The Redlands of the USA

We reden van Oklahoma door Texas naar New Mexico en bezochten daarna Utah. Veel veel kilometers. Tot de volgende keer..

Nee, zo makkelijk komen jullie niet van ons af.. We hebben weer veel dingen meegemaakt en het voelt nu écht als een soort van vakantie.. Eindelijk. We deden eerst nog aardig wat kilometers om in Utah te komen. Nee, we hadden niet veel tijd in Texas en New Mexico, omdat we zoveel gepland hadden om te zien in de laatste zes te bezoeken staten. In Tedas bezochten we Amarillo. Niet dat daar zoveel te beleven is, maar via de Route 66 kom je regelmatig langs opvallende bezienswaardigheden, zoals de Cadillac Ranch, een rij in zand gegraven Cadillacs. Allemaal met graffiti beklad. Bizar, maar uniek.. en het had wel wat. Door naar New Mexico .. Dat is echt wat je er van verwacht. Er is helemaal niks. We kwamen nog een paar bordjes tegen met daarop de tekst: Neem hier geen lifters mee, want hier zit een gevangenis.. en voor de rest was het voornamelijk.. woestijn! Er waren veel Mexicaanse invloeden te zien in de bouwstijl van de woningen. Allemaal beton, net of we door een western film reden. We reden door het noordoosten van de staat, waardoor we helaas niet veel van de staat hebben kunnen zien. Er schijnen in het noordwesten van de staat veel bergen te zien te zijn, maar die hebben we helaas nog niet mogen aanschouwen. Wij waren op weg naar Colorado.

Daar werden we aangenaam verrast door de landschappen. We waren net de grens over en het landschap veranderde meteen. Heel apart dat de staten soms zoveel van elkaar verschillen. Maar wel zo aangenaam als je soms veel kilometers maakt. Wij rijden soms in een dag dezelfde afstand die je maakt als je van Italië naar Noorwegen rijdt, maar dat verandert nu. In de aankomende zes staten zijn meerdere punten die we graag willen zien, te beginnen bij de Maroon Bells in de Amerikaanse Rockies. Om daar te komen moesten we over de Top of the Rockies Highway, wat werkelijk schitterend was. De highway voerde ons over de bergtoppen naar de andere kant van de Rocky Mountains, waar de Maroon Bells zich begeven. Dat is een stel bergen te zien vanaf een mooi viewpuoknt.. Uiteraard ligt er weer een meertje voor, zodat de reflectie in het meer te zien is. Mooi, maar het was niet het mooiste weer. We waren meer onder de indruk van Mesa Verde, een paradijs als je van goed bewaard gebleven dorpjes van 600 tot meer dan 1000 jaar oud houdt.

Wederom moesten we via een mooie snelweg. Deze keer reden we over de Million Dollar Highway, niet omdat deze weg 1 miljoen koste om aan te leggen, maar omdat hij zo mooi is. Nog mooier dan de Top of the Rockies Highway. Wel was hij erg gevaarlijk, met afgronden zonder vangrail.. langs cliffs en door canyons kwamen we aan in bij Mesa Verde. Het is een National Park bomvol historie over de verschillende Indianen stammen die er woonden, vooral hoe ze woonden. Er zijn namelijk woningen uit verschillende tijdperken te vinden. Van kuilen in de grond tot woningen met op maat gemaakte stenen en de beroemdste woningen zijn de woningen tussen de overhangende rotsen. Er zijn soms hele dorpjes tussen de wanden gebouwd voor warmte in de winter en voor de isolatie in de zomer. Wegens een aanhoudende droogte in de Navajo Canyon voor een periode van zesentwintig jaar.. vertrokken de Indianen massaal.. Zeshonderd jaar lang wist niemand van het bestaan van de grotwoningen.. totdat een lokale boer erop stuitte, omdat zijn koeien waren ontsnapt. Dat was eind jaren 1800. Wij stonden versteld van de mooie grotwoningen en hoeveel er van bewaard is gebleven. Het waren hele complexen soms. Er woonden af en toe wel 150 mensen in één rotswandgleuf. Heel bijzonder. Er was ook niet één site die je kon zien, wel een stuk of tien verschillende plekken in het park en daarnaast nog de woningen op of in het land. Een must see wanneer je in de regio bent.. Er is ook nog een mogelijkheid om een kijkje in de woningen te nemen, maar het seizoen daarvoor was afgelopen.

