Nieuw Zeeland, met Niek

Kia Ora,

Dat is hallo in het Maori. Wij zijn alweer in ons vijftiende land aangekomen tijdens onze reis. Het is echt fantastisch in Nieuw Zeeland. Onze vriend, Niek, is overgekomen uit Nederland om een maand met ons mee te reizen en we hebben met z’n drieën een campervan gehuurd. Niek zit inmiddels alweer in Nederland. Hij is hier een kleine maand geweest. Wij blijven nog drie weken langer om alle gemiste puntjes te bezoeken, en niet te vergeten, de emigranten die Nederland voor Nieuw Zeeland hebben ingeruild. Onze reis, nog lager dan down under, begon in Christchurch, waar we meteen goed begonnen met een overnachting in een gevangenis. Het is een historische bezienswaardigheid met een hostel erin. Erg grappig om dat gevangeniskostuum een keer aan te trekken en vervolgens in een oude cel te slapen.

Christchurch was, om eerlijk te zijn, niet de mooiste stad die we gezien hebben tijdens onze reis. Dat komt door de aardbevingen van 2010 en 2011 waar 185 mensen bij omkwamen. Er zijn ontzettend veel gebouwen ingestort (1800 in het centrum en nog 8000 woningen) en het hele centrum bestaat nu uit containers. Winkels, banken en cafés, ze zitten allemaal in containers. Wel vreemd en interessant om te zien. We hebben een ingestorte kerk bekeken en het monument voor de slachtoffers. Het is een heel origineel monument. Er zijn 185 stoelen, de eigen stoelen van alle slachtoffers, witgeverfd en midden in de stad neergezet. Erg indrukwekkend. Er staan strandstoeltjes, maar bijvoorbeeld ook een rolstoel en een kinderzitje. Christchurch is voor de rest niet echt de moeite waard, op nog één kerk na, die geheel van karton gemaakt is en natuurlijk onze cel, waar we in totaal drie nachten sliepen. We noemen Christchurch de stad van de pionnen.. In elke straat staan er wel enkele tientallen. Overal zijn ze bezig en het duurt nog wel twintig jaar voordat alles weer opgebouwd is, mocht er niet eerder weer een aardbeving zijn geweest.

We reden daarna van Christchurch via de Arthur’s Pass, tussen de bergen en prachtige landschappen door naar de westkust. Daar bezochten we de Franz Josef Glacier. Dat is een spectaculaire gletsjer waar allerlei tours en trips overheen en tussendoor gaan. Wij twijfelden niet, wij zijn hier nu, dus we gaan ervoor. De prijzen in Nieuw Zeeland liegen er niet om. Die liggen vaak nog weer een stukje hoger dan in Australië. Voor de gletsjertour betaalden we 325 dollar per persoon. We werden aangekleed. Allemaal snowboots aan, in een jas gehesen en een tas met onder te binden spikes hoorde er natuurlijk ook bij. We leken echte bergbeklimmers. We waren er helemaal klaar voor, de hele groep stond klaar, totdat de gids ons vertelde dat de tour gecanceld werd. Het weer was te slecht. Er hingen te veel wolken rond de gletsjer. We konden er niet naartoe vliegen. Op de gletsjer zelfs was het mooi weer, werd ons verteld, maar de weg er naartoe was te gevaarlijk. We kregen het hele bedrag weer terug. Wachten we? Doen we het morgenochtend? Nee, we doen het wel op de terugweg, vonden we. We reden naar het zuiden. Daar bezochten we Milford Sound.

Onderweg naar het zuiden hebben we veel punten gezien, maar we hebben ook veel punten overgeslagen. Dat is omdat het weer niet altijd even mooi is. Het is hier hartje zomer, maar in de hoge bergen is het erg koud en vaak slecht weer. De wolken blijven hangen, dus kunnen we niet altijd alles zien. We hebben besloten de terugweg dezelfde route te doen, dus dan hopelijk de rest van de punten mee te nemen. Het eerst, Lake Matheson. Dat is een meer tussen bergen met sneeuwtoppen. Dat zie je hier zowat overal aan de westkust. Het was een prachtige route met mooie uitzichtpunten. We reden door naar Fox Glacier, een dorpje aan de gelijknamige gletsjer. Deze gletsjer vonden wij mooier dan de Franz Josef, we konden er via een korte wandeling dichtbij komen en er was veel meer van te zien. Onderweg naar het zuiden wil je eigenlijk om de paar seconde wel uitstappen om een foto te maken. Dat is eigenlijk de hele westkust al het geval. We stoppen dan ook regelmatig en wat men zegt over de landschapsverandering. Ongelofelijk, wij kunnen hier bij wijze van spreken in honderd kilometer vijf tot tien foto’s maken en zeggen dat deze foto’s in vijf tot tien verschillende andere landen zijn gemaakt en je zou het zo geloven.

In Wanaka hebben we Mount Iron beklommen. We hadden een driedaagse tocht gepland voor een paar dagen later, dus een goede training was niet weg. Vanaf de berg konden we alle witte bergtoppen met de onderliggende vallei mooi fotograferen. Het was vanaf daar nog enkele tientallen kilometers tot Queenstown, de hoofdstad van de extreme sporten.

Daar worden sporten als bungeejumpen, schommelen tussen bergen en jetboating aangeboden. De laatste is een speedboot die tussen het varen door rondjes en rare manoeuvres maakt. Niek was daar wel voor in. Hij voer met hoge snelheden tussen hoge rotswanden door. Het scheelde soms maar vijftien centimeter, vertelde hij. Wij haalden ondertussen wat warme kleding. We hebben beide een water- en winddichte jas gekocht en Henk kocht een muts. Dat is hier wel nodig.

Queenstown zelf is een gezellig stadje. Het ligt op een mooie plaats, aan een meer en tussen torenhoge bergen. Erg groen allemaal. Wij hebben ons niet gewaagd aan paragliden of skydiven. Misschien later. We trokken vanuit daar richting Paradise. Ja, zo heet het plaatsje echt. Het was de eerste dirt road die we tegenkwamen in Nieuw Zeeland. De plaats doet zijn naam eer aan. Vlak naast Paradise is de Forest of Middle Earth te vinden, bekend uit de films van Lord of the Rings. Daar hebben we weer ongelofelijk mooie foto’s gemaakt. De wauw-momenten volgen elkaar snel op. Na twee erg mooie dagen met zelfs blauwe lucht vertrokken we naar de Fiordlands, waar - de naam zegt het al - veel fjorden te vinden zijn. Tussen de bergen door wandelen met de mooiste uitzichten. In het midden daarvan ligt de Milford Sound.

Toen we er aankwamen was het, je raadt het al, slecht weer. We bleven die dag en avond maar in de lounge van onze lodge zitten. Apparatuur opladen, onszelf opwarmen en hopen dat het de volgende dag mooi weer is. We werden wakker. We tilden de rolgordijnen langzaam omhoog. Blauwe lucht. Yes. Okay, een paar wolken, maar daar kom je echt niet onderuit in het land van de lange, witte wolk. We schreeuwden: Niek, wakker worden! Niek, die boven ons in de bus op drie planken sliep, stak zijn hoofd over de rand. We zijn nog nooit zo snel in de kleren geweest. Op naar Milford Sound, voordat de wolken terug zijn. We boekten snel een cruise van anderhalf uur. Genieten maar. We hebben zeehonden gezien en de ontzettend mooie uitzichten volgden elkaar weer op. We waren erg blij, want het is er in die regio (wordt gezegd) maar één keer per achttien dagen mooi weer. Onze reis kon al niet meer stuk.

Dezelfde dag begonnen we aan de Routeburn Track, de driedaagse wandeltocht. Wij zouden graag de Milford Track lopen, maar die is tot en met april 2015 volgeboekt, ontzettend gewild al die wandelingen. Daarom zijn de hutten, die je moet boeken voor overnachtingen, erg duur. Voor de Routeburn Track-hut betaal je 54 dollar per persoon per nacht. Je moet er wat voor over hebben. Deze track voert een berg op, door de sneeuw en weer berg af. Dan moet je je eigenlijk ook nog laten brengen en ophalen, want als je je bus aan het begin van de route parkeert en gaat lopen, kom je aan de andere kant van het gebergte uit. Dat is met de auto twee en een half uur rijden. De kosten? Slechts 119 dollar per persoon of 250 dollar voor drie. Hmm, wat doen we nu? Dat was voor ons echt te duur, een wandeling van drie dagen voor 681 dollar, inclusief de hutten. Hallo, we zijn backpackers.

Wij bedachten de volgende oplossing. We lopen naar de eerste hut. De volgende dag lopen we naar de tweede hut en de laatste dag lopen we dezelfde kilometers terug. Dat plan werd bij de eerste hut gewijzigd, omdat we onderweg zulke natte voeten kregen. Dat kwam niet door het slechte weer, het was stralend mooi weer. We moesten door veel beekjes en watervallen lopen. Alles stroomde over het pad. Van te voren werd daarnaast gezegd dat de hutten verwarmd waren, waar we ons helemaal op ingesteld hadden. Dat bleek niet het geval. De hutten waren super koud. Boven op de berg vriest het ’s nachts en wij hadden alleen onze dunne dekentjes meegenomen. We dachten aan zo weinig mogelijk bagage. Het viel erg tegen dus. In één hut zat een kantine, waar een houtkachel brandde. We hebben onze sokken en schoenen er omheen gelegd in de hoop dat die de volgende dag redelijk droog waren. Helaas. Het vuur werd rond negen uur ’s avonds al uitgemaakt. Alle hikers waren moe en iedereen ging vroeg slapen. Onze schoenen waren de volgende ochtend nog net zo doorweekt als de dag daarvoor. Wat bedachten wij? Wij lopen terug, we rijden snel om de berg heen en we lopen vanaf het andere begin naar de tweede hut. Zo gezegd, zo gedaan. Na vier uren bergaf lopen, kwamen we verkleumd en moe bij de auto aan. We kleedden ons warm aan en we reden, zoals gezegd, naar de andere kant. Daar kwamen we echter zo laat aan dat we de berg niet meer op konden. Het was al vier uur. We besloten de Routeburn Track later wel te lopen. Henk en Kirsten vliegen namelijk weer van Christchurch naar Australië, dus hopen we dat de huttickets dan nog te gebruiken zijn.

Terug bij de gletsjers - we hadden de creditcard alweer in onze handen - werd onze tweede poging om de Franz Josef Glacier te beklimmen alweer afgezegd. Dit keer was het stralend mooi weer, alleen stond er schijnbaar te veel wind boven in de bergen. De derde keer werd ook geschrapt, waarna wij tegen elkaar zeiden: We beklimmen wel een gletsjer in Canada, als we daar aankomen. Die zijn toch veel mooier. Niek kwam naar Nieuw Zeeland om drie dingen te doen, waar de gletsjer beklimmen één van was. Hij probeerde het dus nog een keer. Met succes. Het werd uiteindelijk de Fox Glacier waar hij met de helikopter naartoe kon. Hij wandelde er drie uren en hij vond het prachtig. De gangen tussen de gletsjer door zijn felblauw door het harde ijs dat de gletsjer door de jaren heen heeft gevormd. Op naar Punakaiki, wat weer een naam. Het is Maori voor de Pancakerocks, oftewel rotsen die op stapels pannenkoeken lijken.

De Panecakerocks waren grappig. We zagen er niet alleen pannenkoeken, ook liepen we via de rotsen over natuurlijke bruggen en langs blowholes en langs de oceaan naar verschillende mooie uitzichtpunten. Bij één uitzichtpunt zagen we weer verschillende zeehonden. Kleintjes, maar ook hele groten. Het is één en al genieten in Nieuw Zeeland en alle punten liggen zo dichtbij elkaar. Dat is wel anders in Australië. Wat men zegt over dat het landschap hier zo snel verandert, dat is echt zo. We hebben hier al zoveel verschillende landschappen gezien. Op het ene moment ben je in Zwitserland, dan weer in Duitsland en even verderop in Thailand, echt super grappig, maar ook vreemd. Volgens ons zijn de meeste landschappen hier wel te vinden.

Het volgende stadje op onze route heette Kaikoura. Niek wilde graag met dolfijnen zwemmen, daar staat het stadje om bekend, dus boekte Niek een ticket voor de volgende dag. We liepen daarna nog even door het leuke stadje heen om te kijken of we ergens konden slapen en net voordat we hadden besloten om toch maar gratis buiten het centrum te slapen, liepen we twee bekenden tegen het lijf. Sjoerd en Kathelijne, waar we de Kimberley in Australië mee hebben verkend. Ze liepen zomaar een cafétje uit. Wat een toeval. Wat deden zij en wat waren hun plannen? Ze sliepen in een hostel en Kathelijne kende de receptioniste wel redelijk goed. Onze plannen werden omgegooid. We natuurlijk bekletsen en daar hoorde een bbq’tje bij. Het was erg gezellig. Kathelijne regelde dat wij die avond met onze campervan op de parkeerplaats, gratis mochten blijven slapen en het werd weer net zo laat en net zo gezellig als in de Kimberley. De volgende ochtend brachten we Niek naar de tour, waarna wij een wandeling rond Kaikoura gingen maken. We beklommen een berg, maar daar moesten we ook al snel weer af. Want eenmaal op de top zagen we een enorme kolonie zeehonden. Die moesten we natuurlijk van dichtbij bekijken. We klommen de berg af en we hebben er erg genoten van de speelse beesten. In het water, er weer uit, spelen met elkaar en vooral ook zonnebaden. Dat is waar we wel twee uren naar hebben gekeken. We liepen via de kust weer terug naar de auto, waar we af en toe moesten uitkijken dat we niet over een zeehond struikelden, want soms vielen ze echt niet op. We hebben daarna nog een stukje gelopen totdat Niek weer terug kwam. Hij kwam net zo enthousiast als wij weer terug van zijn tour. Honderden dolfijnen had hij gezien. Hij liet ons een filmpje zien met ongelofelijk mooie beelden. Zelfs de tourguides hadden nog nooit zoveel bij elkaar gezien, zeiden ze. Wij boekten niet, omdat de tours ons te duur zijn.

We vertrokken naar de Marlborough en de Abel Tasman regio. De Marlborough regio.. Dat is, anders dan de naam doet verwachten, het is een wijnregio. Maar eerst gingen we naar de Abel Tasman regio. Daar bezochten we Nelson, een leuk en gezellig dorpje. Het Abel Tasman National Park ligt er vlakbij. Daar hebben wij voornamelijk doorheen gereden. Dat vonden we wel genoeg. Mooi hoor, maar veel van hetzelfde. We reden daarna door naar de Farewell Spit, het uiterst noordelijke puntje van het Zuider eiland. Daar zijn in de zomer regelmatig walvissen te spotten. We gingen er naartoe.. maar we spotten niets. Helaas. Terug naar Marlborough dan maar. Daar deden wij de volgende dag een wijnproeverij.. op de fiets! Dat was zo leuk dat het, geloof het of niet, in onze top vijf van activiteiten in Nieuw Zeeland belandde.

We huurden een fiets bij het hostel waar we sliepen. Dat was in het plaatsje Renwick, waar zich ongeveer twintig wineries binnen tien kilometer hebben gevestigd. Allemaal befietsbaar. Ze lagen nog mooi in een rondje ook. We vertrokken rond 11:00 uur en de eerste winery schonk maar liefst vijf wijnen. Dat begon goed. De tocht was compleet doordat de route midden door de wijngaarden voerde. Fantastisch. Gelukkig kregen we fietstassen mee, voor het geval dat we veel flessen aan gingen schaffen. Onderweg zat trouwens ook een bierbrouwerij. Die maakte het nog bonter. We mochten daar maar liefst zeven biertjes proeven. Later werden de wijntjes ook bijgesteld naar zeven. Het werd een erg leuke middag. Onderweg hebben we gegeten en Kirsten kreeg nog een lekke band. Dat was geen probleem. De eerstvolgende winery had wel een telefoon. De fietsverhuurder was snel ter plaatse om een nieuwe fiets te brengen.

Na de leuke fietstocht was de tijd aangebroken om naar het Noorder eiland te reizen. Dat deden we met de campervan op de interislander, de boot. De boot waar Kirsten er achter kwam dat ze de sleutel van het hostel (in Renwick) nog niet had ingeleverd en de boot waar we vier uren op zaten om naar de overkant te komen. We hadden een bioscoop aan boord. Op naar Wellington. We hadden tien dagen op het Noorder eiland, voordat Niek zijn vliegtuig naar Amsterdam weer vertrok.

We hadden voor die avond niets geboekt, we sliepen immers in onze campervan. Er zal toch wel een camping in Wellington liggen? Nee, niet echt. De enige manier om in de campervan in Wellington te slapen was op een overnachtingsparkeerplaats met toilet- en douchefaciliteiten. Weer eens wat nieuws. We stonden tussen de hoge gebouwen, maar wel aan de haven. We hebben daar twee nachten geslapen. Wellington was namelijk een erg leuke stad. Het had een erg groot en gratis museum, waar je wel een dag in rond kunt lopen. We hebben er de Weta Cave bekeken. Dat is de studio waar alle karakters uit onder andere The Lord of the Rings en The Hobbit worden gecreëerd. We hebben de rest van de gebouwen bekeken en toevallig lag de Seasheppard in de haven. We mochten er gratis een kijkje op nemen.

De eerstvolgende stop vanuit Wellington was Tongariro, waar we de volgende dag naartoe reden. Tongariro is een vulkaan. Daar ligt de bekende Mount Doom, weer uit de bekende Hobbit en Lord of the Ring-films. Er lag sneeuw op en we hebben de Tongarirocrossing gelopen. Dat is een wandeltocht van 19,4 kilometer door de vallei van de vulkanen en over de kraterranden. Dat is echt een must-do als je er de kans voor hebt. Wij hadden, toen we er voor de eerste keer aankwamen, ontzettend slecht weer. De crossing was gesloten. We werden geadviseerd om een paar dagen later weer terug te komen, wat we deden. We hebben de Tongariro-crossing gelopen met ontzettend mooi weer. Het is één van de mooiste dingen die we in Nieuw Zeeland gedaan hebben.

Tussen het wachten door reden we naar Taupo, waar Henk een heel goed idee had. Laten we wat cultuur opsnuiven op Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland. Op een plaats waar je te voet niet kunt komen, zit een grote rots kerving, gemaakt door Maori’s. Laten we die bezoeken, stelde Henk voor. Leuk, reageerden Kirsten en Niek. Henk: Laten we op een zeilboot gaan. Okay, werd gereageerd. Zo gezegd, zo gedaan. Voor vijfendertig dollar per persoon gingen we twee uren lang zeilen en een mooie wandtekening bekijken, niet wetende dat het weer een half uur later compleet om zou slaan..

Pakken jullie snel allemaal een poncho, riep de tourbegeleidster. Er komt zwaar weer aan. De golven werden hoger en hoger en de lucht zag er ook niet heel fijn uit. Donkere wolken rolden over elkaar heen.. op weg naar.. juist, ons bootje. Wij deinsden mee op de golfslag en daarbij kwam dat we heel schuin lagen door de straffe wind. We vingen alle water dat aan boord spoelde op met onze schoenen en poncho’s. Gelukkig hadden we poncho’s, anders leefden onze camera’s niet meer. De zeilster genoot met volle teugen. Wij baalden op onze beurt als een stekker, want even voor ons voer een overdekte cruiseboot. We hadden binnen no time kletspoten en onze broeken waren ook doorweekt. Leuk dat zeilen. Goed idee, Henk, riep Niek, terwijl hij zijn poncho zo stevig mogelijk beet hield. Het werd nog erger. Toen we bij de rots kerving aankwamen, bleek deze gemaakt te zijn door een kunstenaar in 1980. Er was weinig cultuur aan. Toch, het tochtje was achteraf best leuk. Onze camera’s deden het nog en we hebben mooie foto’s van de toch best leuke, Maori-achtige tekening.

Omkleden maar.. en op naar een.. hot water spring, die daar vlakbij lag. Water van rond de vijfendertig graden dat uit de grond kwam borrelen en vervolgens in een badje van een waterval afstroomde. Erg relaxt. We hebben er dan ook anderhalf uur in gezeten. Daarna besloten we op een nabij gelegen camping te overnachten. De Huka Falls stond de volgende dag op het programma, waarna we doortrokken naar Rotorua, een gebied vol vulkanische, gekleurde wateren. Ze worden ook wel The Thermal Wonderlands genoemd, door de unieke kleuren die de ontzettend chemisch uitziende poeltjes hebben. De ene is knalgeel, de andere ‘Ghostbuster’-groen en de mooiste was blauw, rood, geel, bruin en groen tegelijk. Allemaal naast elkaar. Er waren ook geisers en borrelende modderpoelen. Wat een gezicht, heel vreemd. Maar erg mooi. Zie de foto’s.

In het noorden zitten meer kleine wereldwondertjes, zoals de glowworms, gloeiende wormen, die wij in de Waitomo-regio bezochten. De wormen zijn overdag goed te bewonderen in grotten, waar ze met zijn duizenden zitten. We voeren er met een bootje doorheen. Het is net alsof je de sterrenhemel boven je hebt hangen. Echt prachtig.

We bezochten daarna de Cathedral Cove in Coromandel (foto’s), Hobbiton (Kirsten en Niek, want Henk vond vijfenzeventig dollar voor een filmset te duur) en Auckland, waar we de trip met Niek eindigden. Hobbiton, we noemen het nog één keer en dan weten jullie genoeg.. The Lord of the Rings en The Hobbit. We boekten in Auckland een driepersoonskamer om even goed uit te rusten. Dat was vooral voor Niek, want hij moest de volgende dag ongeveer vijfendertig uren reizen naar Amsterdam. We besloten onze reis met z’n drieën te eindigen met een etentje. Wat was het een ontzettend leuke eerste maand in Nieuw Zeeland. Tot zover. Tot binnenkort.

Groeten Henk, Kirsten en Niek