Onze reis naar Azië

Onze laatste dag in Moskou besloten we nog even alle laatste dingen te gaan bekijken. Het Kremlin stond nog op het programma, want dat was de voorgaande dagen gesloten. Het was heerlijk weer (22°C), dus we konden fijn rondlopen op het terrein. We hadden de goedkoopste ticket gekocht en dit gaf ons toegang tot het Kremlin en alle kathedralen binnen het Kremlin. Alle kathedralen glimmen in de zon door alle gouden koepeltjes. Van binnen is alles helemaal beschilderd. Al lopende door het park konden we genieten van het mooie weer en het uitzicht over de stad. Bij de uitgang was een dodenherdenking bezig. Soldaten en Russische veteranen legden kransen en bloemen bij een monument. Verder hebben we nog de mooiste Stalinwolkenkrabber bekeken aan het water, gelegen aan bij de universiteit. We hadden niet veel tijd meer, maar moesten nog boodschappen doen en eten voordat we snel naar de trein moesten. Het eten in Arbat was ons goed bevallen, dus besloten we daar nogmaals naar toe te gaan, ook omdat daar een immense (voor Russische begrippen) supermarkt lag. We hadden nog anderhalf uur om bij de trein te komen en we hadden nog geen idee op welk station we moesten zijn. Ook moesten we onze tassen nog uit het hostel halen, die niet echt dicht bij de metro lag. Daar was ons eten. We schransten onze sushi, die overigens heerlijk was, in een snel tempo naar binnen. In een looppas liepen we naar de supermarkt. Kirsten, jij haalt broodjes voor zes dagen en het drinken. Henk, jij de zoutjes en het fruit. Eenmaal aangekomen bij de kassa, bleken de mandarijntjes niet afgewogen te zijn, dus we moeten het in de trein zonder fruit doen. We hebben wel wat groente. Inmiddels was er weer een half uur voorbij. Ons hostel was wel tien minuten lopen, en dat met dat mooie weer. Toen we er aankwamen, wees de receptioniste ons op de kaart waar we precies moesten zijn. Onze tassen stonden nog keurig in de woonkamer van het hostel, dus we konden meteen vertrekken. Snel liepen we naar de metro, maar met tas op en een lading boodschappen gaat het allemaal wat moeizamer dan gehoopt. Gelukkig komt de tram om de minuut aan. We hadden nog 35 minuten voordat onze trein vertrok en het was nogal een eind met de metro. Om 21.10 uur kwamen we eindelijk aan en moesten we de in Russische geschreven bordjes ontcijferen voor de juiste weg naar het station. Gelukkig kozen we de goede en kwamen we bij een treinperron uit die we nog niet eerder hadden gezien, dus dit moest hem zijn. Na het te hebben gevraagd aan een controledame kwamen we een kwartier voor tijd aan bij onze coupe van de trein. Het bleek een Chinese trein te zijn, die helaas iets minder luxe zijn als de Russische. We waren ontzettend blij dat we het hebben gehaald.

De treinreis
Een beetje bezweet stapten we in de trein waar we achtereenvolgens 105 uren in zullen zitten. Een vriendelijke Chinees wees ons naar onze kamer, waar onze coupégenoot zich al geïnstalleerd had; Ruth uit Berlijn, een gezellig Duits meisje van onze leeftijd. We wachtten nog tien minuten voordat de trein vertrok, maar we kregen geen vierde kamergenoot, gelukkig. We hadden wat extra ruimte. De kamer zag er precies hetzelfde uit als die van de trein van Sint Petersburg naar Moskou, maar dan iets kleiner. De belangrijkste spullen haalden we uit onze tassen, om die vervolgens in de ruimte onder de banken / bedden te leggen. Ruth reist samen met vrienden uit Engeland naar Ulaanbaatar en daarna door naar Peking. Voor een eerste klas ticket betaal je bijna het dubbele, maar waarvoor? Zij hadden in plaats van vier, twee bedden in het coupé staan, ze hebben twee stoelen en zij zouden douches moeten hebben. De douches waren kapot. De eerste klas-reizigers hebben voor niets zo veel betaald. Wat betreft het eten, wij stopten om de paar uur op een station, waar de lokale bevolking voedsel aan ons verkocht. Zo konden we nog mooi de nodige dingen aanschaffen en onze laatste Roebels opmaken. Ruth moest naar de wc. Ze liep weg, maar ze kwam daarna meteen weer terug. “Ik ben mijn toiletpapier vergeten”, zei ze, waarna ze de meegenomen rol pakte. Kirsten en ik keken elkaar aan. Shit, die waren wij vergeten. Dat werd een leuk klusje. Ik kan zeggen dat we het hebben gered met tissues die Kirsten haar moeder nog in haar tas had gedaan. Pas op dag drie ontdekten we dat onze buurman wat extra had. De eerste halte waar wij wat konden kopen van de lokale, ondernemende dames, was in Belezimo. Dat was de volgende dag rond 14:30 uur. De landschappen waren in het begin redelijk. In de dorpjes die wij tegenkwamen bestaan overigens geen verharde wegen. De meeste zandpaden zijn schots en scheef en liggen vol met plassen water. We zien veel bossen, Dennen afgewisseld met Berken. Wij zitten echt in niemandsland en we naderen Siberië. Donkere nachten zijn hier ook echt super donker. Terwijl de man in het coupé naast ons (Billy), uitleg geeft over Australië, waar hij veertig jaar woont, genieten we van een paar mooie rotspartijen langs een rivier. Veel meer spectaculairs hadden we nog niet gezien. Wat betreft de eerste avond, wij sliepen beide erg slecht. Dat gehobbel van die trein en het lawaai was erg wennen.
We sliepen de rest van de nachten wel heerlijk. We ontdekten nog een voordeeltje aan de eerste klas. De vrienden van Ruth beschikten over een eigen en goedwerkend stopcontact, die van ons was 48V en werkte niet op onze apparaten. Zij hebben de lege accu van onze laptop weer opgeladen. Na het wakker worden, rolden wij regelmatig ons rolgordijntje omhoog. We konden vanuit ons bed naar buiten kijken. We zagen vaak prachtige landschappen. Toen we Novosibirsk passeerden kon de trein namelijk niet meer om de bergen heen. We zagen steeds vaker grote waterpartijen in vorm van meren of rivieren, voor de rest nog af en toe een dorpje.
Billy kwam met flessen bier aanzetten. “Here you are”, zei hij en gaf Kirsten en mij beide één. Billy lijkt veel op Robert de Niro. De man, die net gepensioneerd is, zou met een vriend uit Ierland reizen, maar die kreeg problemen met zijn Russische visum. Daarom reist Billy alleen tot aan Peking. Daar ontmoet hij zijn vriend, waarmee hij door China, Cambodja en Vietnam gaat reizen. Hij emigreerde ongeveer veertig jaar geleden uit Ierland wegens financiële redenen. Nu woont hij in Adelaide. We gaan hem bezoeken als we bij hem in de buurt zijn. De overige bewoners van ons treindeel zijn Viviane en Lea uit Zwitserland. Dat zijn twee begin twintigers die tot en met China ongeveer dezelfde reis als ons afleggen. We hebben het heel gezellig gehad op de tweede avond. Zij hadden een fles Vodka mee, die we met zijn allen, inclusief Billy, hebben leeggedronken. Het was in Siberië, geloof het of niet, overdag 26 graden. We werden in Novosibirsk hartelijk ontvangen. Er werd, toen wij de stad binnenreden, veel vuurwerk afgestoken. Het was 9 mei, overwinningsdag, zoals ze het in Rusland noemen. We hebben er nog wat op gedronken. Meer reizigers zaten er niet in het treinstel, waar normaal 32 mensen in kunnen. In mei is het dus lekker rustig. Daar hadden wij geen problemen mee.
Anders dan de eerste koude nacht, is het nu warm in de trein. Ik raakte licht verkouden door het openstaande raam, waardoor we foto’s maken. Billy bood ons, na een paar uren praten, een gratis overnachting in een traditionele Ger-tent aan. Hij heeft de drie dagen samen met zijn vriend al geboekt en betaald. We hadden er op zich wel zin in, maar we verwachtten niet dat het zou lukken. We gingen ergens midden in de nacht slapen. We waren allemaal niet moe, omdat we om de paar uur een andere tijdzone binnenrijden.
Aangekomen in Ilanskaya, kwamen de vrouwtjes met hun bolderkarren alweer aanzetten. Ze lagen weer vol met fruit, bier, brood en zelfs gedroogde vis. We besloten nog wat fruit en drank te kopen. We rijden door de bergen, een stuk langzamer dus. Ook omdat er vaak maar één spoor ligt en omdat we vaak op een rood sein moeten wachten. We besloten een rondje te lopen. Onee, we lopen alleen heen en weer. De toilet is tot op het eind van de reis niet schoongemaakt. De Chinese bemanning controleerde alleen de in- en uitgang als we stopten.
Het restaurant, een treinstel groot, werd in Rusland geëxploiteerd door een man en een vrouw. Zij zijn Russisch. Zij slapen er overigens ook op de bankjes. Er zit bijna nooit iemand. Dat komt niet alleen omdat het er duur is, ook omdat de exploitanten geen uitstraling hebben. Ze zeggen niks en de man heeft een doodse, expressie loze blik. En geen tanden. Ik vind het niet vreemd dat er niemand wil eten. Wij hebben er wel gegeten, om onze Roebels op te maken. We kregen goed eten, maar weinig voor veel geld en de man en de vrouw hebben geen geluid gemaakt tijdens het bedienen. We hadden tijdens de reis elke dag de beschikking over onbeperkt warm water, uit een kraantje. Het wordt opgewarmd met kolen, hoe ouderwets. Maar het werkte goed. Zo konden we mooi thee drinken op de gang en van het uitzicht genieten. In de wasbak in de wc stroomde een klein beetje water om je handen mee te wassen, iets meer dan een paar druppen. Daar moesten we het mee doen. ‘s Avonds hebben we nog even gezellig met de twee Zwitserse dames en de man uit Australië een paar Zwitserse kaartspelletjes gedaan. Daarna namen we afscheid van Viviane en Lea. Om 5:00 uur kwamen we aan in Irkutsk, waar zij drie nachten zullen verblijven.
We stonden de dag daarna op tijd op om het Baikalmeer te bekijken. Het was er prachtig. We zagen de zon opkomen en we hebben prachtige foto’s geschoten. Even later zagen we verschillende inwoners van het gebied op de bevroren delen vissen. Iets wat je niet vaak ziet. Het Baikalmeer is het grootste zoetwater meer van Europa en het diepste meer van de wereld. Er kwamen steeds meer rotswanden en bergachtige gebieden tevoorschijn. We hebben dus tussen het spelletjes door veel op de gang gestaan om naar het landschap te kijken, prachtig. In Irkutsk zijn er redelijk wat nieuwe mensen in de trein gekomen. Twee broers uit Nieuw Zeeland reizen net als ons naar Ulaanbaatar en daarna naar Peking. Zij hebben daar vervolgens één dag om alles te bekijken. Zij gaan, zo zeggen ze, een taxichauffeur vragen om de hoogtepunten te laten zien en om ze vervolgens op het vliegveld weer af te zetten. Een stel uit Zwitserland is vreemd, het meisje herhaalde om de paar minuten het volgende: Zeg Yellow Blue Bus heel snel achter elkaar, dat betekent I love you all in het Russisch. Wat een grap. We konden het niet helpen, na de tiende keer dat ze het vertelde, schoten we in de slappe lach. Gelukkig dacht ze dat wij het leuk vonden. Verder was ze erg druk, ze klapte overal om, terwijl haar vriend erg rustig is.
Henk had die dag de mooiste foto’s van de reis op de computer proberen te zetten. Het bleek dat hij ze had verwijderd. Hij had de foto’s van de vorige dag al op de computer gezet en bekeken, dus die foto’s konden wel van de digitale camera verwijderd worden, dacht hij. Helaas is de digitale camera ingesteld op de Nederlandse tijd, inmiddels vijf uren later. Toen we de foto’s zo vroeg maakten, was het nog een dag eerder in Nederland. We waren de mooiste foto’s kwijt. Balen, balen, balen. Ruth kwam met het idee om een speciaal programma te downloaden om verwijderde foto’s van de SD-kaart terug te krijgen. We hebben ze inmiddels gelukkig weer terug. Weer wat geleerd. Het programma laten we mooi op de computer staan. We zullen het nog wel vaker beleven.
Het einde van Rusland was in zicht. We hadden twee uur de tijd om rond te lopen in het grensdorp zodra je je paspoort had ingeleverd. Dat zag iedereen wel zitten. Er liep een vrouw door de trein die alle paspoorten verzamelde. Dat was zo gedaan. We konden lekker naar buiten. Het dorp, eerder spookdorp, zag er compleet verlaten uit. Volgens de reisgids van Ruth zou de hoogtepunten de brug en het park zijn. De brug hebben we echter nooit gevonden, maar gelukkig wel het park. Dat kon je wel een hoogtepunt noemen, het leek op een vuilnisbelt en de beelden waren compleet vernield. Na vijftien minuten had iedereen het dorp wel bekeken en gingen we in de zon zitten naast de trein. Na twee uur moest iedereen de trein in. We kregen ons paspoort terug en vervolgens kwam een man met een Duitse herder de trein inspecteren. Of dat niet al genoeg was kwam een klein vrouwtje in legerkleding alle holtes en tassen in de trein inspecteren. Alles moest de treinmedewerker open maken en dit duurde behoorlijk lang. We hebben er al met al nog twee uur gestaan voordat de trein eindelijk weer verder ging op naar de Mongoolse douane. We kwamen wel door vier hekken met stroomdraad, voordat de trein weer tot stilstand kwam. Bovenop twee bergen stonden ook nog twee wachtershokken. Er liepen mensen van het leger met een hond om te trein heen en om de onderkant van de trein te inspecteren. De trein reed een klein stukje verder en er kwam een man met een hond binnen, een vrouw die de paspoorten controleerde en meenam en een meneer die keek of je niks had aan te geven voordat je de grens over ging. Dit was een hele gezellige man. Wij zaten aan de vodka en hij dronk een paar glazen mee. Nederland vond hij ook maar uitermate fascinerend. Er kwam wederom een klein vrouwtje van het leger onze cabines inspecteren. We reden een heel stuk verder, genietend van onze vodka, maar we hadden onze paspoorten nog niet terug. Het bleek dat de restaurantwagon van Mongolië was aangekoppeld. Niet veel later kwamen ze onze paspoorten brengen en konden we onze reis vervolgen.
Die nacht hebben we met de zes wagongenoten die wij hadden tot 3:30 uur gezongen. De Nieuw Zeelanders hadden een gitaar mee. Het was erg gezellig. De volgende dag kwamen we om 6:30 uur ’s ochtends aan in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. We hebben ontzettend genoten van het natuurschoon en het gezelschap in de trein. We verblijven nu drie nachten in Mongolië, waar we alweer veel hebben beleefd. Daarna stappen we weer met alle wagongenoten in de trein naar Peking. Tot later.