Zuidoost Amerika

En met Nash FM op de radio reden we binnen het uur Nashville binnen. Ook wel The City of Music genoemd. Hier hadden we lang naar uitgekeken. Nashville, dat zagen we meteen is een grote stad, net als al die andere steden. We hadden een hotel bij de airport geboekt. Dat was goedkoop.. en vanaf daar was het centrum erg makkelijk te bereiken. Je bent er binnen een kwartier met de auto.. Anders moet je met de taxi. Meteen na het inchecken reden we voor een diner en de bands in de avond. Dat bleek achteraf niet alleen in de avond te gebeuren. Elk moment dat wij op Broadway waren, de populairste straat met country muziek was er live muziek te horen. ’s Ochtends en ’s avonds. Elk moment van de dag zitten de cafés vol met muziekliefhebbers die van countrymuziek genieten. Er zijn meerdere gebieden in de stad, waar je onder andere jazz, bluegrass en rock ’n roll zijn een paar voorbeelden. Ook is er een gebied waar het Grand Old Opry zich gevestigd heeft, het muziekcentrum wat country vroeger heel populair heeft gemaakt met muziekavonden is nu een mega gebouw met allemaal malls er omheen. Het is voornamelijk voor rondleidingen of muziekavonden te bezoeken, maar de tickets moet je ver van te voren boeken. Het is nogal populair. Dan is er nog The Ryman, het oude Opry, wat nu te klein is voor de vraag. Het zit in het centrum net als The Bridgestone Arena. Dat is een stadion downtown Nashville, waar de grote artiesten komen optreden. Voor tickets moet je er ook vroeg bij zijn. Wij hebben deze drie gebouwen dan ook alleen maar van buiten gezien. In Broadway hebben we eigenlijk beide dagen vertoefd. Dat was goed uit te houden in de kroegjes waar Kris Kristofferson vroeger is ontdekt, waar Johnny Cash veel speelde en vergeet niet Elvis zijn thuiskroeg. We kunnen wel doorgaan met namen, maar jullie kennen de geschiedenis van Nashville. Vele artiesten zijn hier begonnen en dat is ook te merken aan de muren. Veel artiesten staan met de eigenaar op de foto. De meest populaire kroegjes zijn On Stage, Tootsy en Robbert’s, waar wij allemaal binnen hebben gekeken en gezeten. Met een drankje erbij genoten we van coverbands, maar ook artiesten met eigen nummers. Het zou toch wat zijn als we de nieuwe Taylor Swift hebben gezien. De artiesten die in elke kroeg optreden, treden overigens gratis op. Er is geen entree.. Ze krijgen er niet voor betaald. Daarom vragen zie iedereen om fooi, wat af en toe wat te extreem ging met een verplichte fooi per uur. Maar goed.. je krijgt er een mooie show voor terug. Ook zijn er natuurlijk cd’s te halen van de bands. Zelfs op straat zie je veel artiesten, artiesten met lange baarden en een gitaartje op de rug. Ook met drumstel en al zitten ze op straat. Het heeft wat, ook al is het wel erg commercieel nu. Verder gingen wij naar The Country Music Hall of Fame, met de historie van country en alle country artiesten verzameld in één gebouw. Sinds we in Canada wonen is er bijna alleen maar country op de muziek radio (op steden na, waar R&B en hiphop overheerst) , dus konden we hier wel van genieten. Bekende nummers en artiesten kwamen regelmatig weer terug. Leuk zo’n stukje herkenning. Er is veel te zien in het museum, van songteksten op oude papiertjes van onder meer Dolly Parton tot kleding van Taylor Swift en de gitaar van Johnny Cash. Ook zijn er musea van verschillende artiesten. We hebben er van genoten, maar na twee dagen was het weer tijd om verder te reizen. Op naar de Great Smoky Mountains in North Carolina.
Onderweg kwamen we een mooie waterval tegen, Cummins Falls. Dat was weer een avontuur op zich. Het was maar een mile lopen naar de waterval. We hadden een mooi uitzicht vanaf boven, maar dat was niet het plaatje wat wij op internet zagen. We besloten, ook Henk met zijn nieuwe schoenen naar beneden te lopen.. naar het mooie uitzicht. Dat viel wat tegen. Het was een minder begaanbaar pad dan we dachten en beneden aan gekomen zelfs zo onbegaanbaar dat we op ons schoeisel niet verder konden. We moesten door de rivier heen.. Henk besloot zijn schoenen uit te doen en verder te lopen op blote voeten. Even snel voor een fotootje. Kirsten bleef bij de tas en de schoenen. Henk was een half uur weg. De rivier was ook niet het makkelijkste pad. Maar het was de moeite waard. De Great Smoky Mountains waren door deze vertraging iets uitgesteld. We kwamen er net tegen de zonsondergang aan, wat eigenlijk goed was. We hadden geen tijd om de tijd slurpende watervallen daar te bekijken, waar toch een paar fraaie watervallen tussen zitten.. Het is niet anders. Maar daardoor kwamen we precies op het juiste tijdstip boven op de berg, waar we een fenomenaal uitzicht hadden over de Smokys met een ondergaande zon. Zie foto’s.

We reden in het donker de bochtige weg naar beneden. We reden via het dorpje Cherokee , waar de Cherokee indianen zich hebben gevestigd naar onze slaapplaats. De volgende dag reden we naar de Blue Ridge Parkway, die we al eerder hebben gereden.. voor de helft, na we bij emigrante Ester Hoeben op bezoek waren in North Carolina. Deze weg voert over de bergen voor ongeveer 700 kilometer vanuit de Smoky Mountains naar Roanoke in Virginia. Wij vonden het eerste deel al één van de mooiere wegen die wij ooit gereden hebben, maar het deel wat we nu deden was nog mooier. We kwamen bijvoorbeeld een viaduct tegen die in een bocht over de mooie gekleurde vallei voert. Uitzicht na uitzicht volgt elkaar in rap tempo op.

We reden daarna snel door naar South Carolina, via smalle weggetjes met veel stoplichten voor 400 kilometer. Er was niets beters.. We zagen overigens op die weg nog overblijfselen van hurricane Matthew.. Het water stond nog ontzettend hoog, huizen stonden nog onder water en er waren nog veel verkeersborden kapot. We gingen onze vriend Eric bezoeken in zijn woonplaats Conway. Dat ligt vlakbij Mytle Beach, een drukke toeristen plaats. Eric hebben wij ontmoet in Australië. We werkten samen bij Silky Oaks Lodge in Queensland net voordat wij vertrokken naar Hawaii en Canada. Hij heeft zijn jaar volgemaakt in Australië en keerde terug. We konden hem nu mooi in zijn woonplaats ontmoeten. Hij studeert daar Toerisme. En studeren in de Verenigde Staten gaat er net iets anders aan toe dan in Nederland, kwamen we achter. Waar je in Nederland als student krom ligt om je woning en dergelijke te kunnen betalen, wordt in de Verenigde Staten alles door de ouders van de student betaalt. Wel voor 80 procent van de studenten in ieder geval.. De rest heeft vaak een studiebeurs. Het studeren is in de Verenigde Staten meer iets voor rijke families.. of voor hele slimme tieners. Hoe hij woont is onvoorstelbaar. Hij woont letterlijk op een resort met allemaal andere studenten.. in een mooie grote woning met alles erop en eraan en het balkon kijkt uit op een groot zwembad.. waar in de zomer regelmatig feestjes worden gehouden. Voor het resort ligt een bar. Dat zegt genoeg. Oftewel een echt studentenleven.. ook in de Verenigde Staten. Eric doet het meeste echter online. Hij is wel redelijk druk met zijn huiswerk, maar hij hoeft maar twee keer in de week naar school. Zijn huur is zeshonderd dollar of zeshonderd euro.. en zijn broer woont bij hem in. Dus twee keer dit bedrag. Ze krijgen beide alle studiekosten betaald van hun ouders en ze krijgen veel zakgeld per week. Ze gaan altijd uiteten. Een duur grapje! Het was fantastisch leuk om Eric weer te zien in een hele andere omgeving. Hij liet ons zijn universiteit zien en we ontmoetten zijn broer en vrienden. We gingen ’s avonds uit in Myrtle Beach. Echt super leuk om een kijkje te krijgen in het Amerikaanse studentenleven. We kwamen erachter dat het voor de student onder de 21 bijna onmogelijk wordt gemaakt om te drinken. Dat is verboden. De security reageert erg agressief als ze je zien drinken als dat niet mag. We belandden die avond bij een vriend van Eric thuis, waar we ook sliepen. We werden even terug gegooid in onze tienerjaren. We verbleven er met een stuk of acht personen. Nouja, dat moet dan maar.. De volgende dag reden we met z’n allen naar de diner om voor maar liefst voor twintig dollar per persoon te ontbijten. Het mag wat kosten! Waarom niet? Na onze leuke ontmoeting reden wij met een kater via Georgia naar Florida.

Het was eigenlijk de bedoeling om in Georgia bij Sietske Kooistra op bezoek te gaan, de zus van meester (Franke) Kooistra. Zij had echter de dag voor de afspraak afgezegd. Zij had zo’n last van de griep.. dat ze geen andere mogelijkheid zag. En na het weekend had ze een afspraak. Het was niet anders. Met onze mega strakke planning moesten wij wel door rijden, maar als we terug zijn in Nederland is zij ook in Nederland als het goed is, dus dan hebben we nog een mogelijkheid om af te spreken. Er zat voor ons niets anders op om door te rijden. We reden in plaats van de geplande 950 kilometer op de volgende dag nu de helft om de volgende dag aan te komen in Miami.

Miami is niet zoveel aan. Miami Beach daarentegen is echt ingericht op toeristen. We zijn naar de boulevard gereden en we hebben daar even rondgelopen. Het was er niet echt druk, omdat het nog geen hoogseizoen is. Dat begint in december.. als het op de andere plaatsen in Noord Amerika koud is.. en iedereen naar het zuiden trekt. De welbekende skaters vlogen ons om te oren, zoals je wel vaker in de films ziet.. We zijn niet echt ergens naar binnen gegaan, want onze kater waren wij liever kwijt dan rijk. Nee, die kater viel wel mee hoor. We hadden de volgende dag echter alweer volgepland met andere leuke dingen.

Onze trip van de volgende dag was weer één om nooit te vergeten. We reden via de Overseas Highway (een snelweg over de oceaan) van eilandje naar eilandje naar Key West. Tussendoor kom je allerlei Keys, zoals de eilanden allemaal worden genoemd tegen. Overal zit wel een strandje of een leuke hoofdstraat. Het was er vooral heel warm, zoals in heel Florida. Het was 29 graden.. en het hoofdseizoen moet nog beginnen. Op deze highway rijd je af en toe over een lange brug, soms over een hele lange brug van soms wel een paar kolometer en soms over een kleintje naar het volgende eiland. De eerste twee eilanden zijn groot, maar hoe verder je rijdt, hoe kleiner de eilanden zijn en hoe langer de bruggen. Er zijn eilanden waar een nationaal park op ligt, waar je makkelijk kunt snorkelen, waaronder naar een Jezus beeld die onderwater staat. Erg mooi.. Niet gedaan. Op Key West, het eindpunt ben je nog negentig mijl verwijderd van Cuba, oftewel zo’n honderdvijftig kilometer. Dat die vluchten vanaf Miami naar Havana allemaal zo duur moeten zijn. Ze hebben de grens met de Verenigde Staten nog maar net geopend natuurlijk, maar 800 dollar voor een kwartier vliegen is een beetje overdreven. Vanuit Canada is het maar 400 dollar. Op Key West kun je je goed vermaken. Er zijn gezellige restaurantjes en je waant je echt in een ander land. Schrijver Hemmingway had er een huis evenals president Truman en natuurlijk.. de Highway 1 eindigt op het eiland. Hij begint in Maine, waar we begonnen en we eindigden de nummer 1 op Key West. Niet dat we alles hebben gereden natuurlijk. Wij maken graag omwegen. Daar zijn wij goed in. Slapen was ons een beetje te duur op het meest zuidelijke puntje van de Verenigde Staten. Wij sliepen op het vaste land om de volgende dag de Everglades te verkennen.

Everglades National Park is een park vol met allemaal mangroves. Er wonen veel alligators, slangen, wasberen en ongedierte. Er gaan tours doorheen, want anders zie je bar weinig. Je ziet alleen af en toe wat water en bomen. Je moet echt een tour doen wil je wat zien. Wij deden dat dan ook maar. En wat kwam er iets bijzonders tevoorschijn. Alle wildlife en de mooie tunnels van bomen en waterwegen zie je dan pas. Wat een mooie wereld. We voeren over het water met een hoovercraft, omdat dat de enige manier is. Het is te ondiep. Als je met een gewone boot vaart, draait je motor waarschijnlijk meteen vast in alle waterplanten. De grote ventilatoren van de hoovercraft maken zoveel omwentelingen dat wij soms met wel tachtig kilometer per uur over het water scheurden. Daar kwam me toch een lawaai af. Niet normaal. Het was erg spannend om met zo’n klein bootje door de soms smalle waterwegen te scheuren. Wij genoten dan ook meer toen we langzaam voeren. Het was een genot. Soms zagen we een alligator, die eigenlijk als hij wilde zo de boot op kon springen. Vreemd genoeg deed hij dat niet. De gids aaide hem zelfs nog. Er is hoogstwaarschijnlijk genoeg te eten. We zagen even later wasberen.. Dat kwam omdat de gids ze voert, elke keer als hij er langs vaart. Er zaten wel een stuk of zes wasberen om ons heen in de bomen om maar wat te eten te krijgen. Wat een mooie beestjes. Als iemand hier ooit komt, neem de Captain Jack tour. Dat is de beste, hebben wij voor jullie opgezocht. Een tweede boottour nam ons mee over de grasslands, meren die vol staan met riet. De mangroves nemen de graslanden echter ook over. Het is een hardnekkig iets. Deze tour was echt een stuk minder mooi. De gids was niet echt goed verstaanbaar. De tour duurde een half uur in plaats van anderhalf en we zagen er amper wildlife. Als de tours overigens niet elke dag door de mangroves blijven varen, is het helemaal vol gegroeid en kunnen ze er niet meer doorheen, zelfs niet met een hoovercraft. Een hardnekkig iets, maar daarom ook een paradijs voor de wildlife.

Na deze tours zat onze midweek in Florida er alweer op. We reden weer omhoog, richting New Orleans, maar daarbij kwamen we eerst door Alabama en Mississippi. Daar bekeken we niks. We hebben wel gezocht of er iets was waar we per sé naartoe wilden, maar dat was niet het geval. We reden door naar Louisiana. En wat is dit een unieke staat. Tot snel!

Groeten Henk en Kirsten