Sydney, 76 kilometer

Central Station, spoor 1, 18:55 uur. Daar kwam de trein aan. Als ze er nog maar in zitten, was onze gedachte toen we Koert en Janny, Henk zijn ouders ophaalden op het treinstation van Sydney. Het is 9 maart en we verblijven om precies te zijn 21 uren in de stad. Dat vonden Henk zijn ouders wel genoeg. Wij waren er al een week geweest en zij vonden dat drukke Sydney maar niks, als ze de hoogtepunten maar zagen, de Harbour Bridge en het Opera House.

Dat besloten we dus te doen. Ze stapten de trein uit met alleen wat handbagage, want de rest hadden wij in onze bus meegenomen. We checkten ons in bij het hotel en we bekeken die avond Sydney by night. Dat was zeer indrukwekkend. Wat was die Harbour Bridge mooi verlicht en het Opera House, erg leuk om die eens niet via de televisie te zien, vonden Henk zijn ouders. Maar wat was het druk in de stad. Daar konden ze maar niet gewend aan raken. We sliepen ook nog eens midden in het centrum. We hadden een kamer met een balkon, met uitzicht op de drukke straten. Prachtig. De volgende dag bekeken we de stad opnieuw, maar dit keer vanuit een bootje. Door de haven van Sydney voeren we naar de overkant en we konden de skyline zo mooi bekijken. We stapten uit en we liepen terug over de Harbour Bridge. Na een lunch in The Rocks, één van de oudere wijken, reden we naar het autoverhuurbedrijf. Even met z’n vieren in onze campervan. Veel politie, maar niet ontdekt gelukkig. We huurden de tweede, een stuk grotere campervan voor Henk zijn ouders en we reden toen zo snel mogelijk de stad uit.. richting de Blue Mountains. Zo snel mogelijk werd uiteindelijk ongeveer twee uren. De Blue Mountains stelden we uit tot de volgende dag. We kampeerden die nacht op de Windsor Butterfly camping. Laat het avontuur maar beginnen.. 2400 kilometer naar Cairns. Henk zijn ouders zijn ook niet echt fan van autorijden. Als dat maar goed komt..

De eerste nacht in de bus slapen. Dat beviel wel goed. Het bed was in ieder geval erg groot en dat scheelt de helft. Wel kon het lawaai van de koelkast wat minder, maar goed ‘ Wij zijn seniorenbackpackers nu, dus wij klagen niet’, zei Koert. De nacht was voorbij. Even ontbijten en daarna op naar de Blue Mountaints. Na een paar prachtige watervallen en mooie uitzichten, kwamen we na een halve dag aan bij een hoogtepunt, de Drie Gezusters. Die zagen we vanaf een uitkijkpunt, heel dichtbij. Scenic World, een park met wandelingen in het regenwoud, kabelbanen een skyrail over de vallei tussen de cliffs en een trein door het gebied met allemaal mooie uitzichtpunten bewaarden we voor de volgende dag. Het was tijd voor onze eerste gratis kampeerplaats, iets wat Henk zijn ouders nooit zouden uitzoeken als ze met z’n tweeën zouden reizen. We reden kilometers naar beneden. De ene bocht was nog scherper dan de andere en de weg werd steiler en steiler. Voor ons was het ook wel spannend, want er zou maar geen goede kampeerplaats beneden zijn, wat dan? Onze Camps 6, een boek met daarin alle gratis of hele goedkope kampeerplaatsen van Australië is wat verouderd en er kunnen in twee jaar wat dingen veranderen. Dat hoort allemaal bij het backpacken. We gaan geen nieuw boek kopen.. veel te duur. We konden opgelucht ademhalen toen we een paar campervans zagen staan. Het was er wel erg druk, dus de normale kampeerplaatsen waren allemaal bezet. We besloten op een grasveld ernaast te gaan staan. Het was even lastig om een recht plekje te vinden. Er stond namelijk een bus in de weg, midden op het veld en onbeheerd. Ze zullen wel een wandeling aan het maken zijn. Even later kwamen er meer mensen op het veld staan. De bus bleef onbeheerd staan. Iedereen stond er omheen. Het werd donker, maar er was nog steeds geen spoor van de eigenaren van de bus.. totdat.. het 5 uur ’s nachts werd. Janny werd wakker door getrommel. Wat mag dat zijn? Getrommel om 5 uur ’s nachts? Hoort dat ook bij het backpacken? Ja. Als je gratis kampeert kun je van alles treffen. Het getrommel duurde en duurde en er begon ook iemand te zingen en te springen. We vielen weer in slaap en we werden weer wakker en toen we voor de laatste keer wakker werden en opstonden, was die halvegare nog steeds bezig. Het bleek dat de bus in het midden werd beheerd door een Hare Krishna. De bus schommelde heen en weer en de man erin bleef maar zingen. Oja.. en trommelen. De ramen waren na al die uren compleet beslagen.. de bus bleef heen en weer bewegen tot we vertrokken naar Scenic World. We hebben in ieder geval wel genoten tijdens ons ontbijt.

Scenic World was erg de moeite waard. We kochten een dagpas en daarmee mocht je zo vaak als je wilde van de vervoersmiddelen gebruik maken. Dat deden we dus ook regelmatig. Op deze manier konden we mooie foto’s maken van de Drie Gezusters (uit een andere hoek), de cliffs en de mooie blauwe gloed van de Blue Mountains. Een verrassing was de vloer van de scenic railway. Die werd doorzichtig toen iedereen er boven op stond. Dat was griezelig toen iemand ineens zei: look down! Na een tijdje wende het en genoten we van de mooie Garden Falls, de waterval die onder ons doorstroomde. Die avond reden we naar de andere kant van de Blue Mountains, bekeken we nog een paar uitzichtpunten en sliepen we weer op een gratis kampeerplaats. Het was regenachtig. Zo ver zijn we nog niet van John en Lyn (onze familie in Narrandera) en toch regent het hier volop en bij hen valt geen drup, nog steeds niet..

We reden die ochtend via Sydney, dat kon niet anders, naar een nationaal park. Sydney, 20 kilometer, stond er op een gegeven moment op de borden. Henk zag in de achteruitkijkspiegel twee niet vrolijke gezichten. Waren we net die drukte uit, gingen we er weer terug naartoe. Dat moet soms als je wat moois wilt zien. Henk zijn ouders konden er niet bij dat ze al 500 kilometer op de teller hadden en nog ‘geen meter verder’ waren. Nu moeten we nog 2400 kilometer, zei Koert. We hebben ze een paar keer uit proberen te leggen dat Australië groot is.. en dat die 2400 waarschijnlijk wel 4000 zouden worden. Dat ging in de eerste week moeilijk. De teleurstelling werd helemaal groot toen we de volgende dag wakker werden en Sydney weer in het vizier sprong.. Sydney, stond weer op de borden. Koert: Ik heb al 1100 kilometer op mijn teller staan. Zijn we echt nog maar 76 kilometer verder? Wij dachten, helaas wel. We waren al bij dag vier.. Het gemiddelde van het aantal kilometers per dag liep op.. Goed.. We gingen verder. We bekeken ondertussen de mooiste dingen. We gingen op zoek naar Aboriginal art.

Een andere vorm van de bekende wandtekeningen zijn kervingen in rotsen op de grond. We liepen ongeveer vier kilometer om de kervingen op te sporen, maar we slaagden er niet in. Het was ook nog eens vier kilometer dalen en daarna weer klimmen. De moed zakte Henk zijn ouders een beetje in de schoenen. Gelukkig voor ons kwamen we op de parkeerplaats een Belgisch meisje tegen die in Sydney woont. Ze vroeg wat we aan het doen waren.. Jullie kunnen het niet vinden, hè?, vroeg ze., waar wij met ‘ja’ op antwoordden. Ze vroeg ons mee naar hetzelfde pad en ze wees ons naar een bosje.. een paar honderd meter verder op. Je moet door dit bosje heen om er te komen, zei ze. Ze liep voorop en ze was onze gids voor een halfuur. Wat leuk van haar. Ze wist veel over de Aboriginaltekeningen en we stapten even later met en goed gevoel weer terug in onze busjes.

Het goede gevoel duurde niet lang. Onze hele mooie, betaalde camping was alleen bereikbaar via een horrorpad. Zigzaggend, door watergeulen, gaten en soms rond de 18 procent naar beneden.. We waren een beetje bang dat we niet meer omhoog zouden komen met onze bus.. In Adelaide stonden we ook al een keer vast op een hoge berg. Op dit pad konden we niet omkeren.. dus we bleven naar beneden rijden.. voor wel vijf minuten. Met handen in het haar kwamen we benden aan.. behalve Kirsten, die is al een beetje ver-Aussied. Ze zat er niet over in. Er is altijd wel een manier om weer boven te komen. Tuurlijk, maar de bus moet het ook tot en met Cairns en het liefst nog wat verder volhouden. Bij de receptie aangekomen, werden we meteen gerustgesteld. Mijn man heeft wel een ute (pickup). Hij kan jullie zo omhoog slepen als het moet. We sliepen die nacht op een ontzettend mooi plekje en weer werd bevestigd wat we al vaker bevestigd kregen.. Je moet net wat extra’s doen om op een heel bijzonder plekje uit te komen. We sliepen die nacht aan de voet van Mount White aan een mooie rivier. Het boven komen was trouwens geen enkel probleem voor ons stalen ros.

Port Stephans was de volgende bestemming. We kwamen er al vroeg aan. We werden verwelkomd door veel pelikanen. We lunchten aan de rivier, net als de pelikanen.. Er werden door een groep jongens makrelen gefileerd. De pelikanen kregen de resten. Maar waarom we eigenlijk naar Port Stephans gingen, waren de koala’s. Het is één van de betere spots in New South Wales om ze in het wild te zien. De koala’s zaten alleen wel hoog in de bomen en vaak sliepen ze. Dat was jammer. We ontdekten er twee. We besloten de volgende dag naar het Koala hospital te gaan in Port Macquarrie. Even daarvoor sliepen we nog bij een oude bekende.. een roadhouse was helemaal omgebouwd als de Ayers Rock. Zo hebben Henk zijn ouders die ook nog mooi even mee kunnen pakken. Het koalaziekenhuis was indrukwekkend. Er zaten veel koala’s die wat mankeerde of aangereden waren. Stuk voor stuk kregen ze een speciale behandeling zodat ze na een paar weken, maanden of jaren weer in het wild kunnen overleven. De beertjes werden gevoerd toen wij er waren en we kregen een gratis rondleiding. Dat kunnen we iedereen aanraden die er langs komt. Verder is Port Macquarrie een erg leuk en toeristisch kustplaatsje. We besloten er twee nachten te blijven. Daarna zat de eerste week er alweer op. Henk zijn ouders raakten steeds meer gewend aan het backpacken.. en terwijl er best veel mis was met de bus, klaagden ze amper. Erg knap, vonden wij. Ook stond er al ongeveer 2000 kilometers op de teller, terwijl we nog wel 1500 kilometer af moesten leggen. Van de mooie landschappen werd steeds meer genoten en de kilometerteller werd steeds vaker genegeerd.. al moest Koert nog wel altijd even lachen als hij Sydney weer op de borden zag staan. We waren nog maar ongeveer 700 kilometer van Sydney. Wat hun wel opviel was de drukte aan de oostkust. Het is erg druk.. overal waar je rijdt zit er wel een auto achter je. Dat is aan de westkust en in het midden van Australië wel anders. Daar kom je af en toe iemand tegen of heel lang niemand. Ook viel het op dat de reservebenzinetank niet gevuld hoefde te worden. Overal zitten wel tankstations. We waren vlakbij Dorrigo National Park, wat wij één van de mooiere punten van New South Wales vonden. Dat bewaren we tot deel twee van onze oostkustreis. Tot snel.

Groeten Henk, Kirsten, Koert en Janny