Utah. Arches National Park was onze eerst bestemming. Vanaf waar we Utah binnen reden aan de oostkant was het anderhalf uur door woestijnachtig gebied rijden, maar dit keer kwamen er steeds meer redrocks tevoorschijn. We reden de redlands van de Verenigde Staten binnen. We waren een beetje te laat voor Arches National Park, dus dat deden we de volgende dag. Het is weer een heel ander soort National Park. Arches zijn rode rotsformaties die zijn uitgesleten in de loop der jaren. Ze vormen mooie bogen in alle soorten en maten. Het is geen groot National Park, maar je bent er zeker wel een dag zoet. Er zijn een paar kleine en een paar grote hikes te doen en wat mooie uitkijkpunten. De hele weg is zestien miles, oftewel ongeveer vijfentwintig kilometer. Je rijdt langs pilaren, heuvels, rotsen, de windows, waarmee doorkijkjes worden bedoeld door de Arches, de Devils garden, waar een wandelpad door een ruig gevormd gebied voert en er is de Delicate Arch, de mooiste Arch / boog. Deze boog staat zelfs op het nummerbord van Utah. Het is zeker de mooiste en de meest gefotografeerde Arch. De wandeling er naartoe is wat bergop en ongeveer twee en een halve kilometer. Zeker doen. Henk was er echter toch zeker van dat dat ene plaatje dat op internet zijn ronde doet hier gemaakt moet zijn. Een ontzettend mooi plaatje. Het is een Arch met een mooie canyon op de achtergrond als je er doorheen kijkt. Aan de zijkant zie je een paar pilaren en dan kun je nog een mooiere foto maken als de zon ondergaat. We konden het plekje de dag er voor echter niet vinden. We reden naar de logisch klinkende naam, windows de dag er voor.. nét voor zonsdondergang. Dan hadden we dat punt in ieder geval gefotografeerd, zodat we daar de volgende dag niet meer op hoefden te wachten. Geen Arch.. De naam van de Arch is Mesa Arch. Hij stond ook niet in het boekje.. Dat doet de regering wel vaker niet als er een te lange hike naartoe gaat of als de hike te gevaarlijk is. Soms wordt zo’n foto ook gebruikt als lokmiddel om toeristen te trekken. We waren echter al lang blij dat het park 24 uur per dag geopend is. Dat maak je niet vaak mee. Dan konden we in ieder geval ons best doen om het punt te vinden in de uitgestrekte landen er omheen. We keken nog eens op internet.. en daar vonden we al vrij snel dat de Mesa Arch niet in Arches National Park ligt, maar in Canyonlands National Park, een paar mile verderop.

Hoe had Henk dat nou weer? Goed, wij waren erg blij. We reden die dag naar het erg makkelijk te bereiken punt net voor zonsondergang. De afslag voor Canyonlands National Park was dichtbij, maar de entree bleek een stuk verder weg dan we dachten. Het is wat om zo’n punt op jet juiste moment op de foto te zetten..

Het was een reis tegen de zon ondergaande zon.. om het punt te bereiken. We reden mooi omhoog.. maar na 75 kilometer was de zon helaas onder. Wat een gehaast voor niks. En dat terwijl we er nog maar vijf kilometer bij vandaan waren. We stapten uit om de kleine wandeling er naartoe toch te maken om te kijken of het nog de moeite waard is.. en zo dachten nog twee anderen.. Toen we er aankwamen bleek dat Mesa Arch helemaal niet zo mooi is tijdens de zonsondergang, maar tijdens zonsopgang. Hij keek uit op de hele andere een hele andere kant. Wat een grap. Wij waren erg gerustgesteld en we zetten de wekker voor de volgende ochtend. We sliepen vlakbij en we reden de volgende ochtend om half zeven terug. De zon kwam pas op om 7:50u.. wat wij erg laat vonden, maar we wilden dit keer het zekere voor het onzekere nemen. We arriveerden er mooi op tijd en er stonden veel meer auto’s. Die mensen hadden zich wat beter ingelezen.. We moeten toegeven.. Wat wij doen is misschien net iets te veel om alles perfect te kunnen plannen en bijhouden.. Daarom doen we het nu gelukkig wat rustiger aan, zodat we overal wat meer de tijd voor kunnen nemen. Mesa Arch.. We vonden het beide wederom weer één van de mooiere punten die wij tijdens onze wereldreis hebben gezien tot nu toe. Gelukkig maar. We zaten daar toevallig te fotograferen naast een man die uit Canmore komt, waar wij negen maanden hebben gewoond. Hij is zelf een professioneel fotograaf en wordt gesponsord door Nikon. Erg toevallig en leuk om even met hem te praten.

