De Goldrush route zuid
Door: Henk en Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Henk en Kirsten
29 Augustus 2016 | Verenigde Staten, Haines
Daar reden we toch over een mooie highway. Hij is dan wel geheel gravel, maar hij voert over de heuveltoppen van noord Yukon. We hebben het over de Top of the World Highway. Wat een prachtige uitzichten. Deze weg -hoe durven ze het een highway te noemen- leidt je vanaf de grens met Alaska naar het mooie mijnstadje Dawson City. Onderweg kijk je uit over heuvels die op de rolling hills van Schotland lijken. Je komt uit bij de brede Yukon River, zonder brug. Er gaat een ferry, gratis. En na deze ferry ben je vrijwel meteen in Dawson City.
Dawson City is één van onze favoriete steden die wij tijdens onze reis tot nu toe tegen zijn gekomen. Je waant je er echt in eind 1800, begin 1900. Er liggen nog steeds geen verharde wegen in het stadje en alle gebouwen aan de zandweggetjes dateren uit de jaren dat er een goldrush was. Er is een casino’tje genaamd Diamond Tooth Girdies, waar je in het casino, als je wilt nog voor centen kunt gokken. Je hoeft dan ook maar één cent in te zetten. Heel leuk werd het toen we binnen kwamen. Er werden can can shows gegeven en het personeel was stuk voor stuk gekleed in oude kleding van toen. Er schijnen nog twee leuke kroegjes te zijn. Er varen tevens oude boten als rondvaartboten. Het zijn de boten met oude waterratten erachter om zich te verplaatsen. Super mooi. Daarnaast is er nog een plaats aan de rivier waar zeven van die boten gestrand zijn in de jaren 1900. Je kunt er gratis goud zoeken in de rivier en je zit 600 kilometer van de dichtstbijzijnde stad. Er zijn onderweg misschien twee kleine dorpjes. Wat een prachtige stadje. We kunnen het iedereen aanraden.
Veertig kilometer uit Dawson City is een afslag naar het noorden. Deze weg heet de Dempster Highway, ook geheel van gravel en de slechtste weg die wij in noord Amerika hebben gezien tot nu toe. Dat kan liggen aan de hevige regenval van een week er voor. Er waren mensen onderweg die vast hebben gezeten voor 18 ure. Dat was omdat er wegdelen waren weggespoeld. De hulpdiensten en wegenbouwers moesten er helemaal naartoe om ze te redden en om er te komen tussendoor eerst andere delen repareren. Als je dus op deze weg strand ben je de pineut. De Dempster Gi Highway leidt ook naar de noordpoolcirkel en door naar de Arctic Ocean. De highway was nog steeds gestremd, maar je kon tot 100 kilometer rijden. Dat was tot het Tombstone Territorial Park, een park waar allemaal mooie bergentoppen als grafstenen gevormd zijn. Prachtig, maar toen wij eenmaal zover gereden hadden, bleek dat we er niet naartoe konden. Er was alleen een hike van twee dagen mogelijk naar het eerste punt. Om nog mooiere punten te bekijken moet je een paar dagen hiken. Daar hadden wij de equipment niet voor, dus hebben wij een hike naar een uitzicht over de grafstenen gedaan. Ook al mooi, maar lang niet zo mooi als de volledige hikes. Helaas. We reden terug via de onverharde weg en reden die dag helemaal naar Whitehorse, waar we ongeveer de hele dag over deden. De weg van Whitehorse naar Dawson City is trouwens wel verhard.
Na een nachtje geslapen te hebben bij de oude vertrouwde Wal Mart reden we richting de Haines Junction. Daar namen we de afslag naar Haines, wat ook in Alaska ligt. Daar kun je vanuit het main land van Alaska niet komen via de weg. Je moet door Yukon. Wat wij in Haines gingen doen? We hadden gelezen dat de Haines Highway een mooie weg was. We wilden eigenlijk dat stuk rijden en met de ferry (wel betaald) naar Skagway, maar toen we de prijs daarvan zagen bedachten we ons snel. We reden voor één achtste van dat geld wel dezelfde weg terug.
Haines lijkt op het eerste gezicht niet fantastisch, maar als je even bij het visitor center bent geweest, krijg je een goede indruk van hoe het in er daar elkaar steekt. In Haines leven normaal driehonderd bald eagles, maar in de winter komen daar duizenden bij. Waarom? Omdat er onder de rivier in Haines een warmwaterbron zit wat de rivier als enige in de regio onbevroren houdt, zodat de zeearenden rustig hun dagelijkse visje kunnen eten. Daar hadden we nu weinig aan. Toch waren er een aardig aantal aanwezig. Het zal in de winter zeker wel de moeite waard zijn. Het was op het moment dat wij er waren spawning season voor de zalmen. Ze vissen komen terug naar hun geboorteplaats om ook hun eitjes daar te leggen. Dat is een feest voor de beren, zoals we ook vorig jaar september in Bella Coola zagen. Daar genoten we van de vele Grizzlyberen die aan het vissen waren. In Haines zagen we er drie. Een moeder met twee cups, wat één van onze mooiste berenfoto’s opleverde (zie foto’s). We stonden er op een mooie boscamping in Chillkoot. Aan de andere kant van Hainses ligt Chillkat. Daar is het mogelijk om uit te kijken over de oceaan, waar je mogelijk orca’s en walvissen kunt zien spelen. Die zijn dan wel ver weg. Haines is leuk en de moeite waard.
We reden terug naar Whitehorse, waar we weer helemaal terug via de Alaska Highway bijna tot aan Watson Lake moesten rijden voor de eerste afslag naar het zuiden. We reden British Columbia weer in. Wat een verschrikkelijk weinig wegen in deze regio.
We reden nu via de Cassiar Highway naar beneden. Dat is een iets mooiere weg. We reden via het plaatsje Jade City, waar het gesteente jade veel wordt gevonden. Wederom een goed idee op een zondag; Jade Feaver op History Channel. Verderop de highway begon het wat mooiere gedeelte. Daar komen de bergen weer langzaam tevoorschijn. Het hoogtepunt was de Salmon Glacier. Dat is eigenlijk ook het enige echte mooie punt van de weg. Het is weer zover. We moesten weer terug naar Alaksa. Ja, Alaska reikt helemaal tot in British Columbia. We moesten bij het plaatsje Steward in British Columbia (aan deze weg zijn overigens ook mooie gletsjers te zien) door naar Hyder, Alaska. De gletsjer ligt in British Columbia, maar je moet door Alaska heen om er te kunnen komen. In Hyder is geen Amerikaanse grenscontrole. Het is dus mogelijk om zonder visum naar Amerika te reizen. We reden door het dorpje, waar je ook echt geen kant op kunt, behalve terug rijden. En mensen wonen er ook bijna niet. We denken rond de tien. We reden over een weg die na minder dan vijf minuten over ging in gravel. We dachten dat we dat nu wel eens gehad zouden hebben. Na een paar kilometer zagen we de gletsjer al tevoorschijn komen. Daar was hij al, maar hoe kan dat? Het uitzichtpunt is nog wel veertig kilometer verderop. Dat was echt niet normaal. De gletsjer was mega. We reden er wel twintig kilometer naast voordat we uiteindelijk het uitkijkpunt bereikten. Wat een massa. Niet normaal. En de gletsjer had ook nog mooie golflijnen erin zitten, zodat je kunt zien hoe hij ‘stroomt’. Echt, wat een uitzicht. Vanaf het uitkijkpunt gaat de gletsjer de bocht om en stroomt hij nog eens iets van tien kilometer verder. Op de foto kun je zien hoe groot hij is. Maar in werkelijkheid lijkt het een beetje onwerkelijk. We denken weer aan één van de mooiere uitzichtpunten tijdens de reis. We staan telkens weer versteld van hoe mooi deze wereld is. Via Hyder reden we weer terug. Dit keer kregen we wel een grenscontrole om Canada in te komen. Dat sloeg nergens op. Maar goed, we kwamen weer binnen.
We sliepen de dag erop in Dawson Creek om de volgende dag eindelijk weer eens bij emigranten langs te gaan. Gerrit en Didy Konstapel uit De Wijk in Drenthe wonen tegenwoordig in Spirit River. Dat ligt in het noorden van Alberta. Dit verhaal is af, maar nog niet gepubliceerd. We vervolgden onze reis naar Canmore, wederom via de Icefields Parkway. De kortste route, maar zeker niet de snelste bleek omdat we onderweg twee zwarte beren langs de weg zagen, een eland, twee berggeiten, een big horn sheep, twee herten en een elk. Dat zorgde voor heel wat vertraging. Iedereen stond langs de weg. Een mooi moment om op te maken hoeveel beesten wij gezien hebben. We doen alleen de big three, de beren en de elanden. Op één staat de eland. Die hebben we 19 keer gezien. Op twee de Grizzly, met 17 keer en de zwarte beer kwam 14 keer voor ons tevoorschijn. In Canmore hadden we met onze vrienden afgesproken. Dat was erg leuk. Ze zijn bijna allemaal klaar met het werken nu. Twee vrienden gaan zelfs trouwen. De jongen heeft het meisje ten huwelijk gevraagd tijdens een mooie hike. We aten hamburgers en dronken wat.
Het was de volgende dag nog één keer tijd voor de Johnston Canyon, onze derde keer. Daar zit namelijk nog een hidden gem die wij moesten zien. Het gaat om een verstopte grot op een bepaald punt van de hike, niet voor niets met de naam verborgen grot. Deze grot kijkt uit op een waterval en het water wat er af stroomt maakt een hele mooie bocht om een scherp uitgesleten rots. Uiteraard in de foto’s.
We reden na deze hike eindelijk richting het oosten. Tot snel
Groeten Henk en Kirsten
-
29 Augustus 2016 - 11:15
Geert Veen:
Hoi Henk en Kirsten,
Wat een slechte wegen hebben ze daar, zo te lezen.
Dan zul je ook wel met aangepaste snelheid moeten rijden vermoed ik.
Niet echt rijk geworden van het goud zoeken, maar zeker een mooie ervaring.
Mvg,
Hennie en Geert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley