The Katherine Gorge en Litchfield

Even een update ’je vanuit Darwin. Het mag dan wel regenseizoen zijn, maar we hebben de laatste twee weken amper regen gezien. De luchtvochtigheid stijgt de laatste week wel ontzettend en we zweten al als we niks doen. De luchtvochtigheid schommelt tussen de vijfenzestig en de zeventig procent nu. Dat betekend dat als het hier 37 graden is, het voelt alsof het 45 graden is. En het is hier bijna elke dag rond de 36 / 37 graden, zelfs ’s nachts blijft het vaak boven de dertig graden. Het heeft wel wat, al hebben we liever wat meer regen. Dan koelt het erg snel af en de daarbij horende donkere stapelwolken, geven prachtige gezichten.

We werken beide nog fulltime. Kirsten werkt tot en met 21 december nog bij Yots Greek Taverna, die daarna voor een maand sluit in verband met de feestdagen en omdat Darwin dan leegstroomt. De mensen vertrekken eerder naar familie in een andere staat dan dat de familie hier komt broeien. Het tweede restaurant waar Kirsten werkt, blijft wel gewoon open. Waarschijnlijk kan ze daar dan fulltime aan de slag als serveerster en extra in de bar die ernaast zit. Dat is een bar waar voornamelijk bouwvakkers zich tijdens hun vrije uurtjes komen bezatten als er stripshows gegeven worden. Kirsten gaat gewoon drank serveren, wees gerust. Henk werkt nog altijd bij het autoverhuurbedrijf.
Net nadat we ons vorige verhaal postten, werd ons in het NT News (de krant van het Northern Territory) verteld dat ons een cycloon naderde. Cyclone Alessia ontstond op de Indische Oceaan als een tropische storm, maar de storm werd heviger en zou als cycloon in de categorie 1 langs Darwin razen. Er werd, ondanks dat ze hier jaarlijks met cyclonen te maken hebben, veel ophef over gemaakt. Een cycloon van deze categorie is net iets zwaarder dan de storm die ongeveer een maand geleden in Nederland zoveel bomen deed omwaaien. Iedereen trof hier maatregelen, de supermarkten werden geplunderd en er volgden waarschuwingen op radio en televisie en ons caravandak werd verstevigd. Het was het gesprek van de dag. Sommige bedrijven gingen eerder dicht of werden helemaal gesloten. Het was onze eerste cycloon en we wisten niet wat we er van moesten verwachten. Als de storm te zwaar werd, mochten we desnoods wel in de woning van onze huisbaas slapen. Het centrum van de cycloon zou eerst 150 kilometer langs Darwin trekken, maar dat werd regelmatig bijgesteld. Een cycloon blijkt er veranderlijk, vandaar de paniek bij sommige mensen.

Kirsten deed ’s middags boodschappen in de stad, waar ze werd aangesproken door een vrouw. Ze vroeg haar wat ze verwachtte van de cycloon en of ze er eerder één heeft meegemaakt. Kirsten vertelde dat dit de eerste cycloon was die ze meemaakte en dat ze niet wist wat ze er van moest verwachten. Veel mensen zeggen dat het wel meevalt. Dat hoop ik maar, zei ze, want ik slaap in een caravan. Vervolgens werd er een foto van haar gemaakt en ze verstond niet goed waarvoor het nou precies was. Het zal wel.

Ze moest de avond dat de cycloon langs Darwin zou razen nog werken, maar ze zou op tijd vrij zijn en thuis zijn net voordat Darwin last zou krijgen van Alessia. Je voelt hem al aankomen, het liep een beetje anders. Zo was het best druk in Yots en was Kirsten een stuk later thuis. Waarom ook niet? Laten we het nog spannender maken. Het begon te regenen en te waaien en Henk wachtte maar in de caravan, terwijl hij de cyclonenradar en het nieuws in de gaten hield. Opeens ging de wind liggen en stopte het met regenen. Het bleef een tijdje kalm, Kirsten stuurde na een half uur tot een uur een bericht dat ze vrij was en ze kwam zo snel mogelijk naar huis. Ze kwam veilig thuis en omdat het laat was en we de volgende dag weer moesten werken, gingen wij vroeg slapen. We zouden wel wakker worden als de storm van de cycloon te hevig zou worden voor onze caravan. We werden echter niet wakker. Toen Henk zijn wekker om 6:15 uur ging, was hij best wel benieuwd wat de cycloon aangericht had. Het dak van de caravan zat er in ieder geval nog op, maar toen hij de deur open deed, bleek er helemaal niks te zijn gebeurd. Er stroomde geen, zoals wel vaker tijdens flinke moessonregenbuien gebeurt, waterval van de berg naast onze caravan over ons terras het naastgelegen grasveld in, die na een tijdje omgetoverd wordt in een klein moerasje. Nee, het gras was gewoon beloopbaar en zelfs de lege, plastic flessen lagen nog op dezelfde plek. Het had dus hoogstwaarschijnlijk niet of weinig gewaaid en / of geregend. De cycloon was weer veranderd in een tropische storm en voer via een ander gebied naar Queensland om daar te gaan liggen. Er was, bleek later, inderdaad geen storm geweest. Wel verwachten cycloonwatchers en weersdeskundigen dit jaar meerdere cyclonen en een hele hevige, want die is hier al jaren niet langsgekomen. Wat erg grappig was, is dat onze huisbaas de volgende dag Kirsten smste over het NT News en dat ze erin stond met tekst en een foto (zie foto’s).

Nog ongeveer zes weken en dan vertrekken wij met een auto richting Perth. We zijn druk op zoek naar een auto. Op Gumtree (de Australische Marktplaats) staan erg veel en met behulp van wat lokale mensen en de broer van Kirsten (Eric) die in Nederland een autozaak runt, hopen we de juiste te vinden. We hadden ons oog laten vallen op een Jeep, een mooie auto, maar nadat Eric ons vertelde dat dat juist een auto is waar vaak wat mee aan de hand is en de onderdelen erg duur zijn, kijken we uit naar andere merken. We hebben nog geen auto, maar we hopen dat daar tegen het eind van deze maand of in het begin van januari verandering in komt.

Henk was twee weken geleden voor het eerst sinds hij voor het autoverhuurbedrijf werkt twee dagen achter elkaar vrij. Uniek, dus Kirsten vroeg die twee dagen ook vrij. Zij had al 39 dagen achter elkaar gewerkt, dus dat was geen probleem voor beide bazen. Het was nog weekend ook. We planden twee daagjes naar National Parks om Darwin heen. We huurden een auto, omdat we nog geen auto hebben en waar kon dat beter dan bij Henk zijn werk. We kregen maar liefst 75 tot 80 procent korting op een auto en we kregen één van de grootste ‘normale’ wagens mee. Ook mochten we onbeperkt kilometers rijden. Normaal krijgen klanten honderd kilometer per dag cadeau en voor elke volgende kilometer moet 27 of 28 cent betaald worden. Wij hebben ongeveer 950 kilometer afgelegd. Dichterbij is het niet. Een voordelig weekendje weg dus. We vertrokken zaterdagochtend naar Katherine. Daar vlakbij zitten fjorden, waaronder de Katherine Gorge. We kwamen onderweg veel uitgestrekte landschappen tegen, grote leguanen die langs de kant van de weg aan het zonnebaden waren, ontzettend veel autobanden die of helemaal versleten of in stukken langs de weg liggen en Walibi’s, meer doden dan levenden. We vergeten bijna de gevaartes op de weg, roadtrains; vrachtwagens met een slinger van soms wel vijf of zes koppelingen achter elkaar. Na ongeveer vier tot vijf uren rijden, kwamen we aan bij de fjorden. We parkeerden de auto en omdat we op internet al gelezen hadden dat we geen kanotocht meer mochten maken in verband met de zoutwaterkrokodillen, boekten we maar meteen een cruise van twee uren. Het was een mooie cruise. We bezochten de twee eerste fjorden, als het water hoger staat, bekijk je de derde ook. We zagen veel mooie rotswanden en mooie oevers, die weer gevolgd werden door rotsen (zie foto’s). Heel mooi, al vonden we de prijs iets te duur. We betaalden vijfenzeventig Australische dollar (ongeveer €52,50) per persoon. Er voeren ook wandelpaden langs de fjorden, maar die waren bijna allemaal afgesloten wegens het seizoen en de krokodillen. Voor de liefhebbers; wij maakten deze tocht 30 november, in januari zal er veel meer water in de fjorden staan, waardoor de fjorden veel kleiner worden. Het water kan nog wel tien tot vijftien meter stijgen, vertelde de gids. Dat betekent dat je bijna niks meer van de fjorden ziet. Echter als het te laag staan, gaan er geen boten, omdat ze dan vast komen te zitten. Je zult op je foto’s dan veel kano’s zien.

Na de mooie fjorden gezien te hebben, zaten er op het grasveld bij de uitstapplaats van de boot, veel Walibi’s op ons te wachten. Er zaten wel een stuk of twaalf, sommigen met een babywalibi in de buidel, die er af en toe uitklom. Erg mooi om te zien. Het stikt er in het gebied van de Walibi’s, want later kwamen we weer een paar tegen. We klommen daarna nog via een wandelpand die geopend was naar een uitkijkpunt (foto’s), waar we de uitgestrekte landschappen en één van de fjorden van bovenaf konden bekijken, waarna we in de auto stapten en naar ons motel reden. We hadden een leuk appartementje met een koelkast, een televisie, een waterkoker en een grote badkamer. Ondanks dat er niks in Katherine te doen is, hebben we ons toch goed vermaakt die avond. We hebben nog wat gegeten, een onweersbui hing even later boven Katherine en later op de avond was de televisie een welkome bijkomstigheid. Katherine staat op de landkaart van Australië aangegeven met een grote cirkel. Dat voorspelt niet veel goeds voor de rest van de kleinere puntjes op de landkaart. Katherine is zowat één straat. Bij binnenkomst zagen wij onder het naambord een ander bord met daarop groot geschreven; ‘birthplace of Cadel Evans’, de winnaar van de Tour de Franc in 2011. Dat was wel grappig.

Na die nacht vertrokken wij naar Litchfield, wat ongeveer drie uren rijden verderop ligt. We vertrokken niet al te laat, waardoor we de scenic route konden nemen. Kirsten heeft die route later omgedoopt tot de kzie-niks route, want het viel een beetje tegen, dus reden we in een boog door naar het nationale park. Het is wel fijn dat je er geen entree voor hoeft te betalen en ook alle bezienswaardigheden in het park zijn gratis. Het park heeft vele, mooie bezienswaardigheden. We begonnen bij de Magnetic Termite Mounds, een veld vol met termietenheuvels (zie foto’s). Sommigen daarvan waren wel vier tot vijf meter hoog. Sommigen waren grijs, sommigen bruin. Als ze bruin zijn betekent het dat er nog in geleefd wordt door termieten. Die hele hoge (zie foto’s) was nog volop in gebruik. We zagen mieren met modder heen en weer sjouwen en op de grond liepen er honderden. Onderin zitten de werkers, bovenin de soldaten en ergens onderin in het midden zit de koningin. Daar is het allemaal om te doen. Het zijn indrukwekkende en zeer stevige bouwwerken. Wat een kunst. Ze hebben tal van uitgangen en van binnen moet het er vast net zo mooi uit zien. Als tweede bezochten we de Buley Rockholes. Alles was per auto te bereiken. Na we op de parkeerplaats hadden geparkeerd hoefden we meestal niet verder dan driehonderd meter te lopen. De Buley Rockholes zijn watervallen over rotsen en tussen de rotsen in zitten gaten van meters diep, waar verschillende mensen in doken. Op de foto’s krijg je een goede indruk. Omdat het park zo groot is, moesten we naar de volgende bezienswaardigheid soms wel tien kilometer of meer rijden. We kwamen vervolgens bij het derde punt uit, de Florence Falls, twee erg mooie watervallen. We werden eerst naar een uitkijkpunt geleid, waar we de watervallen van boven konden bekijken. Daarna liepen we naar beneden. In de Buley Rockholes en de Florence Falls mochten we zwemmen. Op de andere plekken zitten krokodillen. Ze zitten ook overal. Daarna bezochten we nog de Tolmer Falls en de Wangi Falls. We hadden duidelijk het beste voor het laatst bewaard. Die watervallen staan beide wel in de top vijf van de mooiste watervallen die wij tot nu toe hebben gezien. Ontzettend mooi. Zie de foto’s voor alle watervallen. Na een middag rondkijken zijn wij teruggekeerd naar Darwin, wat nog een uurtje rijden was. We hebben nog niet alles van het Litchfield National Park bekeken, maar dat kan eventueel nog als we via daar moeten rijden als we naar Perth toe gaan. We zien wel of we er dan nog in mogen in verband met de hevige regenval en overstromingen. We stopten net voor Darwin nog bij het Charles Darwin National Park om naar een uitkijkpunt te rijden. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over Darwin. De zonsondergang maakte het compleet. ’s Avonds zijn wij nog uiteten geweest en de auto heeft Henk de volgende ochtend weer ingeleverd, omdat hij er toch weer werkte die dag.

