Even vastigheid in Darwin

Voor het eerst sinds onze wereldreis zaten wij in het vliegtuig. Na nog een laatste keer afgezet te zijn door een taxichauffeur (leuke afsluiter van Azië), vlogen wij van Denpasar op Bali naar Darwin, Australië. Het was een vlucht van twee en een half uur en we gingen maar liefst anderhalf uur in de tijd vooruit. Ja, je leest het goed.. een half uur tijdsverschil bestaat ook. In Darwin is het zeven en een half uur eerder Kerst dan in Nederland.

Het was 2 september toen we aankwamen in Darwin. Wij zijn van plan hier een tijdje te blijven om weer wat geld terug te verdienen. We hebben een Working Holiday visum (één jaar geldig) voor Australië aangevraagd en gekregen. Die is dus tot 2 september 2014 geldig. Toen we aankwamen werden we hartelijk ontvangen door de douane. Goedemiddag, ik ben ook Nederlands. Ik zie dat jullie veel aan te geven hebben. Jullie mogen doorlopen naar de tassencontrole, zei Anja Veldkamp. We moesten daarvoor in het vliegtuig een formulier invullen en daarop alle mogelijk verboden of risicovolle producten aangeven die wij mee het land in wilden nemen. Vervolgens moesten we die op een balie laten zien aan de douane. Wij hadden Chinese thee, wat houten producten, zoals onze matroeschka, we hadden noodles, onze Wayangpop met een buffalohoorn als handvat, schoenen (die moesten ook geïnspecteerd worden omdat we in de jungle zijn geweest), houten sleutelhangers, zand, et cetera. Na alles uitgepakt te hebben, mochten we alles meteen weer inpakken. We hadden geen verboden spullen mee. Wel controleerde de douane één zakje zand op verboden grondstoffen. Wij hebben op verschillende plekken in Azië mooi gekleurd zand meegenomen om later in laagjes in een potje te bewaren. Op naar de uitgang.

De temperatuur was redelijk hetzelfde als op Bali, 33 graden met af en toe een wolkje. Dit deel van Australië kent maar twee seizoenen, het droogseizoen en het regenseizoen. Op dit moment is het nog droogseizoen, maar het regenseizoen zit eraan te komen. Over een paar weken (begin oktober) wordt het hier vochtiger. We voelen het nu al een beetje aan het klimaat. De luchtvochtigheid neemt toe en we zweten zelfs als we niks doen. Onze taxichauffeur was zo aardig om na een tijdje de taximeter stop te zetten, hij zette ons af bij het Chilli’s Backpackers Hostel. Een plaats om niet weer te vergeten. We betaalden er 33 dollar (ongeveer €23,10) per persoon per nacht. Dat zijn de tarieven van de slaapzaal. En het zat bijna helemaal vol! Omdat we ons eerst moesten oriënteren, hebben we er de eerste drie nachten overnacht. Dat is wat anders dan Azië, waar we voor €23,10 makkelijk een dag konden leven met twee personen. Oja, wifi, die hebben ze hier zeker, maar die mag je alleen gebruiken voor vier dollar per dag. We besloten meteen zoveel mogelijk te regelen om hier aan het werk te kunnen en we gingen op zoek naar een goedkopere slaapplaats.
We begonnen met een telefoon. Dat is handig om achter vacatures aan te bellen en om terug gebeld te kunnen worden. Na wat op internet rondgezocht te hebben, liepen we naar de dichtstbijzijnde telefoonzaak. Beide een simkaart met een beltegoed van dertig dollar is eerst genoeg. Eindelijk iets wat meevalt. We kunnen zowat onbeperkt bellen en smsen naar Australische nummers en we kunnen heel voordelig gebruik maken van het internet. Daarnaast, zeiden ze, is het bellen naar Nederland ook erg voordelig. Dat hebben we inmiddels uitgeprobeerd tijdens de verjaardag van Henk zijn vader. We belden hem ‘s ochtends op en we betaalden echt maar 23 dollarcent voor de oproep en daarna 9 dollarcent per minuut. Dat kunnen we nog eens vaker doen. We hebben daarna een afspraak gemaakt bij de bank om een rekening te openen. Het is onmogelijk om voor Australische werkgevers te werken zonder Australisch bankrekeningnummer te hebben. We mochten de volgende dag terugkomen om alles klaar te maken. Een volgende punt; een taxfilenumber oftewel een belastingnummer. Ook hier ontkomen we er niet aan. Als we Australië weer verlaten, krijgen we deze belasting echter allemaal weer terug. Na wat formulieren te hebben ingevuld in een overheidskantoor, zou ons belastingnummer binnen 28 dagen naar het postkantoor gestuurd worden. We kregen wel alvast een tijdelijk belastingnummer, zodat we wel meteen aan het werk konden. Darwin City is de plaats waar al deze praktische dingen geregeld kunnen worden. Alles zit bij elkaar in drie straten. Dat is een groot voordeel van Darwin. We kunnen ons voorstellen dat het in bijvoorbeeld Sydney een veel tijdrovendere bezigheid zou zijn geweest om alles te regelen. Het was eerst wel even genoeg voor één dag.

Nog even naar de winkel, waar we er achter kwamen dat echt bijna alles hier duur is. Een fles water kost hier ongeveer twee euro en een normaal stuk vlees meestal boven de drie euro vijftig. Kun je dan niet beter naar de snackbar? Nee, niet echt. Een Döner kebab kost hier ongeveer acht euro en een hamburger zeven euro vijftig. Dat is best een verandering als je de prijzen van Azië gewend bent, waar je soms voor twee euro een hele uitgebreide maaltijd hebt. Wat ook grappig is, is dat het er hier allemaal net even wat anders aan toe gaat. Het vertrouwen in de mensheid is groot hier. Dus als kinderen in de supermarkt zin hebben in wat drinken, krijgen ze van hun ouders een flesje in de handen gedrukt, die ze in de winkel al leeg mogen drinken. Ook ouders zien we regelmatig met een geopende zak chips door de supermarkt lopen. Er liggen dus vaak producten op de lopende band bij de kassa die al leeg zijn. Wij durfden het nog niet aan. Goed, we gaan door. We kunnen het nog wel een tijdje uithouden qua financiën, maar hoe eerder we een goedkopere verblijfplaats vinden en hoe eerder we wat kunnen verdienen, hoe beter. We vonden de volgende dag vijftig meter van de hoofdstraat een hostel met de naam Harriet’s Place Packpackers Lodge. Het was een kleiner hostel (er passen ongeveer zestig mensen in) met twee badkamers en één keuken. We mochten daar een privékamer huren voor 400 dollar (ongeveer €280,-) per week. We gingen er mee akkoord, omdat we er 60 dollar per week mee bespaarden als je kijkt naar wat Chilli’s vraagt. Harriet’s Place was verreweg het goedkoopste hostel die we konden vinden. Jaar in jaar uit en elke dag opnieuw worden de keuken en de bijbehorende besteksets en apparaten door tientallen mensen gebruikt. Je kunt nagaan dat daar weinig goed spul meer tussen staat. En het was er lawaaierig. Het hostel zat vol met Engelse jongeren die het elke avond op een zuipen zetten. Gelukkig hadden we een privékamer aan de voorkant (aan de achterkant zit het terras), zo konden we goed slapen en ons afzonderen wanneer we wilden. Het was wel gezellig hoor en iedereen was aardig, alleen vonden wij elke dag alcohol nuttigen niet echt nodig en het was vooral ook duur.
We waren die dag ook naar de bank geweest. Een gezamenlijke rekening was zo geregeld. De pasjes kregen we binnen een week. Die werden, net als het taxfilenumber, naar het postkantoor gestuurd. We moesten de volgende dag echter nog wel even terugkomen voor onze Essential Super, het pensioenfonds. We krijgen als we full time voor een baas werken een mooi bedrag aan pensioen, wat we aan het eind ook weer op mogen nemen. Kirsten haalde haar RSA certificaat, wat ze nodig heeft als ze in de horeca aan de slag wil. Dat is om alcohol te mogen serveren. En Henk haalde de White Card, wat nodig is om in de bouw of in de schoonmaak aan de slag te kunnen. Dat is een certificaat waarop de werkgever kan zien dat je veilig kan werken. Elke donderdag wordt hier een bijeenkomst gehouden door The Job Shack, een uitzendbureau voor backpackers. Wij zijn daar nu voor vijftig dollar lid van. Zij bellen of smsen je als ze werk hebben. Degene die als eerste reageert, kan aan het werk. De vijftig dollar krijgen we, net als alle andere dingen die we voor het werk aan moeten schaffen, terug van de belastingdienst van Australië als we het land weer verlaten. Op vrijdag kreeg Henk al een smsje van Job Shack. Wie wil er maandag voor één dag een bouwvakker helpen? Je gaat cement mixen en je moet assistentie verlenen. Het verdient twintig dollar (ongeveer €14,-) per uur. Henk reageerde snel en kon maandag meteen aan de slag. Wel maar voor één dag, maar er volgde meer werk. Hij heeft die week 23 uren kunnen werken.

Kirsten deed het nog wat beter dan Henk, veel beter. We kochten een zaterdagkrant. Daar staan meestal veel vacatures in. Terwijl Henk tussendoor op pad was voor vacatures, belde Kirsten achter een vacature aan. Mail me je cv maar, zei de restauranteigenaar. Kirsten mailde en ze kreeg even later een smsje. Kun je me bellen om een afspraak te maken om even om tafel te gaan? Het was al laat, dus belde Kirsten de volgende ochtend. Ze kon die middag nog proefdraaien en sindsdien is de eigenaar van het moderne Griekse restaurant verkocht aan Kirsten haar bedienkunsten. Wat wil je ook met meer dan zes jaar ervaring? Kirsten heeft er vorige week net een trainingsweek opzitten en omdat er deze week een aantal backpackers en andere werknemers stoppen, krijgt ze meer uren. Ze werkte binnen een week al full time en ze heeft er nu al bijna twee werkweken op zitten.

We bleven doorzoeken naar een goedkoper onderkomen. Het kan vast goedkoper dan vierhonderd dollar per week (alles gaat hier per week, ook het uitbetalen van het salaris). We keken op Gumtree, de Australische Marktplaats. Daar vonden we een aantal advertenties, waaronder die van een stel die op zoek was naar een persoon of een stel om hun woning mee te delen. Voor 360 dollar (ongeveer €252,-) per week, mochten we bij ze wonen. We hebben de woning bezichtigd. De woning is fantastisch mooi en je hebt de zonsondergang boven zee als uitzicht vanaf het balkon. We waren een beetje in de wolken. We zeiden ‘ja, we willen het graag’, in een verstandsverbijstering. Achteraf liepen we door de stad en zeiden we tegen elkaar: ‘360 dollar per week is toch best wel duur, vind je niet? Ons doel is om wat te sparen’. We hadden met het stel afgesproken te wachten op hun telefoontje, omdat er nog meer mensen zouden komen kijken. We dachten er nog even over na. Het was toch wel weer veertig dollar goedkoper en zo snel vind je niet iets goedkoops in deze stad. We kregen maar geen telefoontje. Ondertussen keken we weer op Gumtree. Kirsten haar oog viel op een caravan. Een caravan bij iemand in de achtertuin voor maar 240 dollar (ongeveer €168,-) per week. Dat was wel heel aantrekkelijk. Het ligt echter wel ongeveer vier kilometer uit het centrum. Omdat de reactie van het stel lang op zich liet wachten, besloten we te reageren op de caravan. Zo zouden we 160 dollar (ongeveer €112,-) per week besparen op het hostel en 120 dollar op de deelwoning. Kirsten smste het contactpersoon van de advertentie omdat het al redelijk laat was. Ze kreeg meteen een reactie. De caravan is nog beschikbaar, bel me morgenvroeg maar even om een afspraak te maken. Die ochtend, donderdagochtend (de dag dat we uit het hostel moesten of er een paar dagen bij moesten boeken) maakten we een afspraak met de caravaneigenaar. We mochten meteen wel langskomen. We vonden het een mooie caravan en dat vinden we nog steeds. We waren gelukkig de eersten die reageerden en we mochten er meteen in als we wilden. Dat kwam goed uit. We hebben onze spullen meteen ingepakt en ons laten ophalen door de caravaneigenaar, Anthony.

Hij woont hier al heel wat jaren samen met zijn vrouw Katherine en hun twee kinderen, een jongen en een meisje. Het meisje heet Jasmine en de jongen Livio. Hij zit een maand thuis omdat hij via Facebook een vechtpartij heeft georganiseerd. Fouten worden hier dus hard afgestraft. In Nederland zou je hoogstens drie dagen schorsing krijgen, waarschijnlijk. Het zijn ontzettend aardige mensen, ze zijn erg gastvrij en behulpzaam en hun achtertuin is erg aangenaam. Het is hier groen, het zit hier vol beesten als papegaaien, fazanten, gekko’s, grote salamanders, vlinders en grote vleerhonden. We hebben ook een paar beesten gezien waar we de naam niet van weten. Oja, en knutten. Dat zijn vliegjes die zo klein zijn als een vlo, maar die kunnen bijten, niet normaal. Je denkt eerst au! en zit er een klein, rood stipje op je been (want daar zitten ze alleen). Twee dagen later is het zowat onzichtbare plekje een gigantische plek geworden dat erger jeukt als een muggenbult. Doe dat keer vijftig en je hebt Henk zijn been, doe het keer honderd en je hebt Kirsten haar been. Of zoals ze het op Kirsten haar werk verwoorden: What the fuck happened to you? Do you live near the bush? We betaalden één week huur als borg en we wonen hier nu al weer tien dagen. In onze ruime caravan zit airconditioning, een tweepersoonsbed, een stapelbed (er kunnen dus twee personen blijven slapen) en een hoekbank. Verder hebben we de beschikking over veel kastjes, de koelkast staat buiten, net als de buitenkeuken (die binnen in de caravan is afgesloten), een televisie, een tafel met stoelen, een terras, een fiets en een badkamer (als we over het grasveld lopen) met wasmachine, en het lijkt hier inderdaad op de bush. We zijn hier (ondanks de knutten) ontzettend blij mee en we hopen hier de rest van onze tijd in Darwin te kunnen blijven wonen.

Het stel van de deelwoning smste Kirsten een dag te laat het volgende: Hello Kristen and Hanker. Are you still interested?, en nog geen minuut later volgde het tweede smsje: Oh, sorry, we found someone else. Erg vriendelijke lui, haha. Ze wilden er zeker van zijn dat we de huur konden betalen en omdat Henk op dat moment nog geen full time werk had gevonden, twijfelden ze. Kirsten heeft ze hartelijk bedankt voor de reactie en ze heeft ze verteld dat we inmiddels een ander onderkomen hebben gevonden.

Er staan hier nog twee caravans in de achtertuin. De ene is onbewoond. Anthony weet nog niet of hij hem wil verkopen of wil verhuren aan één persoon. De andere caravan wordt bewoond door een vrouw die er één week in woont en vervolgens twee weken als barbediende bij de mijnen werkt. We hebben haar nog niet gezien. Ze trouwt over een week met een bouwvakker, die we al wel hebben ontmoet. Hij komt soms naar de caravan van de vrouw om te koken. Verder zitten Anthony en Katherine er ook wel eens voor de gezelligheid. We hebben er de tweede avond Australian Football gekeken met wat buren. Katherine vertelde Henk over waar ze werkte en of hij niet wat meer uren wilde werken per week. Hij zou het op haar werk kunnen proberen, omdat het bedrijf (een autoverhuurbedrijf) nog op zoek was naar een car detailer (een persoon die de auto’s verhuurklaar maakt). Dat wilde Henk zeker. Hij trof Katherine de zondag daarop nog een keer en ze had met de manager gesproken, die vroeg of Henk maandag om 11:00 uur langs wilde komen met zijn cv. Henk maakte zijn cv klaar en printte hem uit in de stad. Henk was er maandag iets voor 11:00 uur en hij overhandigde zijn cv. De man klonk erg aardig en hij zei dat Katherine vol lof over Henk had gesproken. Ik bel je en ik zie je snel, zei hij. Gespannen wachtte Henk af. De volgende ochtend om 9:00 uur belde hij Henk op. Zullen we even om tafel? Hoe laat kun je hier zijn? Henk die net wakker was, vertrok zonder gegeten te hebben naar het bedrijf. Het is om de hoek (ongeveer vijf tot tien minuten lopen). Toen Henk naar binnen stapte kon hij meteen doorlopen naar de directeur, die plaats nam achter zijn bureau. All right Henk, tell me, why does a journalist want a job like this? Na een kort, maar goed gesprek zei de directeur: ‘Wanneer kun je beginnen?’ Henk zei: ‘Meteen’. De directeur twijfelde niet en zei: ‘Goed, dan begin je om 10:00 uur.’ Dat was een kwartier later. Henk werd ingewerkt en hij heeft zijn eerste werkweek bij het autoverhuurbedrijf erop zitten. Wij verdienen nu beide full time en we huren een goedkope caravan. We hebben niks te klagen.

Ook een leuk extraatje, bij The Job Shack hebben ze ons op de foto gezet om later op Facebook te kunnen laten zien wie de nieuwste leden waren. Iedereen die getagd werd, maakte kans op 25 dollar zuiptegoed. Kirsten kon zich door haar baan bij het Griekse restaurant na twee dagen alweer uit laten schrijven bij Job Shack. Ze hebben dus als het ware 50 dollar gekregen en hoefden daar niets voor te doen. Kirsten won dan ook het zuiptegoed, want Darwin is nou eenmaal een zuipstad. In 2012 kreeg Darwin de bijnaam ‘Drinking City’, omdat er de meeste alcohol ter wereld werd geschonken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we het eerste half uur dat we hier waren meer dronken mensen hebben gezien dan in heel Azië bij elkaar. Desalniettemin, als het gratis is, doen we graag mee. We hebben er afgelopen week twee en een halve liter bier voor gekregen.

Inmiddels zijn we een paar keer bij de Motor Vehicle Registration (MVR) geweest om een Australisch rijbewijs te kopen. Ons Nederlandse rijbewijs is hier geldig voor drie maanden en wij zouden hier graag wat langer rond kunnen rijden. Om een Australisch rijbewijs te krijgen, betaal je 28 dollar, exclusief het vertalen van ons Nederlandse rijbewijs. Dat hadden we eigenlijk beter in Nederland kunnen doen. Het kost hier 66 dollar (ongeveer €46,20) per document om iets van tien woorden te vertalen. In Nederland zouden we er €25,- voor betalen. Maar we mogen wel een jaar rijden. Het enige wat we nodig hadden, is een tijdelijk en een vast adres in Australië om ons te kunnen bereiken en om onze eventuele boetes heen te kunnen sturen. Een deel van Henk zijn familie woont in Australië, dus heeft hij hen gevraagd of wij hun adres daarvoor mogen opgeven. Dat was geen probleem. Nu maar hopen dat ze geen boetes ontvangen.

We hebben inmiddels ook een usbstick waarmee je op het internet kan, waar je ook bent in Australië. De usbstick is niet aangesloten op je bankrekening, dus je hoeft niet bang te zijn dat je te veel mb’s verbruikt. Er zit een limiet aan. Ze hebben hier best leuke aanbiedingen. Voor 20 dollar (ongeveer €14,-) koop je zo’n usbstick en voor 30 dollar (ongeveer €21,-) krijg je dan drie gb aan internet. Je kunt het vervolgens per 10 dollar opwaarderen. Wij hebben dat bovenstaande genomen, omdat we het eerst wilden testen. Maar eigenlijk denk ik dat we de aankomende tijd niet zo snel naar de winkel hoeven voor nieuw tegoed, we verbruiken bijna niks, zelfs niet als we Skypen. Zo zitten we dus regelmatig op internet op ons terras of in de caravan.
Wij hopen dat we hier een tijdje kunnen blijven werken en wonen. Zoals het er nu uit ziet, kunnen we snel veel sparen en kunnen we snel emigranten bezoeken. Er zijn maar liefst 28 emigranten die wij in Australië gaan bezoeken. Waarom woont er niemand in Darwin? Haha. Wij komen zo snel mogelijk naar jullie toe als we wat verdiend hebben, maar wanneer dat precies is durven wij nog niet te zeggen.

Wij hebben hier verder nog een aantal dingen ondernomen. Zo zijn we naar het Aboriginal kunst museum geweest, hebben we wandelingen gemaakt, zijn we naar een Aboriginal markt geweest en naar de bioscoop, ook al zo’n dure bezigheid. En we hebben de botanische tuinen bekeken. Die liggen hier in een parkje. Dat zag er op dit moment erg dor uit. Dat komt omdat het hier al een hele tijd niet meer geregend heeft. Als het regenseizoen een tijdje aan de gang is, komt alles tot bloei en wordt alles groener. We zullen het zien en we houden jullie er uiteraard van op de hoogte. Om Darwin heen liggen ontzettend veel mooie natuurparken. Wij wachten nog even met het bezoeken daarvan tot het regenseizoen een tijdje aan de gang is. Dan is het waarschijnlijk veel mooier. Darwin zelf is vrij saai. Dat is waarschijnlijk ook waarom hier zo weinig emigranten wonen en het is waarschijnlijk een reden waarom het de titel ‘Drinking City’ draagt. Als het werk mee zit, houden wij het hier nog wel even uit. Veel Aboriginals hier lijken overigens alcoholist. Ze slapen op straat en overdag zitten ze met groepen in de schaduw. Ze zijn luidruchtig, ze zien er onverzorgd uit en ze ruiken bijna allemaal ontzettend naar drank of naar zweet. Het is soms best wel zielig om te zien. Australië is toch het land van de Aboriginals? We hebben natuurlijk alleen Darwin nog maar gezien en we weten dat ze in veel National Parks goed beschermd worden. We mogen, als we naar Arnhemland (een mooi National Park vlakbij Darwin) gaan, bijvoorbeeld geen alcohol meenemen. Maar dat duurt nog even. Tot de volgende keer.

Groeten Henk en Kirsten