Opgesloten in Darwin

Het is zover. Althans, dat dachten we. Ons plan was om per minivan / busje vanuit Darwin verder te reizen naar Perth. Na ongeveer 32.000 kilometer over land (en een paar keer met de boot) van Nederland naar Indonesië te hebben afgelegd, hebben we vijf maanden gewerkt en veel gespaard. Na vijf en een halve maand in Darwin gewoond te hebben, waren we weer klaar voor de volgende (ongeveer) 4200 kilometer. Dat is de afstand tussen Darwin en Perth. We wilden er ongeveer een maand over doen, onderweg zijn allemaal mooie dingen te zien, maar het weer gooide roet in het eten. We zitten opgesloten in Darwin. We kunnen hier niet met een busje vertrekken, omdat twee van de drie snelwegen zijn overstroomd en de derde staat ook onder flood watch. Wij dachten.. ach, dat regenseizoen valt wel wat mee, maar daar zijn we achter gekomen. De laatste paar weken regent het erg veel. Inmiddels liggen de krokodillen iets buiten Darwin gewoon op straat. Als het een tijdje hard regent, staat er zo een laag van enkele tientallen centimeters op de weg en krokodillen gaan waar ze willen. In Kakadu National Park (hier drie uur rijden vandaan) was twee weken geleden in een dag anderhalve meter water gevallen. Krokodillen liggen ook in achtertuinen van mensen. Daarover zo meer.

Ons laatste bericht is alweer ongeveer twee maanden geleden geplaatst. Sindsdien hebben wij weer aardig wat meegemaakt. Zo vierden wij Kerst met de familie waar wij op het erf verblijven en ook met Lara en Tyson, zij wonen in een caravan naast ons. We startten Christmas Day met een champagneontbijt. Er was ook Baileys aanwezig. We dronken gezellig wat glaasjes en we bleven tot 15:00 uur hangen. Ook hadden ze van alles te eten, zoals brood met verschillende smeersels en scampi’s. ’s Avonds wilden wij graag uiteten, maar dat bleek nogal moeilijk. Geloof het of niet, in Darwin en omstreken is tijdens Kerst bijna alles gesloten. We belden wel tien restaurants op om te vragen of ze ’s avonds nog plek hadden. Plek? We zijn niet eens open, ben je gek? Onbegrijpelijk. Skycity was de enige uitzondering. Dat is een hotel, casino en een aantal restaurants en bars in één, bijna geheel overdekt. Er was ’s avonds één restaurant geopend. Daar besloten we dus maar een tafel te reserveren. Dat was niet echt nodig, want toen we er aankwamen, waren er nog een aantal tafels leeg. Wel zat het aardig vol. We hebben er heerlijk gegeten. De Tweede Kerstdag heet hier trouwens Boxingday en is weer een gewone werkdag.

We hadden even voor Kerst een Christmas Party van Yots Greek Taverna. Henk mocht ook mee. We mochten op de kosten van de baas in een afgehuurde zaak aan de hoofdstraat in Darwin drinken wat we wilden. Dat was erg gezellig. Zo gezellig zelfs dat de baas ons na afloop uitnodigde voor zijn privéfeestje tijdens oud en nieuw. Daar zouden we zijn drankvoorraad mogen opdrinken. Haha. Helaas moest Kirsten die avond tot heel laat werken in het restaurant van Hidden Valley Tavern. Ze was net op tijd thuis om met Henk naar Skycity te lopen. Daar werd op het strand namelijk vuurwerk afgestoken. Toen Kirsten van haar werk naar huis ging, kreeg ze nog een verlaat kerstcadeautje van haar baas, voor vijftig dollar aan drank. We zaten net voor twaalf uur met honderden anderen op het strand om van de vuurwerkshow te genieten. Dat was de moeite waard. Daarna zijn we nog even de stad ingegaan, maar omdat we de volgende dag moesten werken, gingen we niet al te laat weer naar huis. We hebben tot nu toe bijna onafgebroken gewerkt.
Een paar dagen later mochten wij een paar dagen op het huis van de familie Foriani passen toen zij op vakantie waren. Dat was erg relaxt. Eindelijk een normaal huis, al zijn we al redelijk aan onze caravan gewend. We pasten op Zibo de hond en Lui de kat en we konden onbeperkt gebruik maken van de jacuzzi. Dat was een welkome bijkomstigheid. Het is hier nog altijd rond de 33 graden elke dag.
Zoals we in het begin al zeiden, het regent hier de laatste drie weken wel veel. Er wordt ongeveer één keer per week een krokodil uit een zwembad in een achtertuin gevist en het zijn ook nog vaak krokodillen van zes meter ook. Het NT News bericht dagelijks over de gevaarlijke zoutwater krokodillen (The Salties). Het blijft niet bij alleen zwemmen. Laatst kwam het afschuwelijke bericht dat een jongen van twaalf is opgegeten door een krokodil. Het zijn echt monsters. Die jongen ging zwemmen in een billabong in Kakadu National Park. Normaal komen daar geen krokodillen, maar nu het veel regent, kunnen ze overal zitten. Het is dus echt oppassen geblazen. Dat leek ons nou net zo spannend, een stukje rijden en dan niet verder kunnen, omdat er een zes meter lange krokodil op de weg ligt. Het regent zoveel dat het op sommige plaatsen gewoon twaalf en een halve meter hoger staat. Stranden zijn ook niet meer zichtbaar. Toen wij een paar maanden geleden over een pad liepen in Fannie Bay, konden we mooi over de zee uitkijken (die begon na een strand van ongeveer vijftig meter breed). We zijn er twee weken geleden weer gaan kijken. Het pad was nog zichtbaar, maar de golven sloegen er dit keer op stuk.

