Einde Wereldstel

We zijn nu twee maanden en één week terug in Nederland. Wat werden we warm ontvangen met een zaal vol vrienden en familie. Een geweldig moment.

Met twee auto’s reden we van Schiphol naar huis, waar we samen zouden komen met wat mensen. ‘Maar’, zei Henk zijn vader.. ‘Er is veel veranderd in de regio.’ En natuurlijk.. Na een reis van meer dan dertig uren wil je dat meteen allemaal bekijken. Ach, zo’n ommetje kan wel even. Er is een nieuwe autoweg aangelegd, hier ligt een viaduct en zo rijd je er overheen. Oh, een nieuw fietspad. Kijk die loopt heeeelemaal hier langs.. en bij de golfbaan van Appelscha, daar brandt licht. Heb je geen zin in een frikandel? Je zult wel honger hebben. Natuurlijk herkenden we geen van de vele auto’s, want iedereen heeft inmiddels een nieuwe.. Kortom; we openden de deur en daar stond iedereen. Vijftig man sterk, allemaal al wat drankjes achter de kiezen. Wat een super leuke verrassing. Al hadden we stiekem wel op zoiets gehoopt.. Je verwacht het niet. Het kwam toch een beetje onverwacht. En je weet pas hoe perplex je staat als je het zelf meemaakt. Daar staan ze dan, alle mensen waarmee je alleen via Skype of Whatsapp contact hebt gehad. Heey, Niek.. dat is al twee weken geleden. Leuk je weer te zien. Maar als je er dan bent en je kijkt zoveel mogelijk mensen even vluchtig in de ogen weet je weer dat je op de goede plek bent. Thuis. Het was 7 december 2016. Wat nu?

We probeerden met iedereen te praten, maar dat was maximaal vijf minuten per persoon, zo voelde het. Het was ontzettend gezellig en met iedereen maak je de afspraak om langs te komen om wat langer samen te zijn.. want zo’n avond is zo voorbij. Kirsten vertrok naar haar ouderlijk huis en Henk ging met Marjon, zijn zusje mee. Zij woont samen met Alle Hoekstra in Appelscha en ze hebben speciaal voor Henk een tweepersoonsbed op zolder gelegd. Er staat een bank, een tafel, een nachtkastje, echt een miniwoning. We hadden nog geen woning en wat zijn we ontzettend dankbaar met dit gebaar. Even bijkomen. Dat was het eerste doel. Het duurde een week voordat we weer normaal sliepen. Toen zaten we weer redelijk in het normale ritme. Althans, in de lokale supermarkt duurde het nog even voordat dat weer in een normaal tempo ging. Je komt zoveel bekenden tegen, dat Henk er wel eens anderhalf uur over heeft gedaan om een brood te kopen. Gezellig, begrijp ons niet verkeerd. Maar een brood kopen gaat nu wat sneller.

Wat zijn die straten klein. Wat was het weer vreemd om in Nederland te rijden. Dit lijkt wel een éénbaansweg, vond Kirsten van verschillende wegen. Jaren hebben wij in het buitenland gereden en na één keer in Nederland rijden hadden we al een boete. Geen grappen. We moesten weer oppassen. Verder viel het ons op dat de mensen hier allemaal zo netjes gekleed zijn en dat iedereen het haar in de plooi heeft. Wat een perfect landje is Nederland toch. En even terug naar de supermarkt. Henk is al vier keer vergeten om groenten en fruit af te wegen. Gaat beter nu.

RTL Late Night, nooit gezien. Koningsdag, voor ’t eerst op 27 april, Radler, die moeten we even proeven. Wat een vreemde gewaarwording. Wie zijn al die onbekenden op tv? Goed, alles went.. Op zoek naar een baan.

We solliciteerden beide al een maand voordat we terug zouden komen. We hoopten natuurlijk op wat gesprekken en dat lukte. Henk twee, Kirsten drie stuks! Omdat we alles wilden aanpakken besloten we op alles te reageren.. En dat resulteerde in een gesprek in Boxtel en in Veenendaal voor Henk. Kirsten moest naar Hoofddorp, Ammerzoden en vlakbij Breda op gesprek. $! Onee.. €! Dat koste een vermogen aan benzine en het leverde uiteindelijk voor Henk een vaste baan op, maar dat liep even anders. Twee dagen nadat we terug waren op de Hollandse bodem werd Henk gebeld door zijn oude werkgever; Boom Uitgeverij. We waren net terug en om dan meteen aan de andere kant van Nederland te gaan zitten, voelde voor Henk als vluchten, terwijl hij juist bij familie en vrienden wilde zijn na zo’n lange tijd. Boom bood veel leuke dingen en meer dan voorheen, dus besloot Henk op zoek te gaan naar een woning in de buurt.

Henk is inmiddels dus niet meer aan het solliciteren. Hij begon zijn eigen bedrijf: InVo Media. De V van Vondeling en daarnaast willen wij via een website iets met onze foto’s gaan doen. Daar wordt aan gewerkt. De website moet invocus.nl gaan heten. Ook vond Henk een woning in Appelscha waar hij nu alweer een week woont.

Wij willen jullie, onze trouwe lezers en alle 43 emigranten allemaal hartelijk bedanken voor de interesse, het meedenken, het mee genieten en beleven van deze fantastische reis. 3 jaar. 7 maanden. 2 weken en 3 dagen. We hopen jullie allemaal snel (weer) eens tegen te komen.

Groeten Henk en Kirsten