Vier dagen cruisen en big city Shanghai

Dertien hostels, vier hotels, twee bus-, één boot-, vijf treinslaapplaatsen en 50 dagen verder zitten wij in Shanghai. We hebben de afgelopen week een vierdaagse cruise gemaakt over de Yangtze River. Een rivier die in Tibet begint en eindigt in Shanghai. Die hele tocht kun je ook per boot maken. Wij stapten op in Chongqing en verlieten de boot weer in Yichang. We hadden prachtig weer tijdens de cruise. We zaten dan ook urenlang achter elkaar op het dek, dat een prachtig uitzicht bood over de rivier en de bergen waar de rivier tussendoor stroomde.

We moesten elf uren rijden met de bus van Jiuzhaigou naar de grootste stad ter wereld. Wij hadden er daarvoor nog nooit van gehoord; de bergstad Chongqing. Het is eigenlijk geen aaneengesloten stad, maar een district. Er wonen 40 miljoen mensen. Tijdens het begin van de busreis hebben we erg genoten van de bergen. We reden door de toppen.
We kwamen in de avond aan in Chongqing (wat je uitspreekt als Tsjongtsjing). Ergere smok hebben we nog niet eerder gezien. Wat is het zonde dat de Chinezen de boel zo vervuilen. Het is de warmste stad in China. Toen wij er waren was het gemiddeld 35 graden. Eenmaal met de metro bij de halte aangekomen die het hostel ons aanraadde, was het weer zoeken geblazen. De stad was enorm. We keken om ons heen, maar we konden de straten die wij van te voren hadden opgezocht op Google Maps, niet vinden. Er waren in werkelijkheid een stuk meer kleine straatjes. We liepen wat in het rond, maar we gaven de hoop na een half uur op. Het was donker en boven de dertig graden. Het is niet echt fijn om dan hele einden voor niets te lopen met zware backpacks. We vroegen de weg aan twee lokale meisjes, Echo en Ella. Zij waren erg vriendelijk. Ze moesten toevallig dezelfde kant op. Ons hostel scheen in één van de laatst overgebleven Hutongs (volkswijk) te zitten. We liepen langs het water met ze mee, omdat ze ons meteen wat van de stad wilden laten zien. Ondertussen zweetten wij ons te pletter. Na een aantal grote trappen kwamen we aan bij het hostel. Daar waren we aan toe. Echo en Ella boden ons aan nog even de stad in te gaan met z’n vieren. We gooiden onze tassen op onze kamer, deden onze dure spullen in het kluisje, deden even wat luchtigere kleding aan en we vertrokken met de Chinese dames naar Lamping street, een straat die er voor gezorgd heeft dat veel Hutongs uit Chongqing verdwenen. Dat gebeurt daar veel. Ze moeten vaak wijken voor gloednieuwe wolkenkrabbers. Zonde. Echo en Ella hebben ons rondgeleid en we zagen de mooiste plekjes. Lamping street is de boulevard langs de Yangtze river en is elf verdiepingen hoog. Op elke verdieping is wat anders te doen. Zo is er een verdieping waar je Chinees kunt eten, waar je uit kunt gaan, één vol winkels, een verdieping met buitenlands eten en zijn wandelingen te maken door de rotsen. Je kunt er ook erg gezellig zitten. Daarna gingen we naar het centrum. De meisjes lieten ons een vieze snack (ze noemde het telkens snake) proeven en wij trakteerden ze op wat drinken. Het was erg gezellig. Om 1:00 uur vertrokken we naar huis. Ze wonen vlakbij het hostel. In het hostel aangekomen bleken we twee kamergenoten te hebben. Een chinees uit Hongkong en een Italiaan uit Guatemala, die ons erg verveelde met zijn verhalen. Hij wilde niets weten van mobiele telefoons, internet en regeringen. Hij wilde het liefst op een onbewoond eiland in de Filipijnen wonen, terwijl hij in de grootste stad ter wereld woont op het moment. De tweede nacht besloten wij mooi in de gezamenlijke huiskamer van het hostel te verblijven.

Verder hebben we de tweede dag gebruik gemaakt van de cablecars. Dat is een kabelbaan die de Chinezen gebruiken om aan de andere kant van de rivier te komen. Aan de andere kant konden we de skyline 'goed' bekijken, ondanks de smog. In Chongqing is het zo vochtig dat we in ons hostel kakkerlakken op de kamer hadden. Dat was wat minder. Het was de eerste keer dat we ongedierte op onze slaapkamer vonden.

