Antiek, Berliner bollen en een heeele lange reis

We zijn bij de eerste emigrant geweest. Zijn naam is Auke Dijkstra. Eigenlijk zou Willem Spanjers de eerste emigrant zijn die wij zouden interviewen, maar hij was op het moment in Engeland aan het werk. Hij pendelt tussen Londen en Belgern (werk en woning) heen en weer, maar omdat hij een deadline te halen had, moesten we onze afspraak verplaatsen. De laatsten zullen de eersten zijn, laten we het daar maar op houden. Auke Dijkstra woont in Hirschfeld, maar hij werkt in Oschatz. Hij heeft daar een enorm mooi bestaan opgebouwd. Hij handelt internationaal in antieke meubels. Hij heeft zijn vader zijn soortgelijke zaak helpen uitbreiden naar het buitenland. Als 23-jarige jongen, zonder veel ervaring in de Duitse taal, vertrok de jonge Auke naar het voormalige DDR gebied. Inmiddels heeft hij (nu 45 jaar) een bedrijf met duizenden antieke meubels. Wij zijn een paar uren bij hem op bezoek geweest en we hebben het erg gezellig gehad. Het complete verhaal is de aankomende week of de week daarna in De Stellingwerf te lezen. Daar zijn ook de foto’s te bewonderen. Na afloop van het interview heeft hij ons getrakteerd op een lunch.

Berlijn zit er al weer op. We verbleven daar twee nachten in een voormalig DDR gebouw. Er stonden twee eenpersoonsbedden in de hoek van de 30m2 kamer. Voor de rest was het leeg. Het moet de woonkamer geweest zijn. Er is sindsdien, zo lijkt het, weinig aan veranderd. Het trappenhuis kraakt van alle kanten en de massieve deuren willen niet meer goed dicht, alleen als je ze op slot draait. Het zag er allemaal erg ouderwets uit. We hebben er na de eerste twee dagen wel erg goed kunnen uitslapen. De volgende dag hebben we de stad uitgebreid bekeken. We zijn bij overgebleven delen van de Berlijnse muur geweest, waarna we naar de Alexanderplatz liepen. Dat is de plek waar punkers na schooltijd samenkomen en ook de plek waar de enorme televisietoren staat. Op tweehonderd meter hoogte kun je een kopje thee en eventueel een Berliner Bol (die noemen ze hier Pfankuche) eten. Wat ook aan te raden is, is Checkpoint Charlie, de Brandenberger Tor en de Siegessäule. Na een enorme wandeling door de stad, dachten wij de nabij gelegen East Side Gallery nog wel eventjes te bezoeken voordat het donker werd. Wij liepen helaas de verkeerde kant op. Gelukkig bestaan er trams waarin je heel goed kunt zwartrijden. In het kader van onze lowbudget wereldreis, hebben we dat dan ook maar gedaan. In de trein moet je trouwens altijd gewoon een kaartje kopen, want daar word je per rit wel drie of vier keer gecontroleerd.

Om helemaal lowbudget te blijven, hebben we een busreis van 18 uren geboekt naar Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. We hebben een nacht en een halve dag doorgebracht in de bus en hoefden dus geen extra overnachting te boeken. En de busreis kostte ons slechts 11 euro per persoon. De busreis bleek erg in trek bij Polen, Esten, Letten en Litouwers. De jongen die achter ons zat, moest naar Riga. Hij zat om daar te komen al drie dagen non stop in de bus. Je moet er wat voor over hebben. Het slapen ging moeizaam bij Henk, Kirsten sliep wat makkelijker. Om 4:30 uur kwamen we in Warschau aan. Het was uiteraard nog donker, maar we doen het met de herinneringen van vorig jaar toen we bij ons vriendinnetje Moniek op bezoek gingen. Ze studeert er, maar ze is momenteel in Nederland. Jammer. We blijven gezellig in de bus zitten, nog 11,5 uren. Sinds Warschau hebben we tot Kaunas (een reis van ongeveer 10,5 uren) alleen maar over 80-wegen gereden. Dat hobbelde nogal. Naarmate de tijd vorderde en de zon opkwam, kwam langzaam het prachtige gebied tevoorschijn. De laatste sneeuw is aan het wegsmelten. Het Polen tussen Warschau en Augustow is erg waterrijk. Sommige dorpen liggen half in een moeras. De huizen zijn op de droge stukken land gebouwd. Grote meren zijn in dit gebied geen uitzondering. Het ritje werd alsmaar spannender, als je nagaat dat al het verkeer over deze ‘hoofdweg’ moet om in Vilnius te komen. De auto’s hebben allemaal haast, terwijl het merendeel van de weggebruikers vrachtwagenchauffeurs zijn. Ze proberen veel in te halen en schieten er niks mee op, er zit toch weer een vrachtwagen voor ze na een paar meter. Ik heb een paar keer een bijna ongeluk gezien. Spannend, maar we waren blij toen we in Kaunas aankwamen. Vanaf daar kregen we een privéchauffeur. Wij zaten samen in zo’n grote touringcar. We rijden het laatste gedeelte gelukkig over een vierbaansweg. Onderweg kwamen we ongeveer tien mensen tegen die even een wandelingetje over de snelweg maakten. Ook kwamen we regelmatig een fietser tegen.

Om 15.00 uur kwamen we aan in Vilnius, waar we vandaag wakker werden. De UNESCO-stad is rijk aan mooie, oude gebouwen, maar daarover later meer. Oja, Johan uit Oekraïne is onze kamergenoot in dit hostel. Hij woont hier al een half jaar in een achtpersoonskamer. Slapen is hier bijna onmogelijk, haha. Tot de volgende keer.