The Alaska Highway

Voordat we aan de Alaska Highway beginnen zijn we weer even in de Canadian Rockies. We kunnen er geen genoeg van krijgen. We reden vanaf de grens met Montana met een tussenstop naar Canmore, waar we samenkwamen met wat bekenden. Het was heerlijk weer, dus gingen we barbecueën aan Quarry Lake. We sliepen die nacht op het terrein van het Visitor Center, niet geheel legaal, maar goed. Er waren meer mensen.

De dag erop reden we naar Lake Louise. We beklommen die dag een bergtop. We konden het niet laten. We beklommen Eiffel Peak naast Moraine Lake. De op één na mooiste hike die we in de Canadian Rockies hebben gedaan. De nummer één hike blijft Cirque Peak.

Verder naar het noorden reden we de Icefields Parkway opnieuw, maar nu reden we hem helemaal. Het tweede deel hadden we nog niet gezien. De (weer één van de mooiere) spectaculaire weg draagt haar naam niet voor niets. Er zitten een aantal mooie ijsvelden naast de weg. De Columbia Icefield is daarvan het makkelijkste bereiken. Een grote gletsjer waar je tevens op mag lopen. Dat kan alleen met tours, te boeken via het Icefields Center, wat weer een mooi uitzicht geeft over de gletsjer en de omgeving. We kwamen opnieuw een zwarte beer tegen. Wat worden we toch verwend met beren. Ook kwamen we weer langs een weeping wall en een mooie waterval genaamd Tangle Falls voordat we in Jasper aankwamen. Jasper National Park heeft alleen parks campings, dus sliepen we op één van deze campings, een camping waar elke nacht een beer op visite komt. Spannend! Die wilden wij natuurlijk wel zien. Beren vervelen nooit. Helaas was de camping er groot en zagen we geen beer.

In Jasper National Park ligt één van de mooiste plekjes van de Canadian Rockies. Dat plekje moet je absoluut niet vergeten als je in de buurt bent. De naam van het plekje? Maligne Lake. Neem de bootcruise naar Spirit Island. Dat is één van de mooiste plekjes die wij hebben gezien tijdens onze hele wereldreis. Wat een mooiste plekjes deze week. En de week is nog maar jong. Dat belooft wat. We gingen met de boot naar Spirit Island, een klein, groen eilandje met een paar bomen en een fantastische achtergrond met allemaal bergen. De cruise koste ons 65 dollar per persoon, wat elke cent waard was. Ik verwijs naar de foto’s.
Net voor we aan de cruise begonnen, liepen we de Moose Loop. Dat is een rondje naar een watertje iets verderop. We probeerden daar moose, oftewel de eland te spotten. Daar staat de plaats in ieder geval bekend om. We liepen iets van twee kilometer toen we er aan kwamen. Toen we andere wandelaars tegenkwamen, zeiden ze meteen dat we door moesten lopen. Er waren mooses. Twee stuks, vlakbij de oever. Wij liepen door en we zagen ze. Ze stonden echt heel dichtbij. Ze voedden zichzelf met gras van de bodem van het water. De vrouwelijke eland liep op tien meter langs ons. Wat een ongelofelijke ervaring. Weer één van de mooiere ervaringen met dieren tijdens onze wereldreis. Zo rustig op die plek en de beesten gingen rustig hun gang. We liepen het rondje en we zagen nog een eland aan in het meertje. De week wordt wel erg mooi zo.

Dit verslag heet niet voor niets The Alaska Highway, oftewel de Alcan Highway, wat afkortingen voor Alaska en Canada zijn. De highway loopt immers voor het grootste deel door Canada. We gingen op weg naar Alaska. Op naar British Columbia, waar de Alaska Highway begint. Om precies te zijn in Dawson Creek, British Columbia. We reden via het Mount Robson National Park en na twee dagen kwamen we bij mijlpaal nul van de Alaska Highway aan. Mile ‘0’ in Dawson Creek. Het begin van een 1422 mile / 2275 kilometer lange highway, eindigend in Delta Junction. In Dawson Creek was verder niet zoveel te doen. Alle toeristen komen er langs om de hele Alaska Highway te rijden en om het bordje te fotograferen. We reden daarom daarna maar weer snel door.

De Alaska Highway bestaat eigenlijk nog maar kort. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er nog geen weg naar zo hoog in het noorden. Het was één en al wildernis, maar toen Japan door Pearl Harbor in Hawaii aan te vallen de oorlog aan de Verenigde Staten verklaarde, was het voor de Verenigde Staten noodzaak om zich strategisch op te stellen. Als ze zich verplaatsten via de oceaan waren ze kwetsbaar. Daarom planden ze de Alaska Highway. De beste route leek om via Dawson Creek (hoger was er nog geen weg) door Yukon naar Alaska een route aan te leggen. De Verenigde Staten sloot een contract met Canada. Ze werkten met 11.000 soldaten aan de weg, die na iets meer dan negen maanden klaar was, eind 1942. Het was toen alleen maar een zandweg met bruggen, maar zo won de Verenigde Staten wel van Japan. En het heeft niet alleen de oorlog gewonnen van Japan. Het leverde ook nog eens veel toeristen op. Dat zien wij nu wel . Het is de ene na de andere grote RV die ons tegemoet komt rijden. Tienduizenden mensen leggen de weg af naar het noorden om van een vakantie in British Columbia, Yukon of in Alaska te genieten. De meeste mensen gaan toch helemaal naar Alaska. Best grappig om zo tussen de Iceroad Truckers te rijden, truckers die deze route en nog verder naar het noorden in de zomer en winter rijden. Er gaat zelfs een weg naar Tuktoyaktuk, maar alleen als het water bevroren is.

Omdat de winter zo koud is in het noorden Noord Amerika is de weg echt ontzettend slecht. In het begin valt het nog wel mee, maar onderweg naar boven kom je steeds meer wegwerkzaamheden tegen. In totaal wel een stuk of vijftig als het er niet meer zijn. Gaten in de weg, ontbrekende delen, omhoog staand asfalt of gravelstukken.. Het is af en toe geen pretje. De route rijdt je ook niet omdat het zo ontzettend mooi is. Het is meer de ervaring om de route te rijden en om de geschiedenis die erbij hoort of omdat je er langs komt en t de snelste weg is natuurlijk. Er zitten een paar, niet-geschiedenis gerelateerde bezienswaardigheden aan de route. Dat zijn om te beginnen de Liard Hotsprings, waar wij eind van dag twee aankwamen. We hebben in vele hotsprings gelegen tijdens onze reis, maar nog nooit in zo’n hete. 52 graden kan hij wel worden. Te heet eigenlijk. Aan de andere kant is het aangenamer. 32 graden slechts. Er is niet veel aan verbouwd zoals in Banff gelukkig. De grond is grind en de wallen zijn nog zand en helemaal begroeid. Ook zijn er dammetjes en is er een trap in gebouwd. Erg mooi en een goed bad is op z’n tijd ook niet verkeerd!

We sliepen die nacht bij mijlpijl 573 op een mooie gratis kampeerplaats. We hadden uitzicht over de Yukon River. Het was helder weer en de zonsondergang leek mooi te worden. Dus wij gingen er even voor zitten. De rivierwal was wel honderd meter hoog. De zon ging langzaam onder, maar wat duurde dat lang. We waren bij de grens van Yukon en de dagen werden langer, maar dat de zonsondergang wel anderhalf uur zou duren hadden wij niet verwacht. Erg grappig. Hoe het met de zonsopgang zit weten we niet. Dat gaat vast op dezelfde manier. We zijn op weg naar het land van de midnight sun, Alaska, maar de middernachtzon is alleen op één dag van het jaar te bewonderen, op de poolcirkelgrens. Op 21 juni. Wij waren daar wat te laat voor. Vanaf daar naar boven heb je een paar meer dagen met 24 uur zonlicht in de zomer. Bovenin Alaska kun je maximaal een week van 24 uur zonlicht genieten. En in de winter is het er een week compleet donker. Dus je moet er precies op tijd zijn.

Nog even een stukje historie. Yukon, waar we de volgende dag aankwamen.. wordt ook wel The Klondike genoemd. Het land van goud, waar meneer Klondike ongeveer 125 geleden een klompje goud vond in een rivier bij Dawson City. Sinds die tijd is er een goldrush ontstaan en nog steeds wordt er ontzettend veel goud gevonden. The Klondike reikt tot in Alaska en er zijn allemaal oude mijnstadjes ontstaan in die tijd. Sommigen daarvan zijn nu ghosttowns. Langs veel rivieren zien we graafmachines en goudzoekapparatuur staan. Erg grappig. We zijn vlakbij de plaats waar National Geographic programma Yukon Gold ogenomen wordt.. een programma waar een Fries één van de hoofdpersonages is, een baas van een mijnbedrijf. Erg leuk om te zien hoe dat er aan toe gaat af en toe.

We kamen aan in Watson Lake, bij mile 635 waar de Signpost Forest te zien is. De naam zegt het al.. een bos van naambordjes. Van alle maten. Van plaatsnaambord, tot verkeersbord en van mannentoiletbordje tot een bordje van een sportclub. Van alles is er te vinden. Er wordt dan tegenwoordig ook door bezoekers uit allerlei landen wat meegenomen. We konden echter maar één Nederlands bordje vinden, een nummerplaat. Er hingen in totaal in 2015 ongeveer 82.000 verschillende bordjes. Elk jaar komen er ongeveer tweeduizend bordjes bij. De Amerikaanse soldaten zijn er in 1942 mee begonnen om mensen wegwijs te maken en deze bordjes werden uiteindelijk na de afronding van de weg Alaska Highway in de Signpost Forest opgehangen.

In Whitehorse werden we weer verwelkomd door de Wal Mart en wij waren niet de enigen die bedacht hadden om daar te slapen. Er stonden welgeteld 45 grote campers op de megaparkeerplaats. Zoveel hadden we er nog nooit gezien. Het is ook zo gemakkelijk met een toilet, wifi en alle benodigdheden bij de hand.. We reden vanaf daar in één stuk door naar de grens met Alaska. Een vriendelijke Amerikaan zei: Welkom terug in Amerika en zonder iets te vragen mochten we doorrijden. Op het stuk tot Tok zagen we een paar verlaten huizen op de kruising met de Top of the World Highway. Daarna bleef het saai tot aan Delta Junction, het einde van de Alaska Highway. Het stuk tussen Tok (waar wij op 1 augustus de afslag naar het westen namen richting Valdez) en Delta Junction deden we op 10 augustus. Het laatste stuk was ook niet echt mooi. Wel zagen we nog twee grote elanden langs de weg staan, waarvan één de weg overstak. Wat een bijzondere beesten. Een immens groot beest met een ontzettend groot gewei. Prachtig! De rest van Alaska beschrijven we in ons volgende verslag, want we zijn nu wel uit Alaska. We moeten nog een stukje door Yukon om weer in een ander deel van Alaska te komen, het zuidelijke deel. We stoppen daarom nu met dit internationale verslag. Tot de volgende keer!

Groeten Henk en Kirsten!