Big Island, Hawaii

De naam van dit eiland verklapt al dat het de grootste is van alle Hawaiiaanse eilanden. Toen we aankwamen op Big Island stond onze auto voor ons klaar in Kona, de grootste plaats op het eiland. We hadden vijf dagen om Big Island te bekijken. We reden daarom meteen na aankomst richting Volcano, een dorpje naast het Volcano National Park. Een dorpje met een Lava Rock Café en een supermarkt. Voor de rest was er weinig, op lodges na. Onderweg kwamen we niet bijster veel punten tegen die we moesten zien. Het enige interessante was eigenlijk het groene strand, één van de drie ter wereld. Een uniek puntje dus, maar wij hebben hem moeten missen. We hadden niet heel veel tijd en dat heb je wel nodig als je vijf kilometer moet lopen over een slechte weg. Er schijnen overigens wel locals met auto’s heen en weer te rijden, maar het was te slecht weer die dag dat we het er niet op durfden wagen. Toen we in Volcano waren zaten we er alweer honderd kilometer vandaan. Wij sliepen er twee nachten.

We reden na ons geïnstalleerd te hebben meteen naar Volcano National Park. Daar kun je bij avond de rode gloed van het lava in de krater zien. We betaalden vijftien dollar (de prijs per auto voor het park) om naar binnen te mogen. Niet veel verderop komt er door de hitte allemaal rook uit de gaten in de grond. Daarna volgt de krater. We zagen er bar weinig van wegens het slechte weer. Gelukkig hadden we de volgende dag nog een poging. We aten die avond bij het Lava Rock Café in Volcano. We hadden er zelfs live muziek bij. Erg gezellig. De volgende dag was het weer slecht weer, dus besloten we eerst naar Hilo te rijden, waar allemaal watervallen en grotten te zien zijn. We zouden daar de volgende dag al slapen, maar we hadden weinig keus. Een paar van die watervallen heten Akaka Falls, Pepe Falls en Boiling Potts. De eerst genoemde was verre weg het mooiste. In de avond klaarde het op en gingen we opnieuw op zoek naar de rode gloed. Het was dit keer allemaal erg duidelijk te zien en de weersverwachting voor de volgende dag was ook beter. Toen we wakker werden scheen de zon zelfs. We konden eindelijk naar het park en alles goed bekijken. Gelukkig is de pas voor het park zeven dagen geldig.

Volcano National Park is groot. Een volle tank benzine is erg aan te raden. Er zijn, gek genoeg geen tankstations in het park. In het park staan alle bezienswaardigheden allemaal goed aangegeven. Zelfs van alle lavastromen die er liepen worden de jaartallen aangegeven. Er is op het internet regelmatig te vinden dat je de huidige lavastroom goed kunt bekijken. Dat kan, maar alleen vanuit een helikopter. Dat hebben wij achterwege gelaten. Het was voorheen te bekijken door een wandeling te maken, maar nu stroomt de lava in een te gevaarlijk gebied. We bekeken de rest van de mooie punten.. de mooie lookout over de canyon en de rookpluimen die overal in het gebied de grond uitkomen brengen een heerlijke warmte met zich mee. Je hoeft het er niet koud te hebben. We reden vervolgens naar een met regen vol gelopen lavatube en daar vlakbij zit een mooie wandeling over een lavameer. De lava is natuurlijk allemaal hard geworden na een uitbarsting en de golven die het met zich meebracht zijn nog te zien. Het is best spannend om over zo’n meer te lopen. Na ongeveer twee uren waren we weer bij de auto. We reden naar een vlakte die allen maar uit lavastromen bestaat. Wederom opgedroogd natuurlijk. Op de achtergrond zie je de vulkaan die het allemaal veroorzaakt heeft en aan de andere kant de zee, waar het instroomde en waar het eiland weer wat groter werd. We konden er overheen lopen en mooie foto’s maken. Het is echt een mega plateau. Vanaf daar was het een zigzaggende weg naar het volgende punt, waar de lava de zee in stroomde en een natural bridge creëerde. Erg mooi om te zien. Daarna een hoogtepunt. Net als in Australië en Nieuw Zeeland bezochten we rockart. Dit maal waren het kervingen. Ze waren dit keer in de opgedroogde lava gemaakt. We zagen veel zonnen, afbeeldingen van mensen, een maan, een schildpad en een paar onverklaarbare dingen. We sliepen die nacht in Hilo, waar we alles omheen al gezien hadden. De volgende dag was het dus makkelijk vertrekken.

