertig tot vijftig mijl. Als je bedenkt dat één mijl ongeveer 1,6 kilometer is. Na oktober moet je er met winterbanden rijden en als je niet oplet rijd je een ravijn in. Er zijn geen veiligheidsmaatregelen getroffen in het gebied en als je er strandt moet je wachten op de volgende voorbijganger. Vanaf het begin van The Hill tot en met Bella Coola, (ongeveer 150 kilometer) zit geen tankstation. Wij reden de vallei in.. en wat wij zagen was allemaal mooi. Ruig gebied en op de begane grond reden we de hoek om en meteen stonden daar al een paar mensen met fototoestellen. Het zal toch niet waar zijn? Meteen beet? We stopten en we vroegen aan de mensen waar zij foto’s van maakten. Ze hadden twee Grizzly’s gezien, een moeder en een baby. Ze wachtten al een tijdje op ze tot ze de hoek om kwamen lopen. We bleven ook even wachten, maar ze kwamen niet. Wel kregen we te horen dat er veel zalm zit en dat er dit jaar erg veel beren zijn.

In deze regio zijn veel hikes te doen, dus het eerste wat we deden is een bearspray kopen. Dat is hier legaal. Het is een pepperray, maar dat tien keer zo sterk. Dat is mooi spul. Als een beer of een cougar (een puma) op je af komt, hoef je bij wijze alleen maar te sprayen. Het enige probleem met een cougar is dat je die niet aan hoort komen. En je moet bij een spray maar hopen dat je het overleeft. We voelden ons in ieder geval een stuk veiliger dan zonder spray. Een bearspray kost vijfendertig dollar.

Na een tijdje wachten op de twee beren, reden we verder. We zagen een paar minuten rijden later een bordje met daarop observationdeck. Dat klinkt leuk. We sloegen af en we werden ontvangen door een ranger. Met een walkie talkie was ze met haar collega aan het corresponderen. Is het veilig? Ja, jullie kunnen lopen. We liepen naar het deck, waar de wereld aan fotografen stonden. We hadden meteen een wauw-gevoel. We zagen onze eerste beer in het wild. Hij was mega. Niet normaal. De grizzly was aan het vissen. We zaten in het juiste gebied. Het was moeilijk om weg te gaan, maar we moesten ons ook nog inchecken. Het was al tegen half zes. Ach, als we nu al zoveel beren zien, zal dat later ook wel het geval zijn.

Wij sliepen in Hagensborg, in de Bella Coola Mountain Lodge, een ontzettend mooi gebouw, een mooie omgeving en er werden ook tours aangeboden We bleven er voor drie nachten. Wat hebben wij genoten van deze omgeving. Echt een paradijsje op aarde en een plaats waar touristen doorgaans normaal niet komen. Het is te ver weg. We stonden n regelmatig naast k ca mannen en vrouwen met camera’s van tegen de tienduizend dollar per lens. Daar schrik je wel van. Maar ze bestaan. Allemaal beroepsfotografen. Ze stonden daar op een gratis plaats naast de rivier.. voor een paar weken. De hele dag wachtten ze op de beren. Wachten op de perfecte shot. Het heeft wel wat. We hebben veel hikes gedaan en we hebben in totaal acht beren gezien. We gingen met een tour met een rubberbootje het water op en we zaten op enkele tientallen meters van de beren. We kunnen deze plaats echt aan iedereen aanraden. Je moet alleen wel in het juiste seizoen gaan. Dat er veel beren in de regio zitten, bleek wel op de terugweg. We zaten in de auto. Kirsten keek naar rechts en daar kwam een beer aanlopen. Zo dichtbij hadden we er nog nooit één gezien. Fantastisch. De beer liep, nadat we voorbij waren, vlak achter onze auto de weg over. We vonden het adembenemend. Een beer op ongeveer tien meter. Dat was echt adembenemend. We deden nog een tour in Bella Coola. Dat ging om rockart. We werden door een afstammeling van de indianen rondgeleid in de bergen. Erg mooi om de tekeningen te zien en ze waren erg goed bewaard gebleven. Een mooie afsluiting van een mooie rondrit langs de wild west kust van Canada. Op de terugweg zijn we nog langs Whistler gereden. Ook een prachtig gebied. We reden door naar Vancouver om ons voor te bereiden op onze werktijd in Canada. We hielden vanaf toen voornamelijk het internet in de gaten voor werk.

Het verhaal over Jan en Marry van Keulen is op 21 oktober gepubliceerd in de FlevoPost.

We zullen jullie binnenkort op de hoogte stellen van hoe het ons afgaat met het werk in Canada. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten