Door Washington terug de natuur in

Na onze vier dagen in New York was het een hele opgave om weer uit New Staten Island te komen. We kwamen erachter dat je alleen de heenweg op de brug tol moet betalen, waarna we via de staat New Jersey onder Philadelphia door naar staat 21, Delaware reden. Ik zeg het eigenlijk verkeerd. Delaware was de eerste van alle vijftig staten om één van de sterren op de vlag te krijgen.

We reden onder Philadelphia door en we mistten daardoor de staat Pennsylvania. Dat maakte niet uit, want we moeten daar later nog doorheen, omdat we weer de grens van Canada over moeten om een nieuw visum te krijgen voor de Verenigde Staten. In Delaware bekeken we niks. We reden door naar Maryland, waar Washington D.C. midden in ligt. Hier planden we geen overnachting, omdat we voornamelijk voor de monumenten en het Witte Huis kwamen en dat ligt allemaal erg dichtbij elkaar. We verwachtten dat het in de stad erg druk was qua verkeer, dus parkeerden we aan de rand. We namen de metro naar het centrum en daar liepen we uren van monument naar monument. Het bleek echter helemaal niet druk te zijn.

We begonnen bij die grote pilaar in het midden van de stad, het monument voor George Washington. Deze kun je beklimmen, maar dat geloofden we wel. Vanaf daar kun je eigenlijk elke kant op lopen, overal is wel iets te zien. Wij besloten de borden te volgen naar het Witte Huis, dat er ook dichtbij staat. Bijzonder om de presidentenwoning eens te zien.

Of Obama er was, nee. Hij was op een begrafenis in Israël. Er stond ook erg weinig beveiliging die dag. Vanuit daar liepen we naar het Tweede wereldoorlog monument. Daar aangrenzend ligt het Lincoln Memorial. Beide erg mooi. Het Lincoln Memorial is te bewonderen over een grote vijver. Het is een tempel in de stijl van het Neoclassicisme met daarin een beeld van president Abraham Lincoln zittend op een stoel.. Daarnaast ligt het oorlogsmemorial voor de oorlog in Korea. Er staan militairen in het bos met zwaarden en mitrailleurs. We waren nog lang niet klaar. Sinds 2011 staat er een door president Obama geschonken beeld van Martin Luther King. Als je daar vanaf daar via het meer loopt kom je nog bij het Jefferson Memorial, wat ook een overdekte memorial is. Het is wederom een tempel, maar dit keer met een koepeldak. Een beeld van president Jefferson staat er in. Deze memorial is mooi te fotograferen over het meer.. en bij avond, dachten wij, dus toen we klaar waren reden we terug. Er zit een parkeerplaats naast tegenover de tempel. Het resultaat zien jullie in de foto’s. Na deze tempel liepen we via het president Mason memorial naar het president Roosevelt, de langst zittende president van de Verenigde Staten. Hij was president van 1933 tot 1945. Naast de monumenten zijn er ook onder andere het hoofdkantoor van de F.B.I, de C.I.A. en de NAVO te zien en de National Archives, waar verschillende films zijn opgenomen, maar daar hebben wij niks te zoeken. Voor Washington D.C. kunnen wij een bezoek van één volle dag aanbevelen. Voor New York tussen die vier dagen en een week. We reden in de avond naar onze favoriete winkel. Jullie weten waarom. En de volgende dag deden wij helemaal niks. Even een rustdag.

Op zaterdag bezochten we Lake Shawnee.. als eerste Nederlanders ooit, kwamen we achter. Lake Shawnee bezochten we omdat daarvan veel foto’s op het internet circuleren. En waarom niet eerst Virginia en daarna West Virginia? Omdat Lake Shawnee alleen in het weekend geopend is rond Halloween. Het is een verlaten en niet meer onderhouden attractiepark, waarvan nog enkele herkenbare dingen staan, zoals een reuzenrad en een zweefmolen. Ook het entreehokje staat er nog. Het attractiepark opende haar deuren in de jaren ’10 en sloot in 1966, precies vijftig jaar geleden. In het park zijn twee kinderen op omgekomen tijdens een park bezoek en naast het park ligt een Indianen begraafplaats. Dat is de reden waarom het onder bedrijven als National Geographic, het History Channel en Discovery bekend is geworden. Zij namen er op voor ghosthunts. Er schijnen spoken te leven in het park. Soms gaat een zitje van de zweefmolen schommelen, want daar is één van de kinderen omgekomen. Het staat in de top tien van most haunted places in de wereld. Normaal is Henk helemaal niet van zulk soort dingen, maar het maakte het extra spannend. Vreemd is dat toen we er waren Henk de hele tijd kippenvel kreeg en hij fotografeerde zitjes voor een spookachtige foto. Telkens dezelfde, want hij vond dat beeld het beste. Het bleek het bewuste stoeltje. Verder was het erg mooi begroeid met allemaal planten en struiken. Een scary place voor een haunted house, een spokenhuis voor Halloween. We beleefden een echt Amerikaans spokenhuis, opgezet door de lokale toneelvereniging. Er waren wel honderd mensen die er op af kwamen.. Erg leuk gedaan, met een zuster die bebloede kleding aan had, een maïsveld waar je doorheen moest lopen en een slager. Het maakte het natuurlijk extra eng omdat het op hetzelfde terrein werd gehouden. Leuk!

Terug naar Virginia, waar we weer aan het hiken sloegen. We waren al een maand aan het cityhoppen geweest van Calgary naar Washington D.C., dus het was weer tijd voor natuur. We deden een stukje van de wereldberoemde Appalachian Trail. Die voert van Maine nog verder dan hier. De route die wij deden was de McAfee Knob. Die was 7,8 miles voor de hele route heen en weer.. en je moet tussendoor iets van 500 meter klimmen. Dat viel erg mee. De hike gaat door de bossen en je komt uit bij een zeer spectaculair punt, de knob, wat een uitstekende rots is die over de omliggende bergen uitkijkt doet kijken. Fantastisch.

We twijfelden daarna. Wat gaan we doen. We hebben nog een week voor we onze visarun moeten doen. Gaan we naar North Carolina om emigrante Ester Hoeben uit Valkenswaard op te zoeken of rijden we eerst naar de grens toe? Dat bespaart een hoop kilometers. We gingen voor de tocht naar staat 25, Ester Hoeben interviewen, want nu hebben we nog iets meer tijd dan wanneer we terug komen. We zijn halverwege alle staten en intussen zijn de verhalen van emigranten Geert en Sophia Oosterhof te lezen in de Stellingwerf. Het verhaal over Ted en Annie Fleerakkers in De Kempenear en het verhaal over Rosanne van Huissteden in het Altena Nieuws. Het verhaal over emigrant Hans Mercx komt binnenkort in De Kempenear en het verhaal over Anne Vos komt binnenkort in het Altena Nieuws.

Wat Henk nog even kwijt wil.. is dat hij eergisteren is aangehouden door de Amerikaanse politie. We reden tijdens de schooluren iets te hard door een 55 miles per uur zone. Vanaf twee uur in de middag mag je er maar 45 en Henk reed 50 om 14:01u. De politie lette een beetje te goed op, maar goed. Hij had gelijk. Onze eerste keer dat we aangehouden werden. De sirenes gingen er bij aan en wij stopten aan de kant van de weg. De politie kwam ons vragen waar we naartoe gingen. Je kunt dan moeilijk zeggen dat je aan het werk bent zonder werkvisum (we waren op weg naar de veertigste emigrant, Ester Hoeben in Salisbury), dus zei Henk dat we op bzoek gingen bij vrienden uit Nederland. Ohh, zei de agent, is dat waar jullie vandaan komen? Hij had verwacht dat we uit Canada kwamen door onze nummerplaten.. Met Henk zijn Nederlandsengels had hij dat al snel door en dacht hij waarschijnlijk.. een boete geven is dan te lastig. Hij zei: Kun je voortaan op je snelheid letten?, waarna hij weer in zijn auto stapte. Een belevenis! Maar we konden opgelucht weer verder rijden..
Ester Hoeben uit Valkenswaard is een 50-jarige emigrante die eigenlijk helemaal niet in de Verenigde Staten wilde blijven. Ze vindt Nederland nog altijd wel een aangenaam land om te wonen. Met haar eerste vriend kreeg ze echter twee dochters en dan verhuis je niet zo snel meer. Het is niet zo dat Ester het niet naar haar zin heeft. Ze is onderdirecteur van een gemeenschapshuis waar sport voorop staat. Ze hebben ongeveer 10.000 leden en het leek alsof ze iedereen persoonlijk kende toen we er gisteren rondliepen!

Vanuit daar reden we een het noordelijke deel van de Blue Ridge Drive die vanuit de Great Smoky Mountains tot in Virginia voert. Dit kunnen wij iedereen aanraden. We hebben de saaiste helft gedaan, maar het is nu al één van de mooiste roadtrips die wij tot nu toe gedaan hebben in de Verenigde Staten. De tweede helft hopen we over anderhalve week te doen tijdens ons nieuwe visum. Dan zijn de balderen meer verkleurd (die worden helemaal rood, zodat je nog meer van de uitzichten kunt genieten dan nu.. Op naar Canada. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten