Zwemmen met haaien, schildpadden en clownsvisjes

Maleisië heeft ons in meerdere opzichten verbaasd. Zo spreekt bijna iedereen hier vloeiend Engels (ondanks de al meer dan zestig jaar onafhankelijkheid van Groot Brittannië). Er zij hier bijna alleen maar Chinezen en Indiërs, het was voor ons best moeilijk om erachter te komen hoe een echte Maleisiër eruit ziet. Een Maleise is echter nog veel moeilijker, omdat er bijna alleen maar mannen op straat te vinden zijn. Dat was voornamelijk in Kuala Lumpur het geval. Daar lijkt het dat ongeveer negentig procent van de mensen op straat man is. We proberen hier nog een verklaring voor te krijgen. In de metro is dat geheel anders. De vrouwen hebben daar zelfs een eigen coupé. Verder lezen ze hier voornamelijk Engelse kranten. En als je werk zoekt, moet je hier zijn. Wat hangen hier ongelofelijk veel vacatures. Wij wilden hier eigenlijk wel even aan het werk, maar onze ticket naar Australië is al geboekt. En we zijn er inmiddels achter wat het loon is. Je krijgt zes- tot zevenhonderd ringgit als je veertien dagen achter elkaar komt opdraven in een fastfoodketen. Dat is wat je in Nederland ongeveer in twee dagen verdient; rond de €140,-.

Onze reis in Maleisië begon op Penang, een eiland in het noorden van het land. We wilden eigenlijk naar Butterworth en de dag daarna door naar de Perhentian Islands (bountyeilanden), maar dat mocht niet van onze chauffeur. In Butterworth is niks te doen. Jullie moeten naar Georgetown op Penang. Vanaf daar kunnen jullie morgen een gratis ferry naar Butterworth nemen, zei hij. We twijfelden. De chauffeur trok zich hier niks van aan en zette ons in het centrum van Georgetown af zonder dat we meer hoefden te betalen. Kirsten was intussen wat misselijk geworden en we hadden dus ook al besloten om de volgende dag niet verder te reizen. We liepen een guesthouse binnen en terwijl Henk de betaling afhandelde kotste Kirsten haar middageten uit in de wc. Na ons geïnstalleerd te hebben in onze privékamer, ging Henk even wat eten halen op straat. Penang staat bekend om het beste eten in Maleisië. Dat hebben we geweten. De hamburger die Henk voor 5,50 ringgit (€1,29) op straat kocht, was meteen de lekkerste die hij ooit heeft gehad. Maar de dag daarna ook, we aten erg goed. Bagels met zalm en roomkaas bij de bakker. We aten ook nog iets typisch Maleisisch. Ook dit was goed te doen.

We kwamen erachter dat Georgetown één van de leukere steden is die we tot nu toe hebben gezien. We waren erg blij dat onze chauffeur ons aan deze stad heeft voorgesteld. Georgetown is een UNESCO-stad. Het bezit veel oude, koloniale huisjes uit de Engelse tijd en Chinatown en Little India zijn er ook te vinden. We bleven er dus nog een extra nachtje. De wijk op palen, Clan Yetti, is erg bijzonder. De wijk is best groot en is op zee gebouwd. Echt leuk om te zien. Ook stuitten we op een oude ruïne en een begraafplaats uit de negentiende eeuw, die duidelijk al tientallen jaren niet meer onderhouden is. Wat gaf dat een prachtige sfeerfoto’s. Er werden zelfs trouwfoto’s gemaakt toen wij er waren. Daarna zagen we even verderop allemaal mensen plaatsnemen op een fiets. Daarachter was een muurschildering gemaakt, zodat het leek alsof er twee kinderen op de fiets zitten. Erg geestig. Na een tijdje kwamen we nog zo’n wandschildering tegen. We kregen door dat het om een speciaal ontworpen serie gaat. Het bleken in totaal wel een stuk of twintig streetarts te zijn. We hebben ze opgezocht op het internet en vervolgens hebben we de mooiste kunstwerken bezocht. Een ontzettend mooie stad en de rest van het eiland schijnt ook mooi te zijn. Dat hebben wij niet bekeken, wij reisden door, naar..

.. we wilden naar de Perhentian Islands, maar daar kwamen we niet uit. Het lijkt erop alsof mensen ons in Maleisië niet naar de plaats willen brengen waar wij naartoe willen. We namen de gratis ferry naar Butterworth. Daar aangekomen zei een man tegen ons dat de bus die wij moesten hebben al vertrokken was en dat we moesten wachten of een andere bus moesten nemen naar een plaatsje die daar vlakbij lag. We gingen daarop in. We zouden naar Jerteh reizen, 17 kilometer vanaf Kuala Besut, waar we de boot naar de Perthentian Islands konden nemen. Na een tijdje en wat geregel van die man, zaten wij in de bus. Het zou een reisje van vier uren worden, het kwam wel overeen met wat we op internet hadden opgezocht en de prijs was ook hetzelfde. Twee uren later stopten we voor een pauze. Kirsten keek op haar telefoon om te kijken waar we waren. We reden recht op Kuala Lumpur af. We waren ongeveer op de helft en we reden totaal de verkeerde kant op. We gingen eens rondvragen bij medepassagiers. Waar gaat deze bus naartoe?, vroegen wij. Naar Kuala Lumpur, zeiden ze. Dat was niet de bedoeling. Henk liep naar de chauffeur toe om beklag te doen. We hadden namelijk duidelijk met de man op het busstation in Butterworth afgesproken om naar Jerteh te gaan. Hij noemde de Perhentian Islands, Jerteh en Kuala Besut zelfs nog een paar keer bij naam en hij had het over een boot. Er waren, toen wij in de bus stapten nog precies twee plaatsen vrij. Wij kregen het gevoel dat we als opvulling dienden. Zo zat de bus namelijk precies vol en zou de organisatie meer verdienen. De chauffeur zei dat we goed over konden stappen in Kuala Lumpur en hield zich voor de rest van de dommen. Wat moet die man in Butterworth wel niet gedacht hebben. Laat ik dat stel eens op de verkeerde bus zetten? Vijfhonderd kilometer de verkeerde kant op. Zij zijn hier toch op doorreis en hebben geld genoeg? Voor hetzelfde geld waren wij er tien dagen op vakantie of waren wij net voordat wij Georgetown bezochten al in Kuala Lumpur geweest. Dan zouden we echt de pineut zijn geweest. Wat een gemene rotstreek. Gelukkig waren we nog niet in Kuala Lumpur geweest. En gelukkig hadden we nog niks geboekt voor de Perhentian Islands. Bij aankomst in Kuala Lumpur, kreeg een medepassagier nog ruzie met de buschauffeur. Hij zei later tegen ons dat zulk soort oplichting veel vaker gebeurt in Maleisië. Het is een erg arm land. We waren weer alert gemaakt voor weer een ander soort van oplichting. Het zou je maar gebeuren. Gelukkig was het voor ons niet zo erg. We waren er nog niet geweest en we gingen op zoek naar een guesthouse.

We hebben ons goed vermaakt in de stad. ’s Avonds hadden we geen zin meer om veel te doen, dus besloten we één van onze gedownloade films te bekijken. De volgende dag bekeken we de Petronas Towers (de voormalig hoogste gebouwen ter wereld), de oude stad, China Town en Little India (ook hier aanwezig). We hadden nog lang niet alles gezien, dus de volgende dag gingen we verder waar we gebleven waren. Kuala Lumpur is een erg groene stad. Er ligt een groot vogelpark midden in de stad, net als een grote vlindertuin. De aapjes slingeren zelfs door de stad heen, erg bijzonder. We hebben ze daarom ook maar een sinaasappel gevoerd toen ze vlak langs ons kwamen slingeren. De aapjes vonden het maar al te lekker. Ze sprongen zelfs over ons heen in een lantaarnpaal om een stukje te krijgen. Ze aten uit onze handen. De stad beviel ons wel en we besloten nog maar een nachtje te blijven. We kochten die avond een busticket om de volgende ochtend naar Kuala Besut te reizen.

Dit keer waren we de oplichters te slim af. Ze doen er gewoon alles aan om je maar iets te verkopen, ook al weten ze dat ze je met een hele verkeerde ticket opzadelen. We stonden op het busstation, een ticketverkoper kwam naar ons toe en wij lieten ons door hem naar een loket begeleiden. We waren op onze hoede. We willen graag naar Kuala Besut om de volgende dag naar de Perhentian Islands te reizen, zeiden we. We hadden van te voren alles goed opgezocht op internet, wat we iedereen die naar Maleisië reist, kunnen aanraden. Kuala Besut, morgen? Die zit vol, zei de dame achter het loket. We hebben wel iets wat daar vlakbij ligt (dat klonk als hetzelfde trucje die de man gebruikte in Butterworth). Jullie kunnen naar Kuala Terengganu, dat is vlakbij en jullie kunnen vanaf daar ook met de boot naar de Perhentian Islands. We wisten dat ze ons stond voor te liegen, we pakten onze telefoon. Dit bedoelt u, mevrouw?, zei Kirsten. Ze wees op een plekje dat twee uren rijden van Kuala Besut ligt. Ja, heel makkelijk, zei de vrouw. Wij wisten al dat we niet bij het loket gingen kopen, dus gingen we naar het loket ernaast. Die vrouw was wel eerlijk. Jullie moeten naar PWTC. Dat is een station waar je met de metro kunt komen. Daar kunnen jullie tickets halen naar Kuala Besut, zei ze. PWTC was makkelijk te bereiken. Binnen een uur hadden we voor tachtig ringgit (€18,70) twee tickets naar Kuala Besut, waar we de volgende dag na negen en een half uur reizen met de bus aankwamen. We bleven daar overnachten, omdat direct doorreizen onverstandig is. Dan kom je laat aan op de Perhentian Islands en dan zijn de goedkope accommodaties bezet. Vooraf boeken is op de Perhentian Islands niet mogelijk, tenzij je in een duur resort zit. We kochten die avond alvast een heen en terug ticket voor de boot.
De Perhentian Islands staan bekend om hun mooie bountystranden en om de perfecte duik- en snorkelmogelijkheden.

De Perhentian Islands bestaan uit een paar eilanden, maar alleen op Kecil en Besar kun je slapen. Kecil is de rustigste en de kleinste van de twee. Het eiland is alleen in het toeristenseizoen bewoond, omdat je er in de moesson niet kunt zijn. Dan stormt het drie maanden lang achter elkaar door. We vonden een mooi chaletje op Coral Bay, het gedeelte waar je de zee in kan lopen met je snorkelset en meteen de mooiste dingen kunt zien. Wij verbleven in een primitief hutje, zonder spiegel, wasbak of normale douche en ook hadden we de beschikking over een ventilator, als de stroom niet uit zou vallen, wat regelmatig gebeurde. De douche was een uit de muur stekend pijpje waar de hele dag door een klein straaltje water uit kwam, zout water, want daar hebben ze op dit eiland genoeg van. Dat was meteen het enige wat we hadden aan water. Er was op het strand één punt waar we drinkwater konden tappen. Voor 0,20 ringgit (€0,05) kregen we ongeveer een liter. Dat was mooi goedkoop.

Toen we een rondje over het eiland liepen, schrok Kirsten zich te pletter. Henk, kom hier, snel, schreeuwde ze. Henk rende naar haar toen, waarna hij nog een schim onder een steiger zag bewegen. Wat was dat een grote varaan, zei Kirsten. Hij was wel zo groot als een volwassen krokodil. Later zagen we er nog een paar, maar kleinere varianten. Het eiland zit er vol mee. Daarom laten de hoteleigenaars ook om de zoveel minuten vuurwerk ontploffen op het strand om de erg giftige varanen weg te houden bij toeristen. Een likje van zo’n beest is zo giftig dat je zo snel mogelijk naar een ziekenhuis moet. Een bootje die op het strand van Besar ligt, dient als het medische centrum van de Perhentian Islands. We bleven dus maar uit de buurt van de varanen.

Even verderop vonden we enorme schelpen op het strand. Sommige waren wel dertig centimeter groot en wogen een paar kilo. Het strand ligt er vol mee. Na één dag waren we al helemaal verkocht aan dit eiland, waar het ook nog eens lekker rustig is qua toeristen. In totaal liepen er maar een paar honderd mensen rond op Kecil.

Op 2 augustus was Henk jarig. Omdat er zo weinig faciliteiten op het eiland zijn, moesten we het doen zonder taart. We kochten in plaats daarvan een fruitplate en twee fruitshakes voor op het strand. Dat waren goede vervangers. We hebben het eiland bekeken en op het strand gelegen. Verder hebben we vrij weinig gedaan. Elke avond wordt er een barbecue gehouden op het strand. Makreel, rog, barracuda, krab, haai, kreeft, garnaal, alles wat die middag gevangen is, wordt aangeboden. Verser kan haast niet. We namen plaats en hebben heerlijk gegeten voor maar vijftien ringgit (€3,50) per persoon. We boekten die dag ook een excursie voor de volgende dag. We gingen snorkelen. De prijzen van het snorkelen en duiken zijn op de Perhentian Islands echt ontzettend laag. Voor een driedaagse duikcursus waarbij je je padi haalt, betaal je minder dan honderd euro, we konden snorkelen voor 25 ringgit (€5,83). Wij wilden echter graag foto’s maken onder water, dus besloten we een excursie te boeken waar je een onderwatercamera bij mag lenen. Het kostte ons slechts tien ringgit (€2,33) extra per persoon. Voor €8,16 mochten wij de hele dag onder begeleiding van een instructeur met zes anderen van 10 tot 17 uur snorkelen op vijf verschillende punten. Het was echt de mooiste trip die wij ooit gedaan hebben. Wat zagen wij fantastische dingen en wat is de onderwaterwereld mooi in Maleisië. We vonden het stukken mooier dan wat we zagen toen we bij Koh Phi Phi Le snorkelden. We zagen enorme koraalbedden en -waaiers, grote schelpen, schildpadden, zeekomkommers, zee-egels, hele mooie vissen, waaronder clownsvisjes, bekend van de Finding Nemo-film. Wat mooi om die in het echt te zien zwemmen tussen het koraal. Ze waren met zijn twintig- of dertigen. De instructeur wist ze precies te vinden. Het engste was sharkpoint, waar we in 5-meter diep water moesten springen om tussen de haaien te kunnen zwemmen. Toen Kirsten de eerste keer naar beneden keek zag ze meteen een hele grote haai onder zich door zwemmen. Ze schrok er van. Verder hebben we vlakbij de clownsvisjes veel babyhaaitjes gezien. Die waren minder eng. Op een gegeven moment volgden we ze zelfs om een goede foto te kunnen schieten. Dat is dan ook gelukt. De instructeur heeft ons een paar van zijn geschoten foto’s gegeven. Hij heeft al drie jaar ervaring, dus die foto’s zijn een stuk beter. Na de fantastische trip kregen we 505 foto’s op onze USB-stick. De ene is nog mooier dan de andere. Wat een mooie herinnering.

We lieten onze zwemkleding die nacht drogen op onze veranda. Toen we de volgende ochtend wakker werden, bleek dat echter toch niet zo’n goed idee. Onze spullen waren allemaal verdwenen, gestolen. Niet alleen Henk zijn zwembroek en Kirsten haar bikini, ook Henk zijn boxershort en Dieselshirt. We vonden het niet leuk, maar dat is voornamelijk omdat Kirsten nu geen bikini meer heeft. Aan de andere kant is het ook wel grappig, want wat moeten ze met een acht jaar oude zwembroek waar de vlekken niet meer uit willen, een Henk ten Hoor boxershort met een gat in en een pas voor drie euro gekocht nep Dieselshirt? Het scheelt ook dat Kirsten al een nieuwe bikini wilde kopen. We wensen ze er veel plezier mee.

Op dit moment zitten we in Kuantan, de grootste stad aan de oostkant van Maleisië. Het is een opkomende stad. De bestuurders doen er alles aan om de toeristen hier ook naartoe te halen in de toekomst. De stad heeft net een gloednieuw busstation, waar we overigens één van de meest bijzondere taxi’s namen die we tot nu toe gezien hebben. Het was een compleet gepimpte auto met mooie velgen, een grote spoiler, felle kleuren en de uitlaat maakte erg veel lawaai. Binnenin zat allemaal leer en een taximeter was in de verste verte niet te bekennen. We spraken dan ook een prijs af om naar het centrum vervoert te worden. De 44-jarige chauffeur bracht ons naar één van de goedkoopste hotels in de stad. We sliepen er die nacht voor 45 ringgit (€10,70). Dat kan goedkoper dachten we. Kirsten sprong achter de laptop en vond verschillende dingen, maar ze stuitte ook op iets heel moois voor dezelfde prijs. We verblijven in een hele luxe villa in een villabuurt aan de rand van het centrum. Vanuit daar zijn we gisteren naar het strand vertrokken. Dat was best een bijzondere plek. We vonden er een geheel omgeploegd strand. Dat bleek een krabbenstrand te zijn. Het is heel grappig als je er overheen loopt. Bij elke stap schieten er enkele tientallen krabbetjes weg om in hun holletjes te kruipen. De krabben zijn erg klein, soms niet groter dan een zandkorrel. Niet echt fijn om op dat strand te liggen. Als je vanaf dat strand over een rotspartij heen klimt, kom je op een mooier strand. Daar zagen we weer twee hele grote varanen in de bosjes verdwijnen en we vonden op het strand tientallen bijzondere schelpen. Wat ook noemenswaardig is, is de apenbende. Het is letterlijk een bende, want ze zijn er met zijn dertigen op uit om mensen te beroven, althans het eten van ze af te pakken. Wij voelden ons best in een hoek gedreven toen ze zich op een gegeven moment bijna allemaal om ons heen begaven en hun tanden lieten zien toen wij een ijsje aten. Een vrouw vertelde ons dat ze laatst zag dat de apen een blikje drinken van een jongetje op een step afpakten en die boven in een boom opdronken. Erg brutale apen. We sprongen na een tijdje dan ook snel weer de bus in om terug te keren naar ‘onze’ villa. Haha. We lopen zo naar het busstation om naar Melaka te vertrekken. Dat is een stad tussen Kuala Lumpur en Singapore in met veel Nederlandse invloeden. Het was vroeger in Nederlands bezit. Het was een strategische plek. Daarover later meer. Er schijnt ook een stadhuis met de naam Stadhuys te staan. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten