Laos moet nog even op ons wachten

China is zo’n adembenemend (mede mogelijk gemaakt door de smog), mooi en vooral ook groot land, dat wij hier nog niet weg willen. Toen wij in Tangkou zaten, verbleven wij twee dagen pal naast de Huangshan Mountain, oftewel de Yellow Mountains. We sliepen in een lodge. Het was er erg vochtig, net als in de cabines van de cruise, dus het rook er niet echt fris. Onze spullen beginnen ook steeds minder fris te ruiken. We hadden wel een super mooi uitzicht. We keken uit op een berg die half bedekt werd door wolken. Naast ons stroomde een rivier. En om de hoek stroomde de Nine Dragon Falls, de watervallen uit de Crouching Tiger, Hidden Dragon film. Twee dagen liepen we over de bergtoppen. Dit wereldstel was letterlijk en figuurlijk in de wolken. En zelfs boven de wolken. We hadden te slecht weer, om de mooiste uitzichten te kunnen zien. Veel zat verscholen achter de wolken, wat wij enorm jammer vonden. Wel trokken de wolken af en toe weg, waardoor we het werkelijke uitzicht konden bewonderen. Donderdag (vandaag dus) zou het mooi weer zijn en er zou meer te zien zijn. Helaas hadden wij geen tijd meer, ons visum van China verloopt de vijftiende. We besloten na het beklimmen van bergtoppen van soms wel tweeduizend meter, een trein naar Kunming te nemen. Onze benen konden dan ook 36 uren uitrusten. Dat hadden ze wel nodig, want de spierpijn is niet te harden. Kirsten loopt op dit moment als een oude dame van stoepranden af. Het scheelde ons ook meteen weer twee overnachtingen.

De bedden in de treinen worden maar één keer per rit verschoond, dus toen wij in de trein van Shanghai naar Kunming stapten, mochten wij op een beslapen bed liggen. We sliepen er twee nachten op. Wij waren erg blij met onze luchtige slaapzakken.

We kwamen vanochtend aan in Kunming. Meteen vernamen we de andere warmte. Het is hier gelukkig droog warm, in plaats van vochtig. We hoorden dat het hier ook altijd lekker weer is, rond de dertig graden. De bloemen bloeien hier altijd. Kunming is dan ook de stad van de eeuwige lente.

Kirsten had toevallig een foldertje van een hostel in Kunming uit Shanghai meegenomen. We besloten daar maar naartoe te gaan. Op de achterkant lazen wij hoe we er moesten komen. Na een klein eindje kwam ons hostel inderdaad tevoorschijn. We boekten één overnachting, maar na een tijdje rondkijken en rondlopen in Kunming vonden we het hier zo mooi, dat we eigenlijk nog wel langer wilden blijven. Hier zijn nog mooie dingen te bekijken en we zouden de volgende ochtend alweer door moeten reizen om het land op tijd uit te zijn. Een visum van één maand is echt te weinig voor zo’n land. We namen de proef op de som en we vroegen de locatie van het visacentrum aan de receptioniste. Ze wees het aan op de kaart. We namen de bus voor één yen en liepen er naar binnen. Uiteraard is dat mogelijk, zeiden ze. Het was geen probleem. In Nederland betaalden we rond de zeventig euro voor het Chinese visum, hier kost het slechts twintig euro. Ze vroegen hier zelfs niet waar we allemaal zouden verblijven. Dat kan zijn omdat we al een visum hebben, maar het ging zo makkelijk, voor zo weinig geld. Dat hadden wij echt niet verwacht. Het enige wat Henk nog nodig had, was een pasfoto. Die hebben we ook nodig voor het visum voor Laos. Dat kwam goed uit. Naast het visacentrum zat een fotozaak. Na een paar dingen ingevuld te hebben en een paar stempels konden wij weer vertrekken en ons nieuwe visum over een paar dagen ophalen. We zijn van plan om nog één tot anderhalve week in China te blijven. We hoeven ons in ieder geval niet meer te haasten, zoals we de afgelopen weken wel hebben gedaan. Hadden we dat eerder geweten. We hebben de top tien aan bezienswaardigheden in China, naar onze mening, zeker gezien.

Voordat wij in China kwamen waren wij erg benieuwd naar wat de Chinezen als ontbijt eten. Wij hebben er inmiddels één gehad en wij kunnen zeggen... het is niet echt smakelijk. Het hard gekookte ei en de thee was het enige lekkere. Daarnaast kregen we nog een hard gekookt ei die in vier stukken op ons bord lag, inclusief de schil. Er lag nog een hard gekookt ei naast, het zogenaamde 'duizend jaar oude' ei. Zowel het eiwit als de dooier was compleet bruin gekleurd. Het zag er ontzettend oud en vies uit. Vandaar de naam. De Chinezen laten de eieren een week in de soja liggen, waardoor het een bruine kleur krijgt. We hebben het geproefd, een klein hapje. Het is taai en het smaakt niet echt naar soja. Voor de rest lag het volgende op ons bord: twee gestoomd broodjes, denk aan bapaobroodjes zonder vlees. Wij mochten de broodjes vullen met gemarineerde paprika. Ook kregen we rijstsoep en stond er op beide borden nog potje kool en suiker. We hebben ons erg vermaakt.

Groeten uit Kunming