Na negen maanden werken eindelijk op doorreis

Negen maanden geleden begonnen wij aan onze baan in Canmore. We woonden in een personeelswoning met twee anderen. Het verloop van personeel is hier echter zo groot dat wij de enige twee zijn die al negen maanden in deze woning wonen. De laatste twee, huisgenoot twaalf en dertien zijn ongeveer drie weken geleden vertrokken. Een stel uit.. geen idee.. Hun namen? Geen idee.. En waarom ze vertrokken? Ze hadden de baan bekeken. De twee daarvoor.. waren twee meisjes. Wie stopt er nou ook twee meisjes in een kamertje van vier bij vier? Zij hadden het ook snel bekeken. De twee daarvoor werden ontslagen. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nu hebben we een jongen in ons huis wonen. In drie weken hebben we hem al twee keer gezien.. Je maakt wat personen mee.. Wij hielden vol. De reden daarvoor is met name dat we hierna niet meer mogen werken op een working holiday visum. We hebben dus zoveel mogelijk gespaard.. en daar gaan we nu van op doorreis.

Eerst willen wij het nog even hebben over de afgelopen maand. Toen Henk zijn ouders doorreisden van Calgary naar Vancouver zijn wij gaan hiken op Yamnuska op onze vrije dag. Het was niet al te mooi weer, een beetje wisselvallig. De Yamnuska Trail is onze achtste bergbeklimming, een klim van 900 meter.

Het was de meest avontuurlijke hike die we tot nu toe gedaan hebben. We moesten veel scramblen (klimmen op een helling met veel losse stenen) en op een gegeven moment kwam er een ketting aan te pas, waar je je aan vast moest houden om niet van de cliff te vallen. Op de terugweg beleefden we echter het meest avontuurlijke van de hike. Toen we uit de rotsen liepen en de bomen weer naderden, liepen we een stukje over grasland. We hoorden een tak knappen en dan schrik je automatisch, omdat het zomaar een beer kan zijn. We zitten tenslotte in bearcountry. We keken een paar seconden angstig om ons heen, net als op de heenweg. Meestal is het een hert of een eekhoorn, maar niet veel later kwam daar dit keer een enorme Grizzlybeer aan wandelen. Hij liep op ongeveer dertig meter van ons af. Het was de eerste Grizzly die we tijdens een hike zagen. Voor het eerst zaten we niet in een auto of aan de overkant van de rivier. Dit keer was het slechts wat gras dat tussen ons en de beer in zat. De beer liep door en leek niet geïnteresseerd. Normaal zou ik zeggen, zie foto’s, maar nee.. Op de terugweg was het een beetje regenachtig, dus hadden we onze camera in de rugzak gedaan. Henk vroeg Kirsten nog om de camera te pakken, wat ze deed, maar toen ze hem had gepakt, was de beer al te ver weg en achter de bomen verdwenen. Kirsten was daarna honderd meter verderop en Henk besloot ook maar door te lopen. Het is niet verstandig om hem alsnog achterna te lopen. Wildlife moet je met rust laten. Stel je voor dat hij wel ineens agressief wordt. Dan ben je de pineut. Daarbij komt dat het op dat moment het seizoen was dat de babybeertjes geboren werden. Een collega heeft laatst ook een beer gezien op dezelfde hike, maar dat was een kleintje. Je moet voorkomen dat je tussen de moeder en het jong in komt te staan. Die lopen vaak nogal wat meters bij elkaar vandaan, dus je weet maar nooit. Het was eng, maar een ontzettend mooie ervaring. De uitzichten zijn vanaf Yamnuska ook trouwens. Het is de eerste berg van de Canadian Rockies vanaf de Calgary-kant. Aan de oostzijde is het dus redelijk vlak. En vanaf de top zie je een meer in de vorm van een hart.

Op een onverwachte dag vrij, zijn we even naar de Icefields Parkway gereden, één van de mooiste wegen ter wereld. Een route met torenhoge bergen, waar het in vergelijking met de rotswanden, kleine weggetje tussendoor baant. Onderweg zie je mooie uitzichten op meren, gletsjers en kun je hele mooie wandelingen maken. Wij hebben slechts een klein stukje van de weg gereden. We hebben Peyto Lake, het helderste meer in de Canadian Rockies en Bow Lake bekeken. Een mooi voorproefje op de rest.

De week daarna hiketen we weer wat dichterbij. In Banff liepen we de C-Level Cirque hike. Een Cirque is een vlakte omringt door rotswanden. Het klonk interessanter dan het was. Geen aanrader.

Onder tussen hielden we ons bezig met het inrichten van onze auto. We kochten hout en we bouwden een bedframe met een lattenbodem. We kochten twee weken later een matras die we precies op maat vonden.. Afgelopen week maakten we er gordijntjes in en met opbergboxen, een gasstel, kussen en een deken, zijn we compleet. We kunnen onze spullen langzaam overhevelen, want over vijf dagen vertrekken we uit Canmore.

Twee weken geleden, op 15 juni gingen eindelijk alle hikes open in Kananaskis Country. De reden voor de sluiting van de helft van Highway 40 en de hikes, zijn avalanches, oftewel lawines. Met de ophef van het verbod konden we eindelijk naar Ptarmigan Cirque. Dat was een korte, maar zeer mooie hike naar een mooie groene vallei met marmotten, eekhoorns en watervallen. Erg mooi. Een week later deden we de Windtower. De naam zegt het al. Deze berg vangt de wind uit een vallei op. Geen pretje om bovenop te zijn moeten we zeggen. De enige manier om van het uitzicht te genieten is als je ligt. Je wil er niet afwaaien, want eronder ligt een kilometer diepe afgrond. Het is overigens naast Mount Lady MacDonald, Yamnuska en Rawson Lake, wel één van onze favoriete hikes in deze omgeving.

Wij gaan nog even twee dagen werken! Tot snel!

Groeten Henk en Kirsten