Werken in het regenwoud

Tijdens ons verblijf in Cairns zochten wij vanaf dag twee al naar werk. We hadden nog cv’s over, waarmee we alle bedrijven bij langs gingen. Natuurlijk zaten daar veel autoverhuurbedrijven bij en veel horecagelegenheden voor Kirsten. We hoorden veel dat het seizoen pas in juni start. Juni? Dat is nog ver weg! Is er niet nu wat? We hebben nu geld nodig. We kunnen meteen beginnen. Dat werd hem niet, helaas. Geef je cv maar, dan bellen we je wel als we je nodig hebben, kregen we dan te horen. Tot op de dag van vandaag hebben we niks meer gehoord van één van die bedrijven.

We hadden het zo gepland, dat we hier aankwamen net voordat het regenseizoen was afgelopen. Net voordat de backpackers massaal het koude en natte zuiden verlaten voor het noorden. Net voor het seizoen. Misschien net iets verkeerd gepland? Toen Henk zijn ouders letterlijk in het vliegtuig ergens boven ons zaten, reden wij Cairns uit. We zouden solliciteren bij alles wat we onderweg naar het noorden tegenkwamen. We zeiden heel verstandig even daarvoor tegen Henk zijn ouders.. Misschien tot over een week, misschien tot over anderhalf jaar. We weten het niet. Zo dramatisch was het ook weer niet.. We hebben altijd nog onze bus, die de deur nog uit kan, mochten we echt in geldnood komen. Dan zouden we daar op moeten teren totdat het seizoen begon. We kwamen onderweg naar Port Douglas niet zoveel tegen. Slechts één dorpje en wat resorts, waar ze allemaal niet echt iemand nodig hadden.

We hoopten maar op Port Douglas. Dat is een toeristisch dorpje met veel resorts. We kwamen er dezelfde dag aan. Wederom gingen we met onze cv’s de deuren bij langs. Als je voor de honderdveertigste keer hoort dat de medewerker achter de balie je cv wel aan de manager zal geven, omdat die nooit ergens aanwezig is, is het soms wel moeilijk om een glimlach op je gezicht te houden.. maar we bleven stug doorgaan. Terwijl Henk even naar de wc ging, besloot Kirsten naar een cafétje te gaan. Er hing een advertentie op het raam. Toen Henk terug kwam, was Kirsten verdwenen. Henk liep om de hoek. Yes, ze zat aan tafel met een vrouw. Dat kwam als geroepen. Kirsten zou de volgende dag wel gebeld worden. Sure! Wat als Kirsten nou wel wat zou krijgen.. Wat moest Henk dan in zo’n toeristisch dorp zonder enige horeca-ervaring? We kwamen een Thrifty tegen, maar het dorpje is zo klein dat ze de auto’s laten schoonmaken. Het was er niet heel druk, zei de vrouw. Ze verwees Henk door naar Professional Cardetailing, achter de supermarkt. Henk klopte er aan en hij gaf zijn cv. Misschien had hij vrijdag iets. Dat was in ieder geval een begin. Naar ons gevoel waren we alle mogelijke plaatsen waar werk is wel langs geweest.

Op zoek naar een camping dan maar. Dan gaan we morgen wel verder. De camping waar we het eerst aankwamen, mooi dichtbij het centrum, was echt lachwekkend. Je betaalt er 52 dollar en dan moest je nog betalen voor de barbecue ook, 20 cent voor 10 minuten. Gekkenwerk. We gingen naar de Big4 camping, net iets buiten het dorp. Het was al schemerig. We stonden even stil voor een informatiebord voor de entree en dat was maar goed ook. Er lag namelijk een mega python voor de auto. Zo’n grote hadden we nog nooit gezien in Australië. Hij nam de hele weg in beslag. Drie tot vier meter is niet overdreven. We moesten een minuut wachten tot hij de weg over was gekropen. Wat een mooi beest. De volgende ochtend reden we door naar het noorden.. voor een dagtrip naar Cape Tribulation. Misschien was daar in de buurt werk te vinden. We vonden een advertentie op Gumtree waar een stel gevraagd werd, die tot vier maanden op een caravanpark kon helpen. Je mocht daar dan gratis staan, je verdiende vijfhonderd dollar in de week en je mocht tours door het regenwoud geven. Iets is beter dan niets en wat een mooie ervaring zou dat zijn. We gingen eerst bij deze mensen langs. We hadden daarvoor al telefonisch contact gehad en na ons voorgesteld te hebben, hadden we een gratis slaapplaats voor de nacht. Het klonk allemaal heel leuk. We mochten beide aan het werk en beide alle werkzaamheden doen. We waren daarnaast caretakers op de camping. De tours? Hoe meer je er zou doen per dag, hoe meer geld je zou verdienen.. Het enige probleem was dat ze ons pas in juni nodig hadden. Heb je dat weer.

Even ons hoofd leegmaken in het Daintree National Park, een groot regenwoud. De enige manier om er te komen is door de ferry te nemen over een ongeveer tweehonderd meter brede rivier (Daintree River) vol krokodillen. Dat deden we de volgende dag. Kirsten kreeg geen telefoontje van het cafétje, zoals we al verwachtten. Een retourtje ferry kost 24 dollar. Er leven wederom allemaal bijzondere beestjes in het regenwoud. We gingen er op zoek naar de cassowary. Er zijn in Daintree National Park vier wandelingen te maken, allemaal zijn ze erg verschillend. De eerste twee zijn boardwalks, een lange en een korte. De derde voert door de mangroves en de vierde staat bekend om de vele palmbomen die een mooie waaier hebben. In dat bos loop je als het ware onder allemaal groene paraplu’s door. Wij besloten van de eerste twee de korte te doen. Dat was maar goed ook, want we spotten daar de ontzettend bijzondere cassowary. Daintree National Park is de plaats om ze te spotten! Kirsten ging laatst nog een keer naar het nationale park met collega’s en ze zag er weer één , op de weg. We hebben hem goed, maar wel onscherp op de foto kunnen zetten. Onze dag was weer goed, ook al zat het met het werk niet echt mee. De andere walks waren ook allemaal super mooi.

We hadden geen bereik in Daintree. Toen we er uit reden, kregen we een voicemail. Of Henk de volgende ochtend wel wilde werken voor Professional Cardetailing. Even daarop volgde een appje vanuit Nederland dat Henk zijn ouders weer veilig geland waren. Dat was mooi. Henk wilde werk hebben voordat zij terug waren in Nederland en dat was gelukt. Het werk was wel maar voor één dag, maar toch. Henk kon aan de slag als cardetailer, met de mogelijkheid tot meer dagen..

Kirsten vond zoals gewoonlijk als eerste een vast baantje, als medewerkster in een resort. Het resort moeten jullie echt even googlen. Het is echt een paradijsje. Te vinden onder Silky Oaks Lodge. De baan bleek een serveerbaan te zijn. Kirsten werk t er sindsdien dertig tot veertig uren in de week. Dat kan niet beter. Het resort / de lodge is erg luxe. De servetten moeten bij de gasten op schoot worden gelegd, kinderen mogen er niet eten en de vis moet op tafel gefileerd worden. Weer eens wat anders. Kirsten heeft, zoals we al eerder zeiden, collega’s waar ze wel eens wat mee doet. Ze zijn allemaal jong. Erg gezellig. Ook hebben we de mogelijkheid om on site te wonen. Het gaat om een kamer op het resort, maar de kamers zitten nu nog vol.

Tijdens een zoektocht naar een camping dichter in de buurt, stuitten we op een baantje in de catering en als koerier voor dertig uur in de week. Dat klonk perfect, want daar heeft Henk genoeg ervaring in. Bingo! Henk heeft ook een baan, maar nog niet direct voor dertig uren, eerst voor rond de achttien uren. Dat zou naarmate het seizoen vordert meer worden. Henk begon de volgende dag. Het is als verkoper van eten en drinken in de bedrijfskantine van het Sheraton Hotel. Henk neemt alle spullen daarmee naartoe en hij verkoopt voor twee tot twee en een half uur, waarna alles weer opgepakt moet worden. Het is werk voor één persoon. De volgende dag vond Henk opnieuw een vacature, dit keer op Gumtree.. Als schoonmaker en voor de setup van een restaurant. Een pizzeria in het centrum is op zoek naar iemand die dat twee uren per dag doet, zeven dagen in de week. Dat kan mooi voordat Henk zijn andere baan begint. Werkt Henk toch al dertig uren in de week. Dat is eerst wel te doen.

We waren beiden aan het werk. Dat ging soepeler dan verwacht. We vonden een camping naast Henk zijn werk. Het enige probleem is dat als Kirsten aan het werk is, ze de bus mee heeft en Henk dus buiten moet zitten. Daar hebben we wat op gevonden. Nu het seizoen nog niet begonnen is, huren we een cabin voor vier weken. Betaalbaar en we hebben een dak boven ons hoofd. Jullie vinden een foto van het huisje tussen de foto’s.

Als ging goed, totdat de mensen die Henk hebben aangenomen op vakantie gingen, twee dagen na zijn aanstelling. We hebben het over de pizzeria. Ze bleven een week weg en ze zouden wel iemand regelen die hem zou betalen. Nee dus. Henk werkte er twee weken toen er een weekloon klaar lag. Henk zei er wat van en sindsdien betalen ze elke week drie tot vier dagen te laat. Henk moet er elke keer om vragen. En dan nog komt het pas twee dagen later. Veel irritatie. Dat vonden zij waarschijnlijk van Henk, want.. Henk heeft zojuist een telefoontje gekregen.. Hij is ontslagen als schoonmaker. Hij zou al een maand niet goed schoonmaken. Wij denken dat Henk te veel zeurde om zijn geld. Het seizoen staat voor de deur, dus het andere baantje zal binnen nu en twee weken drukker worden. Op dit moment blijven we nog een week in het huisje.. daarna mogen we een kamer in de lodge betrekken. Henk kan daarnaast als verver aan de slag bij Kirsten haar bedrijf. Hij werkt dan voor de accommodatie. We kijken er naar uit. No worries!

Groeten Henk en Kirsten