Baltisch avontuurtje

Het heeft even geduurd, maar we hebben weer de tijd om een verhaaltje te typen. Op dit moment zitten we net een paar uur in Rusland, waar we drie dagen zullen verblijven in Sint Petersburg. Hieronder vertellen we eerst onze spannende momenten die we in de Baltische Staten beleefden de afgelopen dagen. In Riga waren we onze bagage enige tijd kwijt. In Tallinn leefden we in luxe. Een eigenaar van een hostel ontdekte ons via de Couchsurfing site (een netwerk voor reizigers die gratis slaapplaatsen of gezelschap zoeken) en bood ons twee dagen een gratis verblijf aan. Maar we beginnen in Vilnius.
De hoofdstad van Litouwen is een pittoresk stadje. Op 25 april liepen wij door een parkje waar een festival werd gehouden. Een medewerker vertelde ons dat die avond gevierd werd dat Litouwen zich heeft aangesloten bij de EU. Ze zijn in dit land dol op de EU. In 1990 werd het land onafhankelijk van Rusland en dat is nog goed te zien in de buitenwijken. Daar vind je nog regelmatig betonnen blokgebouwen uit de Sowjet-tijd. De rest van Vilnius is sierlijk. Er staan veel kerkjes en de straten zijn brandschoon. Mocht je Vilnius een keer bezoeken, dan is het beklimmen van het heuveltje naast de kathedraal zeker de moeite waard. Het geeft een prachtig uitzicht over zowel de oude als de nieuwe stad. Er lijken overigens geen dikke mensen te bestaan in Vilnius. Dat viel ons echt op. We hebben tijdens ons driedaagse verblijf geen enkel dik persoon gezien. Dat is best vreemd.
De vier uurtjes met de bus naar Riga waren zomaar om. We kwamen rond 19:00 uur aan in de hoofdstad van Letland. Toen we de bus uitstapten, merkten we meteen dat we noordelijker zaten. We pakten zo snel mogelijk onze jassen. Het was er maar vijf graden. De taxichauffeur die bij aankomst meteen op ons af kwam lopen, vroeg waar wij naartoe moesten. We lieten het adres zien en we zeiden dat we het wilden lopen. Hij begon keihard te lachen. Volgens ons was het maar anderhalve kilometer, volgens hem wel vijf. Hij wilde natuurlijk geld verdienen, dus besloten we de tram te nemen. Daar waren we achteraf enorm blij mee, omdat het straatbeeld toen we eenmaal in de tram zaten, enorm veranderde in negatieve zin. Om de paar seconden erger werd. De huizen leken verlaten en even later waren verschillende ramen ingegooid. Nog later waren ze dichtgetimmerd. Net als de straten in dit deel, die waren ook verlaten. Het leek op een spookstad. Het begon al een beetje te schemeren. De mensen in de tram bleven zitten waar ze zaten, terwijl wij druk bezig waren met het meetellen van de ‘huis’-nummers. We waren al redelijk dichtbij, nog twintig huizen. Ahhum, bouwvallen. Laat staan dat er een bedrijfje, winkeltje of een restaurantje in dit deel van de stad te vinden is. Hoe zou het verderop in de straat zijn? We kregen niet zo’n beste eerste indruk van Riga. Het is zover, we moeten eruit. Laten we het er toch maar op wagen. We waren uiteraard de enige twee die uitstapten. Nog vier gebouwen totdat we bij ons hostel moesten zijn. Wat zullen we aantreffen? Het werd er niet veel beter op. Op de zijkant van het gebouw stond inderdaad de naam van het hostel, er tegenover stond een houten huis waar je door de gaten de achtertuin kon zien. Op het bord van het hostel stond dat we achterom moesten gaan. Dat deden we dus maar. Het gebouw is van de voorkant niet echt onderhouden, evenals de achterkant. Er hangen bewakingscamera’s, dat lijkt goed. We bellen aan. Geen gehoor. Nog eens. Weer geen gehoor. Op de achterdeur staat geschreven: Reception Break, please call this number. Je had Kirsten haar hoofd moeten zien. “In een recensie had ik gelezen dat je soms wel een uur of langer op de receptionist moet wachten”, zei ze. Zou je echt krijgen waarvoor je betaald? We hebben immers maar zes euro per nacht betaald. Ik ging bellen. Er nam zowaar iemand op. Hij zei er zo aan te komen. We dachten aan de ongure omgeving, we lieten onze tassen zakken en gingen zitten. We wachtten.. en niet lang daarna ging de deur al open. Een vriendelijke jongeman deed open en leidde ons naar boven. Wat direct opviel is dat alles dubbel beveiligd is. Timur, de receptionist, vertelde dat het inderdaad erg gesteld is met de wijk. Het blijkt de wijk waar alle onzuivere zaakjes worden afgehandeld. Gelukkig stopt de tram vlakbij.
Het hostel is van de binnenkant fantastisch. We hebben een keukentje tot onze beschikking, drie douches, een ruime kamer, een veilig onderkomen, een ‘prachtig’ uitzicht, wifi en een receptionist, die eigenlijk de linkerhand van de baas is. Onze kamer was een driepersoonskamer, die we moesten delen met een meisje moesten delen. We hadden weinig last van haar. Ze sliep toen wij aankwamen en de volgende dag, om 13:00 uur nog steeds. Wij besloten de stad maar in te gaan. Toen we terug kwamen, hadden we een kamer voor ons zelf. Timur woont in het hostel en studeert bijna af. Hij is ontzettend aardig en wilde ons overal mee helpen. Hij heeft zelfs voor ons gekookt. Hij heeft ons zelfs de laatste dag dat wij in de stad waren uitgebreid rondgeleid. Verder zocht hij alles uit, zoals hoe we het beste konden reizen en waar we het beste naartoe konden gaan. Hij beschikt over veel kennis over de stad. We hebben de mooiste plekjes dus gezien. Als je een goed verblijf wil in een spannende omgeving voor weinig geld, is dit zeker een aanrader. Wij zouden er zo weer naartoe gaan; Fire Fighter Hostel.
Riga is verder een mooie stad. Als je onder het viaduct bij het water door rijdt met de tram, begrijp je waarom ook Riga een UNESCO-stad is. Er zijn mooie gebouwen en monumenten te vinden. Sommige kerken zijn er overigens van hout, pas als je dichtbij staat zie je dat. De straat Alberta is uniek in Europa. Het is de enige plaats waar zoveel Jugend Stiel bij elkaar te vinden is. Bijna alle gebouwen aan de straat zijn versierd, prachtig.
De laatste dag in Riga hebben we onze tassen in een kluis in het Centraal Station gedaan. Zo konden we de hele dag rondlopen zonder zware bagage mee te sjouwen. Onze bus naar Tallinn ging pas om 2:30 uur. We moesten onze uurtjes dus nog even slijten. ’s Middags haalden we alvast ontbijtbroodjes voor in de bus. Toen ik achterin de supermarkt iets aan het zoeken was, hoorde ik ineens een mannenstem mijn naam roepen. Ik keek om me heen, maar dacht dat ik me het verbeelde. Het bleek wel echt te zijn. Wouter Bouw (mijn oude buurjongen), Roland Mook en Jesper Minkes, allemaal bekenden, kwamen wachter de stelling vandaan. Wat toevallig. Zij hadden een vijfdaagse reis naar Riga geboekt. ’s Avonds gingen Kirsten en ik naar de Ierse Pub. Om 23:00 uur zeiden we tegen elkaar: “Zou het station ook afgesloten worden na middernacht?” Wij dachten dat de laatste treinen wel tot laat zouden rijden. Om met de trein te kunnen, moet je door het gebouw, dus besloten we om 00:30 uur onze tassen op te halen. Tot onze grote schrik brandde er geen licht meer. We voelden aan de deuren, maar die waren dicht. De lichten waren uit en het was er leeg. Er gingen dus geen treinen meer. Vreemd voor een hoofdstad. We besloten uit wanhoop een rondje om het gebouw heen te lopen. Als we onze tassen niet krijgen, kunnen we niet naar Tallinn. Na een paar deuren, zagen wij plotseling een schoonmaakster in een gangetje. Henk klopte op het raam, waarna de dame naar ons toe kwam. “Da camera”, mompelde ze. Ze gebaarde erbij dat we moesten zwaaien. Wij liepen met ons goede verstand naar de tien camera’s die om de hoek hingen en zwaaiden vriendelijk in het rond. Opeens ging er een poort open. We kregen wat hoop. Er kwam een beveiliger op ons af lopen. Hij zei: “What do you want?” Henk: “Can we get our bags? They’re inside and we didn’t know that..” Hij schudde en zei: “No, come back tomorrow.” Hij wilde bijna weer naar binnen gaan, maar Henk zei op de valreep dat we onze bus anders zouden missen. Hij draaide zich om, twijfelde en zei: “Ok, come with me.” We waren door het dolle heen. Dit had ons niet in Rusland moeten overkomen. We hebben daarna nog heel blij anderhalf uur in de kou op de bus gewacht.
Om 7:00 uur ’s ochtends kwamen we aan in Tallinn. Na de lege stad bekeken te hebben, vertrokken we naar ons hostel. We hadden geen idee wat we aan konden treffen. Fred, de eigenaar van het Gidic Hostel, ontving ons. We kregen een luxe bed en we mochten van alle voorzieningen gebruik maken. We sliepen zelfs in een speciaal bed, een door vijf houten wanden afgesloten hokje als het ware. Aan de voorkant zat een gordijntje. Zo konden er zestien mensen comfortabel en met privacy op één kamer slapen. Fred bood ons zelfs aan de was gratis te doen. Met grote keuken waren we van alle gemakken voorzien en hadden we een mooi goedkoop verblijf, fantastisch. We kregen allemaal tips van hem en we hebben er een gezellige tijd gehad.
Tallinn ligt ongeveer veertig kilometer vanaf Helsinki. Daar kun je met de boot binnen 45 min. zijn. Een vriendin van Kirsten woont daar en kwam met haar vriend met de boot naar Tallinn. De hoofdstad van Estland heeft een oude stad die omringd wordt door oude stadsmuren. Er zijn veel oude straatjes uit de Middeleeuwen te vinden. Wat de stad uniek maakt zijn de tunnels onder de stad. Er liggen honderden meters aan tunnel van ongeveer duizend jaar oud. Dat hebben de inwoners destijds aangelegd omdat zijn bang waren voor aanvallen van buitenaf. Op deze manier kon de hele stad ontsnappen. De Baltische Staten zijn stuk voor stuk mooi. Wij vonden echter Tallinn het meest compleet. Het is een studentenstad en er is voor elk wat wils.