Sneeuwpret in de Rockies

Aflevering 55. De laatste update is nog niet zo lang geleden, maar met onze volle agenda kunnen we wel weer een pagina vullen. We werken nog steeds als housekeepers, maar daar willen we het nu niet over hebben.

Het is inmiddels hartje winter. Met temperaturen van -22 overdag hebben we goede kleding nodig. We hebben dan ook goed warme kleding aangeschaft. Na een warme winter- / skijas, een hikingbroek, een toque (een nekwarmer, die je over je neus en je haar kunt trekken), muts, handschoenen, een legging, basis- / thermolaagjes, hikingsokken, hiking - / winterschoenen, spikes en voor het skiën een skibroek, skibril en een helm. In totaal kosten die laatste drie ons eenmalig honderd dollar per persoon in plaats van zestig per keer als je het huurt. We hebben het er na twee keren dus al uit. De tweede keer moet nog plaats vinden. Met de Kerst en oud en nieuw is het ontzettend druk op het werk en werken we zes dagen per week. De dag die we vrij zijn, gebruiken we liever om uit te rusten.. in de hottub bijvoorbeeld.. van het resort waar we slapen. Daar mogen we gratis gebruik van maken. Hij is groot en vanuit daar heb je uitzicht op de fenomenale bergpartij hier tegenover.

Ons laatste verslag eindigden we met de plannen voor onze skiles. Die hebben we gedaan. Om Canmore heen zitten verschillende skiresorts, oude, nieuwe, grote en kleine. In het buurstadje ligt Sunshine Village, de mooiste van de regio. In Lake Louise ligt een grotere, maar dat is een uur rijden. We werden vlakbij onze accommodatie opgehaald door een bus van Sunshine. Voor twintig dollar word je heen en weer gebracht. Toen we aankwamen, moesten we twintig minuten met de kabelbaan bergop, naar het skidorp. Wat een prachtig gebied. We gingen op een zaterdag, wat achteraf onverstandig was, want het is er veel te druk in het weekend. Voor onze groep was de bunny hill gereserveerd. We hadden nog nooit eerder geskied. Na wat oefeningen, gingen we onze enorme piste op (hoogteverschil van maximaal vijf meter). Het ging vrijwel meteen goed. Na de pauze werden we beide geschikt bevonden om van de Strawberry Hill te skiën. Die was redelijk vlak, op het begin na. Dat ging met wat meer vallen en opstaan. Een erg leuk dagje. We hebben besloten ook nog een snowboard les te nemen om te kijken wat ons beter bevalt. Dat doen we bij een ander skiresort, om het verschil te bekijken.

Het weekend erop boekten we een snowshoeing trip. Snowshoes zijn een soort van moderne tennisracket schoenen. In Kananaskis op Fortress Mountain deden we ze aan en werden we door een gids op een privétour over een oud skiresort geleid. We liepen over een halve meter sneeuw en onderweg kwamen we de mooiste uitzichten tegen. We waren de enigen daar op een groep studenten uit Calgary na (zij krijgen er lawinetraining). Het oude skiresort is toegankelijk voor drie bedrijven, de snowshoeing company, de universiteit uit Calgary en Cat Skiing. De laatste is een snowtruck van het merk Cat, die een klein gezelschap de hoge berg op brengt, zodat deze groep een privé piste heeft. Het schijnt erg duur te zijn. Snowshoeing is redelijk goedkoop en het is erg vermakelijk. Zo loop je erg gemakkelijk de berg op en vervolgens ren je tussen de dennenbomen naar beneden. Vallen doet geen pijn. We hopen zeker vaker snowshoeing tours te doen. Rondom deze berg en in onze huidige woonplaats is overigens de film The Revenant met Leonardo DiCaprio opgenomen. Allemaal even zien dus, ook al is hij saai.

Onze Kerst.. was wit. We spendeerden deze dag in de Johnston Canyon, waar de watervallen allemaal bevroren zijn, waar je een minuut hebt om een foto te nemen, voordat je handen beginnen te bevriezen en waar je je telefoon niet moet gebruiken om foto’s te maken.. dan bevriest je accu rond deze tijd van het jaar. Dat overkwam twee meisjes, die met ons mee de canyon in liepen. Op de helft van de tocht hadden de telefoons het begeven. Vooral het eindpunt van de wandeling is indrukwekkend, ijspegels van soms wel vier tot vijf meter aan de wand. De drieëndertig meter hoge waterval wordt nu regelmatig beklommen door iceclimbers en in de zomer.. We kunnen het ons niet voorstellen, wordt hij wel eens afgedaald met een kayak.

Het zevenentwintigste verhaal over emigranten is inmiddels gepubliceerd. Het verhaal over Aafke de Boer - Kleiker is op 16 december gepubliceerd in de Nieuwe Ooststellingwerver. Ze woont in Dargaville, op het Noordereiland van Nieuw Zeeland en ze is op haar zeventiende alleen geëmigreerd. Haar vriendje woonde toen al in Nieuw Zeeland voor één jaar. Aafke is opgegroeid in Fochteloo. Een spannend verhaal.

Goed. Dat was het weer. We wensen jullie allemaal een hele goede jaarwisseling en we zien jullie hopelijk weer in 2016. Op 16 januari zijn wij terug. Waarom die datum? Omdat er dan iets speciaals aan de hand is. Wat precies verklappen wij niet. Tot dan!

Groeten Henk en Kirsten