The Westcoast, met Niek deel 2

Dat was een fantastische eerst week.. Na onze cv’s klaar te hebben gemaakt, reden wij naar L.A. om Niek daar weer te ontmoeten. We zaten er voor twee nachten in een hotel. Niek kwam tegen de drukke avondspits aan en had een leuk dierentuinbezoekje gehad. Hij reed naar San Diego om de panda te zien en weer terug. Wij hadden de afgelopen tijd al genoeg kilometers gemaakt, dus namen wij even rust. We gingen tussendoor meteen maar solliciteren. De afgelopen tijd zijn de banen in Nederland weer aangetrokken, dus hopelijk vinden we net zo snel een baan als elke keer in Australië en in Canada. We hebben besloten om elke dag minimaal één sollicitatie te versturen, dus we zullen zien.

Los Angeles vonden wij een ontzettend smerige stad. De straten lagen vol afval. Wel was het lekker warm. De parken lagen dan ook vol met zwervers. Daar keken we tussendoor. We waren er voor een paar dingen; Hollywood, Warner Bros en de Walk of Fame. Het Hollywood sign zagen we eigenlijk al meteen. Die moet je natuurlijk even op de foto zetten, net als je favoriete ster op de Walk of Fame, maar waar ligt de ster van je favoriete ster? Dat was een goeie.. We zagen er velen, maar ook veel onbekenden. We hadden het dan eigenlijk ook wel snel bekeken.. Het is een stoep met wat sterren. Wat wel grappig was, was de plaats waar de ster van Donald Trump lag. Die had een halve zool eruit gebikt toen hij presidentskandidaat was. De ster is nu onder constructie. Okay, maar even snel op de foto met de ster van Quentin Tarantino dan.. en op naar Warner Bros, waar Kirsten en Niek een twee en een half uur durende tour over het terrein en over verschillende sets deden. Het was Henk te duur. Ons geld raakt een beetje op na 4,5 maanden elke dag de autotank volgooien.. Dat was L.A. voor ons. Het had een paar mooie puntjes, maar het viel ons eigenlijk een beetje tegen.

We reden in twee dagen naar San Fransisco en we stopten onderweg eerst bij Venice Beach, een echt hippiedeel met wederom ontzettend veel zwervers. Wel een gezellige boulevard langs het strand hoor met veel typische rolschaatsers en skateboarders, maar de volgende stop bij Santa Monica was een stuk leuker.. De Santa Monica Pier was vooral erg gezellig. Er waren veel winkeltjes, een attractiepark en vooral een leuke boulevard op de pier zelf. Even verderop kwamen we zeehondolifanten tegen die met z’n honderden op het strand lagen. Sommigen waren in gevecht en sommigen trokken een baantje. Hearst Castle wilden we bezoeken, maar nadat we doorkregen dat het vijftien dollar per persoon kostte, reden we door. Santa Barbara was een leuk dorpje. We besloten daarna in één stuk door te rijden naar Santa Cruz, waar we onderweg mooie velden met riet tegenkwamen en waar we vlakbij Santa Cruz genoten van de zonsondergang aan het strand. Het leverde weer erg mooie foto’s op. Dat doen we tegenwoordig steeds vaker; mooie en unieke plaatjes proberen te maken.

Vanaf Santa Cruz naar San Francisco is het erg druk. De stadjes zijn allemaal aan elkaar gegroeid. Wel waren we erg snel in South San Fransisco, waar we wederom twee nachten in een hotel verbleven. De tijd dringt een beetje.. Over iets meer dan twee weken vliegen we al naar huis. We konden dus niet al te lang in de stad blijven, wat ontzettend jammer is, wat San Francisco is na New York onze favoriete stad van de Verenigde Staten. De eerste dag begonnen we meteen met één van de topattracties: Alcatraz.

Alcatraz, het gevangeniseiland van San Francisco, op maar iets meer dan twee kilometer uit de kust van de stad en meteen één van de moeilijkste plaatsen om uit te breken. Officieel nooit gebeurd, maar twee vermiste gevangenen zijn nooit terug gevonden. Ze kunnen zijn verdronken door de stromingen en het koude water of ze zijn echt ontsnapt. Enkele bekende oud gevangenen van de gevangenis zijn Al Capone en Birdman. Oftewel; interessant om een kijkje te nemen. Je boekt tickets voor enkele tientallen dollars en je wordt op de boot gezet naar het eiland. Boek wel vroeg, want de tickets zijn meestal een week of weken van te voren uitverkocht. Binnen vijftien minuten stap je op het eiland, waar bewakers met hun gezin woonden en waar tientallen kinderen een fantastische jeugd hebben gehad. In een film vertelden ze dat het er erg rustig was en dat ze zich er erg veilig voelden. Alles staat er nog precies zoals het was; de woningen, de wachterstorens, de washokken, de douches, de gevangenisblokken, de directeurskamer, de eetzaal en het buitenverblijf. Noem maar op. Het is erg indrukwekkend. De gevangenen hadden veel vanuit hun cel uitzicht op de stad en ze hoorden de geluiden als de wind goed stond. Dat maakte het leven erg zwaar. We liepen in de cellen, maar die waren echt super klein. Iedereen had een bed, een wc en een plankje waarop ze konden zitten met een soortgelijk tafeltje. Ook de isoleercellen zagen er verschrikkelijk uit. Een hele belevenis. Echt de moeite waard.

Die dag reden we omdat we nog weinig tijd hadden naar Lombard Street, waar je een zigzag straatje vindt. San Francisco staat bekend om haar steile straten. De Lombard Street zou 27 graden zijn en zou daarom te steil zijn voor auto’s om recht omhoog te rijden. Vandaag de haarspelden. Een leuke verschijning. Daarna reden we naar de Painted Ladies via een paar van die steile wegen, waar overigens ook de bekende cable cars rijden die de bewoners en tegenwoordig ook toeristen vervoeren naar boven of naar beneden. Wij beklommen er één te voet.. en dat was best vermoeiend. Het idee achter de cable cars is dat je er opstaat en half naar buiten hangt. De Painted Ladies zijn geverfde woningen die in een rijtje staan. Ze zijn bekend geworden door de serie Full House uit de jaren ’90. Dit was het idee van Kirsten en Niek. Goed, na deze best leuke woningen vertrokken we naar het hotel om de volgende dag (regenachtig) de wereldbekende Golden Gate brug te bekijken. Geen mooi weer deze dag, maar zo hoort dat in San Francisco. Het is er negentig procent van de tijd heiig om de brug, dus.. jammer, maar geen probleem. We hadden geen tijd om te blijven, want San Francisco is ontzettend duur.

De volgende dag reden we richting het beroemde Yosemite National Park. Wij solliciteerden nog even en Niek ging op bezoek bij de 49ers, American Football. Zij kregen de The Patroits met legende Tom Brady als sterspeler op bezoek. Niek heeft hem gezien, wij niet. Omdat het slecht weer was, waren de kaartjes in de uitverkoop. Ze hebben beperkte overdekte plaatsen en toen kostte het nog tweehonderd dollar per persoon. Ons niet gezien, maar Niek heeft genoten. De dag daarna bezochten we Yosemite, waar het al vrij koud is. Het ligt in een vallei en door de sneeuw op de omliggende bergen waren bijna de helft van de toegangswegen gesloten. Dat was erg jammer, maar niks aan te doen. Het belangrijkste deel was toegankelijk; de Tunnel View, waar je een kijk uitzicht hebt op de vallei met de Bridal Veil Falls halverwege en de Yosemite Falls, die meer dan zevenhonderd meter naar beneden klettert. Wij zijn verkocht. Omdat de weg die dwars door het park heen loopt gesloten was, moesten we om het park heen rijden om bij de volgende te bekijken punten te komen. We moesten bijna vijfhonderd kilometer omrijden, maar daar heb je ook wat. Wat een mooi meer. Het meer heeft rotseilandjes in het water staan, wat een mooi effect geeft, helemaal tijdens zonsondergang. Hier vlakbij ligt ook het dorpje Bodie, een country en western stadje uit de goldrush. Het is de mooiste ghosttown die wij hebben gezien. Het staat er nog precies zoals het was en alle gebouwen zijn origineel. Uniek.

In Sacramento spendeerden we de laatste nacht samen met Niek. Voor hem is het tijd om naar Nederland terug te keren. De dag erop reden we samen nog naar Glass Beach. Het is een strand dat compleet uit glas bestaat, glas dat is aangespoeld door flessen van schepen. We gingen daarna nog even voor het laatst met z’n drieën een hamburger eten, althans dat probeerden we. We zaten in een stadje tijdens Thanksgiving. Op naar de McDonalds, onze eerste poging. Dicht. Pizza dan maar? Nee. Beide dicht. Zouden de Chinezen ook Thanksgiving vieren? Het schijnt. Er was na een uur nog één optie over; een restaurant / pub. Dat moest goed komen. We parkeerden en we bekeken het menu. Yes, hamburgers met patat en fish en chips voor onze vegetariër, Kirsten. Heb je een reservering?, vroeg de gastheer aan ons. Ojee. Nee, zeiden we. Geen probleem, kregen we als antwoord. We moesten alleen even wachten. De man keek op de klok en nog eens. Zeg, komt u maar mee. Ik heb een mooie tafel voor jullie. Een hele mooie. Er zijn mensen niet op komen dagen. De gastheer leidde ons naar de mooiste kamer van het restaurant wat vol zat met net geklede mensen. Kwamen wij aan met onze rugzakken en sportkleding. Hetzelfde gevoel hadden we toen we de menukaarten inkeken. De hamburgers waren verdwenen. Er was een speciaal Thanksgiving menu opgesteld. Hebben wij weer. Het goedkoopste gerecht was duurder dan dertig dollar. En dat was helemaal niet wat we wilden We vroegen de kelner of er een ander menu was, maar dat was er niet. Toen we weg wilden gaan, praatten we met de gastvrouw, de eigenaresse. Ze wilde ons niet hongerig laten gaan en gaf ons de originele menukaart. Wij blij, zij blij en de serveerder een dikke fooi. We namen afscheid van Niek en zeiden: Tot over twee weken. Dan vliegen wij ook terug naar Nederland. Maar eerst: staat 49 en 50! Tot snel!

Groeten Henk, Kirsten en Niek