Narrandera

Na bijna twee jaar reizen is het eindelijk zover. Wij zien Henk zijn ouders weer. We reden de oprit van Henk zijn familie op. De schuifdeur van de woonkamer ging open en daar kwam Henk zijn vader naar buiten lopen, in levende lijve, eindelijk niet via Skype (wat hebben we een slechte verbindingen gekend). Eindelijk konden we weer normaal praten, zonder dat de woorden wegvielen of het beeld ermee ophield. Kirsten parkeerde de auto, zodat Henk alvast uit kon stappen. Wat een geweldig weerzien. Henk zijn moeder kwam er ook aan lopen en John en Lyn volgden. Het was zes maart. We lieten onze ontzettend luxe campervan aan ze zien. Henk zijn moeder lag in een deuk toen ze zag hoe Kirsten de achterklep van de bus met een harde schop moest sluiten. Backpacken, dat gaan jullie ook nog wel beleven als wij straks met jullie de oostkust gaan verkennen, zei Henk. Wij stelden hen gerust door ze te vertellen dat zij een luxere bus zouden krijgen. Ook Lyn vroeg zich af hoe we er al een jaar in hebben kunnen wonen. Het was een fantastisch weerzien. Henk had zijn familie, John en Lyn ook al bijna twintig jaar niet gezien. Zij zijn bijna twee jaar geleden in Nederland geweest, maar toen waren wij net in China.

John en Lyn zijn familie van Henk zijn moeders kant. Henk zijn opa had een broer, Philipus Wiltjer. Hij emigreerde in 1951 naar Australië met zijn vrouw en zijn vijfjarige zoon Jan Karel, nu John. Philipus probeerde Henk zijn opa en oma ook mee te krijgen, maar zij vonden dat ze dat hun moeder niet aan konden doen. Dat één kind emigreerde was wel genoeg. Het was extra leuk om hun verhaal te horen na de vele verhalen van de emigranten die wij tot dusver hebben bezocht tijdens onze reis. Philipus en Ginnie waren bloemisten. Zij woonden met John in Sydney. John ging studeren en kreeg zijn dierenartsenstudie betaald door de overheid. Er haakte één maar aan vast. John zou na het afronden van zijn studie vijf jaar op een plaats moeten werken die uitgekozen werd door de overheid. Dat werd Narrandera. John en Lyn wonen er sindsdien.

Dat zij het goed hebben gedaan in hun leven, viel meteen op toen wij de oprit van hun woning opreden. Wat hebben zij een kast van een huis. Wij kregen een eigen kamer net als Henk zijn ouders. Meteen maar aan de thee en bijpraten. We kregen onze post, die wij naar hen hadden laten sturen. Onze Northern Territory rijbewijzen en Kirsten haar creditcard die allemaal in Nieuws Zeeland waren gesloten, lagen klaar. Er lag nog een verrassing. We bedoelen niet de zak drop die Henk zijn ouders mee hebben genomen en het pakketje kleding die Kirsten haar ouders hebben meegestuurd. Een boete, onze eerste. We reden tien kilometer te hard en we kregen daar maar liefst een boete van 412 dollar voor. Ongelofelijk. Dat was wel erg hoog. Nederland valt wat dat betreft dus best mee. Wat hadden wij daar veel sinaasappels voor moeten plukken. Ongeveer twintig bins. We willen er niet meer aan denken. We lieten ons humeur er niet door verpesten en we gingen gezellig bijpraten.

John viel meteen al op door zijn pijp, die met een lucifer aan wordt gestoken. Na een paar trekjes verdwijnt zijn pijp weer in de borstzak van zijn blouse. Dat doet hij de hele dag elk uur een aantal keer. Een echte pijproker. Hij doet het al vanaf zijn zeventiende. De volgende dag was het tijd voor de boerderijen van John en Lyn. Het was 7 maart en Henk zijn moeder vierde haar verjaardag. Ze kreeg van John en Lyn een boomerang en clapsticks, twee voorwerpen die Aboriginals vroeger gebruikten. Lyn deed even voor hoe je de clapsticks moet gebruiken. Ze sloeg de twee beschilderde stokjes tegen elkaar aan en ze deed er een mooi dansje bij. Toen Henk zijn moeder.. Alles was goed, als het maar geluid maakte en het er grappig uitzag. Van ons kreeg ze ook iets typisch Australisch. Wij gaven een doos met daarin alleen maar Australische producten. Een paar voorbeelden: Timtams (koekjes), Vegiemite (heel vies broodbeleg), Violent Crumble, Rocky Road (beide snoep), Kingtree Port (zelf gelabeld en gesealed), Bundaberg (ook drank), inclusief stubbecooler (een soort van schuimbeker die de blikjes en flesjes drinken kouder houden als je ze erin zet), Gingerbeer (drank) en nog veel meer (drank). Ze was er erg blij mee en zij is volgens ons de enige Nederlander die Vegiemite lekker vindt.. of ze deed alsof.

De eerste boerderij van onze Australische familie draagt de naam Windemere. De boerderij is zesentwintighonderd hectare groot en er lopen (inclusief de andere boerderij) ongeveer 3000 schapen rond. Dat vergt nogal wat onderhoud. We gingen met z’n allen op de ute (pickup) met aanhanger mee om te kijken hoe groot het land wel niet is en om de schapen te voeren. Dat was fantastisch. Het is ontzettend mooi om te hebben meegemaakt hoe onze Australische familie in Narrandera aan het werk is. Ze zijn beiden 69 jaar oud en nog steeds elke dag bezig. Een hobby, zo noemen ze het. Gedurende de zomer is zo ontzettend droog in Narrandera en omgeving, dat ze speciale watersystemen moeten aanleggen. Via een molentje wordt reserve water uit kanalen in de drinkbakken gepompt. Er wordt ook veel uit de rivier gehaald. John wees op een plek waar twee dagen later een extra kanaal wordt gegraven. Normaal valt er begin maart wel wat regen, maar de voorspellingen zijn anders. John heeft ook alvast twintig miljoen liter extra water besteld. Wat een getallen. Getallen die wij ons moeilijk voor kunnen stellen.
Op het landgoed staat een riante woning met meubels uit de jaren vijftig. Ze zijn van oom Philipus en tante Ginie. De meubels zijn allemaal bewaard gebleven. Op de andere boerderij staat ook zo’n grote woning. Deze woning wordt verhuurd. Het land is ook erg groot. Water is op die plek nog een groter probleem. De rivier is te ver weg en er is weinig reservewater. Het is een land vol met slangen, varanen, vossen, konijnen en kangoeroes.. en schapen. John heeft altijd een schep mee in zijn achterbak voor het geval hij een distel ziet. Dat is niet goed voor de wol. Hij spit ze er meteen uit. Lyn is degene die deze hele kleine plantjes op dit mega stuk land spot vanuit de bijrijdersstoel. Iets wat er niet hoort, springt op tientallen meters afstand bij haar in het vizier. Zo rijden de Aussies vaak samen rond. Het is een heel karwei. John stopt de auto. Hij pakt wat gereedschap. Dit moet ik meteen doen, zegt hij, anders vergeet ik waar het is. Hij pakt een stuk ijzerdraad en hij repareert een stuk hek waar een gat in zit.

Zo’n verjaardag heb ik nog nooit gehad, zei Henk zijn moeder. We gingen nog even naar het bos van John en Lyn.. op zoek naar de Butcherbird (de slagersvogel). Het is een vogel die kleine vogeltjes vangt, ze in stukjes hakt en het vlees verstopt als reserve. Ook maken de vogels mooie geluiden. We spotten er een paar, waarna we gingen lunchen in hun woning op Windemere. We zaten binnen en we genoten van een gebraden kip op brood. Na bij de tweede boerderij te zijn geweest, vertrokken we weer naar hun woonhuis. Lyn ging bezig met het verjaardagsdiner voor Henk zijn moeder, Janny. Er was een speciale kamer geheel ingericht voor de verjaardag. De tafel zag er prachtig uit en we waren benieuwd naar wat we te eten zouden krijgen. De zoon van John en Lyn kwam mee eten. Hij kwam uit zijn werk tweehonderd kilometer naar ons toe. Philip werkt op de ambulance. Hij is getrouwd en hij heeft vier kinderen. Wat een ontzettend leuke verrassing. Het diner zag er die avond fantastisch uit. We aten lam en het was zo mooi opgemaakt dat een restaurant het niet zou kunnen overtreffen. Na het eten moest John nog even snel naar de boerderij. Hij was de kraan vergeten uit te draaien. Even veertig kilometer heen en weer. Die avond hebben we nog lang nagezeten. Philip niet. Hij moest weer tweehonderd kilometer terug rijden. Wij proberen hem nog op te zoeken na het eind van ons tweedejaarsvisum in Australië. De volgende dag werden we rondgereden door heel Narrandera. John en Lyn vertelden ons waar zij allemaal naartoe gaan in hun vrije tijd. Waar hun kinderen naar school gaan (kinderen, Suzie bezoeken we in Brisbane). Alle faciliteiten werden bekeken. In het dorpje waar rond de vijfduizend mensen wonen, zitten vier banken, een ziekenhuis, een vliegveld en heel veel hotels. Het is een dorp in the middle of nowhere. Het eerstvolgende stadje zit een half uur rijden verderop, dus ze moeten de voorzieningen wel hebben. Wij gingen even twintig jaar terug in de tijd, toen Appelscha (ook ongeveer vijfduizend inwoners) ook ongeveer dezelfde faciliteiten hadden als Narrandera. In Appelscha zit nu geen enkele bank meer. John is een bekend persoon in Narrandera. Hij werd benaderd door veel mensen die hij tegenkwam. We vonden het een beetje lijken op een coach van hun team en dat mensen tegen hem opkijken. We gingen daarna naar de laatste woonplaats van oom Philipus, die in 2006 kwam te overlijden. Hij had het daar zo goed naar zijn zin dat John en Lyn daar een fontein hebben laten plaatsen met een gedenksteen. Ook zit er een mooi tuintje omheen.

’s Avonds gingen we naar de Chinees als afscheidsdiner. De volgende dag zetten John en Lyn Henk zijn ouders op de trein naar Sydney en wij reden in onze campervan naar het treinstation om ze daar weer op te pikken. Ons Sydney avontuur en de rest van onze reis naar het noorden komen aan bod in de volgende verhalen. Tot snel.

Groeten Henk, Kirsten, Koert en Janny