En de rest van de Canyonlands was ook erg mooi. Ook dit park is 24 uur per dag geopend, dus we hadden mooi de hele dag. De Canyonlands zijn voornamelijk uitzichten over hele wijde canyons. Je kunt er, als je wil zelfs een honderdzestig kilometer lange route doorheen doen met je auto.. of met je fiets, wat sommige mensen ook deden. Er gaat een mooi kronkelpad naar beneden en een zandweggetje over de bodem. Mooi om te zien vanaf de top. Dit deden wij maar niet. Wij reden naar het tweede deel van het nationale park.. dat aan de andere kant van het stadje Moab ligt.

Net voor Moab en vanaf deze kant net na de afslag naar Arches National Park ligt aan de rechterkant de weg Potash Road. Aan deze weg is rock art te vinden, die wij gingen bekijken. Onder de naam Indian writings kom je twee borden tegen die je naar de wandtekeningen wijzen. Na deze twee borden, op ongeveer 7,8 kilometer vanaf het begin van de Potash Road is een parkeerplaats. Op deze plek gaat een kleine wandeling iets omhoog. Daar vind je dinosaurus pootafdrukken. Ze zijn van lang niet de grootste dinosaurus, de raptor, maar wat waren deze pootpafdrukken groot.. en duidelijk. Nog een meter of twee meter hoger klim je naar een bijzonder rockart panel. Ze noemen het het worldpeace panel, omdat er mensen hand in hand zijn afgebeeld. Erg mooi en ook erg duidelijk. In Moab zelf is nog een Moab man te vinden, ook mooie rock art en deze ligt midden in een woonwijk. We sloegen hem over om naar de Newspaper Rock te rijden. Dat is iets aparts. Het is een grote rots met allerlei afbeeldingen er op.. een soort van verhaal, maar er is moeilijk een link te leggen tussen alle losse afbeeldingen.. Er waren wel honderd afbeeldingen te zien als het er niet meer waren. Van Indianen op paarden met een pijl en boog die een hert neerschieten tot een wiel, buffels en voet– of pootafdrukken. Deze krantenrots of ancient graffiti site dateert van tweeduizend jaar geleden. We blijven het maar zeggen, maar ook dit is zeer de moeite waard om even naartoe te rijden.

Er was meer te zien in dit deel.. Het wordt ook wel The Needles genoemd. In dit deel van Canyonlands National Park zijn hikes te doen naar de Needles, de naalden. Rechtopstaande rotsen. Wij vonden dit wat minder mooi, maar door de juiste weersomstandigheden hebben wij erg genoten van de canyonrit er naartoe.. We schoten de ene na de andere mooie foto. The Needles vonden wij tegenvallen.

De volgende dag reden wij langs Monument Valley, een bezienswaardigheid waar je niet omheen kunt als je de westkust van de USA bezoekt. Hier moet je naartoe. Het is een vallei met door erosie uitgesleten rotspartijen. Pilaren staan dik en dun naast elkaar wat een zeer mooi effect geeft. Wij hadden helaas slecht weer. Na twee foto’s moesten wij doorrijden. We bewaren een interessante Navajo tour, die je voor zestig dollar door het Indianen terrein leidt voor de volgende keer. Helaas, maar het is niet anders. Zoveel tijd hadden we ook weer niet. De volgende dag hadden we namelijk afgesproken met Niek, onze vriend uit Nederland. We ontmoeten hem bij de Grand Canyon en we reizen vanaf daar voor een kleine drie weken samen met hem langs de westkust.

Het verhaal over Dirk Vrugteveen werd op 2 november in de FlevoPost gepubliceerd. Het verhaal over Geert Oosterhof stond drie weken geleden in de Stellingwerf. En Hans Mercx stond in de Kempenaer, ook op 2 november. Aankomende week kunnen jullie het verhaal over Leonard van Dijk in de Kempenaer lezen en het verhaal over Lian Lingbeek in de FlevoPost. De week erop staat het verhaal over Ester Hoeben in de Kempenaer. Tot snel!

Groeten Henk en Kirsten