Eilandhoppen in Zuid Thailand

Zoals we al eerder aangaven, waren wij in Ranong voor een visarun. Een visum is in Thailand (als je over land reist) maar veertien dagen geldig en dat is natuurlijk veel te kort voor zo’n mooi land. Om een tweede visum in handen te krijgen, moesten wij even in een buurland verblijven. Op een aantal plekken in Thailand wordt de visarun aangeboden, in Ranong vaar je met een longtailboat een stukje de Andamanzee over om naar Myanmar en terug te reizen. De visarun is waarom de toeristen in Ranong verblijven, meer is er niet echt te doen. We sliepen dan ook in een hotel zonder wifi en zonder naam. De kamer was ook erg ouderwets. Dat was mooi, want dat maakte het extra goedkoop. Daarom deden wij ook een visarun op ons eigen houtje. Dezelfde (georganiseerde) visarun vanaf Phuket kost je minimaal 1500 baht (€37,50) per persoon plus een hele dag. Het kostte ons ongeveer zeshonderd bath (€15,-) per persoon en we waren in twee uurtjes wel klaar.

De inwoners van Ranong weten waarom toeristen naar hun stadje komen. Wij konden dan meestal ook in één of twee woorden duidelijk maken wat we wilden. Het woord Myanmar was genoeg voor de Songthaew (overkapte pickup met twee bankjes in de achterbak)-chauffeur om te weten dat hij ons naar de haven moest brengen. Toen we daar aankwamen werden we meteen opgevangen en door Thaise mensen via de juiste route naar de boot begeleid. We hoefden vrij weinig zelf te doen. De papieren werden voor ons ingevuld en we werden naar een rij gewezen, waar we vervolgens aan het loket onze paspoorten lieten afstempelen. De begeleider wees ons uiteraard naar zijn boot, waar nog meer visarunners op kwamen te zitten. Hij verzamelde zo veel mogelijk mensen, waarna we vertrokken. Op de open zee was het best spannend toen we een paar keer een hoge golf op ons af zagen komen. Gelukkig hadden we onze waardevolle spullen in een drybag gestopt. Een half uur later kwamen we heelhuids aan in Myanmar. Welcome to Birma, werden we verwelkomd door een jongen die een fooi wilde verdienen. Hij begeleidde ons naar de immigratiedienst. Na vijf tot tien minuten waren we al klaar. We keerden terug naar de longtailboat. Op de terugweg kochten we nog even snel een souvenir in de vorm van een fles Myanmar rum. De jongen die ons begeleidde kreeg veertig bath (€1,-), waarna wij weer plaatsnamen op de boot. Op naar de Thaise grens. Weer aangekomen op de plek waar we ons visum een uur daarvoor lieten afstempelen, kregen we een nieuw visum voor Thailand en vertrokken we weer naar ons hotel. Daarna vertrokken we zo snel mogelijk naar Phuket.

Phuket is het grootste eiland van Thailand, het is ruim vijftig bij veertig kilometer groot. Het busstation, waar we afgezet werden, lag in de middle of nowhere. Afgezet, ook in de zin van te veel betalen. Het was al laat en er ging alleen een drukke vierbaansweg naar Phukettown. De enige manier om bij ons hostel in Karon Beach (35 kilometer) te komen was met een taxi. Voor ons reden om ons niet te veel met het verkeer te bemoeien. We kwamen uit bij de veel te vriendelijke taxichauffeur, die ons bij het uitstappen van de bus al benaderde. Toen wij er achter kwamen dat er echt geen goedkopere mogelijkheid was, betaalden wij hem zeshonderd bath (€15,-) om ons naar Karon beach te brengen. Vijftien euro is natuurlijk een bedrag van niks, maar als je nagaat dat wij even daarvoor in totaal vijfhonderd bath (€12,50) betaalden voor een busreis van zes uur, is het wel veel. Die prijzen zijn echter normaal op het toeristische eiland. Phuket hanteert westerse prijzen.

Om Phuket heen liggen tientallen schitterende onbewoonde eilandjes. Je kunt ze waarschijnlijk allemaal of bijna allemaal wel bezoeken, maar wij besloten de beste eilanden te bekijken. We boekten een trip voor de volgende dag. Omdat het laagseizoen is, kostte het bezoek aan vier eilanden, waaronder het eiland dat bekend werd door de film ‘The man with the golden gun’ uit de James Bond serie (tegenwoordig ook wel James Bond Island genoemd), niet €75,-, maar €37,50 per persoon.
Tijdens de dagtrip bezochten we eerst de mooiste plekjes van twee andere onbewoonde eilanden. We moesten van de grote boot overstappen op kano’s met een gids. Om daar te komen, moet het eb zijn, want je moet met het bootje door een grot heen, die bij hoog water onder water staat. We kwamen in een prachtig lagune uit. Na er een rondje gevaren te hebben, zagen we op een strandje een paar meter verderop een groep apen. We bleven op gepaste afstand, omdat ze anders bij ons op de kano zouden komen. Intussen sprongen ze ook van boom tot boom over ons heen. Het was voor het eerst dat we aapjes in het wild zagen, een erg mooie ervaring. Daarna vertrokken we naar James Bond Island. Het was erg mooi. Bekijk de foto’s om een goede indruk te krijgen. ’s Avonds kwamen we weer aan op Phuket. We werden bij ons hostel afgezet. Door deze dag vol mooie eilanden, kregen we de smaak te pakken.

We hebben in totaal negen eilanden bezocht in Thailand. We hopten vanaf Phuket van de één naar de andere. We boekten de volgende dag een ticket naar Koh Phi Phi Don. We werden, toen we er aankwamen, een beetje verliefd op het eiland. Zo’n mooi eiland hadden we nog nooit gezien. Er was, net als op Phuket, gelukkig weinig meer te zien van de schade die de tsunami in 2004 heeft aangericht. Koh Phi Phi Don is toeristisch. Het is er vrij van gemotoriseerd verkeer, dus heerlijk rustig. Op verschillende fora wordt geadviseerd om er gewoon naartoe te reizen en daar wat op te zoeken. Dan vind je de mooiere en je kunt de goedkoopste uitkiezen. Het is laagseizoen, dus het eiland zit lang zo vol niet als tijdens het hoogseizoen (in december tot en met februari). We kwamen er al snel achter dat we een beetje de berg op moesten lopen voor een goedkope accommodatie met een mooi uitzicht. Omdat Kirsten haar verjaardag naderde, wilden we graag in een redelijk luxe, maar betaalbare privékamer overnachten. Dat was mogelijk, want het is er stukken goedkoper dan op Phuket. We kwamen uiteindelijk aan bij een cottage met een groot balkon, uitkijkend op de zee aan beide kanten en het was nog goedkoop ook, vijfhonderd bath (€12,50). We besloten er niet twee, maar gelijk drie overnachtingen te boeken. Het kon niet beter.
Het eiland en het buureiland Koh Phi Phi Le (waar de film ‘The Beach’ is opgenomen) leent zich uitstekend voor duik- en snorkeltrips. Als je vanaf het strand een paar meter het water in loopt, struikel je zowat over het koraal. We hebben er zeker gesnorkeld tussen de exotische vissen. ’s Avonds wordt het mooie, witte strand omgetoverd tot een feeststrand. Het strand staat bijna elke avond vol met dansende mensen en er worden vuurshows gegeven. Overal op straat waren buckets met drank te koop. Soms had je voor 120 bath (€3,-) een hele emmer, vrij sterk gemixt. Wij hebben ons er erg goed vermaakt. De volgende dag was Kirsten jarig. We hebben de hele dag gerelaxt. We kochten de avond daarvoor twee cupcakes met daarop Happy Birthday om op te eten tijdens de koffie op ons balkon.

We boekten die dag ook een tour voor de volgende dag, een trip naar Koh Phi Phi Le. Wat ze in de film zeggen over dat je er naartoe moet zwemmen en dat je er anders niet kunt komen.. wij moesten er zwemmend naartoe. We sprongen van de boot en we moesten de laatste meters over de rotsen zwemmen. Henk liep daarbij een flinke snijwond op aan zijn voet. Toen we daarna via een touwladder de rotsen over klommen (via een gat in de rotsen was ook mogelijk, maar wij namen de makkelijke weg), kwam een mooi gebied tevoorschijn, Maya Bay. We wandelden over het zand door een bos van palmbomen en andere exotische planten tussen de rotsen door. Het eiland is onbewoond. Het hele gebied is met rotsen omringd. Door een opening tussen de rotspartijen is ongeveer de helft van Maya Bay in beslag genomen door de zee. Het kan bijna niet mooier, zo blauw was het water en zo mooi zijn de rotspartijen er omheen. Echt adembenemend. We verwijzen jullie weer naar de foto’s om te zien hoe mooi het gebied is. In het water lagen wel een aantal boten, dus je kunt er wel komen met een boot, kwamen wij achter, maar er mogen maar een beperk aantal boten naartoe. Het is dan ook een National Park.

Van het ene indrukwekkende moment belandden we zo in de andere. Nadat Henk zijn voet nogmaals openhaalde aan een rots, voeren we met de boot naar Monkey Beach, waar we verwelkomd werden door tientallen apen. Ook hiervan hebben we een foto geplaatst, anders wordt het verhaal ook zo lang. Op de terugweg stond Henk nog bijna op een zwarte schorpioen van ongeveer tien centimeter. Het was echt Henk’s dag. Als hij niet gewaarschuwd werd door een lokale bewoner die voor hem fietste was hij waarschijnlijk gestoken en moest hij naar het ziekenhuis. De eilandbewoner sloeg de schorpioen daarna dood. Ze zijn erg mooi, maar erg giftig. Na nog een dag in de cottage te hebben gezeten, vertrokken we naar de andere kant van Thailand, naar Koh Samui in de Golf van Thailand.

We gingen daar naartoe om de Full Moon Party mee te maken. Dat is een feest op het eiland Koh Pha Ngan. We sliepen expres niet op Koh Pha Ngan omdat het een paar keer zo duur is en slaapplaatsen zijn in die periode alleen per vier nachten te boeken. In Lamai Beach vonden we een goedkoop chaletje waar we voor 380 bath (€9,50) per nacht met z’n tweeën verbleven. Het was een luxe chaletje. Het lag op slechts twee minuten lopen vanaf het strand. Daar konden wij wel aan wennen. We verbleven er drie nachten. Op dag twee namen we de speedboottaxi naar Koh Pha Ngan. Het duurde slechts een kwartier voordat we aankwamen. Het hele eiland zat vol met feestgangers. Na wat gegeten te hebben, ploften we neer op het strand en dronken we onze fles Myanmar rum op. De zon ging langzaam onder en de volle maan kwam tevoorschijn. Het werd steeds drukker. Er zouden die nacht 20.000 mensen naar de Full Moon Party komen. De ontzettend mooie omgeving, allemaal gezellige mensen, veel clubs, zelfs met waterglijbanen die op het strand uitkwamen, vuurshows, veel buckets en een heerlijke temperatuur. Kortom; het had alle ingrediënten voor een goed feest. Wij werden geadviseerd om niet al te laat terug te gaan, omdat we een speedbootticket hadden. Als je die mist, moet je met de ferry. Dat betekent een nieuwe ticket kopen. We vertrokken rond 3:00 uur en we kwamen een kwartier later aan op Koh Samui. Er zijn geen mensen over boord gevallen, wat na het feest ook regelmatig schijnt te gebeuren en we werden netjes in Lamai Beach afgezet.

We hebben de volgende dag, ondanks dat er in Thailand links gereden wordt, een scooter gehuurd. We hebben twee buddha’s bekeken, een tachtig meter hoge waterval, het strand op verschillende plekken en een ander dorp. Erg de moeite waard. Wij zijn de volgende dag nog naar het strand geweest. Kirsten vond daar een Tridacna, een hele bijzondere schelp. We kunnen hem moeilijk meenemen naar Singapore en Indonesië en in Nieuw Zeeland is het invoeren van schelpen helemaal verboden. We zijn nog aan het bedenken of we hem opsturen en wie we met een eventuele boete in Nederland gaan opzadelen, haha.

Wat we bijna vergeten is de Dogs & Cats Rescue op Koh Samui. Wij hebben ons beide (ja, jullie lezen het goed), beide nuttig gemaakt door de honden en katten op het eiland te helpen. We hebben er een hele dag geholpen, en dat terwijl Henk niet echt wat met honden en katten heeft. We hebben er schoongemaakt, teken verwijderd, afgewassen en Kirsten heeft ze natuurlijk heel veel geknuffeld. Af en toe was het wel even schrikken, omdat de honden agressief zijn, vooral tegen elkaar. We moesten door de hokken om ze schoon te maken, vooral Henk kneep hem flink. De honden lieten vaak hun tanden zien. We gingen 's avonds met een voldaan gevoel naar huis, ook al was het in de Dogs & Cats Rescue best slecht geregeld. We wilden eerder al graag wat voor olifanten doen, maar dat kost ongeveer vijftig euro per dag. Dat is ook zo bij andere wilde dieren. We kijken even waar het niet zo duur is. Waarschijnlijk wordt dat in Indonesië bij de Orang Oetans.

Wij hebben alweer een tijdje geleden Cindy Westen - De Breet opgezocht in Shanghai. Zij beheert daar samen met een andere Nederlandse vrouw Bike Around Shanghai. Cindy is toevallig aan die baan gekomen en ze maakt op de fiets elke dag bijzondere dingen mee. Het verhaal over haar stond in de editie van de Kempen Pers van 11 juli. Wij hadden gepland om Jacky de Kort in Pattaya, Thailand te bezoeken. Hij is restauranteigenaar en woont samen met zijn Thaise vrouw in de toeristenstad. Het is helaas (nog) niet gelukt om meneer De Kort te bezoeken. Hij was op het moment dat wij door Thailand reisden in Zuid-Amerika. Hopelijk lukt het ons nog op een ander moment om af te spreken. De eerst volgende emigrant die wij opzoeken woont in Australië. Dat duurt dus nog even. Wie we precies als eerste gaan bezoeken weten wij nog niet. Dat hangt nog van een paar dingen af.

We zitten op dit moment op de bountystranden van de Perhentian Islands in Maleisië. We komen daar over een paar dagen op terug. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten