Dwars door het oerwoud naar Midden-China

Ons avontuur gaat verder op het hoofdstation van Peking. Wij boekten een ticket naar Datong, 600 kilometer verderop. Het is een stuk kleiner dan Peking. Als je Datong op de kaart bekijkt lijkt het net een kleine stad. Dat is ook zo in China-begrippen. Er wonen slechts 3,3 miljoen mensen. In Datong gingen we de hangende tempel en unieke grotten te bezoeken en op dezelfde dag weer door te reizen per slaaptrein naar Pingyao. Zo gezegd zo gedaan. Wij bemachtigden een ticket voor 47,50 yen (ongeveer 6 euro). We moesten de nacht dan wel doorbrengen op een hard seat. In China kun je uit vier verschillende treintickets kiezen; soft sleep, hard sleep, hard seat of de staanplaats (heeft overigens niks met de hardheid van de bedden te maken, maar met het aantal kamergenoten). Wij vertrokken om 23:45 uur. We moesten in een warme wachtruimte wachten die vol stond met honderden Chinezen. Waarom ze de deuren niet alvast openden om ruimschoots van te voren in te stappen, snapte we niet. De deuren gingen iets over half twaalf pas open, waarna we ons alsnog moesten haasten. Gelukkig hadden we een vaste plaats, maar het slapen in een stoel ging niet zo goed. De trein zat bomvol. Er waren veel Chinezen die een staanplaats hadden geboekt. Om ons heen stonden Chinezen, ze hingen over de rugleuningen van de zittingen en ze zaten op de grond. We besloten dan ook maar om voortaan alleen nog slaapplaatsen te nemen in een nachttrein. Het was namelijk niet echt fris en je weet niet hoe goed je de tassen in de gaten moet houden. Gelukkig hadden we daar wel zicht op. Veel Chinezen besloten midden in de nacht noodles te gaan eten. In China (dus ook in de treinen) heb je onbeperkt de beschikking over heet water. Het was dus geen uitzondering dat ons om 3:00 uur ’s nachts een indringende zoetzure geur tegemoet kwam, laat staan het geluid dat een smakkende Chinees kan produceren. Op die momenten sloten wij beide even de ogen. Het werd een lange nacht. Het treinpersoneel was heel irritant. Ze kwamen vaak heen en weer lopen om het gangpad schoon te vegen of te dweilen. Het werd de staanplaatshouders echt onmogelijk gemaakt om te zitten. In het gangpad zitten kon nauwelijks, omdat er mensen langsliepen of omdat de vloer nat was. Wij hadden soms best medelijden met ze.

Toen we uitstapten in Datong, kwam er meteen een man op ons af die vroeg of we uit Nederland kwamen. Ja, zeiden wij. Hij vertelde dat hij dat kon horen. Hij is hoteleigenaar en hij biedt allerlei tours aan, waaronder een tour die wij wilden doen, naar beide punten die we wilden zien. Het kostte ons maar 100 yen (€12,50 in totaal) en de tour was helemaal in het Engels. Dat scheelde ons veel moeite om uit te vinden waar de juiste bussen gingen. En we kregen er nog een gids bij ook. Het duurde ongeveer een uur voordat we de stad uit waren met de bus. Er gingen Polen, Engelsen, Amerikanen en Chinezen met de tour mee. Om negen uur vertrok onze tour pas, dus konden we van te voren nog mooi treinkaarten halen voor de nachttrein naar Pingyao diezelfde avond. Ditmaal namen we de hard sleep. Dat bespaarde ons weer een overnachting in een hostel. We reden naar de hangende tempel.
Deze tempel is uniek in de wereld. Het bouwwerk hangt aan een steile rots en is een aantal verdiepingen hoog, een prachtig gezicht. Experts hebben de tempel bekeken en hadden nog nooit zoiets gezien. De constructie is ontzettend stevig. Toch, toen we er overheen liepen en omhoog klommen, bewogen de steunpalen. De adrenaline stroomde door ons lichaam, wat een enge beklimming. Het was zeker de moeite waard. Binnenin de tempel stonden een soort beelden die we nog nooit eerder hadden gezien. Het tweede bezoek brachten we aan de Yungang Grottoes, uitgekerfde grotten met buddha’s. De grootste was zeventien meter hoog. We waren om 18:00 uur weer terug in de stad. Datong was erg de moeite waard.

Na wat gegeten te hebben, vertrokken we langzaam naar het station. We sliepen op de onderste verdieping. Het was druk in de wagon, maar opvallend stil. De Chinezen hadden wel zin om te slapen. Na zo’n nacht zonder slaap, lukte ons dat ook wel erg goed. Om ongeveer 5:30 uur ging de wekker van Kirsten haar telefoon. Om 6:20 uur kwamen we aan in Pingyao. Dat zie je amper op de kaart, toch wonen er een miljoen mensen. Het was dan ook weer een heel stuk lopen naar ons hostel. Na onze mindere ervaring met de tuktukchauffeurs in Peking, besloten we toch nog eens gebruik te maken van het mooie vervoermiddel. Dit keer schoten we zelf een chauffeur aan. Hij bracht ons voor een euro naar ons hostel. Het hostel was wederom prachtig. Het had binnentuinen, waarlangs wij naar ons privéappartement konden lopen. Ons bed was zo groot dat er wel acht mensen op konden slapen. Het besloeg ongeveer de helft van de kamer. Ook beschikten we over een eigen badkamer. Pingyao staat bekend om haar oude stad, één van de weinig nog overgebleven originele vestingstadjes die China nog heeft. We besloten dit keer geen dure tickets te kopen om de ongeveer vijftien originele huisjes van binnen te bekijken. Dat geloofden we wel. In de oude stad zelf was genoeg te zien.

We hebben er ’s middags gezellig thee gedronken met de politie, die er ongelofelijk lang bleef zitten. Ze hadden waarschijnlijk weinig te doen. Zij zaten er langer dan wij, terwijl wij er ongeveer anderhalf uur zaten. We kregen van de eigenaar van de thee winkel een uitgebreide beschrijving van wat voor thee hij allemaal wel niet had en wat de beste thee is. Natuurlijk wilde hij wat aan ons verkopen. Het leek Kirsten wel een goed idee om wat thee aan te schaffen en meteen ook een afsluitbare theedrinkbeker met een zeefje erin. Met dat laatste loop bijna iedere Chinees. Overal in China is heet water te halen, dus kunnen wij daar ook mooi gebruik van maken. Met de voorraad thee die wij nu bezitten kunnen wij onze hele wereldreis wel thee drinken. Scheelt weer geld, moet je maar denken.

In de avond hebben wij een kroeg bezocht. We hebben er heel wat bier gehad, alleen maar twee betaald. We ontmoetten bankmedewerkers van één van de grootste banken van China. De directeur was met zijn medewerkers op stap. Het waren allemaal jongeren, waarvan sommigen Engels konden. Ze boden ons bier aan. Het werd steeds gezelliger. De directeur daagde ons uit om een halve liter bier in één keer achterover te slaan. De Chinese bankiers begonnen te klappen en aan te moedigen. Kirsten liet zich niet kennen en dronk het glas in één keer leeg. De Chinezen gingen uit hun dak, waarna Henk hetzelfde deed. Ze vonden het prachtig. Toen was de directeur aan de beurt, die al aardig aangeschoten begon te raken. Het werd een gezellige avond. We kregen snoepjes van ze, wat kleine stukjes verpakte rollade bleken te zijn. En als cadeautje kregen we twee oranje tomaten toen we weg gingen. We moesten daarna natuurlijk uitgebreid met ze op de foto.

De volgende dag vertrokken we met de bus naar Xian. De treintickets waren uitverkocht. We reden zes uren door een mooi gebied. Helaas worden de foto’s die je door een glas maakt vaak niet heel mooi. In de middag arriveerden we in Xian. Daar bezochten we de volgende dag het beroemde terracottaleger. Een boer vond in 1975 op zijn erf wat oude gebruiksvoorwerpen, waarna hij begon te graven. Er bleek een enorm mausoleum onder hem te liggen. Het eeuwenoude mausoleum bleek van de eerste keizer van China te zijn. Ze zijn er nog steeds bezig met het opgraven van terracottakrijgers, -paarden, -koetsen, -kraanvogels, -wapens en -karren. De beelden zijn op ware grootte gemaakt en ze zouden de keizer (die op zijn dertiende al keizer werd) na zijn dood moeten beschermen. Het deels vergane leger is uniek. We zagen stalknechten, hoefmeesters, allemaal in terracottapoppetjes. De krijgers waren ook strategisch gepositioneerd. Zo stonden ze gericht naar het noorden, oosten, zuiden en westen. Heel bizar. Wat een enorm nalatenschap.