Helaas kunnen wij nergens naartoe met de auto, behalve naar Adelaide op dit moment. Wij willen de route tussen Darwin en Perth graag doen, omdat dat één van de mooiere routes is van Australië. Het regenseizoen is in volle gang en rivieren treden buiten hun oevers. Er staat op de twee overstroomde snelwegen nu meer dan een meter water en dat blijft maar toenemen. Het regenseizoen kan tot eind april duren, dus zo lang zouden we mogelijk moeten wachten. We zijn anderhalve maand geleden begonnen met het zoeken naar een geschikt busje. De eerste paar waren leuk, maar duur. De eigenaars wilden niet in prijs zakken. Die daarna was te klein. Het VW-busje was ontzettend mooi, maar anders dan in Europa, is een VW-busje hier geen goede aanschaf. De motor kan niet tegen het weer hier, die raakt oververhit en je staat binnen de kortste keren stil. We werden goed geïnformeerd door onze huisbaas, Kirsten haar broer en vader en uiteraard door Henk zijn collega’s bij Thrifty, het autoverhuurbedrijf. De collega’s boden zelfs aan om gratis naar de bus te kijken voordat we hem kochten. Wij zochten verder. Een Toyota Hiace of een Ford Econovan, dat zijn de beste busjes om te kopen hier. Een wagen met vierwielaandrijving kan ook heel goed, maar die is duur en als er iets kapot gaat, wordt je overgeleverd aan de ‘bushmechanics’. De monteurs in de Outback zijn over het algemeen erg slecht en ze kosten een vermogen. We hebben al verschillende mensen gesproken die een dergelijk probleem met hun auto hadden en vervolgens vierduizend dollar lichter waren, voordat ze weer verder konden rijden. Soms moesten ze dan twee maanden in een klein dorpje wachten tot de auto klaar was. Daarna moet je maar hopen dat de auto de volgende stad haalt. Het wegslepen van een auto met een sleepkabel kost ook al gauw duizend dollar. Het is echt absurd. We zeiden al dat alles hier duur is, maar dat is wel heel extreem. Het bovengenoemde Toyota- en Fordtype zijn goed te repareren en de onderdelen zijn hier veel verkrijgbaar, net als die van de Holden (een Australisch merk), alleen heeft dat merk net iets te kleine auto’s om in te kunnen slapen of je moet één met vierwielaandrijving kopen. Vervolgens keken wij naar een Ford Econovan van een Frans stel. Er stond slechts 185.000 kilometer op de teller. Daar wilden ze graag 5500 dollar (ongeveer €3850,-). voor hebben. Dat is het bedrag wat wij ongeveer aan een busje willen besteden. Dat zijn overigens ook normale prijzen hier, ook al staat er 400.000 kilometer op de teller. De Ford leek ons een buitenkansje. Hij was helemaal ingericht en alle spullen die zij hadden aangeschaft voor hun reis, kregen we erbij. Een paar dingen die ze erbij leverden waren twee ventilators, een paar water- en benzinetanks, een gasbrander, borden, glazen, bestek, een koelbox, een matras (een bed was achterin gebouwd), noem maar op. We zagen ons zelf er al in liggen. Als je uit het bed rolde, kon je zo achter het stuur gaan zitten en weer verder rijden. Het mooie was dat het busje er ook super goed uitzag van de onderkant. We waren klaar om het busje mee te nemen naar een monteur van Thrifty, maar er kwamen nog twee meisjes uit Frankrijk kijken. Uiteraard vonden zij het busje ook erg mooi. Zij boden vervolgens zesduizend dollar, maar toen ze wisten dat wij dat waarschijnlijk ook wel wilden geven, boden ze ineens 6800 dollar. Wij wensten ze er veel plezier mee. Een busje van zeventien jaar oud.. Wij kopen voor dat geld liever iets uit 2004 of 2005. Weer geen busje dus. Dat is dus maar goed ook, want ver hadden we er niet mee kunnen rijden. Toen we doorkregen dat de ene na de andere weg overstroomde, hebben we onze zoektocht gestaakt. De busjes zijn hier redelijk schaars in vergelijking met Perth, dus hebben wij besloten niet van Darwin naar Perth te rijden, maar andersom. In Perth zijn wel twintig Toyota Hiace te koop en ongeveer evenveel Ford Econovans, eveneens met allemaal spullen erbij (zoals hier ook vaak wordt geadverteerd). We zijn dus eigenlijk erg blij dat we nog geen busje hebben gekocht. Wij vliegen maandag naar Perth. Als we vanuit Perth in Darwin aankomen, is ons plan om vervolgens naar Adelaide te rijden.
Hoe komen jullie dan terug in Darwin als die wegen misschien tot eind april overstroomd zijn? Goede vraag. Wij hebben besloten voor ons second year visa te willen gaan en om daarvoor in aanmerking te komen moet je eerst 88 dagen regional work hebben gedaan. Daaronder vallen onder meer fruitplukken, ander boerderijwerk, werken in een fabriek, een roadhouse beheren of vrijwilligerswerk doen op een dierenopvang bijvoorbeeld. Om Perth heen is veel van dat werk beschikbaar en wij hopen daar na een tijdje vakantie te hebben gevierd een maand of misschien twee maanden aan het werk te kunnen. Wij houden het weer in de Northern Territory nauwlettend in de gaten en zodra het hier redelijk gestopt is met regenen, kunnen wij met een busje vanuit Perth naar Darwin vertrekken. Het is eigenlijk nog beter ook om op deze manier te rijden, want om vervolgens naar Adelaide te rijden door The Red Centre is een stuk mooier dan langs de kust van Perth naar Adelaide. Als we onderweg nog regional work tegenkomen, kunnen we altijd nog aanbieden daar te komen werken om zo beetje bij beetje ons second year visa binnen te slepen. Maar zover is het nog lang niet. We zitten nog steeds ‘vast’ in Darwin. Morgen werken we trouwens nog één dagje, voordat we het weekend vrij zijn en naar Perth vertrekken.

We hebben beide vijf maanden gewerkt. Kirsten werkte bij Yots Greek Taverna en in het restaurant en in de bar van Hidden Valley Tavern, Henk werkte bij Thrifty. Het was prachtig en vooral ook handig om daar te werken. Henk leerde zo het één en ander over auto’s. Dat kan onderweg nog wel eens van pas komen. Eigenlijk hadden wij van te voren nooit verwacht dat we zo snel werk zouden kunnen vinden en dat we daar ook nog eens vijf maanden zouden blijven. Ons reisschema liep al een beetje uit voordat we in Australië aankwamen, maar nu lopen we al een paar maanden achter. Niet erg, we hebben ook geld nodig natuurlijk. Wij verdienden beide 23 dollar (ongeveer €16,-) per uur, Kirsten op zaterdag zelfs 27 dollar per uur, exclusief fooi. Wij verdienden gemiddeld beide ongeveer 850 dollar (ongeveer €600,-) per week. Daar is de belasting al af. Daardoor hebben we ongeveer 20.000 dollar (ongeveer €14.000,-) kunnen sparen. Zelfs onze huurbazen konden dit niet geloven. Je maakt een grapje zeker? De helft? Wij hebben op zich best veel dure uitjes gedaan, maar als je een beetje oplet, kun je veel naar de spaarrekening overmaken. Dat geld hebben we trouwens ook wel nodig, want in Australië verdampt dat zomaar. We maken het nog een stuk ongeloofwaardiger; wij krijgen onze belasting terug als wij Australië verlaten en onze ingehouden belasting is al meer dan 10.000 dollar (ongeveer €7000,-). Gekkenhuis. Daarom willen wij ook graag een second year visa aanvragen. Dan kunnen wij in het hopelijk tweede jaar dat wij hier zijn, alles rustig bekijken, weer werken in The NT en hopelijk veel sparen voor de rest van de reis. Mochten we geen regional work vinden in of rond Perth, houden we het gelukkig nog wel even uit.

We gaan nog heel even genieten van de stad waar je nooit alleen bent. De stad die dichterbij Bali ligt dan bij welke andere stad dan ook in Australië. De stad waar je geen normale fiets zult tegenkomen, alleen maar mountainbikes. De stad waar bijna geen enkele jongere Whatsapp kent (smartphones werken hier niet zo goed als die oude telefoons waar geen internet op zit). De stad waar je niet opvalt als je op straat in slaap bent gevallen. De stad waar het altijd rond de 33 graden is en de stad waar je een slang onder je motorkap kunt vinden als je door de bush bent gereden. Henk vond laatst een slang onder de motorkap toen hij aan het werk was. Dat was wel even schrikken, omdat hij naast zijn hand zat toen hij de motorkap opende. Het bleek geen giftige te zijn. Het ging om een baby Olive Python. Een medewerker heeft hem vervolgens meegenomen en ergens in de bush weer vrijgelaten.

We zullen Darwin missen. De heerlijke zelf gevangen mega mudcrabs waar Alistair af en toe mee aankwam. Hier jongens, net gevangen, dit moet je proeven. De drinkavonden. Het relaxte en de veel leuke mensen die we hebben ontmoet. We kregen hier net wat vrienden. We hebben er een prachtige tijd gehad, maar we komen terug.. als we onderweg niet stranden.

Op naar de volgende interviews. Wij zijn nu een stuk ‘dichterbij’ de volgende emigranten die wij gaan bezoeken. Maar liefst vier. Drie daarvan zullen wij interviewen voor A&C Media en één voor Boom Uitgeverij. We hebben er weer zin in. Ons volgende verhaal zullen wij wat sneller op Wereldstel.waarbenjij.nu zetten in plaats van dat jullie daar weer maanden op moeten wachten. Tot snel maar weer.

Groeten Henk en Kirsten