From Russia with love...

Inmiddels zit ons bezoek aan Moskou er alweer bijna op. Alleen verblijven we er morgen nog de hele dag voordat onze megatreinreis met de Trans Mongolië Express in de avond vertrekt. Na ongeveer een week zullen aankomen in Ulaanbaatar, waar we weer wifi hopen te hebben. Laten we maar bij het begin beginnen.
Onze bus naar Sint Petersburg vertrok om half twaalf vanaf het busstation in Tallinn. Dit was heerlijk dichtbij ons hostel, dus we hadden ruim de tijd. Natuurlijk ging alles veel langzamer dan gepland en moesten we ons alsnog naar het station haasten. We wilden nog graag een foto van Fred en zijn hostel waar we zo aardig twee nachten gratis mochten slapen. Alleen als hosteleigenaar heeft hij natuurlijk ook andere gasten in te checken. Eenmaal op het station, zagen we dat toevallig een andere backpacker (een Fransman) uit onze hostel die ook naar Sint Petersburg ging reizen. De busreis zou ongeveer acht uur in beslag nemen, maar we kwamen er later achter dat we natuurlijk ook een uur vooruit gaan in de tijd. De reis ging best snel tot aan de grens, ook al gingen we over hobbelwegen en reed iedereen super langzaam. Bij instappen hadden we een migratieformulier gekregen om in te vullen voor bij de grenspost. We snapten alleen niet welk nummer we precies moesten invullen bij het visanummer en het vragen aan de buschauffeur had weinig zin, hij sprak alleen Russisch. Eenmaal bij de grens, wat echt midden in een dorp ligt, Narva, stopte de bus. Er stapte een mevrouw van de douane in. Zij keek iedereen een tijdje diep in de ogen en nam vervolgens alle paspoorten in en liep weer naar buiten. Een tijdje later kwam ze weer terug en deelde de paspoorten weer uit. De bus reed verder. Zo dat ging makkelijk die grensovergang, NOT. De bus stopt voor de tweede keer en er komt een vrouw naar binnen die alleen iedereen in de bus telt. Apart, zou dat dan alles zijn geweest? De bus vervolgt zijn reis naar het derde checkpunt en de chauffeur laat ons weten dat we allemaal uit moeten stappen met alle bagage en door een gebouw moeten lopen. Achter de desk zit een ontzettende norse vrouw die Henk beveelt het migratiebriefje te overhandigen, niet alleen zijn paspoort. Na wat getik op de computer drukt ze een stempel op het papier en het paspoort en mag hij doorlopen. Nu Kirsten nog.. bij haar kijkt ze zo vaak of ze wel echt hetzelfde persoon ben als op de foto dat ze bijna denkt dat er iets mis is, maar dan drukt ze gelukkig ook een stempel op haar formulieren. Nu tassencontrole… of toch niet? Vreemd genoeg kunnen we alles weer in de bus laden en weer gaan zitten zonder dat er ook maar één detectiepoortje aan te pas is gekomen. Maar als je denkt dat het allemaal klaar is, nee hoor. Er komt nog een vrouw in de bus kijken of we allemaal een stempel hebben gekregen. Eindelijk iemand die vrolijk kijkt en lacht.. Eureka, we zijn dan nu eindelijk in Rusland aangekomen, weer een uur verder. Na nog een paar uur reizen komen we aan bij het busstation in Sint Petersburg, een ruim uur eerder dan op ons schema stond. We hebben geen kaart en dus ook een idee hoe we bij ons hostel gaan komen. Gelukkig hebben ze, ondanks dat de stationshal precies op die van Riga lijkt, wifi! We konden mooi bekijken waar we naartoe moesten en ons laten leiden door de gps. Het leek zo dichtbij, maar man wat was het een eind lopen. Ons hostel bleek aan de hoofdstraat te zitten, echt een toplocatie (ongeveer twintig minuten lopen vanaf het centrum).
De hoofstraat, Nevsky Prospect, is nooit rustig en de auto’s en motoren rijden er met gemak met 120 kilometer per uur overheen. Ons hostel was makkelijk te vinden. We waren, na bijna een uur lopen, best moe. We moesten er op de vierde verdieping zijn. Toen we binnen traden zagen we een heel krakkemikkig liftje. Twee personen en onze twee tassen was wel het maximale wat er in paste. We besloten gebruik te maken van deze ‘luxe’. Halverwege maakte hij wat vreemde geluiden en hij schuurde wat aan. Ons hostel was erg mooi en van alle gemakken voorzien. Het was alleen nog een verrassing bij wie we op de kamer sliepen. Een getinte jongen met een indianen uiterlijk en een blank meisje, hele aardige Russen. Ze komen uit Moskou en gingen naar Sint Petersburg op vakantie. Dat doen veel Russen hier. Onze twee kamergenoten vertelden ons waar we goed(koop) konden eten en wat we echt gezien moesten hebben. We kregen hun plattegrond. Zij waren al vier dagen in de stad en vetrokken de volgende dag helaas alweer. De dag erop kregen wij twee norse Russen op onze kamer. Dat was een stuk minder aangenaam.
Sint Petersburg is een prachtige stad, waar veel te zien en te doen is. De stad is erg groot, waardoor je lang aan alles niet toekomt. Wij hebben de tweede dag wel twintig tot vijfentwintig kilometer gelopen om dingen te zien. We bezochten The Church of the Spilled Blood, de kerk die je aan een Disney gebouw doet denken. Bijna elk gebouw in Sint Petersburg dat de moeite waard is om te bekijken, kost geld. Daarom bedachten wij dat het wel handig was voor ons om een tweedaagse museumkaart te kopen. Bij de toeristeninformatie zagen wij aanplakbiljetten van de kaart en dat ze die daar aanboden. Wij liepen naar binnen. Hoe duur is zo’n kaart? 1200 Roebel per persoon. Wij rekenden dat in ons hoofd heel snel om. Het kwam neer op 30 euro per persoon. Dat viel wel mee. Je mag er namelijk ook het Hermitage mee in. Doe ons maar twee, lieten we weten. Het meisje achter de balie keek ons aan alsof ze ons niet begreep. ‘Only information’, kwam er uit haar. Waar moeten we het halen dan? Ze wees ons een plaats op onze kaart. Alsof we nog niet genoeg hadden gelopen. Een half uur en slechts tien straten verder, kwamen we eindelijk bij het gebouw aan. ‘Nee hoor, we verkopen ze hier niet tot 6 mei.’ Ze konden ons ook niet vertellen waar wel, omdat deze mensen geen Engels spraken. Heeeeeeeeelp. Wij liepen iets rustiger terug. We gingen naar een andere informatiebalie, een grotere. Ook daar hadden ze geen museumkaarten, maar de baliemedewerkster wist ons te vertellen dat we naar het postkantoor moesten. Ze wees het ons op de kaart aan. We hadden er geen half uur later aan moeten komen. Toen we er uiteindelijk aankwamen, ging het postkantoor bijna sluiten. Wij dachten precies hetzelfde toen we de prijs van de kaart zagen; 2300 Roebel? Is dat voor één persoon? Wat kun je er precies mee? Ook in een rondvaartboot? En is het alleen voor vandaag? De drie vrouwen die ons allemaal vanachter hun balie aan zaten te kijken, spraken allen geen Engels, alleen Russisch. Lekker inspelen op het toerisme noemen we dat. Op de kaart stond het cijfer 2. De vrouw wees naar Kirsten en daarna naar Henk en ze stak twee vingers op. We meenden te herinneren dat er bij de informatiebalie twee dagen in plaats van twee personen stond. Na het kastje en de welbekende muur, kochten we toch geen museumkaart. Omdat we na al dat lopen moe waren geworden, hebben we nog een rondvaart gemaakt door de stad en nog heerlijk genoten van de zon. De gids sprak alleen Russisch, de Engelse tours werden maar een enkele keer per dag aangeboden. We kwamen langs nog een aantal Disney-gebouwen en we kwamen erachter dat de Russen de grachten van Sint Petersburg hebben afgekeken van de Amsterdammers. De grachten in Rusland zijn alleen twee keer zo breed. Zo konden we ook zien wat morgen nog de moeite waard was om te bezoeken.
We besloten te gaan betalen voor de gebouwen, waar we echt in wilden, waaronder de Saint Isaac’s Cathedral, waarvan je een prachtig uitzicht hebt. De laatste dag hebben we het Hermitage bezocht. We hebben er ongeveer twee uren voor in de rij gestaan. Gelukkig was het die dag 25 graden. Het Hermitage is een museum op zich. Wat een prachtig gebouw en wat ontzettend groot. Dat was echt de moeite waard. Daarna wilde we wat gaan eten en dan rustig de cathedraal beklimmen, maar er stond wederom een lange rij en over 45 min sloot de kassa alweer. Dat betekende meteen naar al het gewandel door het hermitage, de paar honderd trappen beklommen moesten worden. Het was zeer de moeite waard. Daarna hebben we lekker rustig ergens gegeten en souvenirs bekeken. We zagen Matroesjka’s van wel tweehonderdvijftig euro. Wij hebben nog een leuke Matroesjka gekocht, die onze hele trip met ons mee mag reizen. Het is een exemplaar van tien poppetjes in elkaar. En we kregen ook een verrassing in het parkje. De Russen bedenken niet, laten we de toeristen eens tegemoet komen. De bankjes waren geschilderd. Er stonden echter geen bordjes bij. Alle bezoekers die op dat moment op de bankjes in het park gingen zitten, hebben dan ook witte strepen op hun kleding. Zo ook wij. We hebben geen terpentine, dus die witte strepen zijn nog wel even zichtbaar. Op Henk zijn dure broek zijn ze bijna niet zichtbaar. Na een wasbeurt zie je het alleen nog duidelijk op zijn vest. Laat het dus maar snel mooi weer worden. Dan hoeft hij die niet meer aan.