Na twee dagen vertrokken we in de namiddag met de cruise. Het was meer dat we snel uit de stad vertrokken en net buiten de stad zeven uren wachtten totdat we verder gingen. We hadden drie mannelijke Chinese kamergenoten. Ze konden allemaal geen Engels, één van hen kon iets van tien woorden. Ze waren 24, 37 en rond de 45 jaar oud. Onze cabine, door ons het hol genoemd, was vies en vochtig. Onze dekbedden en kussens roken verschrikkelijk en de schimmel zat er goed in. Er liepen uiteraard ook kakkerlakken over de vloer. Wel hadden we een warme douche, een televisie (die het niet deed) en een sleutel van de deur. We voeren ’s avonds en de volgende dag door een niet heel interessant gebied. De derde dag werd het erg mooi. We voeren door hoge bergen, denk aan fjorden. Op de tweede dag konden we een tempel en een waterval bezoeken. Echter, als je mee wilde op excursie, moest je wel grof geld neertellen (voor Chinese begrippen). De waterval kostte 180 yen (€22,50) per persoon. In China kost het bekijken van elk natuurverschijnsel geld, beetje jammer. We besloten wel voor 180 yen per persoon gedurende vier uren over te stappen op een kleinere boot om de smallere delen van de fjorden te bezoeken. Later stapten we over op een nog kleiner bootje. Het was het geld zeker waard. We kwamen wederom door een gebied waar apen leven. Weer zagen we ze niet. We hebben ze trouwens wel gehoord. Intussen rook het op onze kamer naar natte honden. We hebben nog niet eerder in zo’n vieze kamer geslapen. Het tapijt in ons hol was nat geworden. Het woord cruise is dus ook wat overdreven.

Zoals wij al zeiden, zaten we veel op het dek. Ook zat daar de enige Chinees aan boord die Engels kon. We zijn de naam van de jongen even vergeten. Hij is ook net klaar met zijn studie en maakt in zijn eentje een reis door China. Hij start na zijn reis met zijn baan bij een televisieprogramma. Hij mag meehelpen en meedenken tijdens het creatieve proces. Het is een droom van hem die uitkomt.

Toen we de vierde dag om 7:00 uur van de boot stapten, heeft hij ons erg geholpen. Hij moest, net als wij, naar het station. We waren in Yichang en we moesten naar Shanghai, een afstand van 1150 kilometer. We werden in de haven afgezet. Vanaf daar moesten we onszelf redden. Hij vroeg wat rond en hij vroeg ons tien yen. Even later kwam hij terug met tickets voor de bus. We vertrokken meteen naar het juiste treinstation, waar we twintig minuten later al met de hogesnelheidstrein (haalt 248km per uur) naar Shanghai raasden. Zonder zijn hulp waren we hoogstwaarschijnlijk een halve of hele dag later aangekomen. In de middag waren we al in Shanghai.

Shanghai is een mega stad. We reden er dan ook wel een half uur met 200 kilometer per uur doorheen. Toen waren we nog maar aan de rand van het centrum. Wat ons opvalt aan Shanghai, waar we morgen weer vertrekken, is dat hier weinig smog te zien is. De lucht is ondanks de 33 miljoen inwoners, best schoon. De stad is anders dan de andere steden in China. Er zijn hier relatief weinig wolkenkrabbers te vinden, alleen in het centrum. Shanghai is veel meer ontwikkeld dan de rest van China. Het is echt een businessstad.

In ons hostel las Kirsten dat de lokale bevolking de toeristen hier op twee manieren oplicht. De meest voorkomende manier is als een groepje Chinezen naar je toe komt om je te vragen om een foto van ze te maken. Vervolgens zullen ze je vragen of je met ze mee gaat om thee te drinken. Na het theedrinken zou je moeten opdraaien voor de kosten, 2000 yen (€250,-). Bij de tweede manier komt een meisje je vragen of je iets wilt drinken in een bar. Als je daar vertrekt, wordt je in een zijstraatje van je geld berooft. Wij waren op onze hoede.

Onze tweede dag in Shanghai wilden we de stad bekijken. Dat deden we pas laat, omdat het erg hard regende en waaide. Het regenseizoen is begonnen. En dat hebben we geweten. We kochten twee paraplu’s, die een paar uur later beide kapot waren. We bezochten allerlei punten die wij graag wilden zien en we waren dan ook snel kletsnat. In people’s park vroeg een meisje of we een foto van haar en haar vrienden wilden maken. Er kwam een beste groep bij haar staan. Het waren ongeveer tien personen. Er ging een klein lichtje branden. Het ene meisje sprak met Kirsten, de andere met Henk. Beide waren ze overdreven aardig. Waar komen jullie vandaan? Hoe lang zijn jullie in China? Hoe lang blijven jullie nog? Wat vinden jullie van Shanghai? Ben je al in Bund geweest? Dat is mooi, vind je niet? Het waren een aantal vragen die ze stelden. Ze ratelden maar door totdat die ene vraag kwam. We wachtten er al op. Hier aan de overkant zit een beroemde theeschenkerij. Wij gaan daar naartoe Komen jullie gezellig met ons mee? We wimpelden ze beide af. We zijn maar snel doorgelopen. Ze zagen er totaal niet gevaarlijk uit. We denken dat ze gewoon samenwerken met het theehuis en dan een groot deel van het geld krijgen. Eenmaal in het theehuis zal je waarschijnlijk niet makkelijk van zo'n grote groep afkomen.

Wij bezochten Bund daarna nog. Het is het gebied waar de hoogste gebouwen van Shanghai staan. Met het extreme weer was er alleen weinig aan. We konden het 88-verdiepingen tellende gebouw wel ingaan, maar ten eerste was het duur. Ten tweede konden we de top van de gebouwen niet eens zien, omdat de wolken zich daar omheen hadden gevormd en ten derde; de ramen zaten vol met spetters. Een foto maken kon dus ook niet. We zijn maar met de Sightseeing Tunnel naar de overkant van het water gegaan. Dat was me toch een grap. We betaalden 50 yen (€6,25) per persoon om door een tunnel vervoerd te worden over een rail. Onderweg zagen we allemaal knipperde lampen. Van een sightseeing hadden wij toch iets anders verwacht, iets van een glazen tunnel ofzo. Aan de andere kant bekeken we de mooie skyline van the Bund. Die was indrukwekkend. Zo mooi hebben we hem nog niet eerder gezien. Vooral met licht is het erg mooi.

Vandaag hebben we met Cindy Westen afgesproken. Zij is vanuit Veldhoven naar India geëmigreerd en na twee jaar naar Shanghai vertrokken. Ze is nu eigenaresse van Bike Around Shanghai, een fietstour die zij aanbiedt aan toeristen. In een dag krijgen toeristen enorm veel te zien en Cindy weet in een korte tijd al erg veel over Shanghai. We spraken af bij Bastiaan’s Bakery. Ze stelde ons voor aan de eigenaar, Bastiaan van Veenendaal, die hier al maar liefst 23 jaar woont en toevallig uit hetzelfde gebied komt, Waalre. We besloten bakker Bastiaan dus ook meteen te interviewen. Hij stond daar erg voor open. Cindy trakteerde ons op Hollandse pannenkoeken en we hebben er een paar uur op het terras voor de bakkerij / restaurant gezeten. Vandaag was het lekker weer. Het bleef tot vanavond droog. Het was erg gezellig. Beide wisten ze ons veel over de stad te vertellen.

’s Middags zijn wij de stad nog gaan bekijken. Vanavond wilden we eigenlijk naar de skyline gaan kijken, omdat het droog was. Dat wordt hem vandaag helaas niet, aangezien het toch weer keihard is gaan regenen. Misschien gaan we straks nog even naar het uitgaanscentrum. Dat moet hier ook mooi zijn. Het is tenslotte zaterdag. Morgenvroeg vertrekken wij naar de Yellow Mountains, om precies te zijn naar Tangkou. Dat is een dorp, midden in de bergen. Het is een nationaal park. Je kunt er veel mooie bergen bewonderen en tot boven de wolken klimmen. De zonsopgang moet fantastisch zijn. We zitten 200 meter van de ingang, dus wij gaan zeker voor die zonsopgang. Wij hebben nog precies een week voordat we China weer uit moeten zijn. Tot over een tijdje.