Hooggeëerd bezoek en betaald boerenland

In Xinjie bezochten we de beroemde rijstterrassen van China. Ze zijn enorm. Hele bergen zijn ermee bedekt. Ons verblijf in het dorp (eindelijk een dorp), was echt een avontuur. We genoten de heenweg van de met groen bedekte bergen en de kleine gehuchtjes. In het dorp waar wij verbleven, wonen slechts twintigduizend mensen, een dorp waar bijna alleen maar stammen wonen. Ze lopen bijna allemaal in klederdracht. En de uitzichten zijn stuk voor stuk mooi. Het maakt niet uit of je omhoog of naar beneden kijkt. We zaten in the middle of nowhere. Via de hobbelige weg waarover we het dorp binnenreden (sinds twee jaar redelijk goed te berijden) is de enige manier om in Xinjie te komen. Er gaat zelfs geen weg verder. De weg houdt er echt op. Om verder te reizen, moesten wij dus eerst een stuk terug rijden. Het enige waar het aan mist in het dorp is een werkende pinautomaat en WIFI. Wij hadden gelukkig nog wat geld bij ons, anders waren we de pineut geweest. Hier was één pinautomaat voor boeren en één voor de bewoners, maar die laatste was al een maand kapot, werd ons verteld door de eigenaresse van ons hostel. Volgens haar was de enige mogelijkheid om de pinautomaat te repareren om iemand uit Peking over te laten komen. Waarschijnlijk hebben de bankmedewerkers het daar te druk voor, zei ze. Belinda heet ze, althans dat is haar Engelse naam. Haar Chinese naam is Hui Mei. Elke Chinees heeft een Chinese en een Engelse naam. Wat betreft de WIFI in het dorp, die deed het al een week niet meer, omdat wegwerkers ergens mee bezig waren, zei Belinda.

We hadden op het moment dat we in Xinjie aankwamen gelukkig nog rond de 450 yen (€56,25) bij ons. We moesten ons tweedaagse verblijf nog betalen, dus er ging nog 120 yen (€15,-) af. Belinda vertelde ons dat de entree van de rijstterrassen 100 yen (€12,50) per persoon kost. En we moesten er nog naartoe vervoerd worden, twee dagen genoeg eten en drinken kopen en een busticket terug naar een stad (waar we kunnen pinnen) kopen. Je begrijpt het, er blijft weinig over op die manier. We zaten een beetje in moeilijkheden. Hoe konden we dit oplossen? Niet eten? Niet naar de terrassen? Of misschien twee en een half uur terug rijden naar de dichtstbijzijnde pinautomaat, die misschien wel werkt? Gelukkig kwam Belinda met een goed idee. Jullie kunnen misschien gratis binnenkomen, ik weet een manier, aldus de hele lieve hosteleigenaresse. Ze vertelde ons dat het mogelijk was om mee te rijden met een vriend van haar in een busje met geblindeerde ramen. Hij zou ons naar binnen kunnen smokkelen. Dat vonden wij een erg goed idee. We besloten wat te gaan eten en daarna lekker te gaan slapen om bij te komen van de zeven uur durende busreis die we even daarvoor afgelegd hadden.

De volgende ochtend vertrokken we rond 10:00 uur naar de rijstterrassen. Als er geen rijst in zou staan, zou een zonsopkomst een erg mooi plaatje opleveren door de zon die in het water van elk terras schijnt, maar daar zouden we in dit jaargetijde niets van kunnen zien. De rijstplanten zijn al vijftien tot twintig centimeter. Zoals Belinda zei, kwam onze chauffeur voorrijden. Zijn busje zat vol met Chinezen. Ze gaf ons nog snel twee tickets van twee Europeanen die er de dag daarvoor wel voor hebben betaald. Er zaten knipgaatjes in, maar ze vertelde dat de tickets misschien voor twee dagen te gebruiken waren, mochten ze ons ontdekken. We stapten in en reden naar de entree, die een half uur lopen verderop lag. Binnen de entreepoort wonen best veel boeren die terrassen bezitten. Zij rijden ook regelmatig heen en weer, dus het zou redelijk onopvallend moeten kunnen verlopen. In de verte zagen we de poort. Hij werd bewaakt door een politieman. Hij keek niet eens naar het busje. We waren binnen en we konden opgelucht ademhalen. We hadden 200 yen bespaard. De rest van het verblijf konden we daardoor een stuk makkelijker financieren, tenzij we nog ontdekt zouden worden. Bij de mooiste scenic spots wordt namelijk om je ticket gevraagd. Na de poort, reden we nog ongeveer een kwartier. De chauffeur zette ons even voor een druk punt af, vlakbij het mooiste uitzichtpunt, waarna hij zijn reis voortzette. Wij hadden veel brood en drinken bij ons, dus we gingen op pad.

We kwamen twee mooie uitzichtpunten tegen, waar we genoten van het duizenden rijstterrassen voor en beneden ons. Niet alleen het uitzicht was mooi, ook alle gebruiken en gewoonten kregen we hier goed mee. Als er een man met een zeis op je af kwam lopen (geen uitzondering), wist je op een gegeven moment dat hij op weg was naar één van zijn landerijen. Verder barstte het er van de rieten punthoedjes. Het ontbrak nergens aan om China op een unieke, traditionele manier te beleven. We liepen naar beneden, over trappetjes die zijn aangelegd door de boeren. Deze weggetjes varieerden per minuut. Soms liepen we over zandweggetjes, soms waren het kiezelstenen en af en toe hadden ze zwerfkeien aan elkaar gemetseld. Oja, het pad werd ook een keer onderbroken door stromend water, waarmee de landerijen bevoorraad worden. De route liep midden door de terrassen heen. Het was er stil. Meer dan boeren, een koe of boerinnen met volgeladen rieten manden kwamen we niet tegen.

Ongeveer twintig minuten later kwamen we op een kruising, waar we naar boven of beneden konden. We vonden het wel weer genoeg geweest en we besloten de weg naar boven te nemen. Bij een beekje met een bruggetje pauzeerden we. We aten wat spekjes. Toen we die weer in de tas wilden stoppen, kwamen er echter net drie vrouwen met rieten manden om de hoek lopen. Ze gebaarden naar de zak met spekjes en wezen toen met een vinger in hun handpalm. Het leek erop of ze ook wat wilden. Kirsten gaf ze alle drie een stuk of vier, dat op elk van hun gezichten een glimlach tevoorschijn haalde. Ze waren er erg blij mee en ze vervolgden hun tocht naar beneden.

Wij liepen nog naar de mooiste uitzichtpunten. Daar wilden ze onze ticket overigens nog zien. Als we die niet hadden, moesten we alsnog betalen. Ze draaiden ze niet om, waardoor ze de datum niet konden zien. Het meisje klikte er een gaatje in en wij mochten doorlopen. Het uitzicht was zeker de moeite waard. Honderd yen is veel te duur, dus wij zijn erg blij dat wij de terrassen gratis hebben kunnen bekijken. We begrijpen dat het de mooiste terrassen van China zijn, maar we vragen ons ook ten sterkste af of het geld wel naar de boeren gaat, die deze terrassen zo mooi opgebouwd hebben. We besloten liftend terug te keren naar het dorp. Het gaat hier zo makkelijk dat het eerste busje al voor ons stopte.

We konden die avond genieten van een iets luxer diner en we hielden nog genoeg geld over om de volgende dag terug te keren naar het dorp verderop. Dat kostte ons zestig yen (€7,50). Er was echter één klein probleem. Precies op die dag kwam er een belangrijke Chinese leider naar het dorp en niemand mocht het dorp verlaten en gemotoriseerd verkeer was verboden totdat hij weer was vertrokken. Het was een unieke gebeurtenis voor het dorp. De laatste keer dat er een belangrijke leider was geweest, was tien jaar geleden. De nationale televisie was aanwezig. Belinda vertelde ons dat heel China zo kan zien dat de leider(s) Xinjie een belangrijke plek vinden. Er zullen na zijn bezoek en goedkeuring meer hooggeplaatste (wereld)leiders naar het dorp komen, waardoor er automatisch ook meer aandacht komt voor de rijstterrassen. Belinda verwacht dat de entreeprijs binnenkort naar 180 yen (€22,50) zal stijgen. De inwoners hadden allemaal optredens voorbereid. Uiteindelijk kwam de leider om 14:00 uur naar Xinjie. Het hele dorp liep uit, dus ook wij. De man, we weten nog steeds zijn naam niet, hield een toespraak, waarna de feestelijkheden losbarstten. Het was voor ons leuk om mee te maken, maar iets minder feestelijk, omdat wij het dorp niet meer uit konden. De bussen reden pas weer vanaf 16:30 uur, terwijl de laatste bus vanuit de volgende dorp al om 19:00 uur naar Kunming zou vertrekken. We waagden het erop. Twee uur en een kwartier later kwamen we zowaar aan in Gejiu. We moesten alleen nog pinnen. Henk sprintte naar een taxichauffeur (op het station was geen pinautomaat) en werd naar de dichtstbijzijnde pinautomaat gereden. Die lag ongeveer zeven minuten rijden verderop. Gelukkig stopte de niet Engels sprekende chauffeur bij de goede bank, een bank waar onze pinpassen wel werken. Henk pinde en keerde zo snel mogelijk terug naar Kirsten, die op het station met de tassen wachtte en de vrouw achter de ticketbalie probeerde duidelijk te maken dat we naar Kunming moesten en dat de chauffeur moest wachten. Op één minuut voor het vertrek kwam Henk aan. We kochten de tickets en haasten ons door de controleposten naar de bus. Waarschijnlijk hebben ze Kirsten begrepen, want één medewerkster begeleidde ons naar de juiste bus en een man was al naar de chauffeur gelopen om hem te verzoeken om nog even te wachten. Het kon allemaal precies. Vier uren later kwamen wij aan in Kunming, waar we sliepen (nadat we een uur bezig zijn geweest met een taxi regelen vanaf het zeer afgelegen busstation) en de volgende dag weer vertrokken.

In een slaapbus (die hanteren ze in het Zuiden van Azië als een busreis langer dan acht uren duurt) werden we naar Xishuangbanna vervoerd. Dit grensstadje grenst aan het tropisch regenwoud, op ongeveer een uur rijden vanaf de grens met Laos. We waren blij met de slaapbus, waar we languit in konden liggen. Wij lagen naast elkaar. Tien uren later kwamen we aan. In Xishuangbanna wilden we eigenlijk de olifanten bekijken, maar na enige research op het internet kwamen we erachter dat we er in China weer de hoofdprijs voor moesten betalen. In Thailand zou het tien keer zou goedkoop zijn. Dat deel hebben we dus geskipt. Twee dagen later vertrokken we naar Laos. Daar hebben we inmiddels een driedaagse trekking gedaan door de jungle. We moeten nog even bijkomen van alle ups en downs, glijpartijen, lianen, insectenbeten en het jungle eten, maar wat was het fantastisch. Daarover snel meer.