Het was zover, we verlieten Sint Petersburg om 23:55 uur om met de slaaptrein naar Moskou te reizen. In onze coupe sliepen nog twee oudere Russische dames, die (hoe kan het ook anders) echt niks anders konden spreken dan Russisch. Het communiceren ging wat moeizaam, maar we kwamen er wel uit. Wij ‘sliepen’ boven. Van slapen kwam het niet, want bedden zijn net planken en het spoor is niet echt hobbel-vrij. Maar verder was wel alles prima verzorgd met een ontbijt. We kwamen om acht uur aan in Moskou en zoals we vannacht al hadden gehoord in de trein had het behoorlijk geregend. We wilden eigenlijk eerst onze treintickets voor de Trans Mongolië Express meteen ophalen op het station, maar het station werd compleet verbouwd, het was zondag en we hadden te zware tassen om op zoek te gaan. We besloten met de metro naar het hostel te gaan. De metrohallen en -gangen zijn hier echt schitterend. Met enorme kroonluchters en muurschilderingen kun je rustig een paar uur van station naar station reizen. Er worden zelfs tours georganiseerd om de mooiste stations te bekijken. Die wilden we op een ander tijdstip nog beter bekijken. Ons hostel dat tussen drie ambassades in ligt, ligt op ongeveer 20 min lopen vanaf het Kremlin. Ondanks de ambassades lijkt het een beetje op een achterbuurt. Het hostel is prima en we hebben eindelijk weer een tweepersoonskamer, sinds Berlijn hebben we alle kamers moeten delen. We hebben het Rode Plein bekeken, helaas wel geheel afgesloten wegens de viering van Bevrijdingsdag (hier op 9 mei). Er is door de hele stad van alles hermetisch afgesloten voor deze viering en overal loopt een vorm van defensie op straat. De prachtige Pokrovsky kathedraal kan gelukkig ook via de andere kant worden bereikt en doet ook net denken aan Disney. Verder hebben we nog de kathedraal van Jezus de verlosser bekeken. Die is geheel gratis en enorm! Het is de mooiste kerk die we tot nu toe hebben gezien (van binnen). Hij gaat zelfs onder de grond en alles glimt van het goud. Hier hebben we helaas geen foto’s van mogen maken. Kirsten wilde heel graag naar een balletvoorstelling in het Bolshoi theater, maar die was op zondag al zo goed als uitverkocht. De kaarten die er nog over waren kostten minstens 250 euro. Dus helaas moet ze het doen met een foto van de buitenkant. Ze zijn hier helemaal fan van fonteinen in alle soorten en maten en de Stalin wolkenkrabbers staan hier in zevenfout. We moeten wel zeggen dat ondanks alle waarschuwingen over mensen die onvriendelijk zijn het ons reuze meevalt. Ze helpen je graag en ook al verstaan ze je soms totaal niet, ze proberen je zo goed mogelijk van dienst te zijn (uitzonderingen daar gelaten). Het kan zijn dat ze zo aardig doen, omdat we op Russen lijken. Op straat worden we regelmatig in het Russisch aangesproken. Laten we het maar als een voordeeltje beschouwen.
We hebben nogmaals een poging gedaan om onze tickets voor de trein naar Ulaanbaatar op te halen. We kwamen in een enorm station, met meerdere hallen en de beschrijving van onze reisorganisatie klopte voor geen kant (dachten we). Een vrouw van het station hielp ons door het nummer van de reisorganisatie te bellen in Moskou. Het bleek dat we in het verkeerde station stonden, dit station is namelijk onderdeel van drie die allemaal aan hetzelfde plein staan. We moesten de weg oversteken en dan met de trap omhoog. Helaas kwamen we weer uit bij het station waar we aankwamen de eerste dag en een enorme verbouwing gaande was. Gelukkig vonden we dit keer het kantoor wel. Er stond iemand voor ons en het duurde zeer lang voordat we werden geholpen. Achteraf maar goed. De vrouw kon geen Engels en wees naar het andere loket wat gesloten was. Ze bokte een paar keer tegen het raam daar, maar er kwam geen gehoor. We probeerden te vragen of ze wist of het kantoor nog open ging, maar ze begreep er weinig van. Opeens kwam er een jongen aanlopen die de deur opende bij het juiste loket. Die vrouw riep hem en hij bleek helemaal niks van ons af te weten. Gelukkig lagen de tickets er wel. We hadden dus echt mazzel dat hij toevallig langs kwam. Meteen daarna vertrok de jongen ook weer. Met onze tickets op zak zijn we op zoek gegaan naar Arbat. Dat is de oudste straat van Moskou en er mogen geen auto’s komen. Ook wel eens fijn, want het verkeer gaat hier non-stop door (horen we gelukkig in het hostel niks van, alleen blèrende kinderen). Arbat is een gezellig straatje met restaurants en winkels. Morgen hebben we het Kremlin op het programma staan en ons klaarmaken voor de lange treinreis.