Na een standbeeld van King Kamehameha bekeken te hebben, reden we richting de Waipio Valley Lookout, een mooi uitkijkpunt over de gelijknamige vallei. De vallei mochten we daarna ook in, alleen met een 4WD of lopend. Het werd dus lopend met als eindpunt een ontzettend mooie waterval. De vallei wordt bewoond door een aantal mensen en brumbies, wilde paarden. De tocht was een ongeveer twintig procent steil bergweggetje. Dat duurde dus even. Na deze klim konden weer afkoelen in onze airco en reden we op onze ons motel aan. Die lag in Waimea. Ja, weer een Waimea. Die zijn hier populair. Onderweg kregen we weer een vreemde toon op de radio. Weer een alarm. Dit keer was het geen flash flood warning, maar een tsunami warning, andere koek. Het was nogal schrikken en iedereen had het erover. Er was, zoals jullie waarschijnlijk wel hebben gehoord, een tsunami voor de kust van Chili. Deze tsunami zou, afhankelijk van de weersomstandigheden veranderen in een afgezwakte of een mega-golf. De golf zou om 3u 's nachts aankomen bij Hawaii. Gelukkig zaten wij aan de goede kant van het eiland en op de tweede verdieping. We zagen na de luau nog een cruiseschip wegvaren, dus we dachten dat het wel mee zou vallen, wat later ook bleek.

De laatste dag van onze vakantie was alweer aangebroken. We reden als eerst naar de Pololu Lookout en wederom besloten we de vallei in te lopen. Na een klein kwartier waren we beneden (mooie afdaling, zeker de moeite waard). Deze vallei was ongeveer net zo mooi als de Waipio Valley. Tijdens onze tocht over het zwarte strand vonden we een hele mooie kauri, een schelp van ongeveer zeven centimeter lang en vijf centimeter breed en omdat we toch verslaafd zijn aan hiken, besloten we nog een stukje verder te lopen. De berg op aan de andere kant van de vallei. We deden er een behoorlijke tijd over en de tocht was niet mooi. Het eindpunt was wel erg mooi. We keken de andere vallei in. Daar komt bijna nooit iemand. Door een storm is het pad erg slecht begaanbaar en als het regent is het erg gevaarlijk. Dan kun je er moeilijk tot niet lopen. Daarnaast is er kans op flash flooding. Wij hadden eindelijk mooi weer, dus wij lachten. Maar we zweten ons kapot. Niet echt handig als je voor een paar uren laten een luau (een Hawaiiaanse dansceremonie) hebt gepland om te bekijken. De wandeling duurde iets langer dan gepland. We haasten ons naar een paar historic sites aan de noordkust van Big Island. Die stelden gelukkig weinig voor. We kwamen bij een historisch dorpje, waar we niks, maar dan ook echt helemaal niks zagen. De andere was wel okay.. Het ging om een fort van King Kamehameha. We mochten er alleen niet echt dichtbij komen. Jammer. Op de naar de luau dus.

We checkten ons snel in in het Kona Royal Resort, de duurste overnachting van onze reis tot nu toe. We keken op de begane grond van het resort naar de luau tijdens een diner. Erg leuk en het hoort erbij natuurlijk. Wij hebben nog geen genoeg van Hawaii, maar het koude weer van Canada wacht op ons. Tot snel.

Groeten Henk en Kirsten