Oh my buddha!

Onze eerste dag in Thailand was meteen één om nooit meer te vergeten. We hebben vijftien uren achter elkaar gereisd. De grens met Laos passeerden we in recordtempo. We kregen een stempel in ons paspoort en we mochten doorlopen. We hebben een visum voor veertien dagen. Dat is omdat we over land reizen. Als je met het vliegtuig in Thailand aankomt, krijgt je er één van dertig dagen. Thailand weert hiermee de inwoners uit de arme buurlanden, omdat deze mensen hier massaal naartoe kwamen reizen in het verleden. Als we een vlucht van Vientiane naar Chiang Mai hadden geboekt (ongeveer een uur), waren we gewoon welkom voor dertig dagen. Wat dat betreft is het een beetje een antieke wet. We stonden op het punt die vlucht te nemen, maar het was ons iets te duur. En we hebben tot nu toe alles over land afgelegd en dat willen we nog even volhouden. We hadden in Vientiane ook een visum voor dertig dagen kunnen halen, maar het weekend speelde parten. We zouden twee dagen moeten wachten. Het is goedkoper om een visarun te doen. Dat houdt in dat je een half uur in een buurland verblijft om vervolgens terug te keren naar Thailand om opnieuw een visum te krijgen voor veertien dagen. We zien wel of dat nodig is.

Ons plan was om die dag naar Chiang Mai te reizen. Dat ligt in het noorden van Thailand. Aangekomen in Udon Thani in Thailand werden we afgezet op een busstation midden in het centrum. We konden er met geen mogelijkheid overstappen. Een tuktukchauffeur was zo behulpzaam om ons naar een straat te vervoeren waar een bus naar Pithsanulok langs zou komen. Alsof ze een radar had, scheurden we door de binnendoorweggetjes naar de bus, die daar vervolgens precies aan kwam rijden toen wij de bocht om kwamen. Ongelofelijk. Dankzij de tuktukchauffeur hadden we anderhalf uur bespaard en kwamen we niet pas om twee uur ’s nachts aan in Chiang Mai. We hielden de bus aan en we konden instappen. Wat volgde was een vijf uur durende reis, zonder stops. De buschauffeur reed in één keer door de eindbestemming. De bus had geen toilet aan boord, dus we moesten maar hopen dat de chauffeur ons zou begrijpen als we moesten. Het viel mee, we kregen geen hoge nood. Toch waren we wel blij dat we er in Pithsanulok weer uit konden. Omdat het allemaal zo snel ging, hadden we geen tijd gehad om eten en drinken te kopen. We hadden dus best wel honger (het was etenstijd). We besloten eerst te kijken hoe laat de bus naar Chiang Mai zou vertrekken. Die ging over maar liefst twee minuten of twee uren daarna. De keuze was snel gemaakt. Geen eten, geen wc en dat voor nog eens zes uren. Als dat maar goed komt, dachten we. Het kwam gelukkig goed. Om 23:30 uur kwamen we aan in Chiang Mai, terwijl we om 7:00 uur in de ochtend al waren vertrokken. Wat een lange dag.

Een tuktukchauffeur bood ons een ritje aan naar een hotel. Hij had een folder bij zich en het leek allemaal goed en het was nog goedkoop ook; 350 baht (€8,50) voor een privékamer met een privébadkamer en een mooie locatie. We hadden niks geboekt, omdat we niet wisten waar we die dag zouden stranden, dus besloten we met de chauffeur mee te gaan. Maar eerst moesten we bij de McDonalds stoppen. We hadden tenslotte de hele dag, op een ontbijt na, nog niets gegeten. De tuktukchauffeur was zo aardig om die tijd op ons te wachten. Het hotel waar we daarna aankwamen was echt zo mooi als op het plaatje werd aangegeven. We verbleven er twee nachten, waarna we een twee daagse trekking wilden doen. Liet het hotel nou ook nog een touragency bezitten. Het kan verkeren. We hebben er een twee daagse tour geboekt voor 1500 baht (€37,50) per persoon.

De volgende dag werden we om 9:30 uur opgehaald. Na ontbeten te hebben, vertrokken we naar de orchideeën- en vlinderboerderij. Een spectaculair begin. Nee, dat was het niet echt. We hebben naar de vlinders moeten zoeken en wat betreft de orchideeën. Er hingen een paar. Ze waren prachtig. We kregen een beetje het idee alsof Thailand veel verkooppraatjes gebruikt om zoveel mogelijk klanten te krijgen en vervolgens weinig biedt tijdens deze tours. Daar kwam echter snel verandering in. We werden afgezet bij Karen village, een dorp waar een stam woont. De vrouwen dragen ringen om hun nek. De vrouw met de langste nek woont er ook. We hebben haar ontmoet. Het was echt schrikken toen we rond liepen in het dorp. De vrouw met de langste nek kon bijna niet meer praten, zo uitgerekt is haar nek. Ze draagt er zevenentwintig ringen omheen. Dat kan niet gezond zijn. Haar nek moet wel enorm verzwakt zijn door de jaren heen. Het schijnt dat de ringen ook af kunnen. Dat hebben wij helaas niet gezien. Dan zou ze haar hoofd wel haast beet moeten houden. Na een half uur rond te hebben gelopen tussen de longnecks, zoals de verkopers ze noemen om hun tours te promoten, werden we weer opgehaald en naar de ochtendmarkt gebracht. Daar konden we nog wat water kopen voor de barre tocht, die zou volgen.

We liepen drie uren met een gids naar de top van een berg. Het prachtige gebied is niet te vergelijken met dat van Laos. Dat is veel meer wat wij ons bij een jungle voorstelden. In Chiang Mai wemelt het van de toeristen. Elke groep vertrekt bij wijze van spreken een kwartier na elkaar. Je hoort elkaar als je de berg beklimt en de paden zijn goed bewandeld. In Chiang Mai vind je in ‘de jungle’ meer open stukken. We konden dus regelmatig van mooie uitzichten genieten. We hadden af en toe meer het idee dat we aan een wandeltocht meededen door een mooi natuurgebied dan dat we ons midden in de jungle begaven. Na een kwartier tot een half uur lopen, kwamen we aan bij een mooie waterval, die als glijbaan kan worden gebruikt. Henk gleed even later van de vier meter hoge waterval over de gladde rotsen naar beneden. Hij kwam terecht in de paar vierkante meter water daaronder. Het was ongeveer twee meter diep, precies genoeg. Na de verkoeling en heel wat toeristen verder, vertrokken we weer bergop. Tegen 16:00 uur kwamen we aan in een dorpje boven op de berg. Daar sliepen, volgens ons, meer toeristen dan lokale bewoners van het dorp. Niet dat het erg is. Het was die avond erg gezellig. We hebben een leuk spel gedaan. Iedereen deed mee aan het spel. Als iemand een fout maakte, werd degene door zijn of haar buurman of -vrouw met roet besmeerd. Erg grappig. Bekijk de foto’s voor het resultaat. Onze gids was het vaakst de klos. Elke keer dat iemand roet op zijn gezicht mocht smeren, lagen we in een deuk. Hij zei namelijk elke keer: Oh my buddha in plaats van het doorgaanse Oh my god. Erg grappig. Hij zei dat veel mensen in Thailand Oh my buddha gebruiken. Vanaf toen zeiden wij het ook elke keer als we verbaasd waren over iets. We sliepen in een prachtige bamboehut met een nog prachtiger uitzicht.

De trekking was goed voor elkaar. De tweede dag liepen we de heuvel af, bekeken onderweg nog een grote waterval en eindigden we in een olifantenreservaat. We mochten op de olifanten rijden. We hebben een klein rondje gemaakt. Dat doen de olifanten een aantal keer per dag en de olifanten worden de rest van de dag vrij gelaten. We hebben ze ook gevoerd. Ze worden op veel plaatsen getraind en moeten kunstjes doen. Dit wilden wij absoluut niet sponsoren. Het olifantenreservaat waar wij naartoe gingen wordt gesponsord door de Thaise regering. Eigenlijk is het rijden op olifanten al niet goed, daarom willen wij nog wat terug doen voor de olifanten in een ander centrum in Thailand, waar we als vrijwilliger aan de slag kunnen. Na het olifantenreservaat gingen we raften door een wilde rivier. Dat was een hele belevenis. Op een rustiger deel stapten we over op een bamboeraft. Dat was meer stroomafwaarts drijven dan raften. Omdat het vlot diep in het water lag, leek het alsof we op het water zaten. Hilarisch. Aan het eind werden we weer bij ons hostel afgezet. Het waren twee goed gevulde dagen voor weinig geld en inclusief eten en slapen. Het was zeker de moeite waard.

