Alaska

Tok, Alaska. Dat is waar we op 1 augustus het Visitor Center binnenliepen voor advies. We waren een dag te vroeg in Alaska door de ietwat tegenvallende uitzichten en bezienswaardigheden aan de Alaska Highway. Henk is op 2 augustus jarig, dus vroegen we de medewerkster van het Visitor Center hoe we onze dag het beste konden vullen. Ze kwam met de volgende ideeën: We hebben een leuke giftshop met zelfgemaakte gifts. Jullie kunnen fudge kopen bij de mensen op de hoek. Ze maken het zelf óf jullie kunnen naar het museum van Tok. We keken elkaar aan en we dachten hetzelfde.. We kwamen niet naar Alaska om fudge te eten. Hartstikke lekker natuurlijk, maar liever niet als dag vullend programma op Henk zijn verjaardag. En ook een museum over de historie van Tok.. leek ons net niks. Iets verderop ligt het dorpje Chicken. Tok, Chicken, Chicken, Tok. Dat zal een mooie historie hebben.. Wij gaan onze kostbare tijd liever in de natuur besteden. Verder was er weinig te doen in Tok, dus namen we alvast de afslag richting Valdez, de stad van de olie. Maar ook de stad van de Prince William Sound, een natuurgebied met fjorden, veel wildlife en gletsjers die af en toe tot in de zee reiken.

Natuur en olie, gaat dat samen? Alleen als er goede afspraken worden gemaakt tussen de overheid en de oliemaatschappij. Ergens eind jaren tachtig / begin jaren negentig vond een olieramp plaats in de Prince William Sound, waarbij meer dan 50.000 vogels omkwamen. De zee lag vol met olie. Sindsdien mogen er geen grote tankers meer komen en mag afvalwater niet meer in de oceaan gedumpt worden. Het gaat nu erg goed met de natuur in de Prince William Sound al zijn bij de Kenai Fjords nog altijd olierestanten te vinden. Het brengt wat met zich mee zo’n ramp. Het kan dus samen gaan.. met afspraken. Maar waarom nou metropool Valdez, waar slechts drie- tot vierduizend mensen wonen als grootste oliehaven maken? Dat is niet zo moeilijk uit te leggen. Valdez heeft de enige haven van Alaska die niet bevriest in de winter. Alles bevriest in Valdez. Watervallen, er valt tien meter sneeuw, maar de zee blijft bevaarbaar. Vreemd, maar waar. In de achttien opslagtanks aan de wal in Valdez passen zo’n 215.000 barrels met olie. Dat is heel wat.. Het volgende feitje is even schrikken. Hoelang denk je dat het duurt voordat alleen de Verenigde Staten deze hoeveelheid heeft verbruikt? Precies, niet lang. Slechts acht uurtjes! Het is niet te geloven. Je kunt begrijpen dat de olietankers af en aan varen. En de pijplijn, waarmee de olie aan wordt geleverd komt rechtstreeks uit Prudhoe Bay, aan de Arctic Ocean. Dat is duizenden kilometers verderop. We komen er later op terug.
Ja, in Valdez vierde vierde Henk zijn verjaardag. Maar die verjaardag vulden wij niet met olie. We reden in de ochtend vanaf onze gratis kampeerplaats (je mag in Alaska overal gratis kamperen, tenzij anders staat aangegeven) naar de Worthington Glacier. Een gletsjer die vanaf de Richardson Highway erg goed te zien is. Je mag er vlakbij parkeren en helemaal naar de voet lopen. Dat was erg mooi. We voelden aan de gletsjer en er was zelfs een ijsgrot te bewonderen vanaf dichtbij. Daaruit stroomde een waterval. Het was op eigen risico, maar als je niet te dichtbij komt, kan er niks gebeuren. Je loopt er niet op, wat overigens ook op eigen risico mag. Dat deden wij niet, omdat we voor de volgende dag een tour geboekt hadden.. het lopen over de Matanuska Glacier.
Na de Worthington Glacier reden wij via de Richardson Highway richting Valdez. Onderweg genoten we van de uitzichten. We kwamen langs de Bridal Veil Falls. Die valt in iets van vier of vijf bogen naar beneden, als een sluier, wat de naam al doet vermoeden. Toen we ’s middags aankwamen in Valdez boekten we een hotel, waar we eindelijk weer eens over wifi beschikten. Dat was op Kirsten haar verjaardag, twee weken eerder in Yellowstone National Park wel anders. Daar sliepen we in een hutje zonder stromend water. Ook een leuke belevenis. We aten in Valdez ‘s avonds kingcrab en zalm. De kingcrab komt vers uit de Beringzee . En dat was me toch lekker! Het was een topverjaardag.. met voor de rest van de dag veel regen. En als iemand benieuwd is hoe de kingcrab wordt gevangen.. het programma Deadliest Catch van Discovery Channel is zeer de moeite waard.

De Matanuska Glacier, de makkelijkst te bereiken gletsjer van Alaska. We liepen erop met een gids, maar wat wij niet wisten is dat je er zonder gids ook op mag. Het enige wat je nodig hebt zijn snowpicks onder je schoenen (handig, maar niet verplicht). Dan moet je twintig dollar entree betalen en dan mag je er vrij op lopen. Wij hadden een vier uur durende tour, die vlakbij de voet van de gletsjer begon. Het was ontzettend mooi. We betaalden iets meer dan de mensen die twintig dollar betaalden, maar we liepen er wel een stuk veiliger overheen. Er loopt namelijk een stroom smeltwater onder de gletsjer door en op sommige plekken is het ijs dun. Er staan bordjes bij dat bezoekers tot een bepaald punt mogen lopen, maar daar houden ze zich niet allemaal aan. We zagen een gletsjermeer op de gletsjer en super blauw ijs. Erg mooi allemaal. Maar als we het over konden doen waren we toch zonder de gids gegaan. Het was zo druk op de gletsjer met tours dat het publiek dat op er op eigen houtje was, de tour volgde en dus ook veilig liep. We hadden dus zo ‘gratis’ achter een tour aan kunnen lopen en hetzelfde kunnen zien.
Op 4 augustus deden we iets heel bijzonders. De LuLu Belle Columbia Glacier Tour. Het is hier één en al gletsjer, maar de Columbia Glacier stroomt de zee in. Om 11 uur ’s ochtends gingen we aan boord van de LuLu Belle, een boot van een familie die in Valdez woont. De eigenaar geeft zelf de tours en barst van de informatie. Van de tour, die normaal acht uren zou duren (het werd uiteindelijk tien uren vanwege wilfdlife die we achterna vaarden) praatte de eigenaar maar liefst acht uren. Hij vertelde over van alles. Over historie, over olie, over wildlife, over de gletsjers en hoe het er in de winter in Valdez aan toe gaat. Heel interessant allemaal. Ook de manier waarop de man alles vertelt was erg aangenaam. Hij wist alles. Hij wilde echt dat je een goede beleving en indruk kreeg van Valdez en vooral het natuurschoon van de Prince William Sound. We vaarden tussen vissersbootjes door. De man gaf uitleg over de vissers die naar de Beringzee gingen, de gevaarlijkste zee ter wereld. En hij gaf uitleg over wat wel en wat niet gevist mag worden en wanneer. De eerste stop was bij de Anderson Falls. Deze waterval valt vanaf een bergtop in de zee. Erg mooi. Meteen daarna volgde een grot waar we puffins, oftewel papegaaiduikers konden bewonderen. We zagen ze niet. De eigenaar deed echter z’n best voor de passagiers en liet één van de personeelsleden aangeven hoever hij met zijn prachtige boot bij de rotsen vandaan zat. Hij ging zelfs tot iets van dertig centimeter op een gegeven moment. Doe dat maar eens met golven. Hij nam echt een risico voor ons. We zagen ze nog niet, maar even verderop zaten veel puffins. Wat een leuke beestjes. Op naar de gletsjer. We zagen onderweg nog twee soorten walvissen. Een springende humpback en een minke walvis. Die laatste was erg schuw, dus we voeren door. We zagen zee otters. Daar moet ik overigens nog even wat over vertellen. Die zee otters hebben helemaal geen leuk leven. Ze hebben, anders dan zeehonden en –leeuwen geen vet op zich zitten. Amper. Dus wat vertelde de eigenaar van de boot? De zee otters moeten continu in beweging blijven om het warm te houden. Ze eten de hele dag zalm om zo maar wat vet binnen te krijgen. Ze rusten even op een ijsschots en ze moeten weer door. De zeehonden en –leeuwen zie je het merendeel van de tijd uitrusten.

Dat personeelslid waar we het over hadden was trouwens een meisje, één van de drie. Samen runnen ze een restaurantje aan boord van het kleine schip. Een heel knusse boel allemaal. Na ongeveer anderhalf uur varen kwamen er steeds meer ijsbergen in zicht. En na een tijdje kwamen er heel veel schotsen op ons pad. De eigenaar voer echter maar door en duwde de schotsen allemaal aan de kant. Zo kunnen we de gletsjer nog niet zien, zei hij. We voeren uiteindelijk een uur door de ijsmassa heen tot de gletsjer in zicht kwam. Daar zagen we zeehonden op de ijsschotsen liggen. Het was daar te koud voor de zee otters. De gletsjer is enorm. We bleven er een uur liggen om van de mooie gletsjer, de kalmte en klotsende zee te genieten. Wat een blauw ijs. Soms brak er een stuk af en kwam er een enorme vloedgolf vrij. Fantastisch. Af en toe moesten we even weer opwarmen binnen om daarna weer van het natuurschoon te kunnen genieten buiten. Het was er ongeveer -1. Dit was van onze hele wereldreis tot nu toe de beste en één van de mooiste tours.
We maakten ons na de tour gereed voor de reis naar Anchorage, waar we de volgende dag arriveerden. Onderweg zagen we mooie dingen op de Glenn Highway. Uitstekende bergen en mooie landschappen. Af en toe een oude, verlaten totempaal. Anchorage zelf is groot. Verreweg de grootste stad van Alaska. Er is alleen niet veel voor toeristen. Er is een mall en een winkelstraat met souvenirs en aan de weg naar Seward en Homer zagen we een mooie boardwalk. Dat hoort ook nog bij Anchorage. Op bepaalde dagdelen zie je er een beer of een eland als je geluk hebt. Anders eendjes. Wij waren in Anchorage om even te internetten. Dat was alles eigenlijk. We zochten nog naar een tshirt of een vest van Alaska, maar in Amerika hebben ze van die maten waar normale mensen niet in passen. Niks gekocht dus, op een pet voor Kirsten na. Niet veel later reden we door naar Seward. Homer is ook mooi. Er zitten veel beren en eagles, maar die hopen wij later nog te zien. Seward was dichterbij en had een mooiere weg tussen de bergen door werd op internet omschreven. We vonden het niet tegenvallen. Seward zelf was ook leuk. We zagen onze vijfde en zesde eland er in de schemering. De vierde zagen we vlakbij Tok. Die rende de weg over. Het verveelt nooit. We zijn de volgende dag door Seward gereden en we hebben de haven bekeken. Het was tijd om door te rijden naar Denali National Park, waar we een tour hadden geboekt voor de volgende dag.

We reden door het park met een bus van het park, de enige manier om je het park te bekijken. Het is een shuttle, waar de chauffeur genoeg commentaar geeft. Je kunt er overal uit waar je wil, maar dat is niet echt nodig. Hikes zijn er niet echt. Je moet je eigen pad banen, dus als je gaat, ga goed voorbereid. Het stikt er daarnaast ook van de beren. Wij zagen niet ver na het starten van de tour een beer op een berg lopen. Dat doet de shuttle ook. Stoppen voor alle wildlife. Alle raampjes kunnen open, dus dat is mooi meegenomen. We mochten er niet uit, wat logisch is met zoveel mensen. De beren in Denali hebben overigens geen mooie, bruine kleur, maar bruin met lange witte haren. Het zijn geen spirit bears, zoals ze die ook hebben in de Inside Passage, maar het komt door de zalm. Door zalm te eten krijgen beren hun mooie, bruine kleur. De beren in Denali krijgen geen zalm, omdat er geen zalm kan leven in de ondiepe riviertjes die vol met klei zitten. De beren zien er dus ietwat verwaarloosd uit, maar dat zijn ze absoluut niet. Pas op als je hier gaat hiken. Doe jet met minimaal vier en het liefst in groepen van zes. Je hoort niet vaak dat er mensen opgegeten worden door beren, maar onze chauffeur had een paar fraaie verhalen. Wij zijn er maar nergens uit gegaan, op wat tussenstops na. We hebben erg genoten van de vele wildlife die we zagen. We zagen twintig caribou. Vier beren, waaronder een moeder beer met twee kleintjes vlakbij de bus. We zagen vijf elanden en vier witte mountain sheep. De big four van Denali National Park. En hoe verder je het park in rijdt, hoe mooier de scenery wordt. De bergen beginnen als het ware te groeien en het eindpunt van onze tour had uitzicht op de hoogste berg van heel Noord Amerika, de Denali. Ook wel Mount Mc Kinley genoemd. Deze berg is iets hoger dan zes kilometer. Wij zagen hem niet, want de berg zat in de wolken. Er wordt gezegd dat ongeveer dertig procent van de bezoekers de berg kan zien, vanwege de wolken. We stonden twee nachten op de erg mooie camping Riley Creek, net in het park. Je mag als bezoeker de eerste vijftien mile het park in rijden, dus zijn we op de tweede dag nog even gaan kijken naar de elanden. Dit keer zagen we er vier, waaronder een grote met een enorm gewei. Wat een prachtige natuur.

De chauffeur had ook nog een verhaal over een jongen die zich aan het eind van de vorige eeuw een zomer wilde afzonderen van het de drukke oostkust van de Verenigde Staten. In de film Into the Wild wordt verfilmd wat er in Denali National Park echt heeft afgespeeld. Een indrukwekkend verhaal. De jongen liepen dagen door de wildernis. Hij vond een oude schoolbus, die jagers daar ooit hebben neergezet voor als schuilplaats. De jongen leefde weken in de bus. Hij at uit de wildernis, maar toen de jongen terug naar huis wilde, was de rivier te diep. Deze rivier heet de Teklanika river. De jongen besloot terug te keren naar de schoolbus en leefde er nog een tijdje tot hij zich vergiste in een blaadje. In de film wordt verteld dat hij een verkeerd besje at, maar in werkelijkheid ging het om een blaadje. Hij werd vergiftigd en hij overleed. Hij maakte zijn laatste zelfportret zittend voor de schoolbus, wat een wereldberoemde foto werd. De jongen hield een dagboek bij, waardoor zijn verhaal werd verteld in een boek en later in de film. Er gaat een hike naar de plek toe. De schoolbus da staat er nog echt. Nee, wees maar gerust. Wij hebben deze hike niet gedaan. Rangers willen er geen informatie over geven. De hike is te gevaarlijk. De laatste mensen die er naartoe liepen moesten gered worden. Je steekt twee rivieren over en het stikt ook daar van de beren. Je wordt afgezet n door de bus, na anderhalf uur rijden en vervolgens loop je een dag naar de plek. Je bent bijna verplicht om met zes personen te gaan, want een beer heeft nog nooit een groep van zes mensen of meer aangevallen.

Het stond eigenlijk niet meer in de planning wegens onze geboekte tour in Yoho National Park op 17 augustus. Maar toch hadden we er zin in. Toen we om half drie in de middag in Fairbanks aankwamen, besloten we nog even naar de noordpoolcirkel te rijden. Dat was 312 kilometer verderop. De weg? Gravel! Medeweggebruikers? Iceroadrtruckers, die niet stoppen, omdat ze haast hebben.. en stoppen als je pech hebt? Nee, want dat kost ze geld en benzine (als ze de motor opnieuw moeten starten). Er zijn amper benzinepompen langs deze weg.. En elke keer als je ze tegenkomt krijg je een lading steentjes tegen je voorruit. Dat was een kille bedoening.. en geen pretje. Echt niet, maar toen we eenmaal bezig waren vonden we dat we door moesten zetten. We reden en we reden en onderweg zagen we niks. Er zaten gaten op onverwachte plekken en soms liggen er dikke stenen op de weg. Echt goed opletten dus. De iceroadtruckers zijn overigens ook in het televisieprogramma Ice Road Truckers te zien op de History Channel. Deze mannen rijden in de zomer, maar in de winter gaan ze naar onbegaanbare plekken . Ze rijden over zeeën, naar Tuktoyaktuk, waar geen weg naar toe gaat en ze halen de raarste capriolen uit, om in de winter zoveel mogelijk geld bij elkaar te harken. Soms, als het ijs al een tijd aan het smelten is, moeten ze nog een laatste vracht halen. Ze scheuren dan met een noodgang over de iceroad om de overkant nog te halen met het zware voertuig. Je ziet het ijs soms achter ze wegbreken. Soms zakken ze, omdat ze te langzaam rijden. Kortom, heel spannend.. Met deze mannen deelden we de weg dus. Dat is wat. Een hele belevenis en niet voor herhaling vatbaar. En dat voor één bordje. Naast de weg ligt de pijpleiding waar alle olie doorheen gepompt naar wordt naar Valdez. Gedurende de hele rit zie je hem naast de weg kronkelen én tientallen pomps om de olie maar door te laten pompen. Mocht de olie stil komen te liggen, droogt de ruwe olie op en dan is de hele pijpleiding aan vervanging toe. In de middle of nowhere kwamen we eindelijk op het punt aan waar we de poolcirkel binnen reden. We gingen op de foto met het bordje en we reden weer terug. We zijn weer in Fairbanks aangekomen zonder schade. Wel zat onze hele auto onder het stof.

Net onder Fairbanks ligt het dorpje North Pole. Heeft iemand van jullie ooit een brief naar de Kerstman geschreven? Je voelt hem al aankomen? Precies. Die, brieven komen allemaal terecht in het dorpje North Pole, Alaska. De mensen die er wonen zijn gedurende je de jaren gaan terugschrijven en er werd een soort van Kerststemming gedurende het hele jaar gecreëerd. Er werden straatnamen geïntroduceerd als Santa Claus Lane en St. Nicolas Drive. Er werd straatversiering aangebracht op lantaarnpalen et cetera. De Mc Donalds is zelfs in Kerstsfeer en er kwam een Santa Claus House met souvenirs uit North Pole. En wie vonden we daar? In de ze Kerstwinkel nam de Kerstman allemaal kinderen op schoot, ons dus ook . Vanuit hier hebben we een vroege Kerstkaart verstuurd naar het thuisfront, dus dan weten jullie daar alvast van. Het was erg komisch, helemaal omdat er ook best veel brieven van kinderen hingen in het Santa Claus House.

We reden na deze ervaring door naar het dorpje, Chicken waar we het al we eerder over hadden. We gaan nog een paar Alaska momenten met jullie bespreken, maar dat doen we de volgende keer. We hebben zo’n gevoel dat jullie ogen zo anders dicht gaan vallen.

Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten