Darwin, de tweede ronde

We zijn er weer klaar voor. We hebben onze spullen weer ingepakt. Op naar.. Adelaide. We hebben negen dagen om daar te komen, maar dat moet volgens iedereen makkelijk lukken. Het is drieduizend kilometer en er is aardig wat te zien onderweg. Dus wij kunnen alleen maar hopen dat het gaat lukken.

Vijf weken geleden kwamen we aan in Darwin.. Het was een leuk weerzien met iedereen. Hebben voor vier weken gewerkt. Henk weer bij Thrifty, het autoverhuurbedrijf en Kirsten bij Yots Greek Taverna, het Griekse restaurant.

Het begon meteen al leuk op Henk zijn werk. De eerste dag dat hij op zijn werk aankwam, stond er een taart. Daarnaast lag een briefje met daarop de tekst: ‘José’s birthday today’. Die moest Henk maar even opzoeken en gaan feliciteren. Het bleek een grap en hij (José is een man) was op jacht naar leuke cadeautjes. Die kreeg hij niet. De taart was wel zo op. De sfeer zat er meteen al goed in. Op de airport moest meer gereden worden dan op het filiaal in Stuart Park. Nu moesten we van en naar het vliegveld om schone auto’s, bussen en 4WD’s af te leveren en de vieze weer op te halen. We wasten meer auto’s op een dag en waren voornamelijk normale auto’s, geen mega trucks poetsen. Dat was een hele verbetering. We wasten ongeveer vier in een uur tegenover één vorig jaar. Wat drukker, maar meer afwisseling. Ook belangrijk.. de baas zit je niet de hele tijd op de vingers te kijken. Deze man, één van de rijkste personen van Darwin is naar mijn verwachting zo rijk geworden, omdat hij op elk detail let. Hij is eind zeventig en hij vertikt het om met pensioen te gaan, omdat hij het bedrijf niet over wil doen aan zijn zoon en verkopen lukt hem niet. Hij vraagt er te veel voor.

Deze man komt maar één keer per week langs op de washbay van de airport. Henk was op een dag zijn schoenen vergeten. Hij liep op slippers. Het was in het weekend, zijn eerste weekend, en wat denk je, uitgerekend die dag kwam de baas langs. Hij heeft een hekel aan mensen die op slippers werken. De collega’s hielpen Henk. Stap snel in deze auto. Rijd maar naar de airport, zei een leidinggevende. Henk had de dag daarvoor net nieuwe schoenen gekocht, speciaal voor het werk. Hoe kon hij die nou vergeten? De baas bleef rondjes rijden op het terrein en even later kwam hij naar de parkeerplaats van de airport. Net of hij Henk door had. Henk had die ochtend nog gevraagd of hij zijn schoenen op moest halen, maar dat was niet nodig, volgens zijn collega’s. We hebben het geweten. Auto in, auto uit, stap snel in die en weg was Henk weer. De baas kon het bijna niet gezien hebben, maar zijn Eagle-eyes laten hem nooit in de steek. Hij ging weg, maar twee uren later kwam hij terug. Hij werd gereden in een andere auto. Hey you, klonk het. Come over here. Hurry up!! Flap, flap, flap. Daar kwam Henk aangerend. Erg professioneel. De baas moet het gemerkt hebben, maar hij zei er niks over. Bring me to the airport, zei hij. Wat een opluchting. Toen we er waren zei de baas heel vriendelijk ‘Thank you very much’ en verliet de auto. De maandag erop kreeg Henk het toch te horen via de manager. De grote baas van negen autoverhuurbedrijven over heel Australië had een mailtje gestuurd. Net of hij niks beters te doen heeft.

Verder hebben we vrij weinig gedaan in Darwin. Het was echt werken, werken, werken en af en toe een dagje vrij. We hadden het meeste wel gezien. We hebben weer mooi wat kunnen sparen, mede omdat we zo’n mooi goedkoop verblijf hadden. We sliepen in onze bus in de voortuin van Paul en Susan. Zij zijn vrienden met onze vorige huurbazen en die komen ook regelmatig langs.. om wat te drinken. Zwemmen is ook een gewilde bezigheid in Darwin. Dat deden wij meestal even na ons werk of tussendoor als het te warm werd. Het is elke dag drieëndertig graden in Darwin. De luchtvochtigheid stijgt met de dag en die stond laatst al op vierenzeventig procent. Echt ongelofelijk warm. De hitte heeft ook z’n voordelen.. veel zelfs. Zo groeien er veel vruchten in de tuin, zoals mango’s. De grote boom is afgelopen week geoogst en Paul en Susan hebben er ongeveer tweehonderd stuks af kunnen halen. Wij hebben ook een doos gekregen voor onderweg. Echt heerlijk. Laatst kwam er ook een kokosnoot naar beneden vallen. Die hebben we natuurlijk even door de midden gehakt. Kokosmelk uit ‘eigen’ tuin. Dat maak je ook niet elke dag mee.

Paul en Susan komen regelmatig met mango daiquiri (mangococktail) aanzetten. Vol met ijsklontjes. Gelukkig hebben ze veel over. We gingen regelmatig uit met Kirsten haar collega’s en wat bleek? Ze zijn allemaal zowat buren van ons. Echt grappig. Vorig jaar was Kirsten de enige die in Stuart Park (een wijk van Darwin) woonde, nu wonen er al vier, inclusief Kirsten. Dat was handig met de taxi.. De dag voordat wij vertrokken, hebben we een barbecue met vrienden gehouden. Dat was erg gezellig. Weer hebben we afscheid genomen van iedereen. Dit keer hebben we niet beloofd terug te komen. Misschien gebeurt dat wel. Je weet maar nooit. We mogen nog tot twee september 2015 in Australië blijven, dus tijd genoeg.

De auto is weer klaar voor de reis. We hebben nieuwe remblokjes. Voor de rest hoefde er weinig meer te gebeuren. We zijn op dit moment in Alice Springs, het is hier vandaag veertig graden en we zijn nu drie dagen onderweg. We liggen op schema. Nog zeven dagen, voordat onze vlucht vertrekt. Daarover meer in het volgende verhaal.

Mooi kort verhaaltje dit keer heh? We kunnen het wel.

Groeten Henk en Kirsten