Xian is een handelsstad. Je ziet er regelmatig lokale ondernemers voorbijkomen met volgeladen fietskarretjes, een mooi gezicht. De stad verschilt per deel. Ons hostel stond op de kruising. De ene kant was gloednieuw, de andere kant super arm. Ons hostel zag er goed uit, maar stond net in het arme deel. Alles was dus erg goedkoop. Toen we ons hostel de eerste dag niet konden vinden, vroegen we de bevolking van het deel. Uiteraard spraken ze weer geen woord Engels. Ze boden ons in gebarentaal een slaapplaats aan voor tien yen (€1,25 per nacht in hun eigen kamers). Daar gingen we maar niet op in. Een uur later, na een aantal rondjes te hebben gelopen, zagen we het toevallig. We hadden uitzicht op een enorm winkelcentrum, de armere bevolking dus ook. Wij hadden wij nog nooit eerder zoiets gezien. Het plafond van het winkelcentrum (ongeveer 300 bij 30 meter) bestond uit alleen maar ledlampjes, die één groot beeldscherm vormden. Er werden continu mooie beelden van de natuur op getoond. De beelden werden voorzien van muziek. Echt asociaal, vooral op die plaats. We dachten beide dat de stroom die voor het beeldscherm nodig is wel een heel dorp in Nederland kan voorzien.

Chengdu, waar we nu zijn is een stad met meer dan tien miljoen inwoners. Het is de plaats waar de panda’s leven. De beesten worden beschermd. Over de hele wereld leven er nog maar iets meer dan tweehonderd in het wild. We reden om in Chengdu te komen midden door het oerwoud, om vanuit hier het oerwoud en andere natuurwonderen te bezoeken. Het regende hard tijdens de reis, waardoor watervallen ontstonden. De mooie touwbruggen over de rivieren maakten het compleet.

Wij zijn gisteren naar het Panda Breeding Centre geweest, waar we de beestjes konden bekijken. Ze hebben ook heel wat rode panda’s, waarvan één toevallig buiten zijn verblijf liep. Wij zagen het en we gingen er natuurlijk mee op de foto. Het pandaatje kwam op ons af lopen en sprong tegen Henk zijn been aan. De beesten schijnen behoorlijk gevaarlijk te zijn. Dat voelde hij ook. Die klauwen zijn groot en hebben scherpe nagels. Je moest afstand bewaren en op de borden er omheen stond dat je minimaal drie meter afstond moet houden. Kirsten nam precies een foto toen de rode panda een klauw op de knie van Henk gooide. Het beschermde beestje leek erg lief en was op zoek naar wat eten, waarschijnlijk. Niet veel later kwam de verzorger de panda weer naar zijn verblijf begeleiden. Wij moesten veel meer afstand houden.

Vandaag hebben we Peter Kuppens geïnterviewd. Hij heeft een onvoorstelbaar netwerk opgebouwd en hij leidt een miljoenenbedrijf, Maxxelli. Hij en zijn tachtig werknemers zijn bemiddelaars voor buitenlandse bedrijven die zich willen vestigen in China. Kuppens startte zes jaar geleden en is nu de grootste in China op dit gebied. Hij werkt onder andere samen met Apple, Shell en honderden andere soortgelijke, grote multinationals. Een onvoorstelbaar verhaal, helemaal als je weet dat hij hier als backpacker met duizend euro aankwam. We zijn uitgenodigd om morgen met hem en verschillende van zijn werknemers, bij hem thuis te barbecueën, wat ons ontzettend gezellig lijkt. We gaan morgen een tour doen, dus we hopen dat we op tijd weer terug zijn. Deze tour gaat naar de grootste zittende buddha ter wereld. Als je er voor staat kom je met je hoofd ongeveer tot aan de nagel van de teen.