Vijf staten in tien dagen

Met de grensovergang van Canada naar de Verenigde Staten kom je ineens in een andere wereld terecht, althans dat vonden wij. Niet alleen de mensen en de wegen, maar ook de gebouwen, de klederdracht en zelfs de dieren zijn anders. Het I’m an American and I’m proud gehalte is hier erg hoog. Overal hangen Amerikaanse vlaggen en we waren nog maar net in Montana en we zagen gieren, prairiehonden en allerlei andere beesten die net aan de andere kant van de grens in geen velden of wegen te bekennen waren. Ooit van pronghorn gehoord? Precies. Wij ook niet. Dat is een soort antilope. Ook trots op zijn identiteit waarschijnlijk.

Ons plan? Dwars door Montana rijden, Noord Dakota aantikken, door naar South Dakota voor Mount Rushmore, dwars door Wyoming naar twee nationale parken, Idaho aantikken en de laatste stop, voordat we teruggaan naar Canada heet Glacier National Park in Montana. Zo gezegd, zo gedaan.

Wij gingen de grens over rond het middaguur. Het enige wat er die dag op het programma stond was rijden. Rijden door Montana, de tweede staat, na Hawaii die wij bezocht hebben. We reden door een prairie waar we weinig tegen kwamen op wat kleine dorpjes en veel landerijen na. Kerkjes voor een gemeenschap van misschien tien mensen en veel horizon. Montana wordt niet voor niets The State of the Big Sky genoemd. Voor degene die daar geïnteresseerd in is. Wij sliepen die nacht op de Parcs camping Rosebud in Forsyth, iets van veertig kilometer voor de grens met North Dakota.

Wij reden niet rechtstreeks naar South Dakota omdat wij een plan hebben. Voor onze volgers, jullie weten waarschijnlijk wel wat hier de bedoeling van is.. Juist. Wij zijn wel zo gek om alle staten van Amerika te bezoeken. Het is het proberen waard. De staten waar weinig te zien is of waar wij niet veel interesse in hebben doen wij zo kort mogelijk aan. Als iemand een tip heeft in een staat, horen wij dat natuurlijk graag.
Een uurtje hebben wij in North Dakota gereden. Dat was voornamelijk veel stof en platteland. En het bordje Welcome to South Dakota. Gelukkig was het niet erg ver naar de bestemming van die dag, Mount Rushmore. Halverwege de dag arriveerden we er. Maar eerst passeerden we een ontzettend leuk en gezellig dorpje, genaamd Stonekey, vlakbij het monument van de vier oud presidenten van Amerika, Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. We betaalden een parkeerplaats en het parkeerbewijs is geldig voor de rest van het jaar. Dus voor de avondceremonie kwamen wij terug. Na een introductie en een praatje over de geschiedenis over wat de vier kopstukken voor het land hebben betekend, was het donker en gingen de spots aan. Daarna volgde het volkslied waar alle aanwezige Amerikanen uit volle borst meezongen. Een mooie belevenis. Wij hebben daarna onze slaapplaats maar opgezocht, die.. die.. die.. nog niet bestond. Waar gaan wij slapen? We probeerden eerst een parcs camping. Die zijn doorgaans een paar dollar. Niet in Amerika. Degene in de Black Hills was iets van 26 dollar. Liever niet. Wij gingen liever twintig miles rijden om gratis te staan. We zochten rond in het nabij gelegen Rapid City, maar zonder wifi konden wij de Wal Mart niet vinden. We zochten verder en reden nog eens tien miles naar het volgende dorp. Het werd intussen al laat en we hadden geen zin om verder te zoeken. Er was een camping, maar die was bijna net zo duur. 26 dollar klinkt niet veel, maar de US dollar is ongeveer evenveel waard als de euro en als je elke nacht op een camping gaat staan, ben je zo door je geld heen. Wij gingen, omdat wij toch een normale auto hebben in het kleine dorpje staan, in een straat met een paar huizen. De parkeerplaats van de ouderenzorg vonden wij er het beste uitzien. Niemand die ons kwaad kon doen. Vast geen beer of een halvezool die daar op ons raam komt tikken.. dachten wij. We lagen net goed en wel of het luchtalarm ging af. Dat was niet goed. Wat zou dat zijn? Een giftige stof in de lucht of een orkaan? Maar het is hier helemaal nooit orkaanseizoen. Een giftige stof? Zal het echt? Wij draaiden de radio aan, maar een nieuwszender was niet te vinden. Het oorverdovende luchtalarm ging nog een keer af. Na het alarm bleef het rustig op straat. Niemand te horen. Geen auto’s. Zou iedereen onder zijn tafel zijn gekropen? En zijn ramen hebben gesloten? Wij konden dat niet doen. Wij konden moeilijk onder ons bed gaan liggen. En het raam dicht doen? Nee, dan hadden wij geen frisse lucht. Wij bleven naar het plafond staren, wat misschien dom was. Het alarm ging nog een keer af. En dat was meteen de laatste keer. Wij vielen langzaam in slaap, terwijl we onweer in de verte hoorden. Het zal toch niet echt? Wij werden een uur later weer wakker van de knallen boven ons. Het was een hevig, maar korte onweersbui. Echt, verder was er niets aan de hand. Moesten ze eens in Nederland flikken om 00:30 uur. Het luchtalarm laten afgaan tot drie keer toe voor onweer . Wij hebben er smakelijk om gelachen..

Het is tijd voor nog een kunstwerk die uit bestaande rotsen wordt gekerfd. Ongeveer 15 miles (alles gaat in miles in de Verenigde Staten) bij Mount Rushmore vandaan zijn een groep beeldhouwers bezig met een monument voor Crazy Horse, de beroemdste Indiaan van de regio. Waar Mount Rushmore door de overheid gefinancierd werd, is Crazy Horse dat niet. De overheid wil wel helpen, maar de gemeenschap staat dat niet toe. In 1938 is het idee ontstaan, maar in 1952 zijn ze er mee begonnen. Een opperhoofd vroeg een beeldhouwer om het kunstwerk te maken. Zonder enig vermogen begon hij en tot zijn dood heeft hij eraan gewerkt. Toen waren er eigenlijk alleen nog maar delen rots opgeblazen om de rots in vorm te krijgen voor het uiteindelijke beeld. De familie van de inmiddels overleden beeldhouwer hebben zijn levensmissie in handen genomen. De man die tien kinderen op de wereld zette, wist vijf kinderen zo enthousiast te maken om mee te helpen. Zij beheren de plaats en de voortgang van het mega grote kunstwerk nu. Alleen in het hoofd van Crazy Horse past heel Mount Rushmore. Zo groot wordt het Indianen monument. Crazy Horse zit op een paard en hij wijst voor zich uit. Het moet uiteindelijk een ontzettend mooi kunstwerk worden, maar voordat het af is zijn er wel tientallen jaren voorbij. Met het mega centrum er omheen met verschillende mogelijkheden probeert de familie zoveel mogelijk geld op te halen. Zo zijn er tours te boeken naar dichtbij het kunstwerk, maar ook op het kunstwerk. Er is een entree en prijs om het beeld überhaupt te kunnen zien en er is natuurlijk een winkel bij. Zo lukt het ze aardig de boel te bekostigen en wat een prestatie heeft de familie nu al geleverd. Het gezicht van Crazy Horse was pas in 2002 af, vijftig jaar na de start. Dat belooft wat.

Iets buiten de Black Hills ligt een grote vindplaats van mammoeten. De grootste vindplaats ter wereld waar de mammoeten zo blijven liggen zoals ze gevonden worden. Op dit moment hebben ze maar liefst 62 mammoeten gevonden en ze verwachten er nog veel meer te vinden. Archeologen zijn elke dag bezig met opgravingen. Dus ook toen wij er waren werden er weer nieuwe dingen gevonden. Heel bijzonder. En alsof dat nog niet genoeg was, reden we in Wyoming, staat vier van de Amerikaanse roadtrip, naar de Devil’s Tower, een heel vreemd rechtopstaande steen. We reden daarna nog een stukje verder om de volgende dag in Grand Teton National Park te kunnen beginnen.

