Gumbo, ribs en de swamp!

We reden op New Orleans af over een verhoogde snelweg. Dat is omdat Louisiana één en al moeras is en op bepaalde delen simpelweg geen andere mogelijkheid is tot vervoer. Vlak voor we de stad bereikten reden we een heuvel over en hadden we een ineens een mooi uitzicht over de snelweg en de skyline voor ons. Tegelijkertijd vloog ons een groepje pelikanen voorbij. Krijgen jullie al kippenvel? Wij wel.

We besloten New Orleans eerst voorbij te rijden, want we waren erg vroeg. In de middag wilden we graag naar de French Quarter, de populairste wijk van de stad met veel Franse invloeden en ’s avonds naar een Jazz bandje, want de Jazz komt uit New Orleans. Net als Tabasco, Absinthe en Voodoo. Er is dus genoeg te zien in Louisiana, maar nu eerst het Jean Lafitte park, waar we naar de swamps gingen.

Een half uurtje uit de stad zaten we al midden tussen de swamps. Er waren verschillende boardwalks te vinden, maar de mooiste vonden wij de March Overlook Trail. Er leven veel alligators, slangen, kikkers, wasberen, insecten en vogels, maar we zagen alleen de laatstgenoemde. En natuurlijk veel bomen met veel baarden, veel water en aan het einde van de wandeling een brug met een mooie uitkijk over de rivier. Erg mooi!

Terug in de stad, parkeerden we in de French Quarter. Even een geschiedenislesje.. Nadat de Fransen zich settelden in Québec in Canada kwamen de Engelsen om het land in te nemen. Ze stuurden de Fransen naar Nova Scotia en toen de Engelsen uiteindelijk heel Canada overnamen moesten de Fransen weer plaatsmaken. Ze werden op de boot naar Louisiana gezet.. en natuurlijk naar andere delen zoals Frans Guyana.. De Fransen hier settelden zich voornamelijk in New Orleans, waar ze nog steeds zitten. In Canada was natuurlijk veel verzet, waardoor er in Canada nog steeds veel meer Fransen in Québec zitten dan waar dan ook in Noord Amerika. En het is waarschijnlijk de reden waarom er zo streng met het behoud van de Franse taal wordt omgegaan daar. Dit alles hebben wij van een Franse inwoonster van New Louisiana gehoord. Ze kwam erg verzekerd over, maar gedubbelcheckt hebben we het niet.

Klaar om de Franse invloeden te fotograferen, stapten wij uit onze auto en belandden we midden in het feestgedruis.. Net alsof je midden in een Koninginnedag bent beland (Klopt, wij spreken nog van Koninginnedag, omdat wij Koningsdag nog nooit hebben meegemaakt). Dat was anders dan verwacht. Op Bourbonstreet was het feest. Jong en oud liep met plastic vazen vol cocktails over straat.. Er waren dansers, levende standbeelden en muzikanten te vinden. En anders dan in de rest van de Verenigde Staten waar de drankwet strak wordt nageleefd, wordt er in Louisiana zeer soepel mee omgegaan. In Louisiana zijn zelfs daiquirishops met drive-thru’s. Overal in de Verenigde Staten moet drank in een afgesloten verpakking worden verkocht, maar in Louisiana gaat dat net wat anders. Onder afgesloten verpakking vinden ze een rietje met een filtertje erop al voldoende. Dairquiri’s als je achter het stuur zit. We begrijpen het nog steeds niet. Intussen vonden wij veel Franse invloeden in het erg mooie New Orleans. Veel mooie woningen, allemaal met mooie kozijnen en natuurlijk een balkon met plantenbak..

Zoals jullie weten was er in het verleden veel slavernij in de Verenigde Staten. In de negentiende eeuw werd het inwonersaantal in Amerika verdubbeld door het aantal Afrikanen die hier naartoe werden gehaald. Daarover straks meer, bij een bezoek aan de nog allemaal bestaande plantagewoningen, waar de slaven werkten.. Wij liepen een restaurantje binnen.. en daar komen de Afrikaanse en Franse invloeden helemaal samen. We bestelden voor ons geheel onbekende dingen, Gumbo, Jambalaya en Boudin. Gumbo is een stoofpot met rijst, een kerrie-smakende saus en als extra ingrediënt vlees of vis. Jambalaya is een gekruide rijst met vlees of vis. Het smaakt een beetje als nasi. Boudin is een gekruide rijst opgerold tot een bal, vergelijkbaar met een nasibal. En dan is er nog de Po Boy, een opengesneden stokbroodje.. met daarin sla, tomaat en een ravagotti achtige saus. Je kunt kiezen wat je er als extra ingrediënt tussen wilt, wederom (gefrituurde) vlees of vis. Onze favoriet was catfish. Allemaal ontzettend lekker! En alleen verkrijgbaar in Louisiana.

Het was tijd voor Jazz! Het was alleen wat moeilijk om een Jazz bandje te vinden aan de Bourbon street. Gelukkig vonden we er één, want we zouden anders niet weten waar we naartoe zouden moeten gaan. We hebben er ontzettend van genoten. Ze waren erg goed.

Er is trouwens ook een hele mooie begraafplaats met mausoleums in New Orleans. Deze ligt vlakbij de French Quarter. Maar toen wij er aankwamen, was deze begraafplaats echter gesloten voor publiek. De kosten om de begraafplaats te mogen bezoeken waren twintig dollar. Dat komt mede omdat er mega hoge mausoleums staan.. en omdat de vrouw die Voodoo heeft bedacht er begraven ligt. Weer iets wat uit Louisiana komt. Kirsten wist gelukkig een tweede begraafplaats met mausoleums en de mausoleums stammen soms wel uit eind jaren zeventienhonderd. Velen begroeid en niet onderhouden. Na dit bezoek reden wij naar het westen, richting de Atchafalaya regio.

Onderweg, we weten niet meer precies waar (dit stukje tekst hoort eigenlijk in het vorige verhaal, maar dat zijn we vergten), volgens ons in Alabama, kwamen we een grappig bordje tegen met de tekst ‘Don’t pick up hitchhikers here, prison area’, wat zoveel betekent als ‘Stop hier niet voor lifters, gevangenis gebied’. Het zal je maar gebeuren. We hebben er erg om gelachen. Ook in het zelfde gebied en op meer plekken staan bordjes als de gevangenen aan het werk zijn langs de weg. Er staat dan geen bordje met ‘Pas op, werkers’, maar ‘State prisoners working’, die je dan ook vaak even verderop echt in hun gestreepte gevangeniskleding keihard ziet werken. Wel hebben ze een hesje aan en een veiligheidshelm op. Hilarisch. Het lijkt af en toe net een film waar je doorheen rijdt, maar het gaat er dus echt zo aan toe. Nee, we hebben er geen foto’s van.

Richting de Atchafalaya regio kwamen we eerst langs de oude plantages, waarvan wij kunnen aanraden even voor de Oak Alley te stoppen. Deze oprit geeft een fantastisch uitzicht op de woning van de eigenaren destijds en de ontzettend mooie overhangende eikenbomen. Zie foto’s. Wij deden de tour bij de Whitney plantage, omdat er nog veel historische dingen staan, zoals de woning van de eigenaar, waar je ook in mag, veel woningen van de slaven, beelden van de slaven, namen in drie monumenten, een gevangenis, handboeien, kettingen voor aan het been, gevonden op het terrein, een keuken, de opzichters woning, de apparatuur waarmee ze werkten, een kerk. Kortom, ontzettend veel is bewaard gebleven uit deze gruwelijke tijd. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Ze werden soms voor achthonderd dollar verkocht of aangekocht.. Als iemand niet hard werkte was die maar iets meer dan honderd dollar waard. Ze waren eigendom. Ook op de monumenten staat voor hoeveel geld ze zijn aangekocht en wat ze dagelijks deden. De slaven werkten in de suikerriet en maakten lange dagen. Ze werkten hard.. zo hard dat als een jongen van zeventien aan het werk ging voor de baas hij na een paar jaar zo versleten was dat hij zich gedroeg als iemand van zestig jaar ouder. Ze moesten doorwerken, anders kregen ze zweepslagen. Ik houd nu op.. Als jullie een goede indruk willen hebben, kunnen wij adviseren de film ’12 years a slave’ te kijken. Ontzettend indrukwekkend om op deze plantage te zijn geweest. Op naar iets leukers, de bekende swamps, waar veel films worden opgenomen, omdat het er simpelweg zo mooi is..

Atchefalaya, een regio met veel meren en in die meren leven veel, ontzettend veel alligators en vogels, schildpadden, noem maar op. Wij gingen er voornamelijk heen voor de mooie uitzichten, de bomen die met de voet in het water staan en de lange iconische baarden die aan de takken hangen. Prachtig. Zie vooral de foto’s! We deden een tour bij Cajun Country Swamp Tour. Het is een familiebedrijf en familiebedrijven zijn altijd het beste, vinden wij. En deze plekjes zijn de plekken waar erg weinig toeristen komen.. De tourgidsen doen altijd veel meer hun best. Ze gaan naar de unieke plekjes en ze weten echt alles van het gebied. Deze tour vond plaats in Lake Martin en was maar twintig dollar! Het was op één tour na, de allermooiste boottour die wij hebben gedaan, ooit. De mooiste was die vanuit Valdez in Alaska. Ook een familiebedrijf. En Louisiana met haar ontzettend vriendelijke mensen is op Hawaii en Alaska na onze favoriete staat! Verre weg. Wat was het aangenaam om hier te reizen. Leuke mensen, goed eten en een ontzettend mooie natuur.

Onze volgende stop was bij de Walmart waar een man langs ons liep met een cowboyhoed, cowboyboots en een dikke beltbuckle. Je weet meteen waar je bent, TEXAS! We reden door wat kleinere dorpjes waar nog veel oude woningen staan en we reden vervolgens door Houston en Austin. Daar stopten we niet. Ook niet bij San Antonio, wat een erg leuk stadje moet zijn. Wij hadden geen tijd. We reden door naar de Hamilton Pool. Even weer de natuur in. En wat voor natuur.. De Hamilton Pool is een ontzettend mooie natuurlijk zwembad.. ontstaan door een afgebroken (of ingezakt) stenen plafond, waardoor een nu half overdekt zwembad is ontstaan. En daar stroomt ook nog eens een waterval in. We verwijzen jullie weer naar de foto’s. Op naar Fort Worth.. waar een oude stockyard station in het centrum te vinden is. Daar worden koeien met lange horens verhandeld, de longhorns. Er wordt twee keer per dag een show gegeven waarbij de cowboys de koeien naar hun stuk land vervoeren. We waren daar helaas net te laat voor. Ook is er de oudste indoor rodeo te vinden en natuurlijk een geheel nagemaakt dorpje zoals het daar vroeger was. Wat grappig was is de Cowboy Hall of Fame, waar bekende cowboys, cowgirls, Texas Rangers te vinden zijn en daarvoor ligt natuurlijk de Walk of Fame waar cowboys en dergelijke hun welverdiende ster op de grond hebben liggen. Via Dallas reden we naar door de staten Oklahoma, Arkansas, Iowa, Nebraska en Kansas (nummer 42) terug naar Oklahoma, waar we nu zijn.

We bezochten in deze staten niks, behalve in Nebraska, waar we emigrant Peter Kok bezochten. Hij komt oorspronkelijk uit Veen in Noord Brabant, maar na een uitwisseling in Nebraska vond hij het hier zo geweldig en vond hij eveneens een leuke jongedame dat hij hier na de studie afgelopen was weer zo snel mogelijk naartoe vertrok. Hij volgde hier zijn studie en Kok heeft nu twee kinderen. Omdat trucker Gert Broekhuizen, oorspronkelijk uit IJhorst in Drenthe alleen in het weekend thuis is maakten we deze omweg, anders hadden we het efficiënter gedaan. Maar omdat onze tijd in de Verenigde Staten ook maar beperkt is, reden wij wel wat meer kilometers. Broekhuizen gaf ons een duidelijke inkijk in het truckersleven en wij weten nu waarom we zoveel truckers tegenkomen dagelijks. Dat valt binnenkort te lezen in de Meppeler Courant. Het verhaal over Kok is binnenkort in het Altena Nieuws te lezen. Het is het laatste verhaal wat we schrijven tijdens deze wereldreis voor het Altena Nieuws. Het einde komt in zicht. De aankomende week kunnen jullie het verhaal over Dirk Vrugteveen in de FlevoPost verwachten en ook de aankomende week staat Hans Mercx in de Kempenaer. De week daarop volgend komt het verhaal over Leonard van Dijk in de Kempenaer en Lian Lingbeek in de FlevoPost.

Voordat we bij Gert Broekhuizen aankwamen, reden we verkeerd. We konden het niet vinden. Hij woonde op een straat die vaker in het stadje bleek te bestaan. Wat deden wij? Wij belden bij iemand aan om te vragen of hij Gert kende.. Degene deed niet open. We parkeerden onze auto op het einde van zijn oprit om de weg vrij te houden, terwijl we zo op internet nog eens goed konden checken of we goed zaten. Wij hebben een navigatie op een app en die app verwerkt geen huisnummers.. Vandaar.. Kirsten had snel haar internet aangezet. Na een tijdje zoeken hadden we duidelijkheid, maar toen we weg wilden rijden stond er ineens een huiseigenaar naar ons te schreeuwen. Keihard.. De auto was al gestart, dus wat doen we? Rijden we keihard weg? Henk stapte uit. De man kwam heel agressief over, maar Henk bood snel zijn excuses aan en zei dat we er niet vandaan kwamen. Hij kalmeerde al wat. We zijn op zoek naar Gert Broekhuizen.. zei Henk, maar dat klonk de man niet bekend in de oren (Gert woont er nog maar een jaar). Hij gaf ons advies. De man deed de deur niet open, omdat hij zich aan het omkleden was. Hij kreeg niet zo vaak visite. We hadden voorafgaand aan onze Amerika reis al wat verhalen gehoord over rednecks die niet gediend zijn van onbekenden op hun terrein.. en dat ze dan vrij snel met een gun op je af komen, maar dat laatste viel gelukkig mee.. Het was wel schrikken. Doen we ook niet weer. We vonden Gert daarna vrij snel..

Toen wij zaterdagavond aankwamen bij Gert Broekhuizen.. en bij hem binnenstapten, wisten we niet wat we zagen. Zijn entree keek door de woonkamer en over de veranda over het vijftig meter lager gelegen meer. Erg mooi. Hij vroeg ons: Hebben jullie zin in een feestje? Wij waren daar zeker voor in, zelfs na een 600 kilometer rit. Kom maar op. Gert en zijn vrouw Dina namen ons mee de 88 traptreden naar beneden en m. we kwamen uit bij hun bootdock. We namen plaats in de boot en we voeren naar de overkant van de het meer. Gert parkeerde de boot op het grind aan de overkant en legde de noot bast aan een tak. Niet veel later n kwamen daar twee golfkarretjes aan gescheurd door de bosjes. Ze kwamen ons ophalen. Het was vervolgens een ritje van vijf minuten door het bos naar de woning van Mike. Een hippie of eerder hillbilly met een zeer lange baard en een soort gelijk bos haar. Wat een figuur. Met rednecks, bikers, inclusief bikers for Trump tshirts, jongeren, ouderen en een Halloween verkleedde man. De muziek stond erg hard en er was eten aanwezig. Wat een gezelligheid.

Helaas moesten we ook van deze emigranten wegens onze tijdsdruk de volgende dag alweer afscheid nemen. We reden naar Oklahoma City om de volgende dag naar Texas te rijden.. en naar New Mexico.. en naar Colorado. Vanaf daar zullen we meer tijd per staat hebben.

Groeten Henk en Kirsten