Omdat we ontdekten dat er een erg goedkoop hostel in Chiang Mai zit, die ook nog eens over een zwembad beschikt, zijn we daar naartoe verhuisd. Voor 100 baht (€2,50) per persoon sliepen we in een vierpersoons kamer en konden we onbeperkt zwemmen. Daar hebben we dan ook zeker gebruik van gemaakt. Het hostel lag redelijk dichtbij het centrum en het was er goed uit te houden. Het was alleen iets minder schoon. De dinerborden van de vorige avond stonden er nog terwijl wij ontbeten. Maar voor zo’n prijs, mogen wij nergens over klagen. We verbleven er twee dagen, waarna we naar de stad van vieze, oude mannetjes, ladyboys en de pingpongshows vertrokken, Bangkok.

We namen de bus vanaf een busstation waar wel een stuk of veertig haltes zitten met alleen maar verbindingen tussen Chiang Mai en Bangkok. We werden daarvoor al een aantal keer gewaarschuwd voor Bangkok, waar vijftien miljoen mensen wonen. Waarom gaan jullie daar heen? vroeg een hostelmedewerker aan ons. Omdat wij dat willen zien. Ook mensen uit Bangkok zeiden: Ga er niet langer naartoe dan twee dagen. We kwamen erachter. Er is vrij weinig te doen in Bangkok. We konden een paar buddha’s bekijken, de grand palace en een paar tempels. Verder is een leuke uitgaansstraat, Khaosan Road, echt de moeite waard, Phat Pong, de straten waar veel sekstoerisme naartoe gaat en waar veel vrouwen lopen die eigenlijk mannen zijn. Het is namelijk een homobuurt. Ons hostel zat er op loopafstand vanaf. Eigenlijk hadden wij er meer van verwacht. We werden er gek van de mensen die ons aanspraken over pingpongshows, een show waarbij een vrouw (of omgebouwde man) een pingpongballetje wegschiet met haar geslachtsdeel. Oh my buddha! We zijn hier overigens ook veel voor gewaarschuwd door andere backpackers. Op straat zeggen de verkopers dat de show 100 baht kost of gratis is, maar als je eenmaal binnen bent, betaal je het tienvoudige. En de prijzen van de drankjes zijn torenhoog. We kregen vaak een menukaart onder onze neus gedrukt met dingen erop waarmee de vrouwen naar onze wens mee konden schieten. We zagen de raarste dingen op de keuzelijst staan, zoals bananen, chopsticks, pingpongballetjes en als je het wou, kon je zelfs naar een geslachtsdeel kijken die een sigaret aan het roken was of één die een schilderijtje maakte. We hebben er hartelijk voor bedankt. Het was wel grappig om de straten door te lopen en de variaties aan omgebouwde mannen te zien. Ze zijn er die mooier en niet te onderscheiden zijn van echte meisjes, maar er zijn ook vrouwen met een behoorlijke bierpens. Dan weet je meteen genoeg. Haha. Wat men zegt over de oude mannetjes die hier komen voor jonge, Thaise meisjes, we zagen ze hier in overvloed. Na een tijdje hadden wij het wel weer gezien. We vertrokken weer naar ons hostel. Voor de liefhebbers van Hangover 2. In de Phat Pong buurt zit een club, waar een scene uit de beroemde film is opgenomen. Een biertje kost daar rond de 1200 baht (€30,-). Gekkenwerk. Wij hebben deze toeristische attractie overgeslagen.

We waren, zoals de meeste mensen zeggen, Bangkok al snel zat. Het is een ontzettend smerige stad. Zo erg hebben we het nog niet eerder gezien. In China zijn Peking en Chongqing het ergste, maar dat is voornamelijk smog. In Bangkok stikt het van de ratten en kakkerlakken op straat. Kirsten is er een paar keer bijna over gestruikeld. De ratten rennen af en toe gewoon om je heen. En het ruikt er niet fris. Bangkok is druk en het zit er ook vol met oplichters, zeer toertistonvriendelijk. Zo zeggen goedgeklede mannen (we hadden het al snel door) dat ze dingen aanbevelen. En dat we bij regeringstouroperators moeten boeken, omdat die veel goedkoper zijn. Het tegendeel is waar. Deze mannen staan bijna op de hoek van elke straat, erg irritant. Ze starten een gesprek over zomaar een onderwerp en vragen wat je plannen zijn en waar je vandaan komt. Vervolgens zeggen ze standaard dat zij op een universiteit werken en lunchpauze hebben. Als je nog geen lunch hebt gehad, vragen ze je mee en anders doen ze er veel aan om je in zo’n boekingskantoor te krijgen. De toeristenpolitie en de tuktukchauffeurs maken hier ook deel van uit. Als een tuktukchauffeur je bijvoorbeeld afzet in een shoppingmall, krijgt hij een leuk bedrag. Als wij bijvoorbeeld door een chauffeur naar Path Pong gebracht willen worden, kost dat normaal 80 baht per persoon. Hij vraagt of we ergens naar binnen gaan, want dan is het 80 baht. Als je niet naar binnen wil en gewoon wil kijken, vraagt hij een veelvoud. Het is grappig om mee te maken allemaal, maar ook goed oppassen in de gore stad. We waren blij toen we weer vertrokken.

De volgende ochtend werden we om 6:30 uur opgehaald om naar de floating market, de drijvende markt, te gaan. Wij gingen naar de grootste in Damnoen Saduak, honderd kilometer vanaf Bangkok. Dat is een markt waar allemaal marktkooplui hun spullen op het water proberen te slijten. Er is echter weinig traditioneels meer aan de markt. Er varen tien keer zoveel toeristen rond in bootjes dan lokale marktkooplui, als het niet meer zijn. Wij vonden het een beetje tegenvallen. Het is wel leuk om te zien, maar een kleinere variant op 90 kilometer van Bangkok schijnt wat meer de moeite waard te zijn. Vanaf Damnoen Saduak reisden wij verder naar Ratchaburi, een stadje verderop. We probeerden die dag zo ver mogelijk zuidwaarts reizen.

In Ratchaburi ontmoetten wij een Canadese met hetzelfde idee als wij. We waren, voor ons gevoel, de enige drie buitenlanders in het stadje. Jina reisde van de floating market door naar Ratchaburi en wilde, net als wij, naar Phuket. Phuket is één van de populairste vakantiebestemmingen van Thailand en ook één van de mooiste, al weten wij niet hoe het er na de tsunami in 2005 uitziet. We besloten twee dagen met elkaar te reizen. Jina was erg gezellig en ze bleek niet alleen hetzelfde idee als ons te hebben over het doorreizen na de floating market, ze reist ook nog een tijdje door Azië en heeft ook een work & holidayvisa voor Australië. We wachtten samen op de trein naar Chumphon, omdat verder reizen onnodig was. Er waren geen bedden meer beschikbaar in de trein en vanaf Chumphon gaan bussen naar Phuket. We kwamen rond 1:00 uur aan in Chumphon, waar we van te voren drie bedden in een dorm hadden geboekt via internet. Daar aangekomen, bleek het hostel één van de betere hostels die we tot nu toe gezien hadden. We sliepen er met z’n drieën, Chumphon lijkt niet zo toeristisch. Toen we de volgende ochtend wakker werden, bleek het ontbijt (best luxe) ook nog eens gratis te zijn en wees de hosteleigenaar ons de weg naar het busstation. Wij beseften ons meer hoelang ons visum voor Thailand nog geldig was; zeven dagen. Het leek ons handiger eerst naar Ranong, vlakbij de grens met Myanmar, te reizen (2,5 uur) om daar een visarun te doen en de volgende dag door te reizen naar Phuket. Jina haar visum is dertig dagen geldig, dus zij reisde door naar Phuket, waar ze een vriend zou ontmoeten. Als wij nu een visarun doen, hebben we een visum voor opnieuw veertien dagen en kunnen we rustig door het mooie Zuid Thailand reizen en kunnen we Kirsten haar verjaardag (19 juli) mooi ergens op het strand vieren. Of het allemaal is gelukt en hoe Phuket is, beschrijven we in het volgende verhaal.

Groeten Henk en Kirsten