Van ons bed gelicht door de Chinese politie

Bonk, bonk, bonk klonk het op de deur van onze hotelkamer. Hello? zei een man. Het was 23:30 uur en wij lagen net op bed. Bonk, bonk, bonk. De man had duidelijk haast. Hello? Open up, please. Langzaam werden wij wakker gemaakt. Na ongeveer vijf keer ging Henk uit bed. Het zou wel serieus zijn, zeiden we tegen elkaar. Bonk, bonk, bonk. Ik kom eraan, zei Henk. Al staande in zijn boxershort, deed hij de deur open. Twee politieagenten stonden voor onze hoteldeur. En zodra ik de deur opende, kwamen ze naar binnen lopen. Jullie kunnen hier niet slapen, zei degene die het beste Engels sprak. Wij begrepen er weinig van. We waren zo vroeg gaan slapen, omdat we er om 5:00 uur alweer uit moesten. Ook beviel het hotel erg goed en wij hadden toch niks misdaan? Pak jullie spullen. We brengen jullie ergens naartoe, aldus de politie. Helemaal in de war pakten wij onze spullen. Ze verlieten de kamer. Wij wisten dat we niets verkeerd hadden gedaan. Zou het aan het hotel liggen? Onze tassen waren snel ingepakt. We hadden alles al ingepakt, omdat we vroeg weg moesten. De mannen kwamen terug. Wat is er aan de hand? vroeg Henk. Er mogen hier geen mensen meer slapen, legde de agent uit. Veel meer konden we er niet van maken. Onze tassen werden op onze ruggen gehesen. De agenten sommeerden ons om hen te volgen. We zagen ondertussen ook andere gasten naar beneden lopen. Het zou dus wel niet aan ons liggen. In de receptie aangekomen, kregen we ons geld volledig terug. Het lieve meisje achter de balie lachte een beetje. Wij konden ons niet voorstellen dat zei er wat mee te maken had. Zij had ons die middag zo goed geholpen. Henk heeft wel een half uur met haar gesproken via een vertaler op haar computer om te achterhalen waar we tickets voor de bus konden krijgen. Nee, zei had er echt niets mee te maken. Dat wisten wij zeker. We zwaaiden nog even naar haar toen we het hotel verlieten, waarna we de politiewagen in moesten stappen. De lokale bevolking keek ons een beetje vreemd aan, zoals altijd eigenlijk. Haha. Hebben zij wat verkeerd gedaan? vroeg Henk de agent over het hotel. Ja, dat deden zij zeker, antwoordde hij. Meer wilde hij liever niet vertellen.

We werden naar een ander hotel gebracht. De redelijk Engels sprekende agent pakte Kirsten haar backpack. Ze had het al zwaar genoeg omdat ze in haar pyjama over straat moest. Dit hotel zag er een stuk luxer uit. We werden gevraagd of we 188 yen wilden betalen, terwijl we de andere juist hadden uitgezocht vanwege hun lage prijs. Wij gingen er niet mee akkoord. Wij wilden er alleen voor dezelfde prijs slapen. We vroegen de agenten of wij zelf wat anders mochten zoeken, want we wilden niet veel betalen voor die vijf uurtjes dat we er nog zouden verblijven. De agenten wilden ons niet alleen laten en lieten ons weer in hun wagen stappen. Om de hoek en nog dichter bij het busstation was een nog luxer hotel gevestigd. We stopten. Hier slapen jullie vannacht, zei de agent. Wij keken elkaar aan en geloofden er niets van. Toch kreeg de agent het voor elkaar. We sliepen voor dezelfde prijs als we bij het andere hotel waren overeengekomen in een super de luxe hotel. Wat een vreemde avond. We wisten nu in ieder geval zeker dat wij goed in de gaten worden gehouden. We hebben in heerlijk zachte bedden geslapen die avond en we werden zelfs door het personeel van het hotel om 5:00 uur gewekt. Dat hadden de agenten geregeld. Fantastisch. We weten alleen niet wat het hotel verkeerd heeft gedaan.

De dag daarvoor bezochten we de grootst zittende buddha ter wereld. Om het avontuur compleet te maken, ook nog even dat verhaal. De buddha is te vinden in Leshan. We vonden op het internet dat we via het toeristen servicecentrum met de bus naar Leshan konden reizen. We kochten de tickets en we konden eigenlijk meteen vertrekken, naar de buddha, 160 kilometer verderop. Na ongeveer twee uren kwamen we aan in de stad, die omringd wordt door bergen. De overige passagiers werden elders in de stad afgezet. De bus fungeerde dus ook als gewone bus. Dit is de eindhalte, zei de chauffeur.

Wij keken om ons heen. Hoezo eindhalte? We stonden op een druk kruispunt. Wat inwoners zaten op een bankje voor zich uit te staren. Waar moesten wij naartoe? De chauffeur wees in de richting van het kruispunt. Het leek alsof hij bedoelde dat wij er overheen en rechtdoor moesten lopen. Dat deden we dan ook maar. Met een foldertje van de buddha in onze handen, liepen we die kant op. We toonden het plaatje aan een Chinees. Hij wees een straat in. We liepen goed. Na ongeveer twee kilometer lopen, kwamen we bij een redelijk drukke parkeerplaats aan. Er werden boottrips naar de buddha aangeboden. Dat leek ons wel wat. Voor 70 yen (€8,75) per persoon mochten we op de boot stappen. Alle Chinezen aan boord droegen een zwemvest. Zij kunnen vast niet zwemmen. Wij werden gevraagd om ook een vest aan te doen. Vertellen dat je wel kan zwemmen, heeft geen zin. Dan denken ze waarschijnlijk dat je niet wil meewerken. Het vest stond Kirsten, met haar vier zwemdiploma’s, erg goed. We maakten een boottrip van één kilometertje, maar we bleven lang stil liggen voor de immens grote buddha. Het beeld is uit een grote rots gehakt. Er zijn twee manieren om er te komen. Per boot en te voet. Wij besloten de prachtige buddha, die in de achttiende eeuw is uitgekerfd, ook te voet te gaan bezoeken. Dat was een erg mooie route. We mochten voor nog eens 90 yen (€11,25) per persoon de trappen door de rotsen bedwingen. We zijn erg blij dat we deze ticket toch nog genomen hebben. En we hadden een beetje spijt van de boottocht, ook al hebben we vanaf de boot mooie foto’s kunnen knippen. De buddha was enorm. Via de trappen kwamen we boven op de rots uit, bij het hoofd van de buddha. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over de stad, de rivier en het gebied. De route werd met trappen naar beneden vervolgd. We liepen zigzaggend langs de rotswand naast de buddha naar beneden. Hieronder vinden jullie wat foto’s. Het was elke cent waard. Alleen de 160 kilometer terug werd wat moeilijker.

Hoe kwamen wij terug? Er was duidelijk geen centraal punt om op een bus te stappen. Op de parkeerplaats stonden alleen een paar bussen die de andere kant op gingen. Er waren wel een paar automobilisten die ons vroegen waar we naartoe gingen, maar daar gingen we maar niet op in. We liepen terug naar het punt waar we afgezet waren. Niets. We hadden onze tickets va de heenreis nog. We liepen naar een jonge jongen en wezen op de Chinese tekens die bij departure stonden. Daar zou Chengdu moeten staan. Hij keek ons aan en kon ons niet verder helpen. Er kwam een tweede jongen bij staan. Ze overlegden en we hoorden een aantal keer de naam Chengdu vallen. De tweede jongen, gebaarde dat we met hem mee moesten lopen. Hij liep maar liefst een kilometer met ons mee, hij sprak veel Chinees tegen ons. Wij zeiden vrij weinig terug. Toen we uiteindelijk bij een bushalte uitkwamen, wees hij op nummer drie. Daarna naar de grond en naar het bord. Hier waren we. Aan het begin van de busroute, waarschijnlijk. We moesten schijnbaar een stuk of vijftien haltes blijven zitten. Hij wees op een tekentje die we nog kenden van de vorige keren. Het betekende busstation. Wat aardig van die jongen die ons totaal niet kende. Toen de bus eraan kwam, sprak de jongen tegen de buschauffeur. Wij mochten instappen zonder te betalen, omdat wij alleen maar groot briefgeld bij ons hadden, terwijl we maar één yen hoefden te betalen. Wij gingen zitten. Na ongeveer vijftien haltes, zei de buschauffeur dat we eruit moesten. Het werd al wat later en het begon te schemeren. We wisten niet of er nog een ticket terug te boeken was. Het was inmiddels anderhalf uur later. Bij de ticketservice kregen we een ticket naar Chengdu. De bus zou om 19:00 uur pas vertrekken. Weer drie kwartier wachten. En dat terwijl wij om 18:00 uur met Peter Kuppens hadden afgesproken om te barbecueën. Dat werd hem duidelijk niet. We hoopten dat we snel terug waren, zodat we hem alsnog een thuisbezoek konden brengen. Om 19:00 uur vertrokken we. Het was duidelijk, de toeristenservice gaf ons alleen waar we om vroegen. De rest moest je zelf uitzoeken. Enfin, we zaten in de bus. Rond 21:00 uur kwamen we eindelijk aan in Chengdu, maar waar? We werden op een station gedropt, die we nog nooit eerder hadden gezien. Kirsten had gelukkig haar telefoon bij zich, waar we gps op hadden. Zo konden we op de kaart zien, waar we waren. Op de airport, aan de rand van de stad. Ongelofelijk, waarom werden we daar uitgezet? We zochten een tijdje voor een bus naar een wat centraler punt, we konden wel een dure taxi nemen, maar dat vonden we zonde van het geld. Uiteindelijk vonden we een bus voor twee yen, die ons naar het Noord treinstation zou brengen. Vanaf daar zou het nog maar en paar haltes met de metro zijn. Kirsten liet haar gps aan staan. Zo zagen we het pijltje op het scherm verschuiven. We zagen precies waar we waren. We kruisten de route die de metro reed. We zeiden tegen elkaar dat als we er vlakbij waren, dat we zouden uitstappen. Zo gezegd zo gedaan. We reden recht op de lijn af. De bus stopte. Wij stapten uit en liepen naar de metro. Uiteindelijk waren we rond 22:30 uur weer in ons hostel, terwijl we rond 17:00 uur al klaar uit het park van de buddha waren. Een tour boeken was dit keer dus geen overbodige luxe, echter wij hebben wel veel geld bespaard. Maar we hebben de barbecue helaas gemist. We konden er ook niet meer naartoe, omdat de metro ook maar tot 23:30 uur rijdt. We besloten vroeg te gaan slapen.

Woensdag zijn wij aangekomen in Jiuzhaigou. Het ligt op het Tibetaanse plateau. Het stadje staat bekend om haar prachtige natuurschoon, dat in een vallei van ongeveer dertig kilometer lengte ligt. Het water is er kraakhelder, er stromen mooie watervallen en het wordt omringt door bergen. De hoogste berg is 4,76 kilometer hoog. Er leven nog verschillende beschermde diersoorten, waaronder panda’s en the golden monkey. Als we tussen 16 en 18 uur op een bepaalde plaats zijn, kunnen we ze zien. We zijn er vandaag naartoe geweest en we hebben ze helaas niet kunnen ontdekken. De weg om hier te komen moesten we met de bus afleggen. We hadden het vanaf Chengdu kunnen bereizen in acht uren, maar dan zou je door een minder mooi gebied rijden. Het was een spannende tocht. Dat kwam door de steile hellingen, waarvan nogal eens rotsblokken naar beneden storten. We moesten dan ook een keer een kwartier wachten voordat een shovel net gevallen puin had opgeruimd. De terugreis gaan we toch maar langs een andere weg. Het verslag van Jiuzhaigou plaatsen we één dezer dagen.

Groeten uit China