Het is al weer even geleden, maar Sinterklaas is ook hier geweest. Apart niet? Hij weet ons overal te vinden. Nee, wij hebben onze huisbazen even wat Nederlandse tradities geïntroduceerd. Dat was fantastisch. We hebben via een site, Nederlandse producten besteld als hagelslag, pepernoten, een Nederlands kookboek en chocoladeletters, noem maar op. Het was niet eens zo duur. Na een week kwam het binnen en verpakten we de cadeautjes. In de slijterij kochten we Oranjeboom en in een winkel, de Nederlandse film ‘Oorlogswinter’ vertaald in ‘Winter in wartime’. We hielden ons aan de traditie en we hoopten maar dat iedereen van de familie thuis was. Henk sloop met het pakket, inclusief Engels gedicht, naar de voordeur. Hij zette het pakket voorzichtig neer en hij klopte een paar keer hard op de deur en rende hard weg. Net toen hij achter de bosjes op straat was verdwenen, ging de deur open. Toen Henk keek, stond de deur wagenwijd open, maar stond het pakketje nog voor de deur. Yasmin, de dochter van de huisbaas (Anthony) had opengedaan. Ze haalde haar ouders op, die er weinig van begrepen. Er ging een buitenlicht aan en daarna deden ze nog een schijnwerper aan. Livio, de zoon van Anthony en Katherine kwam ook kijken. Voorzichtig werd het pakket opgepakt. Op het gedicht hadden we al hun namen geschreven en duidelijk gemaakt dat dat eerst gelezen moest worden. Henk liep onopgemerkt terug naar de caravan. Missie geslaagd. Nu maar wachten op een telefoontje of een bezoekje. Het was het eerste. Ze vonden het ontzettend leuk en ze nodigden ons uit voor een drankje. Toen ze alles hadden uitgepakt, hebben we hen het hele Sinterklaasverhaal uitgelegd en wat wij doen op vijf december. Ze hadden er nog nooit van gehoord. We dachten dat er een bom in het pakketje zat, dus vertelden we Yasmin het niet te pakken, zei Anthony. We hebben er nog lang over nagepraat. Er zat echter ook wat voor Kirsten bij, een mooi groot boek over de mooiste routes, bezienswaardigheden en punten in Australië, voorzien van alle informatie die we nodig hebben. In de Outback en de woestijn hebben we waarschijnlijk geen beschikking meer over internet, dus is zo’n boek ontzettend handig. Oja, Henk kreeg een wortel van Sinterklaas. Waar dat op sloeg, geen idee.

Een week geleden, toen Henk aan het werk was en Kirsten ’s ochtends vrij was, gebeurde er iets engs. Kirsten liep naar onze buitenkeuken om een mes en een bord te pakken voor haar ontbijt. Toen ze even opkeek, stond ze ook in oog met een reusachtige slang. Hij keek haar recht in haar ogen aan op een afstand van slechts twintig centimeter. Ze schrok zich rot en rende naar het grasveld. De slang was zo groot, dat ze niet meer terug durfde of een foto durfde te maken. De slang had een brede kop en een volledig bruin lichaam. We hebben internet er op nageslagen en het kunnen er twee zijn die beide in Darwin voorkomen; de Python of de Common Death Adder. Omdat het exemplaar die Kirsten heeft gezien geen strepen op zijn lijf heeft, is het waarschijnlijk de Common Death Adder, de nummer tien meest gevaarlijke slang ter wereld. De beschrijving komt ook precies overeen. Hij leeft graag in een rotsachtig gebied tussen de blaadjes. Laat dat hier nu net het geval zijn. De slang vindt het ook erg leuk om mensen te verrassen en is niet bang. Hij blijft je aankijken. De slang heeft er vervolgens nog een half uur gezeten. We hebben het de huisbaas verteld, die een ranger heeft gebeld. Die ranger haalt slangen gratis op als mensen er last van hebben en hij brengt ze vervolgens naar een gebied waar niemand last van ze heeft. We hebben de slang echter nog niet weer gezien, al denken we dat hij naast onze caravan in buizen en achter een muurtje leeft, Kirsten dacht een keer eerder een slang te zien, maar gooide het toen op een grote hagedis, omdat ze hem niet goed kon zien. Hopelijk hebben we geen last van de slang.

Tot de volgende keer.

Groeten Henk en Kirsten.