Grand Teton National Park is een redelijk klein National Park. Het gaat om de hoogste peak, de Grand Teton. De andere peaks er omheen maken een mooie rotswand. We zijn daar twee dagen gebleven. Het is de spot in Noord Amerika om mooses te spotten, oftewel de eland, maar wij hebben ze niet kunnen ontdekken. Wel zagen we twee hele mooie oude schuurtjes aan de Mormom Row, een straat in het National Park. De twee schuurtjes en de landerijen er omheen met de Grand Teton en zijn zusjes op de achtergrond maken een heel mooi plaatje. Zie foto’s. Verder hebben wij een ronde gemaakt langs wat meertjes, waarna we naar Yellowstone National Park reden. Dat was niet heel ver rijden. Na ongeveer twintig miles begon het park. Dus als je er ooit komt, vergeet dan Grand Teton National Park niet. En mocht je dan net als ons rondrijden in een campervan of een busje? Dan kan ik zeker aanraden om in het nationale park omhoog (de Antelope Flats Road) te rijden tot in het National Forest. Rijd door tot het asfalt ophoudt. Dan begint het Bridger - Teton National Forest, waar je gratis mag kamperen. En je hebt het beste uitzicht. De gravel duurt niet lang. Maximaal een paar honderd meter..

Op naar Yellowstone, het oudste National Park ter wereld. Wat hebben we daar ook lang naar uitgekeken. Er waren meer die zo dachten. We hebben het nog nooit zo druk gezien in een National Park. We moesten op een gegeven moment zelfs wachten om van de camping AF te gaan. We stonden ongeveer 45 minuten in de file om weer op de openbare weg te komen. Gelukkig is het park ontzettend groot (ongeveer 150 bij 150 kilometer). Anders was het er echt niet om uit te houden. Alle parkeerplaatsen waren praktisch vol en het was dringen om de plaatsen in het park te bekijken. Ga nooit in hoog zomer. En als je dat wel doet, ga dan niet tussen 10 en 16 uur. Daarvoor of daarna wordt het beter. Wij hebben ons best gedaan en we sliepen de tweede en derde nacht in een mooie cabin. We hebben alles kunnen zien. Wat wij heel bijzonder vonden aan dit park is dat alle gebieden zo verschillend zijn. Zo heb je een gebied met geisers, een gebied met warmwaterbronnen, een gebied met gekleurde meren en daar tussenin alle wildlife. Ontzettend veel herten en bizons en we zagen nog een moederbeer met twee kleintjes. De twee kleintjes waren aan het rondrennen en in de boom aan het klimmen. Fantastisch om te zien. Ook was een er nog een mooie vallei.. de Lamar Valley met veel pronghorns, bizons en wolven. Ook een super mooi punt is de canyon met watervallen. Ga na de lower waterfall en loop ook even Uncle Tom’s Trail, driekwart naar beneden in de canyon. Erg mooi allemaal. We kregen er geen genoeg van, maar we moesten weer door.

Even via de westelijke uitgang van het park door Idaho voor tien minuten en omhoog in Monatana, op naar Glacier National Park. Onderweg kwamen we langs een grote en bekende ghosttown, genaamd Nevada City. Deze oude mijnstad is ergens halverwege 1900 verlaten. We zagen oude woningen, een kruidenier, een kapsalon, een saloon, een gevangenis, een zadelmakerij en nog wel veertig andere gebouwen. De mooiste is nog in gebruik, het hotel. We reden door richting het Flathead Lake, waar we in het Yellow Bay State Park een lunch namen.

Terug bij de auto startte de auto echter niet meer. Hij maakte helemaal geen geluid meer. Alle lampjes bleven uit na het omdraaien van de sleutel. Gelukkig stonden we op een recreatieplaats. Er was een kinderfeestje gaande en er was een camping gevestigd, de kleinste camping van Montana. Het had vier tentplaatsen. Henk liep naar de groep ouders, waarvan de kinderen aan het meer speelden. Henk: Goedemiddag. Wij hebben een probleem met onze auto.. en wij vroegen ons af of iemand van jullie misschien naast ons geparkeerd staat en startkabels bij zich heeft. Meteen kwam iedereen in de benen. Welke auto is van jullie? Wat is er aan de hand? Er kwam een groep mannen aan, maar zij hadden allemaal geen startkabels. Wat dat betreft is de USA iets anders dan Australië, waar iedereen startkabels bij zich heeft. Henk liep naar de campinghost. Hij had wel startkabels en met een grote truck (pickup) tegenover onze auto verbonden we de kabels. Onze auto had echter geen zin om mee te werken.. De man gaf wat gas om de accu wat sneller op te laden. Na een minuut probeerde Kirsten weer contact te maken, maar niks werkte. Dat was vreemd. Na een tijd gaven we op. De mannen waarschuwden ons voor een mogelijk kapotte dynamo en dat zou me toch een zak geld kosten. Wij krabden onszelf even achter de oren. De sheriff kwam langs. Ze vroeg of ze een towtruck, oftewel een sleepwagen moest bellen. Wij schudden ons hoofd en bedankten haar vriendelijk. De vorige dag hadden we net een stel gezien, waarvan de camper gesleept werd en dat kostte veel geld. Na een tijdje, toen de mannen weer vertrokken waren net als de sheriff, besloten we de startkabels terug te geven aan de camping host. Daar stonden we dan. We konden eigenlijk niks beginnen zo. Gelukkig was het 14 uur in de middag en hadden we nog alle tijd. We hadden geen internet of een telefoonnummer van een sleepbedrijf, maar misschien kon de host ons uit de brand helpen. Dat kon hij. Hij adviseerde ons de auto naar een dorp iets verder weg te laten slepen, want daar waren meerdere garages. Wel allemaal hadden ze het erg druk, volgens hem. Hij gaf ons het telefoonnummer en we belden. 125 US dollar, oftewel 125 euro om naar het stadje gesleept te worden, zonder te weten of er plek was. Goed, doen we. We moesten wel. We waren al lang blij dat iemand ons er weg kon halen. Voor hetzelfde geld was het ergens anders gebeurd, op een plek waar niks dichtbij was. Op die plekken komen we ook vaak genoeg. Binnen een uur was de sleepwagen er. De jonge jongen was erg aardig en we hadden een goed gesprek met hem. Hij stelde voor ons naar zijn buurman te brengen, een autogarage waar hij naast woonde en hij vertelde dat de eigenaar nooit ‘nee’ kon zeggen. Dat klonk goed. Toen we er aankwamen (32 km. verderop) bleek dat de man tien dagen achter liep. We dachten even dat we ons minimaal een week in het dorpje Polson moesten vermaken.. Dat viel mee. Hij kon inderdaad geen ‘nee’ zeggen. Hij keek er meteen naar. Geloof het of niet. De auto deed het weer na vijf minuten. Wij stonden versteld. Hij maakte het gratis en we konden weer verder rijden. Hij vond het een kleinigheidje. De auto bleek niks te ‘mankeren’. De accu was er door de vorige eigenaar op een vreemde manier ingebouwd en hij was daardoor los getrild van de kabels. De monteur heeft alles goed vastgezet. Er waren twee accu’s boven op elkaar gezet. Daarom hadden wij niet door dat de kabels los zaten toen we de startkabels aansloten. De buurman blij, wij blij. We sturen de vriendelijke monteur wel een kaartje ergens onderweg. We reden verder en haalden het geplande eindstation van de dag.. De Wal Mart in Kalispell om de volgende dag Glacier National Park te bezoeken.

Wat was dat mooi. We reden de Going-To-The-Sun Highway, één van de mooiere wegen die wij tot nu toe hebben gereden. We vinden nog altijd de Gibb River Road in Western Australia het allermooiste. De Going-To-The-Sun Highway is een bergpas met ontzettend mooie uitzichten over valleien en watervallen. Je kunt trails doen. Je ziet verschillende meren en een hoogtepunt is de Weeping Wall. Dat is een rotswand die een waterval vormt aan het begin van de zomer door het smeltwater. Het water klettert de hele weg over. We deden daarnaast een stukje van de Highline Trail. Een aanrader. De volgende dag hadden we de Iceberg Lake Trail gepland. Daarom sliepen we die nacht in een Indianenreservaat. Alles wordt er gerund door Indianen en dat was te zien. We kwamen een tipi fabriek tegen en de Housing Company was voor tipi’s. Erg geestig.

De Iceberg Lake Trail was erg mooi. Ook weer een aanrader. Op naar Montana en Wyoming iedereen. Wij gaan weer eventjes terug naar Canada! Tot de volgende keer!

Groeten Henk en Kirsten